ΜΙΚΡΑ ΟΜΟΡΦΑ ΑΛΟΓΑ

Μαρ 21, 2021 Κινηματογράφος 0

ή αντιμέτωποι με το σκοτεινό εαυτό μας

γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

ΣΥΝΟΨΗ

Μετά από μία απότομη αλλαγή στη ζωή τους, η Αλίκη και ο Πέτρος βρίσκουν πρόσκαιρο καταφύγιο σε μία μικρή παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη μαζί με το μικρό τους γιο, Παναγιώτη. Και οι δύο έχουν βρει προσωρινές δουλειές, μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου να επιστρέψουν γρήγορα και μόνιμα στην Αθήνα. Η Αλίκη όμως αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το σχέδιο τους δεν λειτουργεί ή ακόμα χειρότερα ότι μπορεί καν να μην υπάρχει. Ο Πέτρος αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική απομάκρυνσή της ως μία σιωπηρή αποδοκιμασία για αυτά που δεν μπορεί να της προσφέρει. Η απόσταση ανάμεσά τους μεγαλώνει επικίνδυνα και οι δυο τους κινδυνεύουν να παγιδευτούν σε έναν ιστό από ψέματα που οι ίδιοι έπλεξαν.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Ο Μιχάλης Κωνσταντάτος έρχεται με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, έχοντας κάνει ήδη τρεις μικρού μήκους ταινίες, «Διαφάνεια» (2000) και «Μόνο για πάντα» (2003), «Δύο φορές τώρα» (2007), και τέσσερις τηλεοπτικές παραγωγές, πριν την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους «Luton» (2013). Με τα «Μικρά όμορφα άλογα» (2020) θα κάνει ένα εντελώς διαφορετικό θρίλερ από τα συνηθισμένα, όσον αφορά τόσο στην αγωνία όσο και στην ψυχολογική ένταση των χαρακτήρων.

Η πλοκή του έργου έχει στο επίκεντρό του τη γυναίκα του ζευγαριού η ζωή του οποίου εξιστορείται ως ένα σημαίνον της ελληνικής κοινωνίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το ζευγάρι είναι ένα τυπικό παράδειγμα μιας κοινωνίας που βάλλεται από παντού, που χάνει, με αυτό και με άλλους τρόπους, την ταυτότητά της. Στο βλέμμα της γυναίκας βλέπουμε την απελπισία, την απόγνωση, το φόβο για το άγνωστο. Στο βλέμμα του άντρα βλέπουμε τη βεβαιότητα. Στις πράξεις της γυναίκας υπάρχει η σιγουριά ενώ στον άντρα η αμφιβολία. Παρατηρούμε και στους δύο την υποτροπιασμένη νεύρωση, βαδίζουν το δρόμο προς την υστερία, έχουν χτυπήσει ήδη το κατώφλι της.

Η γυναίκα προσπαθεί να ζήσει ειρηνικά, ενώ ο άντρας καταπιέζει με αξιοθαύμαστη δύναμη τις καταστροφικές του ορμές. Η κοινωνία γύρω τους είναι γεμάτη από αδιαφορία, βία που υπονοείται, όπως στον τύπο με τα σκυλιά και στο μεσίτη, ή προσποιητό ενδιαφέρον, όπως στο φιλικό ζευγάρι. Η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων φαίνεται στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού που ο άντρας φροντίζει, ο αυτοματοποιημένος τρόπος ενδιαφέροντος, η ψεύτικη ευγένεια της τη δείχνει να είναι κλεισμένη στο κουκούλι της, καταλαβαίνει μέρος της πραγματικότητας στο τέλος όταν ο άντρας και η γυναίκα του αποχωρούν αφού της έχουν στερήσει ένα από τα δύο σκυλιά της που, δείχνει, ότι αγαπάει. Τα σκυλιά όμως δεν είναι παρά το αντικείμενο του πόθου της, του υστερικού που την διακατέχει.

Σε όλες τις συμπεριφορές παρατηρούμε την υστερική συμπεριφορά που αδυνατεί να παράξει λόγο ούτε, ακόμα, να εγγράψει δράσεις μέσα στο κοινωνικό πεδίο. Το ίδιο συμβαίνει στο μεσίτη που επιθυμεί να βιάσει τη γυναίκα, όμως, με την πρώτη αντίσταση, επανέρχεται στην υστερική ύπνωσή του. Το ίδιο με την ερωτική πράξη που είναι σχεδόν αυτοματοποιημένη. Η ένταση που υπάρχει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι εσωτερική. Ξεκινά από το Υπερ-εγώ τους για να φτάσει στον Άλλο εαυτό τους, αυτόν που έχουν οι ίδιοι κατασκευάσει, και εκεί η διαδρομή διακόπτεται. Το μικρό παιδί, ο Παναγιώτης, είναι το στοιχείο στο οποίο αναφέρονται οι συμπεριφορές και καταγράφονται οι εντάσεις τους. Ανά πάσα στιγμή είναι εύκολο να δούμε την έκρηξη. Όμως αυτή δεν έρχεται ποτέ. Είναι σαν ένα ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί, αλλά μία υπερφυσική δύναμη του έχει φράξει την ενεργειακή του οδό.

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι απόλυτα πειστικοί στο ρόλο τους, το ίδιο και η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, η Κατερίνα Διδασκάλου. Οι Γιώτα Αργυροπούλου και Δημήτρης Λάλος κρατούν, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, την εσωτερική ένταση του ρόλου τους. Η σκηνογραφία αφηγείται με μεγάλη ακρίβεια, αποδίδοντας το περίγραμμα των ρόλων. Η φωτογραφία αποτυπώνει την πραγματικότητα, σύμφωνα με το σενάριο, και το μοντάζ μας δίνει το χρόνο να δομήσουμε τους χαρακτήρες. Αυτό το «αλλόκοτο» θρίλερ μας κρατά μέχρι το τέλος σε αγωνία, υπονοώντας ένα εκρηκτικό τέλος που ποτέ δεν έρχεται, σκιαγραφώντας μία ουσιαστικά νεκρή κοινωνία.

Το τρέιλερ της ταινίας μπορείτε να το δείτε εδώ

ΜΙΚΡΑ ΟΜΟΡΦΑ ΑΛΟΓΑ

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κωνσταντάτος

Σενάριο: Μιχάλης Κωνσταντάτος

Φωτογραφία: Γιάννης Φώτου

Μοντάζ: Γιώργος Μαυροψαρίδης

Μουσική: Liesa Van der Aa

Παραγωγή: Horsefly Productions, A Private View, Massah Film, ΕΡΤ, EZ Films

Παίζουν: Γιώτα Αργυροπούλου (Αλίκη), Δημήτρης Λάλος (Πέτρος), Δημήτρης Καπετανάκος (Ηλίας), Αλέξανδρος Καραμούζης (Παναγιώτης), Θάλεια Παπακώστα (Λίτα), Κώστας Ανταλόπουλος (μεσίτης), Θανάσης Νάκος (αγρότης), Κατερίνα Διδασκάλου (Άννα)

Χώρα παραγωγής: Ελλάδα, Βέλγιο, Γερμανία

Γλώσσα: ελληνική

Διάρκεια: 107΄

Έτος παραγωγής: 2020

Είδος: ψυχολογικό θρίλερ, κοινωνική

Εταιρεία διανομής: Feelgood

Έξοδος στις αίθουσες: 25/3/2021 (με ψηφιακή προσομοίωση της αίθουσας).

Περισσότερες πληροφορίες για συντελεστές και τεχνικές λεπτομέρειες δείτε εδώ