Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Φεβ 15, 2018 Κινηματογράφος 0

THE SHAPE OF WATER

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 15/2/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αξιολόγηση 7,8/10 στο imdb.com από 70.274 χρήστες.

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ελίζα ζει μία κανονισμένη και συνηθισμένη ζωή. Δεν μπορεί να μιλήσει. Καθαρίζει ένα χώρο όπου γίνονται επιστημονικά πειράματα, θα πρέπει εκεί να κάνει τη δουλειά της και να μην ρωτά τίποτε. Όταν βλέπει ένα υδρόβιο και ανθρωπόμορφο πλάσμα, το οποίο προσφέρει την ύπαρξή του για τις επιστημονικές σπουδές, τότε η Ελίζα αποφασίζει να το σώσει, σιγά-σιγά αρχίζει να το ερωτεύεται.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Πόσοι σκηνοθέτες θα μπορούσαν να σε βάλουν μέσα σε μία αφήγηση όπου ένας άνθρωπος-ψάρι τρώει γάτες; Δε θα χρειαστεί πολύ να το σκεφτούμε, ο Guillermo del Toro είναι ο μοναδικός, άλλωστε οι ταινίες που έχει κάνει δείχνουν πως συνδυάζει τη φαντασία με την πραγματικότητα. Είναι ίσως ο μοναδικός που μπορεί να αποδώσει ρομαντική ατμόσφαιρα σε μία ταινία τρόμου. Άλλωστε στις ταινίες του που επιλέγουμε, το όνειρο, ο τρόμος, η φαντασία και ο ρεαλισμός βρίσκονται σε μία απόλυτη ισορροπία, μας ωθούν στους τρομακτικούς κόσμους, σε πιάνει από το χέρι τόσο όσο να αισθάνεσαι ασφαλής. Από αυτούς τους φανταστικούς κόσμους βγαίνει ο δικός μας κόσμος, με όλες τις δημιουργίες του. Το καλύτερο παράδειγμα είναι το «Pan’s labyrinth». Σε αυτή την ταινία, «Η μορφή του νερού» («The shape of water»), μας προφέρεται μία ισοδύναμη ποιότητα.

Όλα γίνονται στις αρχές της δεκαετίας του 1960, είναι η καλύτερη εποχή για να δομήσουμε μία αφήγηση που θα έχει να κάνει με το δίκιο και την ελευθερία. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά με τον Ψυχρό Πόλεμο να πλακώνει τα αισθήματα περί ελευθερίας και δικαιοσύνης. Σε ένα υπόγειο και μυστικό εργαστήριο, οι επιστήμονες μελετούν ένα πλάσμα που αιχμαλωτίστηκε στη Νότιο Αμερική. Είναι ανθρωποειδές, ζει στο νερό και έχει βράγχια, σπονδυλική στήλη και πολύ κοφτερά δόντια.

Ένας τρομακτικός κυβερνητικός πράκτορας, ο Στρίκλαντ, επιβλέπει τα πειράματα, θέλει να ελέγχει τα αποτελέσματα, να παραμείνουν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ όλα τα μυστικά και να αφήσει κάτι να διοχετευθεί στους Ρώσους. Αυτό το πλάσμα είναι μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, όπως αναφέρεται, συμπεριφέρεται πολύ καλά στο δικό του περιβάλλον. Το χρησιμοποιούν όμως ως υλικό έρευνας, έτσι ώστε ο άνθρωπος να αποκτήσει περισσότερη δύναμη.

Σε αυτό το σκοτεινό χώρο η Ελίζα, μία καθαρίστρια στο εργαστήριο που έχει επαναστατικές τάσεις, θα παίξει καίριο ρόλο. Μία παιδική αρρώστια την έχει κάνει μουγκή και η σιωπή της είναι εγγύηση για αυτές τις καταστάσεις που ο λόγος και ο ψίθυρος μπορούν να κάνουν κακό στην κοινωνία που ζει στο μέσο του 20^ου αιώνα. Ο καλύτερος φίλος της είναι ένα ομοφυλόφιλος και μία αφροαμερικανίδα. Όταν η Ελίζα βλέπει αυτό το πλάσμα και συνειδητοποιεί πόσο άσχημα ζει, προσπαθεί να έρθει σε επαφή με αυτό και να το κάνει να αισθάνεται καλύτερα. Όσο γνωρίζει ο ένας τον άλλον, αναπτύσσεται ένας δεσμός, με έντονο το ρομαντικό στοιχείο.

