filmandtheater ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΒΕΘ

ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΒΕΘ

Δεκ 03, 2017 Κινηματογράφος 0

LADY MACBETH

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 30/11/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Από το Σέξπιρ στη ρώσικη λογοτεχνία και από εκεί στον κινηματογράφο. Πρώτα ο Andrzej Wajda, το 1962, έκανε την ταινία «Siberian Lady Macbeth» (ελληνικός τίτλος «Αχόρταγη για ηδονή»!) και τώρα ο William Oldroyd έκαναν αυτό το λογοτεχνικό έργο του Nikolai Leskov, του 1895, μία κινηματογραφική μεταφορά που παραμένει πιστή στο πνεύμα τόσο του Σέξπιρ όσο και της εποχής που διαδραματίζεται. Η Κάθριν θα παντρευτεί έναν πλούσιο γαιοκτήμονα που δεν την αγαπά ούτε νοιάζεται για αυτήν. Η κακή συμπεριφορά του άντρα και του πεθερού της θα τη σπρώξουν σε ένα παράνομο έρωτα και από εκεί στην παράλογη βία.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Το γοτθικό στιλ μεταφέρεται πιστά σε αυτή την ταινία, η οποία είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη, μετά από τρεις μικρού μήκους, το 2011 και το 2013, αντίστοιχα. Το 2016 παρήχθη αυτή η ταινία που κέρδισε 15 βραβεία μέχρι τώρα, ανάμεσά τους στα British Independent Film Awards, των κριτικών του Δουβλίνου, του Φεστιβάλ του Δουβλίνου, στο Montclair Film Festival κ.ά. Η σεξπιρική ατμόσφαιρα είναι έκδηλη, η απλή μορφή της εντυπωσιάζει, ο νατουραλισμός τόσο στη φωτογραφία όσο και στην υποκριτική σε βάζει μέσα στην ιστορία.

Όλα ξεκινούν όταν η Κάθριν αναγκάζεται να παντρευτεί έναν πλούσιο γαιοκτήμονα που, όμως, δεν ενδιαφέρεται για αυτήν. Από την πρώτη κιόλας νύχτα ο έρωτας απουσιάζει. Τη διατάζει να γδυθεί και μετά, τύφλα στο μεθύσι, πέφτει ξερός στον ύπνο. Αυτή η όμορφη γυναίκα, από εκείνη την ημέρα και μετά, θα είναι το υποκείμενο μιας απίστευτης βίας τόσο από τον άντρα της, ο οποίος απλά αδιαφορεί για αυτήν, όσο και από τον πεθερό της, ο οποίος τη βλέπει απαξιωτικά, την περιφρονεί και της συμπεριφέρεται άσχημα. Όταν και οι δύο απουσιάζουν, τότε, στην προσπάθειά της να διοικήσει το αγρόκτημα, βρίσκει σύμμαχο ένα μιγά εργάτη, τον ερωτεύεται και εξυπηρετεί έτσι το ερωτικό της ένστικτο.

Αυτός ο έρωτας δεν είναι μακριά από τη βία. Ο εραστής της φέρεται βίαια, τόσο σε αυτή όσο και στους άλλους εργάτες, παίζοντας το ρόλο του αφεντικού. Μάρτυρας όλης της κατάστασης είναι μία μαύρη, μουγκή, η οποία, με τη σειρά της, θα είναι υποκείμενο της βίας του ίδιου άντρα. Η γυναίκα, σε όποια θέση της κοινωνίας και να βρίσκεται, θα είναι αυτή που θα βιώσει τη βία με τον πιο άσχημο τρόπο. Το γυναικείο σώμα είναι ο «χάρτης» μιας βίαιης κοινωνίας, αυτό που θα περιφρονηθεί, ο υπηρέτης των αντρών, ενώ το πνεύμα της θα καταπιεστεί τόσο που δε θα έχει λόγο ύπαρξης.

Μπορούμε, λοιπόν, να δούμε τις αντίπαλες δυνάμεις. Θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την εξουσία του πατριάρχη, του πεθερού, και τη βία που αυτό εξασκεί, η οποία δεν είναι σωματική αλλά καθαρά ψυχολογική. Ο γιος του είναι ο συνεχιστής, αλλά δε δέχεται να εξασκήσει την ίδια ποσότητα βίας, για αυτό απέχει, τόσο από την, ουσιαστικά ξένη ως προς αυτόν, γυναίκα του, αλλά και από τον πατέρα του. Η γυναίκα του θα πρέπει να εξασκήσει την εξουσία της, όσον αφορά στους εργάτες, αλλά, ουσιαστικά, θα πρέπει να τη διεκδικήσει από αυτούς που, νομοτελειακά, είναι υποτελείς της, κάτι που αυξάνει την καταπίεσή της και υποβιβάζει τη θέση της.

