WESEN LUST

Μάι 22, 2016 Θέατρο 0

Η εξέλιξη της εργασίας της Almakalma

Η γυναίκα σαν μέσο επικοινωνίας και γνώσης, σα φορέας του συναισθήματος και της γνώσης, τέλος σαν όχημα δράσης και αντίδρασης, αυτά βρίσκονται στην τελευταία εργασία της Almakalma, το Wesen Lust, η οποία είναι συνέχεια των εργασιών της πάνω στο σώμα ως μέσο, κείμενο και εκφορά του λόγου.

Στη γκαλερί Open Art Lab, στο χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, δίπλα απ’τον Πύργο του ΟΤΕ παρουσιάστηκε, για δύο εβδομάδες περίπου, αυτή η μορφή εργασίας που εντάσσει στο περιεχόμενό της τις τελετουργικές διαδικασίες που θέλουν να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με αυτό το ανώτερο ον που θα το ονομάζαμε θείο, με άλλα λόγια με την πεμπτουσία της ύπαρξής του, βαδίζοντας στο δρόμο της αυτογνωσίας.

Ο καταπληκτικός ήχος της μουσικής, χωρίς κανένα όργανο, που βγαίνει από το στόμα ενός Αφρικανού ενώ συγχρόνως γράφει στο σώμα μίας γυναίκας, είναι κάτι που βασίζεται στο «Pillow book», του Peter Greenaway, προχωρά όμως πιο πέρα αφού η γραφή, κείμενο και δράση, ζωντανεύει, παίρνει το λόγο και δρομολογεί την αντίδραση που θα έρθει αργότερα απ’την ίδια τη γυναίκα. Όμως θα πρέπει να παρατηρήσουμε μία λεπτομέρεια: το πρόσωπο της γυναίκας κρύβεται από ένα πανί. Αυτό σημαίνει ότι συμβολοποιείται, γίνεται σημαίνον και είναι το αναπαριστώμενο όλων των γυναικών, αναπαριστά την Ιστορία της Γυναίκας μέσα στους αιώνες.

Ένα άλλο καλυμμένο πρόσωπο γυναίκας θα δούμε λίγο πιο πέρα. Αυτή δεν έρχεται σε επαφή με κάποιο άντρα, είναι πιθανόν ο αντίχτυπος της προηγούμενης επαφής, αυτό που μένει όταν ο άντρας φεύγει. Η βία που δέχεται η γυναίκα είναι αυτή της εξήγησης, κατά πρώτο λόγο, κατόπιν θα έρθει η επιβολή των ιδεών της πατριαρχικής κοινωνίας, όπου η αναζήτηση του χαμένου φαλλού θα είναι αιώνια, ενώ αυτός είναι πάντα δίπλα της, έρχεται σε επαφή με Αυτή χωρίς να το γνωρίζει το αντικείμενο αυτής της επαφής, η Γυναίκα, η παγκόσμια μορφή της, διατηρώντας πάντα ένα μη ολοκληρωμένο λόγο, αυτόν που επιδέχεται συμπληρώσεις, άρα είναι η μήτρα μίας παραγωγικής διαδικασίας.

Πιο πέρα μία άλλη γυναίκα δρα. Αποδομεί το σκηνικό, σιγά-σιγά το αποδιαρθρώνει, χορεύει ένα τρελό χορό, μία τελετή της δυτικής κοινωνίας, όπου η γυναίκα θέλει να πάρει το πάνω χέρι, μία πορεία που θα τη γεμίσει από νευρώσεις αφού αγνοεί ότι είναι αδύνατον και ουτοπικό να έχει κάποιος το πάνω χέρι σε μία σχέση. Αν αυτό συμβεί θα είναι πρόσκαιρο και περιστασιακό. Δίπλα της ένας άλλος άντρας περιφέρεται ακολουθώντας μία άλλη τελετή, όπου το ρυθμό το δίνει η φωνή και ένα μπαστούνι που αργά, βίαια και ρυθμικά επεμβαίνει στο χώρο του χρόνου και των ιδεών.

Το πέρασμα αυτού του άντρα ενεργοποιεί την αντίδραση της δεύτερης γυναίκας, όταν η πρώτη έχει αρχίσει να δρα. Το κάλυμμα απ’τα κεφάλια της πρώτης και της δεύτερης γυναίκας έχουν πέσει και το σώμα δρα με έναν τρόπο νευρωσικό αλλά και δημιουργικό όσο αυτή η νεύρωση της απαίτησης του λόγου της επιτρέπει. Η τρίτη γυναίκα δεν έχει καλυμμένο το πρόσωπό της, πιστεύει ότι έχει απελευθερωθεί, όμως είναι εμφανής η υστερία της, κάτι που η ίδια δεν καταλαβαίνει, η κούραση όμως θα την εξαντλήσει και η επαφή με το δεύτερο άντρα θα φέρει την ψυχική της ισορροπία που εκφράζεται με την ανάπαυση και τη γαλήνη. Ένας τρίτος άντρας, δυτικός αυτή τη φορά θα μας θυμίσει αυτόν που έχει χάσει τον προσανατολισμό του και δεν μπορεί να βρει το δρόμο για την επαφή με τη Γυναίκα, δεν μπορεί να θεμελιώσει επικοινωνία.

