Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ

Ιούλ 01, 2017 Κινηματογράφος 0

THE ZOOKEEPER’S WIFE

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 29/6/2017 στις κινηματογραφικές αιθουσες.

Ένα ζευγάρι διευθύνει ένα ζωολογικό κήπο στη Βαρσοβία. Όταν στην Πολωνία θα επιβληθεί η κατοχή από τα γερμανικά στρατεύματα, τότε όλα τα πράγματα θα αλλάξουν. Τα ζώα που φιλοξενούνται θα περάσουν από έλεγχο, η ζωή στο ζωολογικό κήπο θα αλλάξει ριζικά. Είναι η ευκαιρία και αυτό το ζευγάρι θα ενταχθεί στην αντίσταση, οι στοές του κήπου θα χρησιμοποιηθούν για τη διαφυγή των κυνηγημένων (διάβασε την αναφορά στην ταινία εδώ).

Στη σκηνοθεσία είναι η Νεοζηλανδή Niki Caro, με 12 δουλειές στο ενεργητικό της, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές, εκ των οποίων 3 τηλεοπτικές και μία ταινία μικρού μήκους. Εμείς τη γνωρίσαμε με τις ταινίες της «Το σημάδι της φάλαινας» (2002) και «Πρωταθλητές με ψυχή» (2015). Οι ταινίες της έχουν το χαρακτήρα του Χόλιγουντ να κυριαρχεί, όμως το ανθρώπινο στοιχείο είναι αυτό που εγγράφεται περισσότερο και όχι η δράση χωρίς περιεχόμενο και χωρίς αναφορά στον άνθρωπο.

Εδώ έχουμε μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα θείο δράμα. Πως θα μπορούσε να αποδώσει με τον πιο δυνατό τρόπο το ανθρώπινο δράμα, σε καιρό πολέμου; Μία ακόμα ταινία για τις θηριωδίες των γερμανικών στρατευμάτων, ειδικά των Ναζί, θα ήταν μία επανάληψη, χωρίς νόημα, αν ακολουθούσε την πεπατημένη οδό της αφήγησης. Το βασικό ερώτημα είναι πως αισθάνεται ο άνθρωπος σε αυτές τις περιπτώσεις.

Αν δεν αναφερθούμε, με άμεσο τρόπο, σε αυτόν που πλήγεται, αλλά δείχνοντας ένα συναίσθημα σε αντανάκλαση, τότε έχουμε μία μεταφορά που θα έχει μεγαλύτερη δύναμη αφού κάνει έναν παραλληλισμό και αφήνει το θεατή να νιώσει τον άλλο πόνο σα δικό του, να εκφράσει λόγο εκεί που δεν υπάρχει η εκφορά του, άρα και η εκτόνωση.

Εδώ τα ζώα παίζουν αυτό το ρόλο. Οι ιστορίες είναι τραγικές, το μυαλό των φανατικών που θέλουν να επιβάλλουν τη γνώμη τους στο παραμικρό, να κανονίζουν τη ζωή των άλλων, ακόμα και των ζώων, είναι αυτό που κινητοποιεί τη φαντασία μας και μπορούμε να καταλάβουμε πλέον πιο εύκολα την οδύνη των Εβραίων. Στη συνέχεια θα φέρουμε αυτή την αφήγηση, με χρονική μετατόπιση, στο δικό μας κόσμο και έτσι θα ανοιχτεί αυτό το αφηγηματικό έργο στο παγκόσμιο.

Δυστυχώς οι εικόνες που βλέπουμε, το γκέτο, το κυνήγι των Εβραίων, τις έχουμε δει δεκάδες φορές στον κινηματογράφο. Θα ήταν προτιμότερο να μας έδειχνε τη στάση των άλλων Πολωνών, κάτι που ο Andrzej Wajda το προσπάθησε, το τόλμησε και έφαγε τα μούτρα του όταν είπε την αλήθεια. Είναι όμως ο καιρός η Ιστορία να ανοιχτεί  και να δοκιμαστεί η αλήθεια της. Αυτή η ταινία, αφού η σκηνοθέτης δεν έχει εντοπιότητα πολωνική, θα μπορούσε να έκανε αυτό το τόλμημα πιο εύκολα.

