LAS HORAS MUERTAS

Νοέ 19, 2014 Κινηματογράφος 0

ΗΣΥΧΕΣ ΜΕΡΕΣ

Μεξικάνικο φιλμ που πραγματεύεται μια πιο άγρια ιστορία ενηλικίωσης, σκηνοθετημένο και γραμμένο από τον Aaron Fernandez Lesur (προηγούμενη και παρθενική του δουλειά το «Used Parts», 2007). Όλα ξεκινούν όταν ο νεαρός Μεξικάνος αναλαμβάνει να κρατήσει για λίγες ημέρες το παραλιακό μοτέλ του θείου του στη Βερακρούζ, όπου καταλήγουν παράνομα ζευγάρια…

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο Σεμπαστιάν, 18 χρονών, «τρέχει» μόνος του το μικρό Μοτέλ του θείου του, στην απομακρυσμένη τροπική ακτή της Βερακρούζ. Το Μοτέλ συχνά φιλοξενεί παράνομα ζευγάρια. Εκεί, ο Σεμπαστιάν γνωρίζει την Μιράντα, 35 χρονών, η οποία πηγαίνει στο Μοτέλ για να συναντήσει τον πλούσιο εραστή της, Μάριο. Καθώς ο Μάριο τις περισσότερες φορές καθυστερεί στα ραντεβού τους, η Μιράντα αναγκάζεται να περνάει πολλές ώρες μόνη της. Όλος αυτός ο ελεύθερος χρόνος της δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει τον Σεμπαστιάν, με τον οποίο γρήγορα ξεκινά ένα παιχνίδι αποπλάνησης.

«Ησυχες μέρες» ο τίτλος, αλλά και ο χαρακτήρας της ταινίας καθώς παρακολουθούμε να κυλούν σε νεκρό αφηγηματικό χρόνο, ορισμένες ήσυχες μέρες τοποθετημένες σε μοτέλ κάπου στα ειδυλλιακά τοπία στα μέσα της Αμερικής.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΛΑΝΑ

Αποχρώσεις του μπλε, απαλό γκρι, χρώματα κοντά σε αυτά του δέρματος, η παλέτα των «Ήσυχων ημερών». Απέραντες παραλίες και αμμουδιές συμπληρώνουν τη σκηνοθετική προσέγγιση. Τα κάδρα-πλάνα με αυτά τα χρώματα και τις εικόνες, σε χαλαρώνουν -κάτι ίσως όχι και τόσο θετικό καθώς νιώθεις μια επιθυμία να βρισκόσουν εκεί.

Πάμε στα του σεναρίου τώρα. Το story ούτε πρωτότυπο ούτε με τις συνταρακτικές υποπλοκές του κ.τ.λ. Καταφέρνει όμως, με όπλο την απλή καθημερινότητα και πραγματικότητα, όχι μόνο να μην σε κάνει να βαρεθείς αλλά να νιώθεις πως είναι σαν να παρακολουθείς πρώτη φορά μια τέτοια ιστορία. Ο Fernandez διηγείται μια ιστορία με απλό αλλά ουσιαστικό τρόπο -παράλληλα με τον αισθησιακό τόνο που επικρατεί, δίχως αφηγηματικές κοιλιές και υπερβολές και δίνοντας έμφαση στη σκιαγράφηση των δυναμικών χαρακτήρων και του νωχελικού τοπίου. Χάρης τις λιτές και φυσικότατες ερμηνείες των πρωταγωνιστών του κερδίζει σε αληθοφάνεια.

Έρχεται το τέλος της τρίτης και τελευταίας πράξης, αφήνοντας μας με ερωτηματικό- κάτι που αν το καλοσκεφτούμε λιγάκι, δεν είναι δα και τόσο κακό. Πολλά είναι αυτά στη ζωή που μένουν αναπάντητα και κενά. Με αυτό το τέλος, ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος έχει καταφέρει να μας φέρει ακόμη πιο κοντά στους χαρακτήρες καθώς τους γνωρίσαμε και εξοικειωθήκαμε με αυτούς, αλλά και τους παρακολουθήσαμε -βρεθήκαμε στα όρια της ηδονοβλεψίας!

Θα μείνει στο νου μας ως μια γοητευτική ταινία που κυλά ευχάριστα στη διάρκεια των 100 λεπτών. Έρχεται με το βραβείο Καλύτερης Καλλιτεχνικής Συνεισφοράς στο Διεθνές Φεστιβάλ του Τόκυο.

Παρασκευή Γιουβανάκη

(Για περισσότερες κριτικές της Παρασκευής Γιουβανάκη πηγαίνετε στο: http://film-c.blogspot.gr/)