Δεκ 20, 2017 Κινηματογράφος 0
του Γιάννη Φραγκούλη
Στις 21/12/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Κάποια παιδιά κάνουν σκανταλιές σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στην Αμερική, αλλά και γύρω από αυτό. Η μητέρα της πρωταγωνίστριάς τους αγωνίζεται για να κερδίσει το ψωμί της. Είναι μόνη της, αυτή και η κόρη της. Χαρακτήρες στο περιθώριο της κοινωνίας, τόσο οικείοι μας, τόσο όμορφα και προσεχτικά σχεδιασμένοι, χωρίς κλισέ, όπου ο ρεαλισμός αποκτά ποιητικές διαστάσεις.
Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.
Είναι δύσκολο να περιγράψουμε την ταινία «The Florida project», έτσι ώστε να δείξουμε το μεγαλείο του χωρίς να το κάνουμε να ακουσθεί ως σκληρό και συναισθηματικό συγχρόνως. Είναι από αυτές τις ταινίες που δεν μπορείς να περιοριστείς σε μία απλή περιγραφή. Περιέχει μικρές δομές που συνδέονται για να κάνουν κάτι μεγάλο, είναι το είδος των ταινιών που ελίσσεται πάνω σου, εκδηλώνει τη δύναμή του μαζί σου.
Όπως στην ταινία «Moonlight», που βραβεύτηκε, τραβά μεγάλη ποσότητα από αυτή τη ειδική λαμπρότητα. Μία κοινή ιστορία για μία μητέρα που ζει μόνη με την κόρη της, σε μία κοινωνία ταξικά διαμορφωμένη, θέλοντας να έχει τα πάντα, αντί να περιοριστεί σε κάποια κοινωνικά αγαθά. Ο σκηνοθέτης και συνσεναριογράφος του Chris Bergoch, ο Sean Baker με πολλή προσοχή επεξεργάζεται τις εξειδικευμένες αλήθειες των χαρακτήρων του, της καθημερινής ζωής τους, αυτό είναι που κάνει αυτή την ταινία τόσο δυνατή, αναδεικνύει το καθημερινό ως κτήμα της κοινωνίας, σε κάτι που αφορά όλη την κοινωνία.
Το Magic Castle είναι ένα μοτέλ, είναι ένα μέρος που αυτοί που μένουν σε αυτό δε συνειδητοποιούν ότι τους ταξιδεύει ολοταχώς στο Μαγικό Βασίλειο. Σε ένα φτηνό ξενοδοχείο θα βρούμε τα πάντα, πωλήσεις όπλων, παγίδες για τουρίστες και άλλες παρόμοιες καταστάσεις. Εκεί θα μείνουν από τους τουρίστες, που ψάχνουν κάτι φτηνό, μέχρι μέλη της εργατικής τάξης, που θέλουν να βρουν κάτι προσωρινό μέχρι μία μόνιμη κατοικία. Ο Baker μας εισάγει, με όμορφο τρόπο, πρώτα το παιδί που πρωταγωνιστεί, την καλύτερή της φίλη της Μούνεϊ και το Σκούτι. Πηγαίνουν σε ένα διπλανό ξενοδοχείο, ανεβαίνουν σε ένα μπαλκόνι απ’όπου μπορούν να πετάξουν κάτι σε ένα αυτοκίνητο, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Είναι αυτές οι κακές σκανταλιές που κάνουν τα παιδιά όταν δεν έχουν σκαρώσει κάτι άλλο. Η Τζάνσι θα είναι σύμμαχός τους.
Σε αυτό το σημείο θα βρούμε ένα από τα θέματα που κάνουν το «The Florida project» να μη χωρά σε λέξεις. Αν πούμε ότι περιγράφει τις περιπέτειες των παιδιών που μένουν σε ένα μοτέλ, θα φανεί ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη σκουπίδι από το Χόλιγουντ, αυτές βλέπουν την παιδική ηλικία σα μία ευκαιρία να δείξουν, ακόμη μία φορά, τη φτώχια σαν ένα εξωτικό φαινόμενο. Ο σκηνοθέτης αυτής της ταινίας δεν το κάνει. Ο τόνος της είναι τέτοιος που, σε πολλές στιγμές, πιάνεται η αναπνοή σου.
Κατά βάση, παρακολουθούμε, μέρα προς μέρα, τη ζωή τους με όλη την προσοχή μας, τα σκανδαλιάρικα και παιχνιδιάρικα παιδιά, που βάζουν ένα πεθαμένο ψάρι στην πισίνα, για να του δώσουν ξανά ζωή, να διακόπτουν την ηλεκτροδότηση όλου του μοτέλ, για να δουν τι θα γίνει. Δεν υπάρχει κάτι το εξαιρετικό για τη ζωή της Μούνϊ, ζει με ένα συνηθισμένο τρόπο. Κάθε μέρα είναι μία περιπέτεια για αυτή, αλλά ο σκηνοθέτης προσέχει να μην της δώσει το συνηθισμένο ρομαντικό τόνο. Καταλαβαίνει ότι αυτή είναι ένα μοναδικό παιδί, που θα ήθελες να το δείρεις, να το ξεμαλλιάσεις, όμως, στην ταινία, δε θα δούμε τα κλισέ του Χόλιγουντ, όπου τελικά αποδίδεται η «αθωότητα». Η Μούνεϊ γνωρίζει τι κάνει. Ξέρει τους περισσότερους από τους ανθρώπους που ζουν γύρω της. Θέλει όμως να έχει πλάκα κάθε μέρα της. Ο Baker έχει βρει ένα παιδί που κάνει μία σπουδαία εμφάνιση, μία μελλοντική σταρ, παίζει τόσο καλά που ξεχνάς ότι είναι ένας χαρακτήρας μιας ταινίας, μπαίνεις βαθιά μέσα στη ζωή της.
