Ο ΜΟΪΚΑΝΟΣ

Ιούν 11, 2025 Κινηματογράφος 0

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΩΝ

LE MOHICAN

Ο Μοϊκανός: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Ο Ζοζέφ, ένας από τους τελευταίους κτηνοτρόφους με κατσίκες στην Κορσική, δέχεται επίσκεψη από την μαφία. Θέλουν να του πάρουν τη γη για να την εκμεταλλευτούν τουριστικά. Παρά τις πιέσεις τους, εκείνος αρνείται πεισματικά. Η ζωή του απειλείται και, τη στιγμή της διένεξης, σκοτώνει, χωρίς να το θέλει, τον άνδρα που τον απειλεί. Έτσι, μετατρέπεται σε φυγά στο νησί του, καθώς οι μαφιόζοι προσπαθούν να τον εντοπίσουν για να τον σκοτώσουν σε αντίποινα. Το ανθρωποκυνηγητό συμβαίνει κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στα βόρεια της Κορσικής, όπου ο Ζοζέφ αναζητά βοήθεια για να σωθεί. Καθώς οι μέρες περνούν, τα νέα για τον Ζοζέφ κυκλοφορούν, χάρις στην ανιψιά του Βανίνα, και ο κόσμος τον χαιρετίζει ως ήρωα της αντίστασης ενάντια στην καταπάτηση του νησιού. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε συνοπτικά την αφήγηση της ταινίας «Ο Μοϊκανός».

Ο Μοϊκανός: Ο φόβος

Ο Frederic Farrucci, Κορσικανός στην καταγωγή, κάνει αυτή την ταινία στην πατρίδα του. Η αφήγησή της βρίσκεται ανάμεσα στην ταινία δράσης και στην πολιτική εξιστόρηση. Υπάρχουν τα πάντα για να μπει στο πεδίο της ταινίας νουάρ. Βλέπουμε τον κεντρικό χαρακτήρα να είναι ένας ξεροκέφαλος που γυρίζει την πλάτη στην προσφορά των μαφιόζων, την ίδια στιγμή που κάποιοι συμπατριώτες του την έχουν δεχτεί και επιχειρηματολογούν για την αποδοχή της. Παρόλα αυτά, ο φόβος υπάρχει, «έχω παιδιά» είναι το κλειδί για να καταλάβουμε ότι η αποδοχή της προσφοράς δεν έχει γίνει με τον πιο ευγενικό τρόπο. Το μυαλό, όμως, του Ζοζέφ δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί με αυτό των φοβισμένων συμπατριωτών του.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Ζοζέφ, η μαφία και το κράτος που την ανέχεται και την υποστηρίζει. Η ανιψιά του έχει βοηθητικό ρόλο για να κάνουμε την σύνδεση με τους κατοίκους του νησιού που, τελικά, θα καταλάβουν ότι ο Ζοζέφ είναι ένας ήρωας της αντίστασης στην βία της μαφίας, διεκδικώντας το αυτονόητο: να έχουν την ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν την γη τους. Η ήσυχη ζωή που θα επιθυμούσαμε υπάρχει στις καλοκαιρινές διακοπές, στο φλερτ, στα όμορφα μπαράκια. Η ζωή είναι ήρεμη μέχρι να εμφανιστεί ένας άντρας, γοητευτικός, αλλά ερειστικός με τους άλλους, για ασήμαντες αιτίες. Με αυτό τον τρόπο προετοιμαζόμαστε για την βία που θα ακολουθήσει.

Ο Μοϊκανός: Οι εναλλαγές

Ο σκηνοθέτης έχει προσέξει πολύ τα κοντινά πλάνα. Τα βλέμματα άλλοτε δηλώνουν ξενοιασιά και χαρά, άλλοτε επιθετικότητα, όπως όταν ο αρχηγός της μαφίας μιλάει με τον Ζοζέφ. Η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο του Ζοζέφ που δείχνει αυτοπεποίθηση, γνώση του τι θέλει να κάνει, θέληση να το πετύχει και τραχύτητα που χαρακτηρίζει του ορεσίβιους. Μερικές φορές φαίνεται ο φόβος για την ζωή του, μια εναλλαγή που την έχουμε ανάγκη για να κατανοήσουμε το πέρασμα από την μια κατάσταση στην άλλη. Το ίδιο συμβαίνει με την Βανίνα, μόνο που εδώ έχουμε εναλλαγή κοντινών με γενικών πλάνων, έτσι ώστε να φαίνεται η δράση και να σημασιοδοτηθούν οι καταστάσεις που θα μας μεταφέρουν από την καταδίωξη στην πολιτική αφήγηση.

Η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο του αρχηγού της μαφίας και του Ζοζέφ. Όλοι οι άλλοι, ως βοηθητικοί ρόλοι, κινηματογραφούνται λίγο σε κοντινά πλάνα, πιο πολύ σε μεσαία και γενικά. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται ο ρυθμός που η ταινία έχει ανάγκη για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Μια γρήγορη δράση και καταδίωξη, που θα παρουσιαζόταν συνεχώς, θα κούραζε τον θεατή και θα ήταν δύσκολο να καταλάβει τι γίνεται στην πραγματικότητα. Οι εναλλαγές που κάνει μας βοηθούν να μεταβούμε από την αστυνομική ή νουάρ στην πολιτική αφήγηση και αντιστρόφως.

