20ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ-ΣΑΡΑ ΝΤΡΑΪΒΕΡ

Μαρ 04, 2018 Κινηματογράφος 0

2-11 Μαρτίου 2018

CARTE BLANCHE ΣΤΗ ΣΑΡΑ ΝΤΡΑΪΒΕΡ

του Γιάννη Φραγκούλη

Στην «ιέρεια» του ανεξάρτητου σινεμά Σάρα Ντράιβερ δίνει carte blanche το επετειακό 20^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, γιορτάζοντας φέτος δύο δεκαετίες δημιουργικής σχέσης με την συναρπαστική τέχνη του ντοκιμαντέρ.

Ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός του ανεξάρτητου σινεμά ήδη από τη δεκαετία του ’80, η Σάρα Ντράιβερ έχει επίσης υπογράψει την παραγωγή σε πολλές από τις ταινίες του συνεργάτη και συντρόφου της, Τζιμ Τζάρμους.

Η Ντράιβερ θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει 11 αγαπημένες της ταινίες -δέκα ντοκιμαντέρ και μία ταινία μυθοπλασίας-, έντεκα απολαυστικές κινηματογραφικές στιγμές. Η τέχνη, η πολιτική, τα κοινωνικά παράδοξα και τα κακώς κείμενα της Αμερικής εναλλάσσονται σε ταινίες όπου συναντιούνται ο Άντι Γουόρχολ και ο Θελόνιους Μονκ, το τουίστ και η ρέγκε, ένας εμμονικός εφευρέτης και δυο ιδιοσυγκρασιακοί καλλιτέχνες, η καταπάτηση των δικαιωμάτων και οι μηχανισμοί προπαγάνδας στις ΗΠΑ, καθώς και εικόνες από τη Νέα Υόρκη στα 80s, όπως την έζησε η ίδια τότε.

Επίσης, στο 20^ο Φεστιβάλ θα προβληθεί η νέα ταινία που σκηνοθέτησε η Ντράιβερ, το ντοκιμαντέρ «Boom for real the late years of Jean-Michel Basquiat», με θέμα τον Ζαν-Μισέλ Μπασκιά, τον επιδραστικό αμερικανό ζωγράφο με τη σύντομη ζωή και το εξαιρετικό ταλέντο.

«Πολλές από τις ταινίες που επέλεξα για την carte blanche έχουν κάποια σχέση με την τελευταία μου ταινία για τον Ζαν-Μισέλ Μπασκιά, είτε θεματικά είτε από πολιτιστική ή πολιτική άποψη. Και, εγωιστικά μιλώντας, πρόκειται για όλες τις ταινίες που θέλω να δω ξανά στη μεγάλη οθόνη. Είμαι τόσο ευγνώμων στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για αυτή την ευκαιρία», σημειώνει η Ντράιβερ για την carte blanche του 20^ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Να υπενθυμίσουμε ότι η carte blanche στη Σάρα Ντράιβερ, δίνεται μετά τις cartes blanches στον Δημήτρη Εϊπίδη και στον Ευθύμη Φιλίππου.

Οι επιλογές της Σάρα Ντράιβερ:

«Scenes from the life of Andy Warhol: friendships and intersections», του Γιόνας Μέκας (1982): Ο Άντι Γουόρχολ και η μυθολογία του αποθεώνονται μέσα από μία καταιγιστική συρραφή χαρακτηριστικών καρέ από τη ζωή του. Χωρίς λόγια, αλλά με την απίθανη μουσική των Velvet Underground.

«Thelonious Monk: straight, no chaser», της Σάρλοτ Ζβέριν (1988): Ο μάγος της τζαζ Θελόνιους Μονκ πρωταγωνιστεί σε ένα ντοκιμαντέρ το οποίο μέσα από σπανιότατο υλικό αποκαλύπτει το μεγαλείο του ταλέντου του, την άνοδο αλλά και την πτώση του.

