ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2014 Α ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μαρ 15, 2014 Κινηματογράφος 0

Η ΛΥΠΗΡΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

ενός κουρασμένου φεστιβάλ

Αναφέραμε στην εισαγωγή μας για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, πως αυτό ξεκίνησε, δώσαμε μια εικόνα για το πώς αναπτύχθηκε αυτά τα 16 χρόνια λειτουργίας του. Επίσης είπαμε ποια ήταν η εγγύηση για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος. Αυτή τη χρονιά, μετά από 16 χρόνια που το παρακολουθούμε ανελλιπώς μπορούμε πλέον να κάνουμε ένα ψύχραιμο απολογισμό. Το έχουμε ανάγκη, με δεδομένο ότι πλέον το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έχουν φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο.

Ένας δεκαεξάχρονος δικαιούται να αντιδρά, να θέλει να αλλάξει τον κόσμο, να αμφισβητεί. Όταν όμως σκέφτεται συντηρητικά και κοιτάζει με λαγνεία το παρελθόν και, πιο συγκεκριμένα, τις πιο αποκρουστικές του στιγμές, τότε τα πράγματα μπαίνουν σε άλλους δρόμους. Τι έχει να κάνει αυτό με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης; Απλούστατα αυτή είναι η περίπτωση αυτής της διοργάνωσης. Κουβαλά τα λάθη του παρελθόντος: μεγαλομανία, πληθώρα ταινιών, έλλειψη διάθεσης ουσιαστικής επικοινωνίας των σκηνοθετών με το κοινό, ανυπαρξία δομών για επικοινωνία μεταξύ των σκηνοθετών, Ελλήνων και ξένων, ναρκισσισμός, σπατάλη άφθονου δημοσίου χρήματος. Το τελευταίο από όλα αυτά ευτυχώς δεν υπάρχει στη διοίκηση του Φεστιβάλ από το Δημήτρη Εϊπίδη. Όλα τα άλλα υπάρχουν! Δυστυχώς αυτά τα μειονεκτήματα αναιρούν την έννοια του φεστιβάλ και μας αναγκάζουν να παραδεχτούμε, ακόμα και αν δεν το θέλουμε, ότι έχουμε να κάνουμε με μια απλή διοργάνωση προβολής ταινιών.

Το όνομα που ήταν η εγγύηση για την επιτυχία του Φεστιβάλ, ο Δημήτρης Εϊπίδης, είναι πλέον αυτό που εγγυάται την πλήρη κατάρρευσή του. Μαζί με αυτόν θα δούμε και τον υπεύθυνο για τη διοργάνωση, και στα δύο Φεστιβάλ, το Νότη Φόρσο, συμμέτοχο στην αποτυχία και στην προσπάθεια να επιβληθούν ολοκληρωτικές απόψεις. Στο χώρο της τέχνης όπου πολλά επιτρέπονται, στο Φεστιβάλ, αντίθετα, πολλά απαγορεύονται. Πρώτα απ’όλα ο κριτικός λόγος τιμωρείται, η φωνή των κριτικών όταν εκφράστηκε πιο αυστηρά αποκλείστηκε αυστηρά από την επίσημη διοργάνωσή του. Κατά δεύτερο λόγο, η παράθεση πολιτιστικών προϊόντων, όπως φλάιερ, αφίσες και άλλα ενημερωτικά έντυπα πλέον και επίσημα απαγορεύεται από το Νότη Φόρσο, και όχι από τα Village που διαχειρίζονται τις τέσσερις αίθουσες του λιμανιού, στην προσπάθειά του να γίνει αρεστός στα νέα αφεντικά του και να διατηρήσει τη θέση του. Τελικά, δεν υπάρχει πλέον αυτή η γιορτή ανταλλαγής απόψεων, ιδεών, υπηρεσιών και επαφών που θα βοηθούσε τον ελληνικό κινηματογράφο να αναπτυχθεί.

Τον ελληνικό κινηματογράφο φαίνεται ο Δημήτρης Εϊπίδης να μην το θέλει, να τον απεχθάνεται και τελικά να τον περιορίζει τόσο που το Φεστιβάλ να έχει χάσει και αυτό το ελάχιστο στοιχείο του χαρακτήρα του, την κάποια ελληνικότητα, και να έχει γίνει μια άχρωμη «γιορτή». Με άλλα λόγια: Πως μπορούμε πλέον να μιλάμε για φεστιβάλ και όχι για απλή συνάρθρωση ταινιών, τις οποίες θα μπορούσαμε να τις είχαμε δει οπουδήποτε αλλού, ακόμα και στο διαδίκτυο; Πως μπορούμε να αναφέρουμε αυτή τη διοργάνωση ως φεστιβάλ όταν η αγάπη, ο σεβασμός και η επικοινωνία απουσιάζουν παντελώς από αυτή; Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτό είναι γιορτή; Είναι αυτό φεστιβάλ ή ένας λόγος να απασχολείται ο Εϊπίδης, ο Φόρσος και κάποιοι άλλοι που θέλουν να λένε ότι διοικούν ένα θεσμό; Το κερασάκι στην τούρτα είναι η τοποθέτηση του Γιάννη Σμαραγδή στη θέση του Προέδρου του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης -μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ- του ανθρώπου που χαρακτηρίζεται ως το μεγαλύτερο λαμόγιο στο χώρο της τέχνης, αυτού που πήρε ένα πακτωλό χρημάτων για μια άθλια ταινία, τον «Ελ Γκρέκο» όταν δήλωνε ότι δεν χρειάζονται λεφτά για να κάνει κάποιος μια ταινία, αλλά αγάπη, όταν προσκυνούσε το θρόνο της Ισπανίας εκλιπαρώντας την υποστήριξή του, όταν συνέθετε μαντινάδες για το σύγχρονο εθνικό προδότη, τον Αντώνη Σαμαρά, αποκλειστικά και μόνο για να βολευτεί!!

Το πιο λυπηρό είναι ότι όλοι αυτοί θέλουν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί, προοδευτικοί και φίλοι της τέχνης. Εμείς, με τη σειρά μας, θα τους χαρακτηρίσουμε επικίνδυνους για ένα θεσμό, όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και εθνικούς προδότες. Ο υπουργός Πολιτισμού το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνει είναι να τους αποπέμψει. Εμείς θα τους αγνοήσουμε και θα περιοριστούμε μόνο στη θέαση των ταινιών και στη μελέτη του ντοκιμαντέρ. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να αναδημιουργήσουμε τους ελάχιστους δεσμούς αγάπης, σεβασμού και επικοινωνίας για να πούμε ότι συμμετέχουμε σε ένα Φεστιβάλ. Και αυτό θα κάνουμε τόσο με τα κείμενά μας όσο και με το δημόσιο λόγο μας.