Ο Μοϊκανός: Η βία

Χρησιμοποιεί με όμορφο τρόπο τις σκηνές διασκέδασης που υμνούν αυτόν τον αντάρτη, την κοινωνική δικτύωση, τα γκράφιτι για να δείξει ότι η τοπική κοινωνία είναι μαζί του και, ουσιαστικά, είναι εχθρός της μαφίας και της ανοχής των αστυνομικών αρχών. Με αυτό τον τρόπο φτάνουμε στις πολιτικές διαμαρτυρίες, στις επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις που προστατεύουν τους μαφιόζους. Μας δείχνει με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο την βία του κράτους και την αντίσταση που, μερικές φορές, είναι επίσης βίαιη, εξ ανάγκης. Το κράτος που ανέχεται τους μαφιόζους είναι διεφθαρμένο, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο. Ουσιαστικά είναι εχθρός του λαού και, κατά συνέπεια, είναι καταδικαστέο. Πως μπορεί αυτό να αλλάξει;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι εύκολη. Ο σκηνοθέτης δεν θα αναφερθεί σε όρους επανάστασης ή κάτι άλλο γιατί η ταινία θα ξέφευγε πολύ από αυτό που θέλει να πει. Επίσης δεν θα μας δείξει τι απέγινε ο Ζοζέφ τελικά γιατί έτσι θα είχαμε ένα τέλος, ενώ το σενάριο θέλει να δώσει το τέλος ο ίδιος ο θεατής. Η ανιψιά του μόνο μιλά σε ένα κανάλι λέγοντας ότι πιστεύει ότι ζει, δίνοντας έτσι έναν τόνο ελπίδας.

Ο Μοϊκανός: Τα χαρακτηριστικά

Η φωτογραφία είναι ένας ακόμα χαρακτήρας. Οι εικόνες είναι πότε σκληρές στον φωτισμό τους, όταν μιλούν ρεαλιστικά, πότε απαλές, όταν η χαλάρωση επικρατεί, και πότε αριστουργηματικά νατουραλιστικές, όταν θέλει να μας δείξει το νησί ως ένα επίγειο παράδεισο που τον καταστρέφει η βία της μαφίας και του κράτους. Ακόμη, η κίνηση αποδίδεται με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο, πλάνα ελαφρώς κουνημένα και φλου στην κίνηση των ποδιών, κρατώντας έτσι ένα μέτρο σύγκρισης του ρεαλισμού και του φαντασιακού. Ο θεατής, με αυτό τον τρόπο, μπορεί να βιώσει την ένταση και, συνειρμικά, να αντιδράσει στο θυμικό του.

Οι ηθοποιοί παίζουν απόλυτα ρεαλιστικά σε σημείο που η αφήγηση της ταινίας προσεγγίζει αυτή του ντοκιμαντέρ, ενώ δεν μπορείς να την εντάξεις σε αυτό. Φαίνεται η εμπλοκή τους στην αφήγηση στα πλάνα όταν υπάρχει λόγος να βγει το συναίσθημα που θα μας οδηγήσει στην υποστήριξη ή όχι του δίκαιου της τοπικής κοινωνίας. Το μακιγιάζ κάνει τους χαρακτήρες απόλυτα φυσιολογικούς, δεν δείχνει κάτι επινοημένο, περιγράφοντας έτσι με ρεαλιστικό τρόπο. Το μοντάζ δημιουργεί ρυθμό είτε περιγραφής των χαρακτήρων, με σχετικά αργά πλάνα, είτε αναφοράς σε καταστάσεις βίας, με υψηλό τόνο, για να εντάξει τον θεατή στην αφήγηση της ταινίας. Αν υπήρχαν κάποιες αναφορές σε συμβολικά στοιχεία, τότε η αφήγηση της ταινίας θα πήγαινε στην σφαίρα της αφηγηματικότητας που θα συνδύαζε το παρελθόν με το παρόν για να μιλήσει για το μέλλον του ανθρώπου.

Ο ΜΟΪΚΑΝΟΣ

(LE MOHICAN)

Σκηνοθεσία: Frédéric Farrucci

Σενάριο: Frédéric Farrucci

Φωτογραφία: Jeanne Lapoirie

Μοντάζ: Mathilde Van de Moortel

Μουσική: Rone

Ήχος: Dorian Racine, Mathieu Descamps, Olivier Walczak

Σκηνικά: Terry Maurel

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Tom Mattei

Παραγωγοί: Céline Chapdaniel, Raphaëlle Delauche, Diane Jassem, Nicolas Sanfaute

Ηθοποιοί: Alexis Manenti (Ζοζέφ Καρντέλι), Mara Taquin (Βανίνα), Théo Frimigacci (Ξαβιέ Πέτρι), Paul Garatte (Πιέρ Μπουρέσι), Marie-Pierre Nouveau (Στεφανί), Michel Ferracci (Μισέλ Μπατέστι), Jean Michelangeli (Ζαν Μαρκ)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία

Έτος παραγωγής: 2024

Γλώσσα: γαλλικά

Χρώμα: έγχρωμη

Είδος: δράση, τραγωδία

Διάρκεια: 87΄

Εταιρεία διανομής: One From The Heart

Ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες: 12/6/2025

Για περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά δείτε εδώ.

Διαβάστε τις κριτικές που έχουμε δημοσιεύσει

Βερμίλιο: η νύφη του βουνού (κριτική της Καλλίτσας Βλάχου)

Η σπουδαία κυρία Χολ