ΤΟ ΑΤΜΟΠΛΟΙΟΝ ΤΖΟΑΝ ΝΤΑΒΕΡΣ

Ιαν 04, 2020 Βιβλία 0

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση από το βιβλίο «Θεατρικά», του Σταύρου Τσιώλη, από τις εκδόσεις Πανοπτικόν, Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2016. Στο βιβλίο υπάρχουν τα θεατρικά έργα του Σταύρου Τσιώλη, «Τα κοκκινομπλέ πατίνια», «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ», «Η πόρτα ή ο σωρός των φασολιών», «Η δημοπρασία», «Η γυναίκα του αστροναύτη» και το παρόν αφήγημα. Ο τρόπος αφήγησης του Σταύρου Τσιώλη είναι γλαφυρός, έχει ρυθμό και πλάθει χαρακτήρες που έχουν να πουν πολλά μετά από το διάβασμα του κειμένου, την προβολή της ταινίας ή τη θέαση της θεατρικής παράστασης στο θεατή ή αναγνώστη τους. Σου μένουν και δημιουργούν μαζί με εσένα μία άλλη αφήγηση προσωπική και μοναδική. Για να παραγγείλετε αυτό το βιβλίο μπορείτε να απευθυνθείτε στις εκδόσεις Πανοπτικόν στα τηλέφωνα 2310270399, 6937745452 ή στο email: kdespiniadis@gmail.com. Σύντομα θα κυκλοφορήσει το τελευταίο βιβλίο του Σταύρου Τσιώλη, μετά το πρόωρο θάνατό του.

Με το που μπήκε η δεκαετία του ΄50 βρήκε την Τρίπολη με δύο μέτρα χιόνι, αλλά εμείς τα 13άρια και τα 14άρια τότε, δεν παίρναμε χαμπάρι. Έξι ώρες ημερησίως ποδόσφαιρο στον πάγο μας κρατούσε σε καλή θερμοκρασία, είχαμε όμως και δεύτερη πηγή θέρμανσης το Κινηματοθέατρον «Μαλλιαροπούλειον»! Μεγαλειώδες αρχιτεκτόνημα, δεν έκρυβε τα σημάδια της εγκατάλειψης, στην μπροστινή πλευρά των καθισμάτων της αιθούσης του όμως, δύο σόμπες έκαιγαν με κοκ σε όλη τη διάρκεια των προβολών! Τα παιδιά κουβαλούσαμε τις κόπιες από το πρακτορείο, μοιράζαμε τα φέιγ βολάν κ.λπ. και είχαμε ελευθέρας.

Και όπως, όταν άρχισαν οι προβολές, δεν το κουνάγαμε από τον κινηματογράφο, χορτάσαμε ταινίες με καουμπόηδες, ινδιάνους, μάχες Νοτίων και Βορείων, Κλέφτες των ποδηλάτων, Βιτελόνι κ.λπ.

Θέατρο όμως, δεν είχαμε δει στην Τρίπολη. Δηλαδή, βλέπαμε θέατρο, αλλά το καλοκαίρι. Ερχόντουσαν θίασοι και έδιναν παραστάσεις στον θερινό κινηματογράφο «Έσπερος» και παρ’όλο που έπαιζαν κάθε χρόνο τα ίδια νούμερα, τον γέμιζαν ασφυκτικά. Μεγάλη επιτυχία είχε το δικαστικό νούμερο με την αποπλάνηση κοπέλας. Ο πρόεδρος καλούσε τον κατηγορούμενο προς απολογία, από λάθος όμως παρουσιαζόταν ο κατηγορούμενος της επόμενης υποθέσεως που η γαϊδούρα του είχε προξενήσει ζημιές σε χωράφι, όταν καβάλα, την πήγαινε στο δάσος για ξύλα. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των συγγενών, ακόμα και των θεατών, ο πρόεδρος βάραγε την κουδούνα και ζητούσε λεπτομέρειες από τον κατηγορούμενο ο οποίος όμως αναφερόταν στη γαϊδούρα του. Τα γέλια σαν κύματα περνούσαν πάνω από το κατάμεστο θέατρο και πολλές κυρίες λιποθυμούσαν και μία κυρία έπεσε από το κάθισμά της φωνάζοντας: «Κατουρήθηκα! Κατουρήθηκα!».