Ο μόνος τρόπος να επιβληθεί είναι η βία. Θα πρέπει και αυτή να εξασκήσει τη βία της, αλλά ο τρόπος εξάσκησης της είναι δύσκολος. Θα πρέπει πρώτα να χτίσει τη βάση της εξουσίας της και μετά να λειτουργήσει σαν εξουσιαστής. Σύμμαχός της είναι ο νεαρός μιγάς. Πάτημά της είναι η μαύρη υπηρέτρια. Υποκείμενα της εκδίκησής της είναι ο πεθερός και ο άντρας της. Το μόνο που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι ότι η βία της είναι χωρίς λογική. Δεν ξέρει τον τρόπο και είναι καταστροφική. Είναι όμως ευφυής και καταφέρνει να κυριαρχήσει, να είναι στο τέλος αυτή το μόνο αφεντικό.

Ο σκηνοθέτης έχει κάνει ακριβέστατη ψυχολογική ανάλυση και έχει δομήσει τους χαρακτήρες του με απλό και νατουραλιστικό τρόπο. Δεν υπάρχει κάτι το περιττό, καμία υπερβολή. Αυτός ο νατουραλισμός υπάρχει στο μοντάζ, όπου οι ρυθμοί αργοί και περιγραφικοί, δίνουν χρόνο στη δόμηση των χαρακτήρων, στη σκηνογραφία και τα κοστούμια, που αναπαριστούν αυτή την εποχή, στις υποκριτικές, που υποβοηθούν το λόγο, στον ίδιο το λόγο, που απλά εκφράζει αυτό που θα πρέπει να ειπωθεί. Με αυτό τον τρόπο πλησιάζει το σεξπιρικό ύφος, αιχμαλωτίζει τη ματιά του θεατή, δε δίνει ποτέ την αίσθηση του εντυπωσιασμού, βρίσκεται μέσα στη γοτθική αισθητική.

Ο θεατής θα πάει σε αυτή την εποχή και, ακολούθως, θα την προβάλλει στη δική του κοινωνία, για να ανακαλύψει πλέον τις μορφές βίας που είτε εξασκεί είτε δέχεται. Τελικά να καταλάβει ότι όλη η παγκόσμια ιστορία, εδώ και αιώνες, είναι μία αφήγηση βίαιων καταστάσεων, όπως ένα μυθιστόρημα χωρίς τέλος. Πότε θα τελειώσουμε με αυτή την παράνοια; Αυτό το ερώτημα μένει αναπάντητο, δεν είναι ο φιλμικός λόγος που θα δώσει μία απάντηση, αλλά εσύ ο ίδιος θεατή. Αυτή είναι η μεγάλη δύναμη αυτής της ταινίας, αυτή η προτροπή για τη συνέχιση στη συγγραφή του φιλμικού κεμένου.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Οι έννοιες της καταπίεσης, της προκατάληψης και του ηθικού δικαίου που απασχολούν τον Λέσκοφ αναδεικνύονται κι εδώ, μέσα από την αυστηρή, οριακά στιλιζαρισμένη σκηνοθετική απόδοση (κάτι ανάμεσα στο «Ήρεμο Πάθος» του Τέρενς Ντέιβις και στα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της Άντρεα Άρνολντ) ενός σεναρίου που διευρύνει την κριτική ματιά της νουβέλας, προσθέτοντας γεγονότα και χαρακτήρες. Όπως αυτόν της έγχρωμης υπηρέτριας Άννα, η οποία υπογραμμίζει μαζί με τον Σεμπάστιαν τη φυλετική διάσταση της κοινωνικής καταπίεσης. Καταπίεση η οποία είναι ταυτόχρονα ταξική αλλά και σεξουαλική, με την 21χρονη Φλόρενς Πιου να υπογραμμίζει με την ερμηνεία της όλη την ψυχολογική διαδρομή της Κάθριν, αρχικά οργισμένη, κατόπιν παρορμητική και τελικά ψυχρή και υπολογισμένη, από Μαντάμ Μποβαρί σε λαίδη Μάκβεθ. Μια «Λαίδη Μάκβεθ» που συνδυάζει το μελόδραμα εποχής, το γοτθικό θρίλερ και την πολιτικοκοινωνική καταγγελία, με το διαφορετικό από τη λογοτεχνική του πηγή φινάλε της να την κάνει σκληρότερη και υπαρξιακά πολύ πιο πικρή… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Από τις πρώτες της σκηνές μέσα στο σπίτι, έτσι όπως κάθεται σαν άδεια κούκλα με πορσελάνινο, στρογγυλό πρόσωπο και χτυπητό μπλε φόρεμα, μέχρι τις παθιασμένες απόπειρες να νοικοκυρέψει το χάος και την τελική, αυτοκρατορική υποχώρηση στη θέση που κέρδισε με τις ανίερες πράξεις της, η Κάθριν της Φλόρενς Πιου είναι μοντέρνα και κλασική ταυτόχρονα. Και δίνει επιπρόσθετο νόημα σε ένα φιλμ που κάθε άλλο παρά τυπικό δράμα εποχής είναι… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Παρασκευή Γιουβανάκη (cinefreaks.gr)

