ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ

Ιαν 26, 2020 Θέατρο 0

βλέποντας την πραγματικότητα αλλιώς

του Γιάννη Φραγκούλη

Είδαμε την παράσταση «Το λαχείο», γραμμένη και σκηνοθετημένη από το Σταύρο Παρχαρίδη. Αυτό που μπορεί να επισημάνει κάποιος, με την πρώτη ματιά, είναι ότι αυτό το θεατρικό έργο βρίσκεται ανάμεσα στην επιθεώρηση και τον κοινωνικό-πολιτικό σαρκασμό. Αν το δούμε πιο καλά θα ανακαλύψουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Έχουμε ένα φτωχό Έλληνα, έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας, έναν πολίτη αυτής της χώρας που έχει φτωχύνει στην κρίση. Γιατί; Αυτό η παράσταση δε μας το διευκρινίζει. Ξέρουμε όμως ότι είναι φτωχός και κακοπληρωτής στις τράπεζες που τους χρωστά, αν και, ακόμα, θέλουν να του χρεώσουν μία κάρτα πιστωτική. Η πρώην φίλη του έχει οργανώσει μία συνάντηση των ανθρώπων που είναι οι πιο στενοί του φίλοι. Μία βουλευτίνα, ένας χρηματιστής, μία καλόγρια και η πρώην φίλη του. Δυστυχώς για αυτόν, όπως θα δούμε κατά τη διάρκεια της παράστασης. Φάρσα στη φάρσα, η αλήθεια αναδεικνύεται μέσα από τις κωμικές πτυχές και φαίνεται, τελικά, όλο το μαύρο χιούμορ που είναι μία καλή σάτιρα για την κατάσταση στη σημερινή Ελλάδα. Μία μαύρη κωμωδία από το Θέατρο Μαίωτρον.

Το κείμενο είναι πολύ προσεγμένο. Οι ατάκες απαιτούν την απόλυτη ενσωμάτωσή του ηθοποιού για να αποδώσει τόσο το ύφος όσο και το βάθος του χαρακτήρα. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω δύο πρόβες. Είδα την παράσταση στην πρεμιέρα της. Στην ημέρα της πρεμιέρας οι ηθοποιοί είχαν μεταμορφωθεί. Ούτε ένα λάθος, σωστές και μετρημένες κινήσεις, σωστή απόδοση του χαρακτήρα, καλές συνδέσεις μεταξύ τους. Αυτή η παράσταση είναι από αυτές που αν ένας χαρακτήρας ολιγωρήσει, τότε όλο το έργο θα καταστραφεί. Είναι ένα παζλ που εικονογραφεί τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Το κείμενο έχει τα στοιχεία του, ακριβώς εκεί που πρέπει, έτσι ώστε να αποδίδεται ο σωστός ρυθμός, η χροιά των χαρακτήρων, η δυναμική τους. Ο θεατής τις δύο και πλέον ώρες δε βαριέται. Στο τέλος θα βρει εκεί κάποιο κομμάτι του εαυτού του, θα ανακαλύψει τον εαυτό του σε αυτή τη σάτιρα, για να αρχίσει να αυτοσαρκάζεται και να ανακαλύπτει τα λάθη του, τις υπερβολές του, την ηθική που έχει παραβεί για να φτάσει σε αυτό το σημείο. Ο Σταύρος Παρχαρίδης πρωταγωνιστεί και είναι ο κεντρικός κορμός αυτής της μαύρης κωμωδίας. Οι υπόλοιποι ακολουθούν, αλλά θα πρέπει να έχουν μία συγκεκριμένη θέση και το σωστό ρυθμό. Και το κάνουν.

Η Βάσω Δήμογλου, η Μαρία Ιωαννίδου, ο Νίκος Κορεξιανός και η Χριστίνα Νασιάδου είναι οι καλοί συνεργάτες που βοήθησαν να δέσει αυτή η κωμωδία και να γίνει ένα καλό νεοελληνικό έργο. Παίζουν ρεαλιστικά, αποδίδουν με ακρίβεια τους χαρακτήρες, δομούν το ρυθμό τους. Το σκηνικό ήταν απλό, για να αρμόζει στην κατάσταση που περιγράφεται, το κάδρο του παππού, ο οποίος συμπρωταγωνιστεί, είναι απόλυτα εκφραστικό, ταιριάζει σε έναν ήρωα της ελληνικής επανάστασης, αλλά αποδομεί, συγχρόνως, την ηρωική φιγούρα για να μην πάμε στην τυφλή προγονολατρεία. Η μουσική ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα, για μην πάει προς την τραγωδία, καλύπτει τα κενά του ρυθμού. Μία καλή παράσταση που θα θέλαμε να την ξαναδούμε.