Θα κρατήσουμε τον ανθρωπισμό της, τον όμορφο λόγο της, την πολύ καλή φωτογραφία, την πιστή αναπαράσταση της εποχής, και θα περιμένουμε από την Caro κάτι άλλο, αν και, απ’ότι ξέρουμε, ετοιμάζει δύο δουλειές, μία για το 2018 και μία άλλη για σύντομο χρονικό διάστημα.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Από τη φροντισμένη παραγωγή­ (φωτογραφία ο Άντρι Πάρεκ του «Blue Valentine», κοστούμια η Μπίνα Ντάιγκλερ, συνεργάτις του Αλμοδόβαρ, και σκηνικά η υποψήφια για Όσκαρ Σούζι Ντέιβις του «Κυρίου Τέρνερ» ) μέχρι τους ξεκάθαρους, γραφικούς καλούς και κακούς, την εύκολη συγκίνηση και την Τζέσικα Τσαστέιν, η οποία μιμείται αδέξια τη Μέριλ Στριπ μιλώντας αγγλικά με πολωνική προφορά (; ), το ακαδημαϊκό ιστορικό δράμα της Κάρο είναι αυστηρά συνταγογραφημένο, από το πρώτο πλάνο έως και την τελευταία ατάκα του… Περισσότερα

Κριτική Δημήτρης Δημητρακόπουλος (flix.gr)

Για να είμαστε δίκαιοι, η ταινία σίγουρα δεν ανήκει στις κακές ταινίες όπου είναι εμφανής η παντελής έλλειψη ταλέντου ή καλού γούστου. Εντελώς απογοητευτικά όμως, αυτή η «Γυναίκα του Ζωολογικού Κήπου» προκύπτει να είναι απλά ένα φιλμ που ατυχώς καταλήγει να χαρακτηρίζεται «κακό» (ή στην καλύτερη περίπτωση, αφόρητα αδιάφορο) ακριβώς επειδή δεν καταφέρνει να βρει τον τρόπο να μετουσιώσει σε πράξη τις, χωρίς αμφιβολία, καλές προθέσεις του και να διαχειριστεί με ικανότητα το βάρος της αληθινής ιστορίας και του μηνύματός της. Η Αντονίνα και ο Ζαν Ζαμπίνσκι άξιζαν σίγουρα καλύτερης κινηματογραφικής μεταχείρισης. Και κανένα φωτογενές λιονταράκι ή χαριτωμένο λαγουδάκι στην αγκαλιά της Τζέσικα Τσαστέιν δεν μπορεί να αναιρέσει αυτή την άνευρη αφήγηση της ζωής τους… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Η μεταφορά του κέντρου βάρους στην πρωταγωνίστρια μπορεί να συνιστά την πρώτη φεμινιστική ταινία με θέμα ή φόντο το Ολοκαύτωμα, αλλά σκοντάφτει στην ψεύτικη προφορά και στο υπολογισμένο συναίσθημα της Τζέσικα Τσαστέϊν… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Παράλληλα με τη δράση των Ζαμπίνσκι και την επαφή τους με φίλους ή άγνωστους Εβραίους που κρύβουν στα υπόγεια των βομβαρδισμένων και άδειων από ζώα εγκαταστάσεών τους, παρακολουθούμε και την ιδιότυπη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της Αντονίνας και του Λουτς Χεκ (Μπρουλ), του αρχι-κτηνίατρου του Χίτλερ, που όπως κι άλλοι Ναζί-επιστήμονες, ήταν κολλημένος με πειράματα ευγονικής σε ζώα. Αλλά ούτε αυτή η δυσερμήνευτη σχέση, ούτε ο μεταφυσικός παραλληλισμός με τα έγκλειστα ζώα, και οπωσδήποτε όχι η σκέτη αγωνία για το αν οι Ζαμπίνσκι θα μπορέσουν συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους κάτω απ’ τη μύτη των Γερμανών αξιοποιούνται ιδιαίτερα από την Κάρο. Κι είναι κι εκείνη η αλλόκοτη (μα όχι πρωτόφαντη) επιλογή να μιλάνε οι πρωταγωνιστές (πλην του Μπρουλ) αγγλικά με δήθεν βαριά πολωνική προφορά, που ξενίζει –και αφήνει την συναισθηματική εμπλοκή του θεατή στην τύχη της… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Νυκταράκης (filmboy.gr)