Κινείται απειλητικά όχι μόνο σε εσωτερικούς αλλά και σε εξωτερικούς χώρους (το απέραντο λιβάδι φαντάζει ένας μικρός θάμνος μπροστά της), με το εντυπωσιακό μπλε φόρεμα της να την τοποθετεί όχι μόνο στο κέντρο του πλάνου αλλά και της προσοχής μας. Ερμηνευτικά αξιοπρόσεχτη είναι και η πρωτοεμφανιζόμενη Naomi Ackie, η σεναριακή Anna, που με τη συγκρατημένη ερμηνεία της είναι η ανύμπορη να αντιδράσει με όλα αυτά που βλέπει να συμβαίνουν γύρω της, οικιακή βοηθός… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Γιάννης Αποστολίδης (filmboy.gr)

Με λιτή, σκηνοθεσία, γοτθική ατμόσφαιρα, κοφτό και γρήγορο μοντάζ, υποβλητικό σάουντρακ και μοντέρνα αφήγηση με διαλόγους που ξεφεύγουν από τη παραδοσιακή συνταγή των ταινιών εποχής, αυτό το πρωτότυπο φιλμ υιοθετεί περισσότερο την ταυτότητα ενός δραματικού θρίλερ με το σασπένς να παίζει καταλυτικό ρόλο χωρίς όμως να απογειώνεται ποτέ σε ένα σενάριο που διαθέτει εκπλήξεις και απρόοπτα, ωστόσο εξελίσσεται με έναν γοργό ρυθμό αφήνοντας την αίσθηση του φευγαλέου και του ανολοκλήτωτου… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Αγγελική Αντωνίου (cinefesto.gr)

Το Lady Macbeth (Λαίδη Μάκβεθ) συνδυάζει μια υπέροχη οπτική αφήγηση μια βαθιά μελέτη του κύριου χαρακτήρα. Ψυχρό και σιωπηλό, περίεργο αλλά ταυτόχρονα τόσο ενδιαφέρον, σίγουρα δεν είναι για όλους… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Πάνος Αχτσιόγλου (cinemagazine.gr)

Δέσμια λοιπόν της πατριαρχίας ή απλά μια μανιακή παράφρων ντυμένη με ένα εντυπωσιακό λαμπερό μπλε φόρεμα που σιγά σιγά παίρνει τις αποχρώσεις του μαύρου; Όπως και να χει, το μινιμαλιστικό δράμα του Όλτροϊντ προσεγγίζει την εσωτερική σύγκρουση της (αντι)ηρωίδας του, όπως και την ακόρεστη δίψα της για ελευθερία και χειραφέτηση με μοντέρνα διάθεση και σαφήνεια στην αφηγηματική ματιά, καταθέτοντας ηχηρά καλλιτεχνικά διαπιστευτήρια και μετατρέποντας ένα δράμα εποχής σε μια σπουδαία φεμινιστική παραβολή που υπερβαίνει τη λογοτεχνική πρώτη ύλη της ή τη Βικτωριανή της καταβολή… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Κατερίνα Καρά (cinepivates.gr)

Μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία στην οποία μία μυθική κατασκευή και ο Χρόνος με τις άπειρες δυνατότητες που παρέχει σ’ όποιον τον ελέγχει , έχουν καταλυτική παρουσία,δύο αντίπαλοι ομοίως επίμονοι και ικανοί που μάχονται μεταξύ τους μέχρι τελικής πτώσεως, που τους ενσαρκώνουν δύο απ΄τους συναρπαστικότερους ηθοποιούς της εποχής μας : ο Matthew McConaughey στο ρόλο του Άνδρα Με Τα Μαύρα− ένας μοχθηρός Μάγος− και ο πολύς Idris Elba στο ρόλο του διώκτη του, Ρόλαντ Ντεστσέην, δεινός πιστολέρο με εμφάνιση μοναχικού καουμπόϊ. Ας σημειωθεί πως ο Stephen King δήλωσε κατενθουσιασμένος με την επιλογή του Elba για τον ρόλο του Ρόλαντ… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Νάσσος Ζώτης (filmakias.gr)

