ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΙΣΙ 15:17

Φεβ 24, 2018 Κινηματογράφος 0

THE 15:17 TO PARIS

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 22/2/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αξιολόγηση 5/10 στο imdb.com από 4.312 χρήστες.

ΣΥΝΟΨΗ

Το πραγματικό γεγονός, η δράση τριών Αμερικάνων σε ένα τρένο που πήγαινε από το Άμστερνταμ στο Παρίσι, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την εξόντωση των τρομοκρατών που θα είχαν θύματά τους δεκάδες ανθρώπους, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από το Clint Eastwood.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Το αυθεντικό θάρρος τριών Αμερικάνων που, με ηρωικό τρόπο, απέτρεψαν μία τρομοκρατική επίθεση, είναι το θέμα της ταινίας του Clint Eastwood, ένα παράξενο, βαρετό και δραματουργικά εσωστρεφές έργο, στο οποίο οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι σκοτεινοί και δυσανάγνωστοι, όπως οι σφήγκες εκείνης της εποχής.

Υπάρχει όμως ένα ενδιαφέρον σε αυτή την ταινία, η τόλμη του σκηνοθέτη να μην παρουσιάσει ηθοποιούς αλλά αυτούς τους ίδιους ανθρώπους που έδρασαν σε αυτό το γεγονός στο οποίο αναφέρεται η ταινία. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η ταινία να μοιάζει με ένα δοκίμιο που έχει να κάνει με τον κοινωνικό ρεαλισμό, χωρίς επαγγελματίες, σαν, πριν να γυρίσει την ταινία, ο Clint Eastwood να είχε δει την ταινία «I, Daniel Blake», του Ken Loach, και το «The room», του Tommy Wiseau, και να μην μπορεί να αποφασίσει ποια από τις δύο του αρέσει περισσότερο.

Οι άντρες που παρουσιάζονται είναι οι Spencer Stone, Alek Skarlatos και Anthony Sadler, οι δύο από αυτούς ήταν στρατιώτες στον αμερικάνικο στρατό και είχαν εκπαιδευθεί στις πρώτες βοήθειες, τουλάχιστον είχαν δυνατή τη χριστιανική πίστη μέσα τους. Το 2015, στο τρένο που πήγαινε από το Άμστερνταμ στο Παρίσι υπήρχαν κάποιοι τρομοκράτες που απειλούσαν τη ζωή δεκάδων ανθρώπων.

Το αποτέλεσμα του ρεαλισμού σε αυτή την ταινία είναι πολύ περίεργο. Και οι τρεις είναι κακοί στη δράση τους, όχι όμως απαίσιοι, κρατούν ένα κατώτατο επίπεδο για να μπορέσει η ταινία να εγγράψει τα γεγονότα. Αποφεύγεται μία καθαρά χολιγουντιανή επανάληψη, μέχρι του σημείου της βαρεμάρας, των αψιμαχιών, κάτι που θα έκλεβε όλο το νόημα της ταινίας. Ο σκηνοθέτης δε θέλει με τίποτε να γυρίσει στην πρώτη περίοδο της καριέρας του, ως ηθοποιός, που έπαιζε τον άτρωτο κακό μπάτσο. Η ταινία ξεκινά με τη μεγάλη ένταση μέσα στο τρένο, επικεντρώνει στους τρεις άντρες και μας μιλά για το παρελθόν τους, την άσχημη και κακή παιδική ηλικία τους, την πρόσφατη ζωή τους στο στρατό, τις βαρετές διακοπές τους, τελικά την επιθυμία τους να κάνουν κάτι το ουσιαστικό πριν να φτάσουν στο Παρίσι.