Σοβαρό θέατρο όμως δεν είχε πατήσει στην πόλη. Μέχρι την άγια μέρα που βρήκαμε αναρτημένη την ταμπέλα στην Κωνσταντίνου ΙΒ΄: «Ο θίασος του Μεγάλου Ηθοποιού Μάνου Κατράκη, για δύο παραστάσεις στο Μαλλιαροπούλειον Θέατρο με τον Θεατρικό Υπερκολοσσό Το ατμόπλοιον Τζόαν Ντάβερς»!

Ξημερώνοντας βρέθηκα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό. Το Μαίναλο κατέβαζε παγωμένο βορεινό αέρα που σφύριζε σαν φίδι πάνω στους άδειους δρόμους. Στις 11 έφτασε η αμαξοστοιχία και άρχισαν να κατεβαίνουν οι ηθοποιοί του θιάσου, δύο ωραίες κυρίες, μία ωραιότατη δεσποινίδα, δύο-τρεις άντρες. Τελευταίος ο κύριος Κατράκης! Επιβλητικός με μαύρο μακρύ παλτό, με το που πάτησε το πόδι του τυλίχτηκε στο φαρδύ, κόκκινο κασκόλ του και κοίταξε γύρω του με σφιγμένα χείλη. Οι ηθοποιοί απροστάτευτοι στο φοβερό κρύο κούρνιασαν στον τοίχο του Σταθμού. Ο κύριος Κατράκης ξαφνικά απευθύνθηκε σε μένα! «Που είναι παιδί μου το ξενοδοχείο Σεμιραμίς». Είπε. «Εγώ θα σας πάω…», φώναξα. «Είμαι του θεάτρου!»

Ανεβήκαμε προς την πλατεία Κολοκοτρώνη. Το χιόνι είχε παγώσει, οι ηθοποιοί περπατούσαν με κόπο. Αίφνης, η νεαρή ηθοποιός γλίστρησε και πιάστηκε από το χέρι μου. Την κράτησα όρθια με τη δύναμη και την υπερηφάνεια του Τζων Γουέην! Στο Σεμιραμίς μας υποδέχτηκαν ανοίγοντας και τις δύο πόρτες για να μπούμε γρήγορα. Εμένα με συγκράτησαν. «Είμαι του θεάτρου!», είπα. «Φύγε από’δω ρε…», μου είπαν και έκλεισαν γρήγορα τις πόρτες.

Το βράδυ, με οκτώ υπό το μηδέν, είχαμε εννέα θεατές. Στη σκηνή τα σώματα των ηθοποιών, οι ζωντανές ομιλίες τους πρώτη φορά αντικαθιστούσαν τις κινηματογραφικές σκιές. Αλλά το δράμα που παιζόταν στο σαλόνι του ατμόπλοιου και η ερημιά της άδειας αίθουσας βάραιναν την ψυχή μας. Και όταν, η νεαρή ηθοποιός έκρυψε το πρόσωπό της κλαίγοντας με αναφιλητά, ο καπετάνιος κύριος Κατράκης προχώρησε στο βάθος της σκηνής και είπε με τη βροντώδη τσακισμένη φωνή του: «Ω! Δεν έπρεπε να έλθω… στην Τρίπολη!» «Ναι, δεν έπρεπε να έλθουμε στο Ντόβερ, Λουί…», είπε η μία κυρία και αναλύθηκε σε σιγανό μακρόσυρτο κλάμα. Πετάχτηκαν τα δάκρυα από τα μάτια μου και, παρόλο που έσφιγγα το στόμα μου και με τα δυο χέρια, ξεχύθηκαν γοεροί λυγμοί που δημιούργησαν αμηχανία και σταμάτησαν προς στιγμή την παράσταση.

Πέρασαν εξήντα χρόνια και ποτέ δεν τόλμησα να ρωτήσω τους φίλους μου, αν γνωρίζουν ή αν άκουσαν κάτι για εκείνο το «Ατμόπλοιον Τζόαν Ντάβερς», αν πραγματικά υπάρχει, αν είναι ένας Θεατρικός Υπερκολοσσός.