Επί 113 λεπτά χαθήκαμε στην αφθονία πανέμορφων και άρτια φωτισμένων κάδρων που είτε έδειχναν τα εκπληκτικά τοπία της Σκοτίας είτε την μάχη σε αργή κίνηση, με την μουσική να μας κάνει να κουνάμε νευρικά τα πόδια μας, και όλα αυτά να πλαισιώνουν τις καθηλωτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Όχι άδικα λοιπόν η ταινία δέχτηκε πανηγυρική δεκάλεπτη υποδοχή στο Cannes Film Festival… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Yorgos (papiyawn.com)

Το τέλος της ταινίας (και μία από τις καλύτερες σκηνές τις), με άφησε να κοιτάζω απλά την οθόνη προσπαθώντας να αναλογιστώ την καταστροφή και τα αποτελέσματά τις. Εξαιρετική σκηνοθεσία και λιτή αλλά αποτελεσματικότατη φωτογραφία. Η υποκριτική επίσης μοναδική (απίστευτη η Pugh), αν και με ξένισε, κάπως, εκείνη του Jarvis – πολύ “κρυσταλλωμένο” πρόσωπο και ορισμένες φορές έδειχνε σαν να μην ταίριαζε στον χώρο – κατά τα άλλα μαγευτικές ερμηνείες… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Persa Griba (thereviewer.eu)

Το «Lady Macbeth» ξεχωρίζει πιο πολύ για την κινηματογράφησή του, παρά για το σενάριό του. Το ατμοσφαιρικό, μινιμαλιστικό στυλ που υιοθετεί σε κάθε κινηματογραφικό τομέα και οι εικόνες που δημιουργεί, θυμίζοντας μας περίφημα έργα ζωγραφικής, οφείλονται εν μέρει και στην θαυμάσια διεύθυνση φωτογραφίας. Η διευθύντρια φωτογραφίας Ari Wegner, μαζί με τον William Oldroyd και την υπόλοιπη ταλαντούχα κινηματογραφική τους ομάδας, έφτιαξαν μια όμορφη ταινία εποχής -με περιορισμένο χρηματικό προϋπολογισμό- που κατά την γνώμη είναι πολύ καλύτερη από αρκετές αντίστοιχες μεγάλες παραγωγές του Hollywood… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Το γεγονός ότι για να διατηρήσει τα κεκτημένα οδηγείται σε ειδεχθείς πράξεις, όχι μόνο μία φορά αλλά πολλές, και οι θεατές συνεχίζουν να είναι μαζί της, να τη συμπαθούν και να την υποστηρίζουν, αποτελεί κατόρθωμα της τρομερής νεαρής ηθοποιού με το εκφραστικότατο πρόσωπο! Κατά μία έννοια, η Κάθριν μοιάζει με τον Κρις του Jonathan Rhys Meyers στο «Match Point» του Woody Allen: έχει εγκληματήσει αλλά οι θεατές δεν θέλουμε να συλληφθεί, να πιαστεί, να τιμωρηθεί! Τρομερή ταινία, γεμάτη εξαιρετικές ερμηνείες (να στοιχίσουμε δίπλα σε εκείνη της πρωταγωνίστριας τόσο την ερμηνεία της υπηρέτριάς της όσο κι εκείνη του σταυλίτη, που τον υποδύεται ο μουσικός Cosmo Jarvis), απολαυστική, υπέροχη, με εντελώς σύγχρονη ματιά για τις διεκδικήσεις μιας δυναμικής γυναίκας σε έναν σωβινιστικό κόσμο. το τέλος, προδομένη από τον εραστή της, θα χρησιμοποιήσει κάθε ένα από τα… δικαιώματα που χρησιμοποιούν οι άνδρες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Κατερίνα Ανδρεάκου (freecinema.gr)

Η αλήθεια είναι πως η τελική σεναριακή ανατροπή με το παιδί, ενώ έχει λογική να υπάρχει αφηγηματικά, ώστε να δείξει πόσο βουτηγμένη στην (παντός είδους) αμαρτία βρίσκεται πια η ηρωίδα, δημιουργεί μια κάποια «κοιλιά» στην έως τότε συναρπαστική – αν και χαμηλότονα ειπωμένη – υπόθεση. Ωστόσο, πρόκειται για μια τολμηρή σε περιεχόμενο αλλά και (κυρίως) σε κινηματογραφική ματιά ταινία, που οφείλει το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας της στην ατρόμητη ερμηνεία της νεαρής πρωταγωνίστριάς της… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Κώστας Τερζής (Αυγή)