Τελικά, όλα τα παραπάνω δημιουργούν μια ταινία που φαίνεται να πετυχαίνει τον σκοπό της.
Με μια έμμεση παρουσίαση των σκληρών γεγονότων και μια κάποια αθωότητα, καταφέρνει να συγκινήσει με μια αληθινή ιστορία, και να δώσει ένα χαμόγελο ελπίδας ακόμα και σε αυτές τις απάνθρωπες εποχές… Περισσότερα

Κριτική Βαρβάρα Κοντονή (freecinema.gr)

Κατά τα άλλα, η Τσάστεϊν παραδίδει μια ικανοποιητική ερμηνεία, αν και κάποιες φορές το στιλ εποχής που πλασάρει στον ρόλο της συζύγου / μητέρας παραπέμπει περισσότερο στον εξεζητημένο retro τύπο που θα υιοθετούσε κάποια γυναίκα σήμερα και λιγότερο στην αντιπροσωπευτική γυναικεία μόδα του τότε. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό, αν τουλάχιστον δεν αποπροσανατόλιζε από το πλαίσιο της εποχής, φέρνοντας μάλιστα (ανά στιγμές) τη βασική πλοκή σε δεύτερη μοίρα, «θυσία» στο απροκάλυπτο… sexiness της Τσάστεϊν… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (myfilm.gr)

Δράμα χαρακτήρων, δηλαδή, με πειστική ατμόσφαιρα και σχετικά καλές ερμηνείες, αλλά σε σύνολο η ταινία δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη της ανάδειξης του δράματος των Εβραίων κατά την Κατοχή, που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από την κινηματογραφία (με υπερπαραγωγή – στον τομέα των διασώσεων – τη «Λίστα του Σίντλερ»)… Περισσότερα

Κριτική Αντώνης Γκούμας (cinepivates.gr)

Στα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί το σενάριο, που κινείται σε εντελώς χολιγουντιανές νόρμες, κάνοντας την ιστορία να μοιάζει τελικά με όλες τις άλλες αντίστοιχης θεματολογίας. Δεν μπορούμε βέβαια να παραβλέψουμε ότι είναι άλλη μια συγκινητική ταινία, που προσπαθεί να μας δείξει πόσο τέρατα μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι -κι ας περιγράφει την ιστορία της χωρίς ιδιαίτερο ρεαλισμό και υπό το κλίμα μιας γενικότερης ωραιοποίησης κάποιων καταστάσεων. Στο τέλος λοιπόν, απλά περιμένεις το προδιαγεγραμμένο happy end και … σοκάρεσαι λίγο μόνο που δεν εμφανίζεται και ο ελέφαντας, να αποδειχτεί ότι δεν είχε πεθάνει και κρυβόταν όλο αυτό το διάστημα… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Σε κάθε περίπτωση όμως, δημιουργεί ενδιαφέρουσες ατμόσφαιρες, καταγράφει με λυρικό τρόπο την αγριότητα της εποχής και  με πρωταγωνίστρια  την εύθραυστη Τζέσικα Τσαστέιν,  η οποία περιέργως μιλάει αγγλικά με πολωνική προφορά,    υπογράφει   το πορτρέτο μιας εκπληκτικής γυναίκας, που το όνομά της  χάθηκε μέσα στη δίνη της ιστορίας,.. Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Ζερβόπουλος (moviesltd.gr)

