41ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΠΕΜΠΤΗ

Σεπ 25, 2018 Κινηματογράφος 0

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ

ΠΕΜΠΤΗ 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

του Γιάννη Φραγκούλη

Παρέλαση σκηνοθετών σήμερα, καθώς συστήθηκαν στο κοινό σχεδόν όλοι οι μικρομηκάδες που έδειξαν τις ταινίες τους στις 18 και στις 19 Σεπτεμβρίου 2018, στο 41^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Οι νεαροί στην πλειονότητά τους σκηνοθέτες, απάντησαν στις ερωτήσεις των κριτικών κινηματογράφου Κώστα Κωνσταντινίδη και Κωνσταντίνου Καϊμάκη και συζήτησαν με το κοινό.

«3-0 στο 89», σκηνοθέτης Boris Stout.

Ο κύριος Stout εξήγησε πως επέλεξε να βάλει ως τίτλο στην ταινία του ένα ποδοσφαιρικό όρο, το σκορ του αγώνα που παρακολουθεί ο πρωταγωνιστής, διότι η στιγμή που μπήκε το τρίτο γκολ στον αγώνα συνέπεσε με την κορύφωση της ταινίας. Η ηρωίδα του δεν αποζητά το σεξ αλλά την επικοινωνία, την συντροφικότητα μόνο που τελικά απογοητεύεται. «Σύνηθες φαινόμενο μιας και όλες οι γυναίκες καταλήγουν να απογοητεύονται από τους άνδρες στις μέρες μας», όπως είπε ο σκηνοθέτης ο οποίος προσέθεσε πως απεχθάνεται την απεικόνιση του σεξ στις ταινίες: «Δεν νομίζω ότι προσφέρει κάτι ούτε ότι βοηθά στην κατανόηση των χαρακτήρων». Γι’ αυτό και η ταινία του δεν περιστρέφεται γύρω από το σεξ. Όπως είπε, απέφυγε συνειδητά την συμβατική αφήγηση όπου οι ήρωες περνάνε μεγάλες κρίσεις -στην δική του ταινία υπάρχει μια υποτονική κρίση.

«Κιόκου πριν έρθει το καλοκαίρι», σκηνοθέτης Κωστής Χαραμουντάνης.

Πρόκειται για μια χιουμοριστική καταγραφή στιγμών και αναμνήσεων από τη ζωή δυο αδερφών. Η λέξη “Κιόκου” άλλωστε στα ιαπωνικά σημαίνει αναμνήσεις. Η ταινία προέκυψε από τις πρόβες που έγιναν για μία μεγάλου μήκους ταινία που ετοίμαζε με θέμα τις διακοπές των αδερφών. Το σενάριο ήταν γραμμένο. Χαρακτηρίζει την ταινία του πειραματική καθώς τραβήχτηκε με μία κάμερα που δεν είναι για κινηματογραφικές λήψεις. Το υλικό του άρεσε και τελικά την έκανε μικρού μήκους. Ανέλαβε ο ίδιος όλους τους ρόλους πίσω  από την κάμερα. «Ήταν ένα σχολείο για μένα, καθώς δεν έχω πάει σε σχολή κινηματογράφου». Η ιδέα προέκυψε από την δεκαετία του ‘90 στην οποία δεν υπήρχαν κινητά και οι άνθρωποι κατέγραφαν με κάμερες τις διακοπές τους.

«37 μέρες», σκηνοθέτης Νικολέτα Λεούση.

