filmandtheater – ΠΛΑΤΩΝΑ, ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΗ

ΠΛΑΤΩΝΑ, ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΗ

Ιούλ 21, 2015 Θεατρικές παραστάσεις 1

ΣΤΟ ΦΟΥΑΓΙΕ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

To έργο «Πλάτωνα, Απολογία Σωκράτη», σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, θα παρουσιαστεί στο Φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου στις 22, 23, 24 καθώς και στις 29, 30 και 31 Ιουλίου 2015, στις 21.15. Το έργο του Πλάτωνα «Απολογία Σωκράτη», έχει προγραμματιστεί να παρουσιαστεί κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου 2015 από το ΚΘΒΕ, με την υποστήριξη του Σωματείου «Διάζωμα», στα αρχαία ελληνικά, με υπέρτιτλους στα νέα ελληνικά, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, σε επιλεγμένους αρχαιολογικούς χώρους σε όλη την Ελλάδα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του θεάτρου, αλλά και για τα φιλολογικά δεδομένα, που θα παρασταθεί από σκηνής η «Απολογία Σωκράτη» στην αρχαία ελληνική γλώσσα έτσι όπως την κατέγραψε και τη διαμόρφωσε ο Πλάτωνας.

Η «Απολογία Σωκράτους», που έγινε στις 21 Μαΐου του 399 π.Χ. και καταγράφηκε πιθανόν το 397 π.Χ., είναι το μοναδικό μη διαλογικό έργο του Πλάτωνα αλλά και το μόνο στο οποίο αναφέρει τον εαυτό του παρόντα και ενεργό κατά τη διαδικασία του Δικαστηρίου της Ηλιαίας.

ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Με την «Απολογία» φθάνει στην πιο κορυφαία του έκφραση ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, γιατί σωματοποιείται, αποκτώντας πραγματική και αναμφισβήτητη υπόσταση με το Σωκράτη, ο οποίος επιλέγει συνειδητά το θάνατο, αντί να στερηθεί την ελευθερία να ζει και να δρα αναζητώντας τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξής μας, έχοντας καταγράψει με την απολογία του τις συμπεριφορές των ανθρώπων και όλη την εικόνα ενός πολιτισμού που πελαγοδρομεί και που μοιάζει πολύ με το σήμερα του δυτικού πολιτισμού.

Ταυτόχρονα αρχίζει και η δύση του ελληνικού κόσμου, εφ’όσον το πνεύμα αυτού του πολιτισμού δεν μπόρεσε να ενσωματωθεί μέσα στην πραγματική ζωή, της λειτουργίας της δημοκρατίας και των θεσμών, παραμένοντας σαν μια ουτοπική και άπιαστη ιδέα για ποιητές.

Είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να καταλάβουμε σήμερα τον πραγματικό χαρακτήρα αυτού του εξόχως οριακού κειμένου μέσα από τη μετάφρασή του, επειδή η μετάβαση του σε μιαν άλλη γλωσσική δομή και μιαν άλλη φωνή, είτε ελληνική είτε διεθνή, αλλάζει αναγκαστικά και καθοριστικά το ύφος και το ήθος του, άρα και το ήθος του Σωκράτη και του Πλάτωνα.

Κάθε μεταφραστική απόπειρα όσο πιστή κι’αν θέλει να είναι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον πρωτότυπο λόγο του κειμένου, αφού εκ των πραγμάτων παράγει μιαν εντελώς νέα δομή που ενέχει έναν διαφορετικό ήχο και μουσικότητα.

Όμως ο ήχος και οι μουσικές παράμετροι είναι που ρυθμίζουν το νόημα της κάθε φράσης και όχι η τυπική ή τυποποιημένη εκφορά μιας σειράς λέξεων. Ο τρόπος που θα ειπωθούν οι λέξεις, καθορίζει την ευκρίνεια του νοήματος. Οι λέξεις για να αποκαλύψουν τη σημασία τους πρέπει να μην ακούγονται σαν λέξεις αλλά σαν οχήματα σημασιών που διαρθρώνουν το νόημα. Στο άκουσμά τους όχι απλώς να καταλαβαίνουμε αλλά κυρίως να νοιώθουμε.

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ

Σκοπός λοιπόν της εκφοράς του ίδιου του αρχαίου πλατωνικού κειμένου κατά την παράσταση, δεν είναι κάποιος λόγος πρωτοτυπίας ή μιας στενά φιλολογικής ή ιστορικής αναζήτησης, αλλά η ανάγκη, από το άκουσμα της φωνής του αυθεντικού έργου, να αφουγκρασθούμε και να νοιώσουμε βιωματικά τα αισθήματα και το ήθος του Σωκράτη.

Οι πρόβες ξεκίνησαν τον Μάιο του 2012, με τη συγκεκριμένη μέθοδο που χρησιμοποιώ για την ερμηνεία ενός κειμένου -παρακάμπτοντας την Εράσμια και την Προσωδιακή εκφορά καθώς και τη χρήση των πλάγιων ήχων της βυζαντινής μουσικής- με αποτέλεσμα ο αρχαίος λόγος να ακούγεται φυσικός και οικείος, έχοντας παρόμοιους ήχους και ρυθμούς με τις μεταγενέστερες έως τις σύγχρονες διατυπώσεις της ελληνικής γλώσσας.

Οι υπέρτιτλοι της μετάφρασης θα είναι ένας μόνο οδηγός για την κατανόηση, η οποία θα γίνεται βαθιά και αποκαλυπτική κυρίως μέσα από το άκουσμα, του αρχαίου λόγου.

Το μέλημά μας είναι μια αυθεντική τελετουργική αναπαράσταση της δίκης του Σωκράτη, με ένα πατάρι και μια κλεψύδρα, χωρίς άλλα στοιχεία νατουραλισμού, αλλά μόνο με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί η ενσάρκωση, από τους δυο ηθοποιούς, της αρχαίας πλατωνικής γλώσσας, η οποία αποκαθιστά το «χαμένο» νόημα, στο έργο που θεμελιώθηκε η προοπτική ενός οικουμενικού πολιτισμού.

Ο τελετουργικός χαρακτήρας αυτής της αναπαράστασης και η απόδοση τιμής στο εξαιρετικό και δραματικό αυτό ιστορικό γεγονός, μας επιβάλει να μην πραγματοποιηθεί στο τέλος του έργου η επιστροφή των ηθοποιών για χαιρετισμό.