«The twist», του Ρον Μαν (1992): Ροκ εν ρολ, τουίστ και ατελείωτος χορός. Με επίκεντρο το τουίστ, το φιλμ καταγράφει ένα εκρηκτικό ποπ φαινόμενο, φιλοξενώντας συνεντεύξεις θρυλικών μουσικών όπως οι Τσάμπι Τσέκερ, Φρανκ Άβαλον, Φατς Ντόμινο, κ.ά.

«The land of look behind», του Άλαν Γκρίνμπεργκ (1982): Μία εμβληματική ταινία για τους ρασταφάρι, τη ρέγκε και τη Τζαμάικα, για την οποία ο Βέρνερ Χέρτζογκ είπε «αυτή η ταινία καταφέρνει πράγματα που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου».

«Native land», των Λίο Χόρβιτς και Πολ Στραντ (1942): Ένα καθηλωτικό δραματοποιημένο ντοκουμέντο που εκθέτει την καταπίεση των ελευθεριών του λαού της Αμερικής. Οι σκηνοθέτες, στρατευμένοι αριστεροί, καθώς και ο αφηγητής -ο αφροαμερικανός ακτιβιστής Πολ Ρόμπεσον- υπήρξαν θύματα της λίστας Μακάρθι.

«Atomic cafe», των Κέβιν Ράφερτι, Τζέιν Λόαντερ και Πιρς Ράφερτι (1982): Κλασικό κι εντελώς αντισυμβατικό ντοκιμαντέρ που αποκαθηλώνει με αφοπλιστικό, γεμάτο μαύρο χιούμορ τρόπο την παράνοια της αμερικανικής προπαγάνδας των 40s και 50s υπέρ της πυρηνικής ενέργειας.

«Rivers and tides: Andy Goldsworthy working with time», του Τόμας Ρίντελσμάιερ (2001): Μία ωδή στο έργο του ανατρεπτικού καλλιτέχνη Άντι Γκόλντσουόρθι, τα εφήμερα γλυπτά του οποίου, φτιαγμένα από υλικά της φύσης -πέτρα, ξύλο, πάγο, κ.ά.-, είναι μία μάχη με το χρόνο και τη φθορά που προκαλεί.

«June Leaf: a painter», της Μπρίγκιτ Κένισον (2018): Η σπουδαστική ταινία της νεαρής σκηνοθέτριας είναι αφιερωμένη στη αναγνωρισμένη αμερικανίδα καλλιτέχνιδα Τζουν Λιφ και τα αλληγορικά έργα της.

«Energy and how to get it», του Ρόμπερτ Φρανκ (1981): Σε αυτό το σουρεαλιστικό κράμα ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, ο εφευρέτης Ρόμπερτ Γκόλκα αγωνίζεται εμμονικά να ανακαλύψει το μυστικό της ανεξάντλητης ενέργειας, ενώ ο συγγραφέας Γουίλιαμ Μπάροουζ και ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ντάουνι τον πλαισιώνουν σε κόντρα-ρόλους.

«Dream city», του Στίβεν Σίγκελ (1986): Ένα οδοιπορικό στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’80 μέσα από αφηγήσεις εφήβων της εποχής. Η κάμερα «τρέχει» σε δρόμους, πάρκα, μετρό και γειτονιές, σε μία ονειρική και ξέφρενη περιπλάνηση, όπως η πόλη τότε.

«Idiocracy», του Μάικ Τζατζ (2006): Ένας άντρας-πειραματόζωο του αμερικανικού στρατού ξυπνά μετά από 500 χρόνια και ανακαλύπτει ότι είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος επί γης. Ξεκαρδιστικό αλλά και προφητικό, η καλτ πλέον ταινία μυθοπλασίας του Μάικ Τζατζ είναι μία σάτιρα για την ανθρώπινη βλακεία, όπου και αν αυτή βρίσκεται.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

• Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης