Η ΔΙΑΔΟΧΗ

Ιούν 15, 2018 Κινηματογράφος 0

HEREDITARY

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 14/6/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αξιολόγηση 8,0/10 στο imdb.com, από 12.395 χρήστες.

ΣΥΝΟΨΗ

H Collette μας δίνει μία φοβερή και υπνωτική υποκριτική ως μία κακή μητέρα, αφού βλέπει το δαίμονα της οικογένειας να απειλεί τη συνοχή αυτής. Μία ταινία που συνδυάζει την τραγωδία με το θρίλερ και την ταινία μυστηρίου και, ως ένα βαθμό, τα καταφέρνει.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία (στην πρώτη έξοδό της) πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η ταινία «Η διαδοχή» («Hereditary») δοκιμάζει τις καρδιακές μας αντοχές, ανεβάζει την ένταση, έτσι όπως τη βιώνουμε και την αποτυπώνουμε στον εγκέφαλό μας, μας τρομάζει. Κάποιοι από το κοινό μπορεί να αγανακτήσουν, αλλά ας μείνουμε ψύχραιμοι και ας προσπαθήσουμε να δούμε αυτή την ταινία πιο προσεχτικά. Το πρώτο που μπορούμε να πούμε είναι ότι βλέπουμε μπροστά μας τον αληθινό δαίμονα, έτσι όπως σπάνια τον έχουμε δει στον κινηματογράφο.

Ο παραλληλισμός, ως ο «Εξορκιστής» της νέας γενιάς, έχει αποδοθεί από κάποιους και έχει κάποια βάση, θα μας θυμίσει όμως περισσότερο την ταινία του Jonathan Pryce, «Exorcist» (1980), στην οποία το φάντασμα του πατέρα κάνει επιβλητική την παρουσία του. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Ari Aster, είχε προφανώς επηρεαστεί από τις ταινίες «Don’t look now» και «Rosemary’s baby», όσον αφορά στη βαρύτητα της οντότητάς τους και στις καταστάσεις τρόμου που περιγράφουν. Μία άλλη εκδοχή είναι η νεκρική μεταφορά της ταινίας του Bergman, «Cries and whispers».

Η σκηνοθεσία, οι λήψεις και η μουσική είναι καλές, αλλά όλα αυτά δε θα άξιζαν τίποτε χωρίς την απίθανη υποκριτική της Toni Collete, θα τη θυμηθούμε από την «Έκτη αίσθηση» (1999). Το πρόσωπο που μας παρουσιάζει είναι μία μάσκα δικαιοσύνης και θυμού. Είναι μία τρομακτική Μήδεια σε πολύ κοντινά πλάνα. Σίγουρα αυτή η εξαιρετική ηθοποιός θα κυνηγήσει κάποιο βραβείο.

Η Colette είναι η Άνι Γκράχαμ, μία βαθιά προβληματισμένη γυναίκα, η οποία, ως σύγχρονη καλλιτέχνης, ετοιμάζει ένα νέο θέαμα, δημιουργώντας μία μινιατούρα κουκλόσπιτου, όπου εκεί θα βρούμε, σε μικρογραφία, την καθημερινή ζωή της οικογένειάς της. Δίνει απίθανη προσοχή στις λεπτομέρειες, νοιάζεται για αυτά που θέλει να αναπαραστήσει. Ο Aster βασίστηκε στην πραγματική ζωή της Narcissa Thorne, μιας Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας, η οποία δημιούργησε τη μινιατούρα των Thorne Rooms, στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο και γοήτευση το νεαρό Orson Welles.

Το σχέδιο της Άνι ήταν να παραστήσει τη ζωή της, να τη βιώσει, να την κάνει δική της, κάτι σαν ένα συναισθηματικό φετιχισμό ή ένα είδος βουντού. Κληρονόμησε αυτή τα δυσλειτουργία, τη δυσκολία αντίληψης της «πραγματικότητας» από τη μητέρα της, η οποία πέθανε, μία γυναίκα που επέβαλε ένα είδος δεσποτισμού, κακής εξουσίας, δηλητηρίαζε τη ζωή τη δική της, τόσο της κόρης της όσο και του γαμπρού της, αλλά και των δύο εγγονών της. Το φάντασμά της έρχεται στην παραμορφωμένη Τσάρλι, την εγγονή της, βάζοντας μέσα της το δαιμονικό στοιχείο, με έναν πνευματικό και μυστικιστικό τρόπο.