Η αφήγηση που ακολουθεί λογικά γραμμική πορεία, ανά τακτά χρονικά διαστήματα εμπλουτίζεται, δίχως σαφή λόγο είναι η αλήθεια, από την ρομαντική σε βαθμό ενόχλησης επιμονή του Γκεσταπίτη αξιωματικού (εννοείται πως αυτός είναι ο Daniel Bruhl) να ρίξει στην αγκάλη του την πανέμορφη Πολωνέζα. Προσθήκη που μάλλον λειτουργεί αποπροσανατολιστικά – ενδεχόμενα να είναι και προϊόν μυθοπλασίας – στο γενικό σύνολο, που είναι εξαιρετικά προσεγμένο και ακριβό, στην αναπαράσταση της περιόδου. Η σύγχρονη Πράγα, που διατηρεί αναλλοίωτα τα στοιχεία των αρχών της δεκαετίας του 40, αποτελεί ένα πρώτης τάξης φυσικό σκηνικό για την εξέλιξη της πλοκής που διευθύνει με επαγγελματισμό η σκηνοθέτιδα Niki Caro. Δεν είναι τυχαίο, που η Νεοζηλανδή, δεν επιλέγει για το κτίσιμο του δράματος, τα μακροσκελή εσωτερικά γυρίσματα, που θα έδιναν πιθανόν κι έναν παραπάνω κλειστοφοβικό τόνο, μα διαρκώς ταξιδεύει την κάμερα της στα εξωτερικά ντεκόρ, φροντίζοντας έτσι να αποδώσει ρεαλιστικότερη όψη στο καλοστημένο από όλες τις απόψεις, έργο της… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Το ψυχολογικό πορτρέτο της πρωταγωνίστριας φυσικά επισκιάζει –αλλά και σημαδεύει ταυτόχρονα– κάθε παρακλάδι της ιστορίας, ειδικά στο κομμάτι που αφορά την απεικόνιση της καθημερινότητας της Βαρσοβίας του 1939 με εικόνες φρίκης (πτώματα, εγκλήματα σε κοινή θέα, θηριωδία των ναζί) και απόλυτης εξαθλίωσης. Η σκηνοθέτιδα των «Whale Rider» και «North Country» πετυχαίνει να εμφυσήσει δραματουργική συνέπεια στους χαρακτήρες του φιλμ… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com)

Ωραία ταινία η οποία δίνει με πιστότητα την εποχή και τον τρόμο που έζησαν οι άνθρωποι. Καλογυρισμένη με δυνατές και όμορφες σκηνές, η κάμερα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες που έχει για να καταγράψει το χώρο και τους ανθρώπους. Η ταινία διαθέτει ένταση, αγωνία και συγκίνηση, δεν κραυγάζει αλλά αντίθετα προσεγγίζει το θέμα της με διακριτικότητα. Κι αν θέλετε, πολύ καλά κάνει και καταπιάνεται με αυτό το θέμα, επειδή είναι ανεξάντλητο και δυστυχώς, χρειάζονται συνεχείς υπενθυμίσεις… Περισσότερα

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ

(THE ZOOKEEPER’S WIFE)

Σκηνοθεσία: Niki Caro

Σενάριο: Angela Workman, Diane Ackerman (μυθιστόρημα)

Φωτογραφία: Andrij Parekh

Μοντάζ: David Coulson

Μουσική: Harry Gregson-Williams

Παραγωγοί: Jeff Abberley, Diane Miller Levin, Katie McNeill, Jamie Patricof, Kim Zubick

Παίζουν: Jessica Chastain (Αντονίνα), Johan Heldenbergh (Γιαν), Daniel Brühl (Λουτζ), Timothy Radford (Ριζάρντ), Efrat Dor (Μάγδα), Iddo Goldberg (Μορίσι), Shira Haas (Ούρσουλα), Michael McElhatton (Γιέρζικ), Val Maloku (Ριζάρντ, μεγαλύτερος), Martha Issová (Ρεγκίνα)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ. Τσεχία, Αγγλία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 127΄

Είδος: βιογραφία, δράμα, ιστορική

Ημερομηνία εξόδου: 29/6/2017

Εταιρεία διανομής: Σπέντζος Film.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών