ΟΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΕΣ

Ιαν 26, 2014 Θέατρο 0

ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Είναι ο έρωτας μοναχικό συναίσθημα; Στο γάμο μαθαίνουμε απλώς να αγαπάμε αυτό που έχουμε; Τι μπορεί να συμβεί όταν συναντιούνται η ερωμένη με τη σύζυγο; Μετά από δύο χρόνια επιτυχημένων παραστάσεων στην Αθήνα η παράσταση «Οι πιο δυνατές» ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Σοφούλη για επτά μόνο παραστάσεις, 29-31 Ιανουαρίου και 1-2 Φεβρουαρίου 2014.

Η Άννα Ανδριανού, η Υρώ Λούπη και η Αλεξάνδρα Τσιάγκα συναντιούνται στην αιρετική διασκευή του πιο «δυνατού» μονόλογου του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Μία νέα δυναμική εκδοχή σε ελεύθερη διασκευή της Άννας Ανδριανού, σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου.

Δυο γυναίκες, σύζυγος και ερωμένη του ίδιου άντρα, συναντιούνται μια παραμονή Χριστουγέννων σε ένα καφέ-μπαρ και, μέσα από αλλεπάλληλες προκλήσεις, εκθέτουν την ζωή και τους ρόλους τους ώστε να αναμετρηθούν μέχρις εσχάτων. Δυο ερωτικοί θηλυκοί ρόλοι, δυο διαφορετικές απόψεις ζωής, δυο τρόποι να αγαπάς, να μισείς, να είσαι γυναίκα.

Αντικείμενο: ο εραστής και σύζυγος, που, αν και απών, κυριαρχεί στη σκέψη και την καρδιά τους. Ένας άντρας που τις θέλει και τις δυο, μια και δεν τις θεωρεί επιβάτιδες της ίδιας θέσης στο τρένο της ζωής του.

ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ

Όταν πρωτοδιάβασα την «Πιο δυαντή», του Στρίντμπεργκ, όπου μια παντρεμένη γυναίκα κάνει έναν σαρκαστικό μονόλογο μπροστά στην ερωμένη του άντρα της, βάζοντας την στη θέση της και προσπαθώντας να της αποδείξει ότι «αυτή είναι η πιο δυνατή», αναρωτήθηκα τι είχε άραγε να απαντήσει σε όλο αυτό εκείνη η «άλλη γυναίκα» που στο Στρίντμπεργκ παραμένει μυστηριώδης και δέχεται την ήττα της σιωπηλή.

Η επαφή μου με τη σκηνοθέτη Πέπη Μοσχοβάκου και όσα είπαμε ψάχνοντας να κάνουμε ένα έργο που να αφορά στις γυναίκες και στους ερωτικούς τους ρόλους, με ιντριγκάρισε και με έβαλε μπροστά στην πρόκληση να «συμπληρώσω» το έργο με την απάντηση αυτής της ερωμένης… Μια απάντηση που εκθέτει την ζωή της και τα πιστεύω της για τις σχέσεις… Άλλωστε ερωμένη και σύζυγος είναι δυο πλευρές της γυναικείας ερωτικής ζωής … Οι δύο όψεις του θηλυκού προσώπου που ψάχνει μέσα από διαφορετικούς δρόμους το ίδιο πράγμα: την αγάπη του άντρα καθώς και οι δυο θέλουν να επηρεάσουν την ζωή του… και να γίνουν γι’ αυτόν, «η μία και μοναδική»…

Η ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Όταν διαβάζεις ή βλέπεις το έργο «Η πιο δυνατή», του Α. Στρίντμπεργκ, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς τι θα έλεγε η άλλη γυναίκα αν ήθελε να μιλήσει ή αν δεν ήταν «καλύτερο» ίσως, εκείνη την εποχή, ν’ αφήσουμε τα λόγια στη νόμιμη σύζυγο, σ’ αυτήν που έχει κάθε δικαίωμα να εκφραστεί πιο ελεύθερα.

Όσο γινόταν η διασκευή του έργου από την Άννα Αδριανού σκεφτόμουν κι εγώ αυτό που σκεφτόμαστε όλοι: ποια είναι τελικά η πιο δυνατή; Κατέληξα να πιστεύω ότι αυτό είναι ένα ψευδές δίλημμα. Και οι δυο είναι εξίσου δυνατές και εξίσου αδύναμες. Καμιά απ’ τις δυο δεν «έχει» αυτόν τον άντρα. Η μια λυγίζει για να μην σπάσει και λυγίζει τόσο πολύ που χάνει τον εαυτό της, ενώ η άλλη, αναζητώντας το πάθος, χάνει όλα τα άλλα.

Για μένα όμως απ’ την αρχή το ενδιαφέρον στην συνομιλία αυτών των γυναικών ήταν στο ότι εκφράζουν ένα διχασμό της σύγχρονης γυναίκας που βρίσκεται να κουβαλάει αυτές τις δύο μέσα της. Είναι η επιθυμία για σύνδεση και παντοτινή αγάπη και η ταυτόχρονη λαχτάρα για έρωτα και πάθος.
Για μένα η πιο δυνατή είναι αυτή από εμάς που θα τα χωρέσει και τα δύο. Που θα καταφέρει να βρει τον έρωτα στο συνηθισμένο, στο γνώριμο και θα περάσει από την ρομαντική, εξιδανικευμένη αγάπη στην καθημερινή κατάκτηση του άλλου. Με μόνη προϋπόθεση ότι αυτός ο άλλος κάνει την ίδια πορεία και προσπάθεια! Είναι ουτοπία το να τα έχεις όλα ή ψευδές το δίλημμα, ότι πρέπει να διαλέξεις γιατί φαινομενικά είναι ασυμβίβαστα;