ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ

Φεβ 18, 2018 Κινηματογράφος 0

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ

του Γιάννη Φραγκούλη

Οι «Πνεύμονες» (2011), του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Duncan Macmillan, είναι μια ιστορία αγάπης, αμείλικτα ειλικρινής, αστεία και επίκαιρη. Ένας άντρας και μία γυναίκα, μορφωμένοι, γύρω στα τριάντα, προσπαθούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους. «Ένα παιδί; Είναι σαν να μου έριξες μπουνιά στη μούρη και μετά μου ζήτησες να σου λύσω μια μαθηματική εξίσωση».

Ο χρόνος όμως είναι εναντίον. Αν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες δε θα το κάνουν ποτέ. Από τη μια η επιθυμία για ένα παιδί και από την άλλη η αγωνία για το περιβάλλον, τον υπερπληθυσμό, την παγκόσμια κρίση και την πολιτική αστάθεια. «Το ανθρακικό αποτύπωμα ενός παιδιού στον πλανήτη ζυγίζει 10.000 τόνους διοξειδίου, δηλαδή όσο το βάρος του Πύργου του Άιφελ».

Μα πώς να αποφασίσεις για το μέλλον σου, όταν αυτό προβλέπεται τόσο δυσοίωνο; Το έργο δίνει φωνή στη «γενιά της αβεβαιότητας» που μέσα από τις καταιγιστικές αλλαγές και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις βρίσκει τρόπο να χαράξει τη δική της πορεία ζωής.

Ο Duncan Macmillan, επικεντρώνεται στην ουσία του θεάτρου διερευνώντας τη θεατρική γραφή, απογυμνωμένη από υποδείξεις: «Το έργο γράφτηκε για να παιχτεί σε άδεια σκηνή. Δεν υπάρχουν σκηνικά, δεν υπάρχουν έπιπλα, ούτε φροντιστήριο, ούτε παντομίμα. Δεν υπάρχουν αλλαγές κοστουμιών. Το φως και ο ήχος δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν αλλαγή στον χρόνο ή στον χώρο». Μία αντανάκλαση της πραγματικότητας χωρίς τα θεατρικά εφέ της ψευδαίσθησης.