OUR KIND OF TRAITOR

Ιούλ 23, 2016 Κινηματογράφος 0

Η ΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΥ

Η δουλειά του βρετανού μυθιστοριογράφου John Le Garré είναι άρρηκτα συνδεδεμένη, με πολλούς τρόπους στο μυαλό των αναγνωστών, με τον Ψυχρό Πόλεμο. Αλλά, όπως και άλλοι που παρακολουθούν τα τρέχοντα γεγονότα, έχει εδώ και καιρό καταλάβει ότι η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης δεν έχει, με κάποιο τρόπο, δώσει τέλος στη ρώσικη, βρετανική και αμερικάνικη κατασκοπευτική δράση.

Στο μυθιστόρημά του, που δημοσιεύτηκε το 2010, «Our kind of traitor», εμμένει στη σαφή σχέση των δεσμών μεταξύ του γκαγκστερισμού της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και στις κυβερνητικές διαφθορές στη Δύση, έτσι οι εντάσεις αυτών των δεσμών και αυτών των εικόνων είναι μία αιτία για την οποία αξίζει αυτές τις αξίες να τις κρατήσουμε κρυμμένες στο σκοτάδι, τουλάχιστον αυτό φαίνεται ότι είναι πολύ σημαντικό για όσους θέλουν να κάνουν διαχείριση, καλή ή κακή, της ζωής στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο.

Η ταινία «Our kind of traitor» (2016), σκηνοθετημένη απ’τη Susanna White, βασίζεται σ’αυτή τη λογική. Θα δούμε τους Ewan McGregor, Naomie Harris, Stellan Skarsgård και Damian Lewis, σε μία γοητευτική ηθοποιία. Ξεκινά με την αναπαράσταση μίας ασυνήθιστης τελετής, με αποκορύφωμα τη δωρεά ενός πιστολιού σε κάποιον, πιστεύουμε ότι είναι ικανός διαπραγματευτής, όπως συνηθίζεται σ’όλες τις γκανγκστερικές ταινίες, το δώρο είναι αρκετές δολοφονίες, απεικονισμένες με ψυχρό τρόπο.

Στο Μαρόκο, και στη γύρω περιοχή, ο Πέρι προσπαθεί χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία να ζεστάνει τη Γκέιλ, το κορίτσι του. Η σχέση τους θα έχει ένα ρήγμα, μία άσχημη τροπή. Τα συναισθήματα του Πέρι δεν είναι και τα καλύτερα, αντίθετα βλέπει αρρωστημένα αυτή την κατάσταση, τότε δέχεται την πρόσκληση ενός θορυβώδη Ρώσου, του Ντίμα, για να πάει να διασκεδάσει μαζί του. Αυτή όμως η διασκέδαση σημαίνει ότι τελειώνει η σεξουαλική ζωή του, έτσι όπως ήταν μέχρι τώρα.

Ο Ντίμα θαυμάζει την ψυχραιμία ή τη βλακεία του Πέρι: θα μπορούσε να ήταν ένας βιαστής, ένας γκάγκστερ. Ο Ντίμα κρίνει τον Πέρι ότι είναι είτε αρκετά ευγενής είτε αρκετά ηλίθιος, θα μπορούσε λοιπόν να τον επιστρατεύσει ως ένα είδος ταχυδρομικού περιστεριού. Ο Πέρι μπορεί να μεταφέρει στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ένα κομμάτι από κάποια ενοχοποιητικά στοιχεία, αυτοί είναι πρόθυμοι να τα δεχτούν με αντάλλαγμα ασφαλές καταφύγιο για τον ίδιο και την οικογένειά του στη Βρετανία. Μοιάζει με μία κρυφή απειλή που προσδιορίζεται για το μέλλον.

Ο Πέρι συμφωνεί, η Γκέιλ παρεμποδίζεται, και αρκετά σύντομα θα εμπλακούν σε μία λίστα διεφθαρμένων πρακτόρων, πίσω απ’την οποία βρίσκεται ο Ντίμα, ο Πέρι θα είναι ο κεντρικός «παίκτης» σε αυτό το παιχνίδι, κάτι που δεν έχει να κάνει με τον απλό μεταφορέα ασήμαντων υποθέσεων. Η εξέλιξη είναι ο Πέρι να διδάσκει ποίηση, Έλιοτ και Δάντη, μία ζωή κρυμμένη. Αργότερα όμως ένας απ’τους χαρακτήρες θα μιλήσει για «αυτούς που απώλεσαν τη ζωή τους, που αποπροσανατολίστηκαν, να τους δώσουμε μία κάποια προοπτική ξανά». Αυτό που θα βρούμε στη «Θεία κωμωδία», του Δάντη, όπου ένας μεσήλικας θα βρεθεί χαμένος μέσα σ’ένα δάσος.

Στο τέλος έρχεται πάλι η ποίηση, η ταινία έχει κάτι από στοιχεία του Έλιοτ. Σχέσεις που έχουν μία βαρύτητα, είναι ειλικρινείς, σε μία ταινία δράσης, με ταξίδι στο τρένο, σε μυστικά ραντεβού, με κατασκόπους, όλα αυτά που μας υπόσχονται τις ευχαριστήσεις σ’αυτό το είδος της αφήγησης. Όμως λείπει η αντίστιξη. Η σκηνοθεσία είναι ατμοσφαιρική, οι εντάσεις ποτέ δε γίνονται κρίσιμες, στο σενάριο δεν υπάρχει η άρνηση, μόνο το αδιέξοδο. Για όλες αυτές τις ποιότητες, η ταινία υποφέρει από μία αδράνεια, εφόσον δεν υπάρχει η σεναριακή αλλαγή και τίποτε το καινούργιο δεν μας προτείνεται.