Παρακολουθούμε την αυστηρή καθημερινότητα στην οποία οφείλουν να προσαρμοστούν οι χαρακτήρες, την επιφανειακή ευγένεια, την υποδόρια σκληρότητα, μέχρις ότου η καταπίεση προκαλέσει την έκρηξη, απελευθερώνοντας μια θύελλα συναισθημάτων… Η Κάθριν ξεκινά μια παθιασμένη σχέση με έναν νεαρό εργάτη στο κτήμα και οι παρορμήσεις της είναι τόσο ισχυρές, ώστε τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει στη μάχη για την ανεξαρτησία της… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Μυρτώ Νίκα (moveitmag.gr)

Το Lady Macbeth, ένα έργο με στοιχεία τόσο δράματος εποχής όσο και ψυχολογικού θρίλερ, δρα περισσότερο σα θεατρικό έργο ερευνώντας το εδώ και το τώρα των όσων κινούν τις πράξεις της πρωταγωνίστριας, χωρίς να προσφέρει καμία πληροφορία για το ποια ήταν πριν την ημέρα του γάμου της και επικεντρώνεται σε μια ψυχολογική σκιαγράφηση της. Αν και διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο, στο τέλος μοιάζει ανολοκλήρωτο αφήνοντας το θεατή μετέωρο… Όλη η κρτική εδώ

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Χωρίς ούτε μια νότα μουσικής υπόκρουσης και με το φακό του Άρι Ουέγκνερ να παραμένει κυρίως μέσα στο κλειστοφοβικό, σπαρτιάτικο αρχοντικό, η ταινία δημιουργεί μια αναπόδραστα συμπαγή ατμόσφαιρα καταπίεσης. Και η εξαιρετική, μετρημένη μα πολυεπίπεδη ερμηνεία της Πιού χτίζει μια εξίσου συμπαγή, αλλά αμφιλεγόμενη ηρωίδα, με την οποία δεν μπορείς ούτε να ταυτιστείς, μα ούτε και να αηδιάσεις. Ένας σκοτεινός αμοραλισμός βασιλεύει σε αυτό το γοτθικό μελόδραμα. Και σε παρασέρνει θέλοντας και μη… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (stokokkino.gr)

Στο πρόσωπο της Κάθριν βλέπουμε εκατομμύρια γυναίκες οι οποίες υπέστησαν –και υφίστανται- βία και κακοποίηση, οι οποίες έζησαν κλεισμένες στη σιωπή. Η ηρωίδα μας είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί, να διεκδικήσει και να πάει μέχρι το τέλος σε έναν δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Και από ό,τι φαίνεται, δεδομένων των κοινωνικών συνθηκών, δεν είχε καν άλλη επιλογή… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Λήδα Γαλανού (Εφημερίδα των Συντακτών)

Ο Ολντροϊντ, καταδεικνύοντας κάθε λεπτό τη διαχρονική κοινωνική υποκρισία, επιλέγει μια ελλειπτική αφήγηση κι έναν εικαστικό μινιμαλισμό στην ταινία εποχής, που επιτρέπει στον λόγο και στις σιωπές να λειτουργήσουν, χωρίς να ασφυκτιούν στα κοστούμια τους, έστω κι αν ο φορμαλισμός της ταινίας καπελώνει σταδιακά την ουσία της… Όλη η κριτική εδώ

ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΒΕΘ

(LADY MACBETH)

Σκηνοθεσία: William Oldroyd

Σενάριο: Alice Birch, Nikolai Leskov (μυθιστόρημα)

Φωτογραφία: Ari Wegner

Μοντάζ: Nick Emerson

Μουσική: Dan Jones

Παραγωγοί: Fodhla Cronin O’Reilly

Παίζουν: Florence Pugh (Κάτριν), Cosmo Jarvis (Σεμπάστιαν), Paul Hilton (Αλεξάντερ), Naomi Ackie (Άννα), Christopher Fairbank (Μπόρις), Golda Rosheuvel (Ανιές), Anton Palmer (Τέντι), Rebecca Manley (Μαίρη), Fleur Houdijk (Τέσα), Cliff Burnett (πατήρ Πήτερ)

Χώρα παραγωγής: Αγγλία

Έτος παραγωγής: 2016

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 89΄

Είδος: δράμα, ρομαντική

Ημερομηνία εξόδου: 30/11/2017

Εταιρεία διανομής: Strada Films, Seven Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.