GROUP THERAPY

Σεπ 02, 2022 Θέατρο 0

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΟΙ ΦΟΒΙΕΣ ΚΑΙ Η ΙΑΣΗ ΤΟΥΣ

Group therapy: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Η παράσταση «Group therapy», της Πένυς Φυλακτάκη, παρουσιάστηκε στα Μερκούρεια το 2022, την Παρασκευή 26 Αυγούστου. Είναι ο προτελευταίος σταθμός της περιοδείας. Μετά θα έρθει η χειμερινή περίοδος.

GROUP THERAPY: Η ΥΠΟΘΕΣΗ

Στο ιατρείο μιας ψυχολόγου θα συναντηθούν ένα στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής και ένας δραστηριοποιούμενος στην κοινωνική δικτύωση, στο διαδίκτυο. Ο πρώτος είναι ασθενής, ο δεύτερος έρχεται ως ασθενής. Στην ουσία ο δεύτερος θέλει να τα φτιάξει με τη γραμματέα της ιατρού. Ο πρώτος είναι ο Κλεομένης και ο δεύτερος ο Τσάκι. Μέσα από τις συζητήσεις και τις αντεγκλήσεις τα πράγματα θα αλλάξουν και οι τρεις θα βρουν αυτό που ψάχνουν.

GROUP THERAPY: Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η παράσταση ξεκινά σαν μια stand up comedy. Πολύ γρήγορα όμως αλλάζει μορφή και γίνεται μια κωμωδία ηθών. Σε αυτήν υπάρχουν όλα τα απαραίτητα: οι παρεξηγήσεις, οι καυγάδες, οι λογομαχίες και, τελικά, η εύρεση αυτού που ψάχνει ο καθένας. Στο θεατρικό χώρο βλέπουμε ένα γραφείο και το καθιστικό. Είναι ο χώρος υποδοχής του ιατρείου. Στο φόντο μια τεράστια φωτογραφία του Σίγκμουντ Φρόιντ. Όλα μας λένε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ιατρείο ψυχιατρικό και ψυχαναλυτικό συγχρόνως.

Τις πρώτες στιγμές βλέπουμε τους δύο άντρες να ασκούν το ψυχαναλυτικό επάγγελμα. Μετά θα δούμε ότι ο ένας είναι ασθενής και ο άλλος παριστάνει τον άρρωστο. Ο πρώτος έχει θεραπευτεί, άρα μπορεί, αν έχει δυνατότητες, να ασκήσει αυτό το επάγγελμα. Ο δεύτερος δεν έχει περάσει από αυτή τη διαδικασία. Άρα είναι παράξενο που κάνει επαγγελματικά ψυχαναλυτικές συνεδρίες. Η γραμματέας σπουδάζει ψυχολογία. Στο τέλος θα αποδειχτεί ότι είναι και αυτή ασθενής.

GROUP THERAPY: Η ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΡΟΛΩΝ

Οι ρόλοι αλλάζουν. Μας δείχνουν μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που θα περιμέναμε. Όλα, ή καλύτερα τίποτε, δεν είναι στη ζωή όπως φαίνονται. Έτσι ή αλλιώς η πραγματικότητα που εμείς αντιλαμβανόμαστε δεν είναι παρά μια έκφανση αυτής που αντικειμενικά υπάρχει. Αυτό θεωρεί η ψυχαναλυτική θεωρία. Το θεατρικό έργο δε θέλει να ακολουθήσει τη θεωρία της ψυχανάλυσης. Αντίθετα, έχει σκοπό να την κοροϊδέψει. Αυτό το κάνει με όμορφο τρόπο χωρίς να προσβάλλει.

Για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή αλλάζει, πολύ συχνά τη ροή της υπόθεσης. Η Πένυ Φυλακτάκη με πολύ καλό τρόπο δομεί αυτές τις μεταστροφές. Με ανάλογο τρόπο φτιάχνει τους χαρακτήρες της. Προσέχει και την παραμικρή λεπτομέρεια έτσι ώστε να μην υπάρχουν κενά. Ο θεατής μπορεί να καταλάβει πλήρως τα αφηγηματικά στοιχεία που του προσφέρονται. Κατόπιν είναι ικανός να τα επεξεργαστεί. Αυτό όμως θα γίνει σε δεύτερο χρόνο, όταν η παράσταση θα έχει τελειώσει. Αυτό είναι το δεύτερο επίπεδο της ανάγνωσης του έργου.

GROUP THERAPY: Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ

Οι αλλαγές των χαρακτήρων γίνονται προοδευτικά. Δεν υπάρχουν ριζικές ανατροπές. Η συγγραφέας έχει φροντίσει να τους αλλάζει τόσο που αυτό να θεωρείται «φυσιολογικό», δηλαδή αποδεκτό από το θεατή. Στο τέλος έχουμε έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Κατά συνέπεια, ένα άλλο έργο. Το τέλος είναι η συνέχεια της αρχής. Άρα, τα ενδιάμεσα δεν ήταν παρά η εξιστόρηση που, υποτίθεται, κάνουν οι δύο πρωταγωνιστές, οι πελάτες του ιατρείου.

Η σκηνοθεσία ακολουθεί την κλασική γραμμή. Μας θυμίζει την επιθεώρηση, έτσι όπως την έχουμε γνωρίσει στις παλιές και καλές στιγμές της. Οι κινήσεις των ηθοποιών είναι πολύ προσεγμένες. Το σώμα είναι αυτό που εξελίσσει το κείμενο. Ο τόνος της φωνής είναι τέτοιος που άλλοτε δηλώνει και άλλες στιγμές υπονοεί. Ο θεατής δε χρειάζεται να ξέρει πολλά για να τα καταλάβει. Έρχονται όλα συνειρμικά σε αυτόν. Τα σκηνικά είναι όσο απλά γίνεται. Ακολουθούν τη γραμμή του ρεαλισμού. Τα κοστούμια είναι ρεαλιστικά, μας βοηθούν να καταλάβουμε τόσο το κείμενο και το ύφος του χαρακτήρα όσο και την εποχή όπου αυτή η ιστορία διαδραματίζεται.

Σε γενικές γραμμές μια καλή παράσταση που ψυχαγωγεί το θεατή χωρίς να εκβιάζει το γέλιο του. Επίσης χωρίς να προσβάλλει την αισθητική του. Μια καλή ομαδική δουλειά που αξίζει να τη δει κανείς σαν κλασσική ψυχαγωγική.