19ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Φεβ 26, 2017 Κινηματογράφος 0

3-12 Μαρτίου 2017

CARTE BLANCHE ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΪΠΙΔΗ

Ο Δημήτρης Εϊπίδης, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και ίδρυσε το 1999 το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο διηύθυνε από τότε έως το 2016, παίρνει carte blanche στο 19^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και επιλέγει 10 ντοκιμαντέρ, που θα παρουσιαστούν στη φετινή διοργάνωση. Το φεστιβάλ τιμά έναν ξεχωριστό άνθρωπο του κινηματογράφου, ο οποίος εδώ και δεκαετίες συνεχίζει να υπηρετεί με πάθος τον ποιοτικό κινηματογράφο.

Όχι τυχαία, ο Τζιμ Τζάρμους κατά την επίσκεψή του στο 54^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον είχε αποκαλέσει «πλοηγό, νονό, οδηγό του καλού κινηματογράφου». Ο Δημήτρης Εϊπίδης επιλέγει φέτος ντοκιμαντέρ πρόσφατης παραγωγής (2005 – 2013) τα οποία ξεχώρισε από εκατοντάδες άλλα και τα παρουσίασε σε προηγούμενες διοργανώσεις του φεστιβάλ. Τώρα, τα προτείνει στους θεατές και συνθέτει νοερά ένα τεράστιο παζλ του πλανήτη, του χθες και του σήμερα:

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ

Λένινγκραντ, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η πολιορκία μιας πόλης που αργοπεθαίνει, αποτυπώνεται χωρίς λόγια. Εικόνες συγκλονιστικές που αντηχούν το σήμερα, στο «Αποκλεισμός», του Σεργκέι Λοζνίτσα (2005, Ρωσία).

Ο αγώνας μιας γυναίκας να επιβιώσει μαζί με τα εννιά παιδιά της. Ένα σκληρό αλλά και ποιητικό πορτρέτο μιας μάνας που υπομένει τις αντιξοότητες στο ντοκιμαντέρ «Η μητέρα», του Αντουάν Κατέν (2007, Ελβετία).

Ροκ και επανάσταση. Συχνά πάνε μαζί, όπως στη Λευκορωσία. Οι ροκ μουσικοί της χώρας αντιστέκονται στο καθεστώς, εκφράζοντας τις αγωνίες της νέας γενιάς στο «Μουσικοί παρτιζάνοι», του Μίροσλαβ Ντεμπίνσκι (2007, Πολωνία).

Οι πάγοι λιώνουν. Στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Αλάσκα, οι ωκεανοί απειλούν να καταπιούν τον οικισμό Σισμαρέφ που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο νερό. Το ντοκιμαντέρ «Οι τελευταίες μέρες του Σισμαρέφ», του Γιαν Λάουτερ (2008, Ολλανδία), καταγράφει το χρονικό μιας καταστροφής.

Κινμπάκου ή αλλιώς «σφιχτό δέσιμο». Ένας ερωτικός, πνευματικός και καλλιτεχνικός δεσμός με ρίζες από την Ιαπωνία. Τα μυστικά του αποκαλύπτονται στο «Κινμπάκου -η τέχνη του δεσίματος», του Γιόουνι Χόκανεν (2009, Φινλανδία).

Από τους δρόμους που ζούσε ως άστεγος, ο Ίον Μπ. αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ρουμάνους καλλιτέχνες, όταν ένας ιδιοκτήτης γκαλερί ανακάλυψε τα αμέτρητα κολάζ του. Μια απίστευτη κι όμως αληθινή ιστορία: «Ο κόσμος σύμφωνα με τον Ίον Μπ.», του Αλεξάντερ Νανάου (2009, Ρουμανία).

Ανδρικές εξομολογήσεις μέσα σε σάουνες στη Φινλανδία. Μια κάθαρση σωματική και ψυχική, με λόγια από καρδιάς, αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ «Ο ατμός της ζωής», των Γιόονας Μπέργκχαλ και Μίκα Χότακαϊνεν (2010, Φινλανδία- Σουηδία).

Η θρυλική ρεμπέτισσα Ρόζα Εσκενάζι έζησε και τραγούδησε με απαράμιλλο πάθος. Τρεις μουσικοί ακολουθούν τα χνάρια και τα αξέχαστα τραγούδια της σε Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη και Αθήνα στο ντοκιμαντέρ «Καναρίνι μου γλυκό», του Ρόι Σερ (2011, Ισραήλ-Γαλλία-Ελλάδα).

Ένα 13χρονο αγόρι εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Εντοπίζεται μετά από τρία χρόνια, αλλά δεν είναι πλέον ο ίδιος. Οι έρευνες για την υπόθεση παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή σε ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο σασπένς που μοιάζει με ταινία θρίλερ: «Ο απατεώνας», του Μπαρτ Λέιτον (2011, Μεγ. Βρετανία-Ισπανία-ΗΠΑ).

Ο γιος επιστρέφει στη γενέτειρά του και ξανασυναντά τη μητέρα του έπειτα από 50 χρόνια. Θέλει να ξανακερδίσει τη σχέση του μαζί της, να την κάνει ευτυχισμένη στα τελευταία της χρόνια. Το ρολόι μετρά αντίστροφα…: «Πού είναι ο γιος μου;», του Τσαϊμίν Αν (2013, Νότια Κορέα).

Γιάννης Φραγκούλης