ΣΠΑΓΓΕΤΙ ΑΛΑ ΓΑΛΛΙΚΑ

Νοέ 23, 2017 Θέατρο 0

μία σάτιρα των συζυγικών σχέσεων

του Γιάννη Φραγκούλη

Η παράσταση «Σπαγγέτι αλά γαλλικά» είχε παιχτεί ξανά στη Θεσσαλονίκη. Επανήλθε με κάποιες μετατροπές, στο θέατρο Άρατος, στην οδό Μοσκώφ, πίσω από το άγαλμα του βασιλιά Κωνσταντίνου, στην αρχή της Εγνατίας. Μία κωμωδία που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Τσικάρας, ο οποίος κρατά και έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Πρόκειται για μία κωμωδία που εστιάζει στη σχέση των ζευγαριών, στην απομάκρυνση των δύο συζύγων σε ένα γάμο και στην απιστία. Ένα θέμα που είναι επίκαιρο, ιδιαίτερα στις μέρες μας που η έλλειψη επικοινωνίας δημιουργεί αυτά τα θέματα, τα οποία δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για να ανθίσουν οι αποδομητικές τάσεις σε ένα ζευγάρι. Παρακολουθούμε τους δυο συζύγους, τη ζωή τους, αυτά που τους συνδέουν και εκείνα που τους απομακρύνουν. Οι ανατροπές στο έργο είναι αρκετές, για αυτό το λόγο η κριτική μας θα φροντίσει να μην αποκαλύψει ούτε αυτές τις ανατροπές ούτε το αφηγηματικό τοπίο που αλλάζει, αλλά θα εστιάσουμε στη δομή των χαρακτήρων.

Η παράσταση ξεκινά με τον ένα σύζυγο που περιμένει τη γυναίκα του για να γυρίσει από τη δουλειά. Είναι άνεργος και έχει μία νευρικότητα, η οποία δικαιολογείται από τις ανασφάλειες για το τι θα γίνει στη ζωή του. Βλέπει ότι η συμβία του όλο και απομακρύνεται από αυτόν, αλλά δεν ξέρει το γιατί. Όλο το θεατρικό έργο έχει δομηθεί πάνω σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες, στον άντρα και τη γυναίκα. Οι άλλοι τρεις χαρακτήρες είναι βοηθητικοί, ο δικηγόρος, η άλλη γυναίκα και ο φίλος που θα έρθει στο τέλος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την ανάλυση αυτών των δύο κεντρικών χαρακτήρων.

Ο άντρας είναι από την πρωτεύουσα, από το Παρίσι, είχε μία κάβα, την οποία την έκλεισε γιατί δεν πήγαινε καλά. Είναι πιεσμένος γιατί δεν έχει συνηθίσει να ζει από τους άλλους, ειδικά από τη γυναίκα του. Είναι αυτεξούσιος και αυτό που λένε οι Γάλλοι ματσό, δηλαδή μάγκας, ανεξάρτητος και έχει τον τρόπο του να συμπεριφέρεται. Αγαπά τη γυναίκα του, θέλγεται ερωτικά από αυτήν, θέλει να κάνει έρωτα μαζί της, αλλά αυτή είναι απασχολημένη με την εργασία της και δεν «του κάθεται». Υποψιάζεται ότι τον απατά.

Η γυναίκα είναι στέλεχος μιας επιχείρησης. Αφήνεται να εννοηθεί ότι πρόκειται για μία μεγάλη επιχείρηση, η δουλειά της είναι εξασφαλισμένη, η οικογένεια βασίζεται σε αυτή. Παιδιά δεν υπάρχουν, ο έρωτας φαίνεται ότι έχει περάσει, το ντύσιμό της είναι περιποιημένο και ανάλογο της οικονομικής της θέσης, ενώ του άντρα της είναι επιμελώς ατημέλητο. Η παρουσία της είναι όμορφη και επιβλητική. Κοιτάζει τη δουλειά της, την οποία βάζει πιο πάνω από τον άντρα της.

Οι συνδετικοί κρίκοι μεταξύ αυτών δύο χαρακτήρων είναι ένας δικηγόρος, ο οποίος είναι φίλος και των δύο, μία νεαρή γυναίκα που ψάχνει να βρει τον άντρα με τον οποίο είχε κάνει έρωτα και ένας νεαρός που θα εμφανισθεί αναπάντεχα στο τέλος. Ο δικηγόρος είναι αυτός που θα δώσει την κωμική διάσταση στο έργο. Το παίξιμο και τα λόγια του θα ελαφρύνουν ο δραματικό στοιχείο και θα το μετατρέψουν σε κωμικό. Η αφέλειά του θα είναι καίριας σημασίας, αλλά η υποκριτική του βαδίζει πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Αυτός ο ρόλος μπορεί να σώσει ή να καταστρέψει όλη την παράσταση.

Θα μπορούσαμε όμως να πούμε ότι ο δικηγόρος φαίνεται ότι είναι αρκετά χαζός για να μπορεί να ζει από αυτό το επάγγελμα, με άλλα λόγια, εδώ ο συγγραφέας υπερβάλλει. Η υποκριτική του όμως ήταν αρκετά καλή αφού έπαιζε σα να ήταν σε άλλο κόσμο, κράταγε ίσες αποστάσεις από τη γυναίκα και τον άντρα, δεν άφηνε να φανεί η συμπάθειά του για τον έναν ή για τον άλλον, δεν άφηνε, τέλος, να κολλούν πάνω του κανένας από αυτούς τους δύο χαρακτήρες. Οι παρεξηγήσεις και οι επιθέσεις από τον άντρα προς τη γυναίκα και το αντίστροφο, γίνονταν κωμικές όταν, με τη βοήθεια του δικηγόρου, αποδομούνταν. Όμως πάλι εδώ είχαμε κάποιες υπερβολές που θα μπορούσε να αποφύγει τόσο η συγγραφή όσο και η σκηνοθεσία.

Οι δύο άλλοι χαρακτήρες είναι αυτοί που κάνουν τις ανατροπές. Έχουμε αυτές τις ανατροπές σε σωστό χρόνο, κρατούν καλά το ρυθμό και το ενδιαφέρον δε χάνεται. Οι ηθοποιοί σε λίγες σκηνές κραυγάζουν αδικαιολόγητα, παίζουν πειστικά, εκτός από τις υπερβολές, όπως προαναφέραμε, κρατώντας ένα καλό επίπεδο. Σε επίπεδο κριτικής των σχέσεων, κρατιέται μία ισορροπία ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, μία γραμμή που θα τηρηθεί μέχρι το τέλος. Ο σκηνοθέτης δεν τονίζει κάποιο χαρακτήρα ιδιαίτερα, ιδίως τη γυναικεία παρουσία, δίνοντας ένα αδικαιολόγητο ερωτικό υπερτόνο, κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει.

Έχουμε λοιπόν ένα έργο κομμένο και ραμμένο στις σχέσεις στη σύγχρονή μας κοινωνία, μία όμορφη κριτική που δεν επιτίθεται, υποκριτικές που δεν κραυγάζουν παρά σε λίγες στιγμές, μία καλή σκηνοθετική ματιά, η οποία θα μπορούσε να βελτιωθεί αν κρατούσε κάποιο ανώτατο τόνο στις εντάσεις των στιγμών. Το γέλιο έβγαινε αυθόρμητο, τα σκηνικά ήταν όμορφα, δε θύμιζαν όμως παριζιάνικο σπίτι, αλλά περισσότερο ένα εποχής δεκαετίας του ’50, άφηναν πάντως το χώρο να αναδειχθεί, δεν έπνιγαν τις κινήσεις των ηθοποιών. Σε γενικές γραμμές μία παράσταση που θα κρατήσουμε.

Διαβάστε το ρεπορτάζ για την παράσταση εδώ.