Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ ΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ

Φεβ 01, 2018 Κινηματογράφος 0

MARK FELT: THE MAN WHO BROUGHT DOWN THE WHITE HOUSE

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 1/2/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. (Αξιολόγηση 6,4/10 στους 3.326, στο imdb.com)

ΣΥΝΟΨΗ

Το γνωστό σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ, σε αυτή την ταινία αναπαριστάται με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο που έβγαλε στη φόρα όλη αυτή τη βρωμιά. Όμως το φιλμικό κείμενο δεν έχει μέσα του κάτι το πρωτότυπο, στη σύγκρισή του δε με άλλες ταινίες που αναφέρονται στο ίδιο θέμα, σαφώς φθίνει.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Είναι σκληρό να βλέπεις μία ταινία που αναφέρεται στο πολιτικό κλίμα, άρα είναι επίκαιρη όταν έχει στο σενάριό της τη διακυβέρνηση των ΗΠΑ, δεν αναφέρεται όμως στην τρέχουσα πολιτική διακυβέρνηση, αλλά σε μία παλιότερη ιστορία, όπως αυτή η ταινία «Ο άντρας που έριξε τον Λευκό Οίκο» («Mark Felt: The man who brought down the White House»), κατά συνέπεια, μπορούμε να τη δούμε σα μία κωδικοποιημένη αφήγηση, παρά σαν ένα απευθείας μήνυμα. Με άλλο λόγια θα πρέπει να κάνουμε τις αναγωγές μας για να δούμε εκεί την αμερικάνικη κυβέρνηση του Trump. Προφανώς το FBI νοιώθει την ανάγκη να υπενθυμίσει ότι είναι ανεξάρτητο από την αμερικάνικη κυβέρνηση και κάνει αυτό που είναι σωστό όταν το απαιτούν οι συνθήκες.

Πάντως στην ταινία μπορούμε να διακρίνουμε σπόντες για τις ρώσικες επιπλοκές στην προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ το 2016, έτσι όπως ο σκηνοθέτης Peter Landesman και ο παραγωγός Ridley Scott, την έχουν κατασκευάσει. Πάντως η δράση του Μαρκ Φελτ, κατά τη διάρκεια του Γουότεργκεϊτ, φαίνονται αλτρουιστική, όπως μπορούμε να διακρίνουμε.

Ο Φελτ είναι γνωστός ως το Βαθύ Λαρύγγι, η πηγή που έβγαζε πληροφορίες για την εφημερίδα Washington Post, όπως ενήργησε ο δημοσιογράφος Μπομπ Γούντγουερντ, για να βγάλει στη φορά πολλά απόρρητα στοιχεία. Στην αρχή δεν ήθελε να δώσει πληροφορίες γιατί ήταν φίλα προσκείμενος στο Ρίτσαρντ Νίξον. Το έκανε γιατί είχε ήδη παρατήσει τη δουλειά του.

Όταν ο Τζ. Εντγκαρ Χούβερ, ο οποίος μάλλον είχε δημιουργήσει το FBI, πέθανε και φύλαγε ένα δωμάτιο με απόρρητα στοιχεία για 40 χρόνια, ο Νίξον διόρισε έναν προϊστάμενο που ήταν έμπιστός του, αντί να προωθήσει το Φελτ, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν στενός συνεργάτης του. Το νέο αφεντικό, ο Πατ Γκρέι, ήξερε που ήταν το ψωμί και το βούτυρο, όπως επίσης ότι ο Φελτ ήταν αυτός που δεν μπορούσε κανένας να πλήξει. Το απόστημα δεν έσκασε γιατί παράγινε το κακό στα κυβερνητικά κλιμάκια, αλλά επειδή ο Φελτ και ο Γκρέι ήρθαν σε κόντρα, κάτι που είχε ως επακόλουθο και τις «αψιμαχίες» μέσα στο Λευκό Οίκο.