Η ταινία «37 μέρες» κινείται ανάμεσα στο ρεαλισμό και την φαντασία. Η Νικολέτα Λεούση την εμπνεύστηκε από μία συνήθη πρακτική τα τελευταία χρόνια: αυτήν της ανασφάλιστης εργασίας και κακομεταχείρισης ενός εργαζομένου από τον εργοδότη του -στην προκειμένη  περίπτωση απέναντι σε μία έγκυο γυναίκα. «Η πρωταγωνίστρια βιώνει αυτήν την κατάσταση και καθώς ζει μόνη καλείται να αντιμετωπίσει μόνη της όλες τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης. Ο εργοδότης αρχικά φαίνεται ότι είναι καλός και προστατευτικός αλλά στην ουσία απλώς προσπαθεί να καλύψει την παρανομία του καθώς απασχολεί μία ανασφάλιστη εργαζόμενη». Η ταινία, που παρά το θέμα της είναι γυρισμένη με ελαφράδα και χιούμορ, καθώς η ηρωίδα αποφασίζει να προχωρήσει σε απεργία… γέννας, ολοκληρώνεται με ένα αισιόδοξο μήνυμα, αυτό της γέννησής ενός παιδιού, έστω και με καθυστέρηση 37 ημερών!, και της εμπλοκής του πατέρα του παιδιού που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν αδιάφορος.

«Πέρα από τ’αστέρια», σκηνοθέτης Στελάνα Κληρή.

Το θέμα της ταινίας «είναι το κυνήγι του ονείρου και οι θυσίες που κάνουμε για να το κατακτήσουμε. Επίσης και το κατά πόσο θυσιάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις για να πετύχουμε τους στόχους μας». Η ταινία θίγει και οικολογικά μηνύματα μιλώντας εμμέσως για την δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης, και θέτει ένα ενδιαφέρον δίλημμα: επενδύουμε στην μετοίκηση ενός άλλου πλανήτη ή στην διάσωση του δικού μας; Ο ήρωας επιλέγει τελικά το δεύτερο, και, μαζί, τη διάσωση της ερωτικής του σχέσης: «επιλέγει δηλαδή να πορευτεί στην ζωή με τη σύντροφο του και να χαρεί τον ερχομό του παιδιού του».

«Newstria», σκηνοθέτης Κώστας Σταματόπουλος.

Η ταινία είναι πολιτική και ταξική και διαδραματίζεται σε ένα πλοίο που υποτίθεται πως κατευθύνεται προς έναν ουτοπικό προορισμό, κάτι σαν τη γη της επαγγελίας. Οι επιβάτες αντιπροσωπεύουν όλες τις κοινωνικές τάξεις. Υπάρχουν οι πλούσιοι, οι μεγαλοαστοί, οι αστοί, η εργατική τάξη. Ο προορισμός όμως, όπως ανακαλύπτει ένας εργάτης, ο τελευταίος τροχός της αμάξης, φαίνεται να μην υπάρχει -μάλιστα το πλοίο τελικά βουλιάζει. «Όταν η κοινωνία πάρει λάθος δρόμο, χαμένοι βγαίνουν όλοι», είπε ο σκηνοθέτης προσθέτοντας πως συνειδητά αποδίδει με έναν γκροτέσκο και σχηματικό τρόπο τους χαρακτήρες.

«Natron», σκηνοθέτες Άρης Απαρτιάν, Σοφία Αβραμίδου.

Πρόκειται για ένα αντισυμβατικό animation φαντασίας, που αποτελεί την πτυχιακή εργασία των δύο δημιουργών οι οποίοι, όπως εξήγησαν, ανέλαβαν μόνοι όλους τους ρόλους. Ταινία με οικολογικό και πολιτικό προβληματισμό, για μία λίμνη με φλαμίνγκο που κινδυνεύει από τη βιομηχανική ανάπτυξη της Τανζανίας, προέκυψε από προσωπικές τους ανησυχίες εκείνης της περιόδου. Η τεχνική που χρησιμοποίησαν είναι παραδοσιακό δισδιάστατο κινούμενο σχέδιο εξ’ολοκλήρου δημιουργημένο στο χέρι -κατ’ επιλογή για αισθητικούς λόγους- με μετέπειτα επεξεργασία, χρωματισμό και μοντάζ στον υπολογιστή. Ήταν συνειδητή η επιλογή να αξιοποιήσουν τη μορφή του φλαμίνγκο, είδους υπό εξαφάνιση και να της προσδώσουν έναν επαναστατικό χαρακτήρα.

«Beyond good & evil or (Τhe exuberantly painful process of teething)» σκηνοθέτης Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος.

Είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, που ετοιμάζει ο σκηνοθέτης, και πραγματεύεται την επιθυμία και τις επιλογές που κάνουμε για να την ικανοποιήσουμε. Πρωταγωνιστούν δύο άντρες πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους που ξεκινούν μια λεκτική διαμάχη γύρω από το κατά πόσο η αθανασία είναι ικανή από μόνη της να λύσει τα προβλήματα ενός ανθρώπου. Ακόμα και στην αθανασία δεν έχει κανείς ευθύνη απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους; Ο νεαρός χαρακτήρας της ταινίας, ένα βαμπίρ, βιώνει έντονα μία σύγκρουση  της ταυτότητάς του και της νέας βιολογικής του τάσης.

«Tropical dreams», σκηνοθέτης Βαγγελιώ Σουμέλη.

Η ταινία παρακολουθεί τρεις Κυριακές από τη ζωή της Βιολέτας, μιας οικονομικής μετανάστριας στην Κύπρο, που έχει σπουδάσει γιατρός αλλά καταλήγει εσωτερική, να φροντίζει μια ηλικιωμένη. Από την μία είναι η πεζή πραγματικότητα και από την άλλη η ψευδής, θελκτική εικόνα της μικροβιολόγου που η κοπέλα θέλει να προβάλλει στην οικογένεια της, μια εικόνα την οποία «κατασκευάζει» κάθε Κυριακή που έχει ρεπό, μέσω skype. Μετά από 20 χρόνια ως ερευνήτρια-κοινωνιολόγος εργασίας, η σκηνοθέτης έχει γνωρίσει πολλές γυναίκες σαν την ηρωίδα της στη ζωή της και κυρίως στο χώρο της κατ’ οίκον φροντίδας, «εγκλωβισμένα παιδιά που δεν μπορούν να ξεφύγουν».

«Shape of mine», σκηνοθέτης Γιώργος Καψανάκης.

Μεταπτυχιακή ταινία με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που μέσω μιας εφαρμογής, μπορεί να αλλάζει κατά βούληση την εμφάνισή του. «Ήθελα να δείξω την κακή σχέση αυτού του ζευγαριού, που ακολουθεί τα γνωστά στερεότυπα του άνδρα-αφέντη που πάει στη δουλειά και της γυναίκας που τον περιμένει υπομονετικά στο σπίτι για να φάνε μαζί, χωρίς να υπάρχει καμία επικοινωνία ανάμεσά τους. Φαινομενικά η γυναίκα είναι το θύμα της υπόθεσης, όμως συνειδητά παραμένει σε αυτή τη σχέση. Στο τέλος βέβαια, κάνει την υπέρβασή της και τον τιμωρεί  μέσω της εφαρμογής».

«Quidnunc», σκηνοθέτης: Χάρης Αγιώτης.

Όπως εξήγησε ο Κύπριος σκηνοθέτης, ο τίτλος της ταινίας του σημαίνει «αδιακρισία». Μία γυναίκα που ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει ακούει κραυγές από το διπλανό δωμάτιο του ξενοδοχείου, στο οποίο μένει, και επεμβαίνει για να σώσει μια γυναίκα που μοιάζει να κακοποιείται από τον σύντροφό της. Όμως τελικά, όπως προκύπτει, όλο αυτό ήταν ένα ερωτικό «παιχνίδι»  των δύο εραστών. «Ήθελα να αφήσω το κοινό να χρησιμοποιήσει την φαντασία του ως προς το τι ακριβώς συμβαίνει», είπε ο σκηνοθέτης.

«Open up», σκηνοθέτης Katia Kornilova.

Το «Open up» ήταν η ταινία που προκάλεσε, λόγω του θέματός της, αλλά και όσων είπε η ίδια η σκηνοθέτης της ταινίας, τις μεγαλύτερες αντιδράσεις από το κοινό. Γυρισμένη στην Πάρο, έχει για ηρωίδα μια Ρωσίδα που καταφεύγει στο νησί για να ξεπεράσει την απιστία του πρώην συντρόφου της με την καλύτερη της φίλη και τον μετέπειτα θάνατό του σε ένα ταξίδι. Στην Ελλάδα έλκεται από έναν όμορφο Έλληνα ο οποίος την πολιορκεί, αλλά τελικά την βιάζει. Παρ’όλ’ αυτά η ηρωίδα, σύμφωνα με τα λεγόμενα της ίδιας της σκηνοθέτριας, μεταμορφώνεται  μετά την πράξη αυτή, βρίσκει το χαμένο κέφι της για τη ζωή, και τελικά, αποφασίζει να ζήσει τον έρωτα με το βιαστή της…

«Check in», σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Στραγαλινός.