Στον περιβάλλοντα χώρο υπάρχουν φωτογραφίες με γυμνά σώματα, κάποιες πλεγμένες με ιδιαίτερο τρόπο. Ο φωτισμός είναι απλός και καθημερινός, δε θέλει να υποβάλλει το θεατή, όπως στο κλασικό θέατρο, του θυμίζει την καθημερινή ζωή του, το καλεί να συμμετάσχει και αυτός στο δρώμενο. Όλα τα πρόσωπα καταλήγουν σε ένα δωμάτιο όπου βιντεοπροτζέκτορες προβάλλουν κινήσεις σωμάτων. Μοιραία και αυθόρμητα ακολουθούν οι θεατές, οι οποίοι πλέον έχουν γίνει δρώντα πρόσωπα, παίζουν και αυτοί στο χώρο των εικόνων, όπως και οι σκιές τους, σαν ένα άλλο σημαίνον που έχει τις ρίζες του στον εαυτό τους, δημιουργώντας έτσι ένα εικονοσύμπαν που είναι μία άλλη τελετή, ένα σημαινόμενο της ανθρώπινης ιστορίας.

Είναι σημαντικό όμως να δούμε τους θεατές πως μεταλλάσσονται. Από απαθείς θεατές θα μεταμορφωθούν είτε σε αντίδραση, όταν θα απορρίψουν την όλη διαδικασία αφού η νεύρωσή δε θα τους επιτρέψει να προσλάβουν στοιχεία απ’αυτή την τελετή, είτε σε δρώντα πρόσωπα, όταν θα αφεθούν στην πρόσληψη στοιχείων επικοινωνίας απ’αυτή την τελετή που δέχονται μία κάποια επεξεργασία, in vivo, για να μπουν στον ψυχισμό τους για να ενταχθούν -ο καθένας με το δικό του τρόπο- στη διαδικασία της τελετής ισότιμα με τα δρώντα πρόσωπα που την ξεκίνησαν.

Για το δυτικό άνθρωπο είναι κάτι που θα έρθει αφού σπάσει τον τοίχο της νεύρωσής του που δεν τον αφήνει να ενταχθεί στη φύση του, άρα να παρακολουθήσει αυτή την τελετή ως τέτοια, έτσι όπως είναι και όχι έτσι όπως φαντασιώνεται όπως θα ήταν, μέσα από μία συνδιαλλαγή του Id και του Άλλου. Τότε έρχεται η απελευθέρωση, ο φόβος προς την ελευθερία διαλύεται, η χαρακτηροδομή του ανθρώπου συναντά τη φύση του και έρχεται σε επαφή με το θείο, με την ίδια τη φύση του, μέσα από μία διαδικασία που είναι τόσο ασυνείδητη όσο και μοναδική για τον καθένα.

Συμμετέχουν

φωτογραφήματα: Βασίλης Καρκατσέλης (εικαστικός-φωτογράφος)

κινηματογραφικά τοπία: Yiota Chatzi (video-artist, AlmaKalma, London), Daniela Prost (εικαστικός, Mexico-Paris)

ηχητική εγκατάσταση: Μanuel Baldassar (εικαστικός-performer, Italy-Paris),

live actions: Physical actions-voice: Μαρία Χαρέλα (ηθοποιός-performer, trainer-AlmaKalma), physical actions-choreography: Μάρω Θεοδοσίου (χορογράφος-performer, trainer-AlmaKalma), physical actions-voice: Sebastian Τσιφής (ηθοποιός-performer, trainer-AlmaKalma), physical actions-εγκατάσταση: Ιωάννα Σκαντζέλη (performer-ποιήτρια, μεταφράστρια-AlmaKalma), physical actions: Χάρης Μεσηνιώτης (performer, assistant director-AlmaKalma), Φωτεινή Τερζή (performer, AlmaKalma)

live art-εγκατάσταση: Σοφία Δρακοπούλου (performer, AlmaKalma)

painting-performance: Χρήστος Κούντουρας (εικαστικός-κομίστας)

εκπαιδευόμενοι performers: Mυρτώ Κουσίδου, Abdullah Alshammir (Κουβέιτ), John Abaho (Ουγκάντα), Daniel Barley (Νιγηρία),Sandra Gerdauskaite (Λιθουανία)

Ιδέα-συντονισμός-σκηνοθετική επιμέλεια: Ιωάννης Μήτρου.

Γιάννης Φραγκούλης