Η μουσική του Colin Stetson δημιουργεί έναν πραγματικό παλμό. Τονίζει τις διαδρομές μέσα στη μέρα ή τη νύχτα, στα εξωτερικά πλάνα, με ένα μπιμπάτο ρυθμό που κάνει το φως της μέρας να σβήνει, λες και υπάρχει ένας γιγαντιαίος διακόπτης ρεύματος. Ο σχεδιασμός της παραγωγή της Grace Yun και η φωτογραφία του Pawel Pogorzelski δημιουργούν μία ονειρική εικόνα, έτσι ώστε οι εσωτερικές και οι εξωτερικές σκηνές μοιάζουν με αυτές ενός κουκλόσπιτου, αλλά ενταγμένες, αυτή τη φορά στη ζωή, κάνοντας τη δημιουργία της Άνι ένα αναφερόμενο, ένα σύμβολο. Αυτό δημιουργεί έναν επιπλέον τρόμο, ιδίως όταν κοιτάζει κάποιος τη ζωή του, τη βλέπει σαν προσχεδιασμένη, σαν παράξενη, λες και μέσα σε αυτή υπάρχει ένα σατανικό στοιχείο.

Η ταινία δεν έχει κάποια αναφερόμενα από άλλες παραγωγές αυτού του είδους. Είναι ένα έργο χωρίς προαπαιτούμενα, με την εμμονή να διατηρηθεί η ένταση, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.

Είναι συνηθισμένο να βλέπουμε μία ταινία τρόμου σα μία σάτιρα, αυτή η ταινία βλέπει αυτούς που είναι σήμερα ηλικιωμένοι, ενώ στην μέση ηλικία τους ήταν σαν ένα λουλούδι, τώρα, σε αντίθεση, μας μεταφέρουν το γενετικό υλικό της αδυναμίας και της μετριότητας, με το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, να μην πετύχουμε τίποτε, όσο και να το θέλουμε.

Είναι μία καλοκουρδισμένη μηχανή που θέλει να μας τρομάξει. Η υπνωτική υποκριτική της Collette, κάθε δευτερόλεπτο, αναπαριστά αυτή την εικόνα και τη βάζει μέσα μας. Κάνει ανάγλυφη την αγωνία, τον αγχώδη τρόπο να ζητάς να είμαστε όλοι μαζί, να έχουμε την οικογενειακή συνοχή, κάτι που είναι πλέον ανέφικτο. Μας οδηγεί στο αρχέτυπο της μητέρας, στη βία που αυτό εγγράφει στην κοινωνία, διαχρονικά μέσα στους αιώνες και τη μεταφορά αυτής της βίας με ένα μυστηριακό και πνευματικό τρόπο.

Για να διαβάσετε περισσότερες κριτικές για την ταινία πηγαίνετε εδώ.

Η ΔΙΑΔΟΧΗ

(HEREDITARY)

Σκηνοθεσία: Ari Aster

Σενάριο: Ari Aster

Φωτογραφία: Pawel Pogorzelski

Μοντάζ: Lucian Johnston,  Jennifer Lame

Μουσική:  Colin Stetson

Παραγωγοί: Kevin Scott Frakes, Lars Knudsen,  Buddy Patrick

Παίζουν: Alex Wolff (Πήτερ), Gabriel Byrne (Στηβ), Toni Collette (Άνι), Milly Shapiro (Τσάρλι), Christy Summerhays (δασκάλα της Τσάρλι), Morgan Lund (Κος Ντέιβις), Mallory Bechtel (Μπρίτζετ), Jake Brown (Μπρένταν), Harrison Nell (φοιτητής), Heidi Méndez (Ισπανίδα)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2018

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 127΄

Είδος: τραγωδία, τρόμος, μυστήριο

Ημερομηνία εξόδου: 14/6/2018

Εταιρεία διανομής: Σπέντζος Film.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

• Κριτικές ταινιών