Αυτό ακριβώς κάνει αυτή την ταινία να είναι ένα μεγάλο παράθυρο, παρά μικρές τρύπες από όπου βλέπουμε τι γίνεται. Ο Landesman γυρνάει με στιλ, τα γραφεία, χρωματισμένα με ένα ουδέτερο γκρι και φωτισμένα με ελαφρύ μπλε φως, η μουσική που δείχνει την ένταση, ιδίως όταν κάποιος αναφέρει κάτι που είναι σημαντικό. Μετά έχουμε τις ατάκες που δείχνουν ένα πολεμικό κλίμα που υποβόσκει.

Ο Liam Neeson, ως Μαρκ Φελτ, είναι καλός στο να προσποιείται και να μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς σκέφτεται. Όταν κάποιος ανοίγει το στόμα του είναι περισσότερο για να δαγκώσει παρά για να εκφρασθεί. Σαν ο Landesman να είχε δει την ταινία του Tomas Alfredson, «Κι ο κλήρος έπεσε στο Σμάιλι» (2011), και έκανε κάτι ανάλογο, αλλά πιο βαρύγδουπο.

Η δευτερεύουσα ιστορία είναι ο προβληματικός γάμος του Φελτ, όπου δεν υπάρχει χώρος για να αναπνεύσει κάποιος, ενώ η Diane Lane βρίσκεται συνέχεια με ένα ποτό στο χέρι. Η κόρη τους αρέσκεται να συχνάζει σε κοινότητες χίπι, πιθανόν για αυτό ο Φελτ είναι πολύ εχθρικός εναντίον των τρομοκρατικών οργανώσεων, σε αυτή τη χώρα. Στον περισσότερο χρόνο φαίνεται ότι κρατά αποστάσεις από τα βρώμικα κόλπα του Χούβερ, για να φανεί έτσι ότι είναι ευγενικός, δημοκρατικός και πιο ανθρώπινος.

Εδώ φαίνεται το ψυχολογικό πρόβλημα του πατέρα που ο Φελτ αντιμετωπίζει. Θέλει να σώσει την κόρη του από τα ανήθικα, κατά αυτόν, στοιχεία. Έχει τάσεις και αντιτάσεις, έτσι δημιουργείται ένα κενό που τον αναγκάζει να απομακρυνθεί.

Το κακό είναι ότι ήδη υπάρχει μία αριστουργηματική ταινία «All the President’s men», με την οποία αυτή μοιραία θα συγκριθεί. Ο Landesman δε φαίνεται να τα καταφέρνει να προσκομίσει κάτι καινούργιο στο κινηματογραφικό πεδίο. Κάνει μία αξιοπρεπή φιλμική αφήγηση, προσπαθεί να κάνει τις ανατροπές του, αλλά δεν μπορεί να φτάσει μέχρι τον πυρήνα του θέματός του: πόσο βρώμικος είναι τέλος πάντων ο Λευκός Οίκος, πόσα σκάνδαλα μπορεί να αντέξει αυτή η δημοκρατία;

Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ ΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ

(MARK FELT: THE MAN WHO BROUGHT DOWN THE WHITE HOUSE)

Σκηνοθεσία: Peter Landesman

Σενάριο: Peter Landesman, Mark Felt (βιβλίο), John D. O’Connor (βιβλίο)

Φωτογραφία: Adam Kimmel

Μοντάζ: Tariq Anwar

Μουσική: Daniel Pemberton

Παραγωγοί: Marc Butan, Giannina Facio, Gary Goetzman, Tom Hanks, Anthony Katagas, Peter Landesman, Tom Moran, Steve Richards, Jay Roach, Ridley Scott

Παίζουν: Liam Neeson (Μαρκ Φελτ), Diane Lane (Όντρεϊ Φελτ), Marton Csokas (Πατ Γκρέι), Tony Goldwyn (Εντ Μίλερ), Ike Barinholtz (Άντζελο Λάνο), Josh Lucas (Τσάρλι Μπέιτς), Wendi McLendon-Covey (Κάρολ), Kate Walsh (Πατ Μίλερ), Brian d’Arcy James (Ρόμπερτ), Maika Monroe (Τζόαν Φελτ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 103΄

Είδος: δράμα, βιογραφία, ιστορία

Ημερομηνία εξόδου: 1/2/2018

Εταιρεία διανομής: Σπεντζος Film.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.