Η επίθεση που ετοιμάζουν δεν είναι το κεντρικό γεγονός. Αυτό έρχεται αργότερα όταν ο Eastwood, με avant garde διάθεση, χρησιμοποιεί τον τότε Γάλλο Πρόεδρο, το Francois Hollande να παρασημοφορεί τους τρεις άντρες με το βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής, αυτή η χαρά και η τιμή αμέσως μεταφέρεται στις μητέρες τους και στα συγγενικά τους πρόσωπα. Η μουσική μας βοηθά να εμπεδώσουμε ότι αυτή η σκηνή είναι φορτισμένη συναισθηματικά. Η επίθεσή τους, αυτή η ίδια, έχει ένταση και αμεσότητα, χωρίς το νεύρο που υπάρχει σε άλλες ταινίες, όπως η «United 93», του Paul Greengrass, διαφοροποιούμενη από αυτές τις παραγωγές. Πιθανόν ο σκηνοθέτης ήθελε να πειραματιστεί και σε αυτό το πεδίο.

Ουσιαστικά ο πυρήνας της ταινίας είναι οι βαρετές διακοπές αυτών των αντρών: να πίνουν μπύρες, καφέδες, οι φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάτι που τους έβγαζε εντελώς από το κλίμα της παρούσας φάσης της ζωής τους. Δεν υπήρχε η ένταση στη ζωή τους. Απουσίαζε η πραγματική σύνδεση μεταξύ τους. Ήταν σα να μην είχαν γνωριστεί ποτέ. Ακόμη, πιθανόν αυτοί οι φίλοι δείχνονται χωρίς κινηματογραφικά φκιασίδια και αρνούνται τη φιλία. Ο Eastwood και η σεναριογράφος του Dorothy Blyskal, η οποία απέδωσε την καταγεγραμμένη δράση τους σε σεναριακή γραφή, δε δέχονται οποιεσδήποτε προθέσεις, βάζουν αυτούς τους ανθρώπους να σκέφτονται τη ζωή τους.

Είναι κάτι θαμπό. Ίσως η ίδια η ζωή τους είναι θολή. Ειδικά αν τη συγκρίνουμε με τις δραστηριότητές τους, τη φρενίτιδα, τη δράση τους στο τρένο, όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα δολοφόνο που έχει φανατιστεί θρησκευτικά και προσπαθούν να τον εξοντώσουν.

Για το Stone, το Skarlatos και το Sadler ο θαυμασμός μας δεν έχει όρια. Η παρουσία τους όμως στην ταινία; Έχει συμβεί πολλές φορές στην υποκριτική η ρεαλιστική απεικόνιση ενός προσώπου ή μιας δράσης να εκλαμβάνεται από το κοινό ως κακή ηθοποιία. Αν, αντί μιας ταινίας μυθοπλασίας, είχαμε ένα ντοκιμαντέρ, τότε θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα. Πολύ πιθανόν η πραγματική υποκριτική θα ταίριαζε στο Γάλλο Πρόεδρο παρά σε αυτά τα δρώντα πρόσωπα.

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΙΣΙ 15:17

(THE 15:17 TO PARIS)

Σκηνοθεσία: Clint Eastwood

Σενάριο: Dorothy Blyskal, Anthony Sadler (μυθιστόρημα), Alek Skarlatos (μυθιστόρημα), Spencer Stone (μυθιστόρημα), Jeffrey E. Stern (μυθιστόρημα)

Φωτογραφία: Tom Stern

Μοντάζ: Blu Murray

Μουσική: Christian Jacob

Παραγωγοί: David M. Bernstein, Clint Eastwood, Jessica Meier, Tim Moore, Kristina Rivera

Παίζουν: Ray Corasani (Αγιούμπ), Alek Skarlatos (Άλεκ), Anthony Sadler (Άντονι), Spencer Stone (Σπένσερ), Judy Greer (Τζόις), Jenna Fischer (Χέιντι), Irene White (δασκάλα), William Jennings (Σπένσερ 11-14), Bryce Gheisar (Άλεκ 11-14), Paul-Mikél Williams (Άντονι 11-14)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2018

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 94΄

Είδος: δράση, ιστορία, θρίλερ

Ημερομηνία εξόδου: 22/2/2018

Εταιρεία διανομής: Tanweer.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.