Όσο η ταινία εξελίσσεται, βλέπουμε τη μητέρα της, τη Χέιλι, προσπαθεί να ζήσει ενταγμένη στην κοινωνία, με οικονομικό τρόπο. Παλεύει για το νοίκι, δεν μπορεί να βρει δουλειά, πουλά αρώματα στα πάρκινγκ. Τα βγάζει δύσκολα για να έχει κάπου να μείνει. Ο Μπόμπι, υπάλληλος του ξενοδοχείου, ξέρει ότι η Μούνεϊ και η Χέιλι είναι καλοί άνθρωποι. Εδώ και καιρό, έχουμε, σε αυτή την ταινία, μία από τις καλύτερες υποκριτικές του Willem Dafoe. Η εμφάνισή του είναι επεισοδιακή, αυτός ο ηθοποιός κάνει τα πάντα για ζωντανέψει αυτό το χαρακτήρα. Παρακολουθούμε το πήγαινε και έλα της μάνας και της κόρης, σε μία πολύ καλή σκηνοθετική εργασία.
Αυτό που είναι το πιο επεισοδιακό, θα είναι η επανάληψη της κανονικής ζωής τους. Η επανάληψη μας ωθεί να ψάξουμε να βρούμε τις υπονοούμενες αφηγηματικές δομές, πίσω από το προφανές. Το ότι βλέπουμε τόσες φορές τη Μούνεϊ, να παίρνει πρωινό από το καφέ του καλύτερου φίλου της μάνας της, να παίρνει παγωτά, να πλασάρει αρώματα κ.ά., αυτός είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να αποδοθεί ο ρεαλισμός στην ταινία του Baker. Ακόμη, ο τρόπος που βλέπουμε το Μπόμπι, μπροστά από το πληκτρολόγιο, όταν αλωνίζει το ξενοδοχείο, όλα αυτά δε δίνουν ούτε ρομαντικό τόνο ούτε υποβλητική ατμόσφαιρα. Κρατούν ισορροπία ανάμεσα στα δύο μέρη που υπάρχουν στην ταινία, τον κόσμο των παιδιών και αυτόν των μεγάλων, δίνει ομορφιά ακόμη και στις δύσκολες καταστάσεις, μία μορφή που δε θα ξεχάσουμε εύκολα.
Η ταινία φτάνει στο απόγειό της όταν δίνει δύναμη στους χαρακτήρες της, έτσι ώστε να βγουν μέσα από το φιλμ και να ενταχθούν στην πραγματική ζωή. Βρίσκουμε χαρακτήρες, παρόμοιους με αυτούς άλλων ταινιών, αλλά εδώ παίρνουν μεγαλύτερη ζωτική δύναμη. Όταν θα πλησιάσετε ένα τέτοιο ξενοδοχείο προσέξτε καλά. Κοιτάξτε πιο προσεκτικά και θα δείτε τους θαμώνες του με διαφορετικό τρόπο, μετά από τη θέαση αυτής της ταινίας, θα διακρίνεται τους χαρακτήρες και θα σπάσετε τα σύνορα του περιθωρίου, θα τους βάλετε μέσα στη ζωή σας, θα ανακαλύψετε σε αυτούς τον Άνθρωπο, την αιτία τους, γιατί έφτασαν μέχρι εδώ.