Η ταινία έχει για θέμα τα social media και ήρωα έναν εθισμένο στο ίντερνετ νεαρό, με ακραία παθολογική συμπεριφορά και στοιχεία αυτισμού. «Μία σκληρή ταινία με έναν επί τούτου  ακραίο χαρακτήρα για να δούμε κατά πόσο εμείς είμαστε φυσιολογικοί στον τρόπο που αντιδρούμε σε όλα αυτά τα φαινόμενα, στο πώς αντιδρά η κοινωνία μας σε όλα αυτά. Το γεγονός ότι αντιδρά η καθηγήτριά του με τον τρόπο που αντιδρά, δείχνει πως και η δική της σύσταση να τον φέρει στο σωστό δρόμο είναι φαρισαϊκή και υποκριτική διότι και η ίδια κατά τη διάρκεια του μαθήματος παίζει με το κινητό της». Ο σκηνοθέτης, άλλωστε, θεωρεί και τον ίδιο του τον εαυτό θύμα αυτής της κατάστασης, δηλαδή του εθισμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όπως δήλωσε θα ήθελε να πάει και ο ίδιος για όλα αυτά κάποια στιγμή σε ένα ψυχολόγο…

«Άγγελος Νομάς», σκηνοθέτης Σήφης Στάμου.

Η  ταινία εστιάζει σε ένα φαινόμενο που «έχουμε αρχίσει δυστυχώς να συνηθίζουμε, δηλαδή τους νεόπτωχους και τους νεοάστεγους τριγύρω μας. Ο ήρωας αντιμετωπίζει όλη αυτή την κατάσταση μόνος του, επιλέγοντας μια ατομική λύση και όχι τον δρόμο της συλλογικότητας. Αρνείται να αποκαλύψει το πρόβλημά του στο περιβάλλον του. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς ότι δεν έχεις που να μείνεις λόγω έξωσης και αυτό προκαλεί πόνο να το μοιραστείς με τους άλλους». Ο ήρωάς του δεν είναι άνεργος, αλλά απλήρωτος εργαζόμενος, μία κατάσταση πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα της κρίσης. Όμως, σύμφωνα με το Σήφη Στάμου, και αυτό που ονομάζουμε «δουλειά» σχετικό είναι. «Και οι δούλοι δούλευαν’’, θυμίζει. «Δεν σημαίνει κάτι η δουλειά με αυτά τα μεροκάματα, δεν αρκεί το «ευτυχώς που δουλεύω», γιατί πολύ απλά οι ανάγκες είναι περισσότερες».

«Μόλλυ 6 με 8», σκηνοθέτης Ευθύμης Μιχελουδάκης.

Σύμφωνα με το σκηνοθέτη το απωθημένο είναι η εντονότερη μορφή που μπορεί να πάρει ο έρωτας και η ταινία του είναι αφιερωμένη σε ένα κορίτσι, στα «Kουρέλια» , στους «Aισθηματίες» και σε αυτό το απωθημένο, στον έρωτα. “Είναι μια ιστορία αναπόλησης χαμένων ευκαιριών, αν έχουμε πάρει δηλαδή το αριστερό μονοπάτι δεν ξέρουμε που θα μας οδηγούσε το δεξί…».. Δήλωσε πως έκανε αυτή τη ταινία για να ξορκίσει κάτι κακό, μια προσωπική του ιστορία και αυτό το κατάφερε πριν ακόμη από τα γυρίσματά της. Μία έμμεση αναφορά στον κινηματογράφο του Νίκου Νικολαΐδη.

• Φεστιβάλ Δράμας