Ο τρόπος που ο del Toro δομεί αυτό το πολύ απίθανο ρομάντζο είναι απίστευτα έξυπνος. Το ότι η Ελίζα είναι μουγκή τη βάζει στο ίδιο επίπεδο με αυτό το πλάσμα, αν ίσχυε το αντίθετο, τότε αυτή θα το είχε σαν ένα ζωάκι ή σαν ένα παιχνίδι. Αυτοί οι δύο επικοινωνούν με τις δράσεις τους, έχουν μία ισοδύναμη επικοινωνία. Ο προφορικός λόγος απουσιάζει και, κατά συνέπεια, το σώμα μιλά και δημιουργεί λόγο και ρυθμό. Πριν να το σκεφτούμε καλά-καλά, μας φαίνεται λογικό που μία γυναίκα μπορεί να συνδεθεί με μία υδρόβια ύπαρξη, τουλάχιστον αν θυμηθούμε ότι η ίδια η γυναίκα έχει μέσα της εννέα μήνες μία υδρόβια ύπαρξη, το μελλοντικό παιδί της, άρα είναι εξοικειωμένη με αυτή την αίσθηση. Επίσης ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να δει αυτό το δεσμό με διαφορετικό μάτι από ότι όλοι οι άντρες, πιο ανθρώπινα και ρομαντικά.

Ο χώρος που βρίσκεται στο προσκήνιο είναι η Νότιος Αμερική που, εκείνη την εποχή, δοκιμαζόταν αρκετά. Από εκεί βγαίνει το πειραματόζωο, άρα είναι το αναφερόμενο των πειραματόζωων που, τότε και για αρκετό χρονικό διάστημα, ήταν οι κάτοικοι αυτών των χωρών. Το αίτημα ελευθερίας, λοιπόν, έχει να κάνεις με αυτούς τους ανθρώπους και αυτές τις πολιτικές καταστάσεις που πλέον τις ξέρουμε καλά. Η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο για να αποδώσει το ονειρικό και το «πραγματικό», να έρθει σε αντίστιξη με τη βία που πραγματικά υπάρχει παντού. Δεν είναι ένας ηθικός μύθος, αλλά μία ηθική και πολιτική ταινία που θα βρει το «Pan’s labyrinth» και θα ενώσει τις αφηγηματικές τους γραμμές.

Η υποκριτική της Hawkins είναι εξαιρετική. Είναι μία συμπαθητική φιγούρα, το πρόσωπό της είναι αυτός ο τόπος που μπορούν να κολλήσουν αυτά τα συναισθήματα. Είναι ήσυχη, σε όλες τις σκηνές, αλλά μπορούμε να δούμε το παθιασμένο αίτημα για λόγο που η αναπηρία της το έχει στερήσει. Δεν είναι η πριγκίπισσα του Ντίσνεϊ, ένα γλυκανάλατο πλάσμα, αλλά το αίτημα της ηδονής και του οργασμού υπάρχει παντού και, ιδίως, συνδέεται με την απόλαυση της γεύσης, του φαγητού. Η Hawkins χρησιμοποιεί κάθε μυώνα της για να δημιουργήσει την έκφραση στο πρόσωπό της, να μας δώσει να καταλάβουμε ότι στον κόσμο της μπορεί να μην υπάρχει ο ήχος, αλλά είναι έντονο το συναίσθημα. Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε σε αυτή την ταινία τόσο ανακαλύπτουμε τις αρετές της που ο del Toro έχει βάλει σε συγκεκριμένα μέρη και μας καλεί να τις βρούμε.

Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

(THE SHAPE OF WATER)

Σκηνοθεσία: Guillermo del Toro

Σενάριο: Guillermo del Toro, Vanessa Taylor,

Φωτογραφία: Dan Laustsen

Μοντάζ: Sidney Wolinsky

Μουσική: Alexandre Desplat

Παραγωγοί: J. Miles Dale, Guillermo del Toro,

Παίζουν: Sally Hawkins (Ελίζα), Michael Shannon (Ρίτσαρντ), Richard Jenkins (Τζιλ), Octavia Spencer (Ζέλντα), Michael Stuhlbarg (Δρ. Ρόμπερτ), Doug Jones (υδρόβια ύπαρξη), David Hewlett (Φλέμινγκ), Nick Searcy (στρατηγός Χόιτ), Stewart Arnott (Μπέραρντ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά, λατινοαμερικάνικα, ρώσικα, γαλλικά

Διάρκεια: 123΄

Είδος: περιπέτεια, φαντασία, δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 15/2/2018

Εταιρεία διανομής: Odeon.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.