Πρόκειται για μια μεγάλη όσο και αχαρτογράφητη ανθρώπινη κοινότητα που δεν εμφανίζεται σε κανένα χολιγουντιανό δράμα, ένα (Florida) project το οποίο έχει τη δική του πολύβουη καθημερινότητα. Ο Μπέικερ την αποτυπώνει με αυτοσχεδιαστική φρεσκάδα και ζωηρό αφηγηματικό τέμπο, το οποίο μετατρέπει ένα «επεισοδιακό» σενάριο (η πλοκή βασίζεται σε σκηνές-βινιέτες) σε μια φέτα ζωής γεμάτη μικρές χαρές, τραυματικές συμπεριφορές, αστείες συμπτώσεις, ανόητες εντάσεις και όλα τα κοινότοπα απρόοπτα που άλλοτε φέρνουν κοντά και άλλοτε απομακρύνουν μεταξύ τους τους ανθρώπους ενός κοινωνικού μικρόκοσμου. Τη φωτεινή μα και τη σκοτεινή πλευρά αυτού του μικρόκοσμου αντανακλά το «Florida Project», αναδεικνύοντας την αδυναμία του να αυτοπροστατευτεί και υποστηρίζοντας την ικανότητά του να δραπετεύσει στο (δικό του) όνειρο… διαβάστε όλη την κριτικκή εδώ
Άγρυπνος φύλακας της μολυσμένης ισορροπίας και ηρεμίας, ο Γουίλεμ Νταφόε, έχει μια ωραία παρουσία, μια ήρεμη δύναμη, που ίσως σας θυμίσει κάτι από Κλιντ Ίστγουντ του Grand Torino. Ο σκηνοθέτης θα αφήσει τον παρατηρητικό θεατή να αντιληφθεί την τελική επιλογή του Νταφόε και το θλιβερό παρασκήνιο να εξελιχθεί off κάμερας ή πίσω από την κλειστή πόρτα και τις κουρτίνες μιας μπανιέρας. Ο Μπέικερ πάλι θα αμφιταλαντευτεί με το δράμα της σκληρής πραγματικότητας, θα μπαλατζάρει και στο τέλος πάλι θα επιλέξει την πιο «παραμυθένια» ωραίοποιημένη εκδοχή. Μπορεί να μη φτάνει το σφιχτοδεμένο Tangerine, όμως καταφέρνει να παγιδεύσει στο έργο του τόσο ρεαλισμό όσο και μαγεία, έστω με διαλείμματα… διαβάστε όλη την κριτική εδώ
Ο Σαμ Μπέικερ, βαθιά ανθρωπιστής με υποδόριο χιούμορ και υπευθυνότητα, μέσα από μια παιδική φαινομενικά ιστορία, τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους, γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις και τη δομή της αμερικανικής κοινωνίας, βασιζόμενος σε εξαιρετικές ερμηνείες. Η υπέροχα εκφραστική επτάχρονη Μπρούκλιν Πρινς (υποδύεται την εξάχρονη Μούνεϊ) κλέβει την παράσταση μαζί με τα άλλα παιδιά, αφήνοντας χώρο και για τους μεγαλύτερους που είναι υπέροχοι, με τον Γουίλεμ Νταφόε να υποδύεται έναν πολύ γήινο και ευχάριστο τύπο. Έναν σκληρό άντρα με χρυσή καρδιά… διαβάστε όλη την κριτική εδώ
Και αισιόδοξος, μέσα στην αποκαρδιωτική του ειλικρίνεια. Δείτε την υπέροχη σκηνή με τα πυροτεχνήματα της Disney World να συντροφεύουν τσαμπατζίδικα το αυτοσχέδιο πάρτι γενεθλίων της Τζάνσι, και θα καταλάβετε. Εξάλλου, είναι κι η Μούνεϊ σκέτος σίφουνας! Η δε πρωτοεμφανιζόμενη Πρινς είναι απερίγραπτο κελεπούρι: μια τελειωμένη, φυσικότατη ηθοποιός, που πλάθει έναν από τους πιο μεστούς και αλησμόνητους παιδικούς ρόλους της έβδομης τέχνης. Θαυμάσιος και ο Νταφόε… διαβάστε όλη την κριτική εδώ
Σκηνοθεσία: Sean Baker
Σενάριο: Sean Baker , Chris Bergoch
Φωτογραφία: Alexis Zabe
Μοντάζ: Sean Baker
Μουσική: Lorne Balfe
Παραγωγοί: Sean Baker, Chris Bergoch, Kevin Chinoy , Andrew Duncan , Alex Saks , Francesca Silvestri , Shih-Ching Tsou
Παίζουν: Willem Dafoe (Μπόμπι), Brooklynn Prince (Μούνεϊ), Valeria Cotto (Τζάνσι), Bria Vinaite (Χέιλι), Christopher Rivera (Σκούτι), Caleb Landry Jones (Τζακ), Macon Blair (Τζον), Karren Karagulian (Νάρεκ), Sandy Kane (Γκλόρια)
Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
Έτος παραγωγής: 2017
Γλώσσα: αγγλικά, ισπανικά, πορτογαλικά
Διάρκεια: 111΄
Είδος: δραματική
Ημερομηνία εξόδου: 21/12/2017
Εταιρεία διανομής: Seven Films.
Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.
Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 15, 2024 0
Αυγ 25, 2024 0
Σεπ 14, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
Σεπ 07, 2024 0
Ιούν 09, 2017 138
Μαρ 08, 2014 2
Μαρ 22, 2014 2
Μάι 28, 2014 2
Οκτ 12, 2014 2
Νοέ 09, 2014 2
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 14, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
4 έτη ago
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας μας, που συμμετέχει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
SOTOS, EVERLASTING PAINTER (TRAILER)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
Email: info@filmandtheater.gr
Τηλ: (+30) 6974123481
Διεύθυνση: Ιωαννίνων 2, 56430, Σταυρούπολη Θεσσαλονίκη
Δ | Τ | Τ | Π | Π | Σ | Κ |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 |