Δεκ 03, 2017 Κινηματογράφος 0
του Γιάννη Φραγκούλη
Στις 30/11/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.
Από το Σέξπιρ στη ρώσικη λογοτεχνία και από εκεί στον κινηματογράφο. Πρώτα ο Andrzej Wajda, το 1962, έκανε την ταινία «Siberian Lady Macbeth» (ελληνικός τίτλος «Αχόρταγη για ηδονή»!) και τώρα ο William Oldroyd έκαναν αυτό το λογοτεχνικό έργο του Nikolai Leskov, του 1895, μία κινηματογραφική μεταφορά που παραμένει πιστή στο πνεύμα τόσο του Σέξπιρ όσο και της εποχής που διαδραματίζεται. Η Κάθριν θα παντρευτεί έναν πλούσιο γαιοκτήμονα που δεν την αγαπά ούτε νοιάζεται για αυτήν. Η κακή συμπεριφορά του άντρα και του πεθερού της θα τη σπρώξουν σε ένα παράνομο έρωτα και από εκεί στην παράλογη βία.
Το γοτθικό στιλ μεταφέρεται πιστά σε αυτή την ταινία, η οποία είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη, μετά από τρεις μικρού μήκους, το 2011 και το 2013, αντίστοιχα. Το 2016 παρήχθη αυτή η ταινία που κέρδισε 15 βραβεία μέχρι τώρα, ανάμεσά τους στα British Independent Film Awards, των κριτικών του Δουβλίνου, του Φεστιβάλ του Δουβλίνου, στο Montclair Film Festival κ.ά. Η σεξπιρική ατμόσφαιρα είναι έκδηλη, η απλή μορφή της εντυπωσιάζει, ο νατουραλισμός τόσο στη φωτογραφία όσο και στην υποκριτική σε βάζει μέσα στην ιστορία.
Όλα ξεκινούν όταν η Κάθριν αναγκάζεται να παντρευτεί έναν πλούσιο γαιοκτήμονα που, όμως, δεν ενδιαφέρεται για αυτήν. Από την πρώτη κιόλας νύχτα ο έρωτας απουσιάζει. Τη διατάζει να γδυθεί και μετά, τύφλα στο μεθύσι, πέφτει ξερός στον ύπνο. Αυτή η όμορφη γυναίκα, από εκείνη την ημέρα και μετά, θα είναι το υποκείμενο μιας απίστευτης βίας τόσο από τον άντρα της, ο οποίος απλά αδιαφορεί για αυτήν, όσο και από τον πεθερό της, ο οποίος τη βλέπει απαξιωτικά, την περιφρονεί και της συμπεριφέρεται άσχημα. Όταν και οι δύο απουσιάζουν, τότε, στην προσπάθειά της να διοικήσει το αγρόκτημα, βρίσκει σύμμαχο ένα μιγά εργάτη, τον ερωτεύεται και εξυπηρετεί έτσι το ερωτικό της ένστικτο.
Αυτός ο έρωτας δεν είναι μακριά από τη βία. Ο εραστής της φέρεται βίαια, τόσο σε αυτή όσο και στους άλλους εργάτες, παίζοντας το ρόλο του αφεντικού. Μάρτυρας όλης της κατάστασης είναι μία μαύρη, μουγκή, η οποία, με τη σειρά της, θα είναι υποκείμενο της βίας του ίδιου άντρα. Η γυναίκα, σε όποια θέση της κοινωνίας και να βρίσκεται, θα είναι αυτή που θα βιώσει τη βία με τον πιο άσχημο τρόπο. Το γυναικείο σώμα είναι ο «χάρτης» μιας βίαιης κοινωνίας, αυτό που θα περιφρονηθεί, ο υπηρέτης των αντρών, ενώ το πνεύμα της θα καταπιεστεί τόσο που δε θα έχει λόγο ύπαρξης.
Μπορούμε, λοιπόν, να δούμε τις αντίπαλες δυνάμεις. Θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την εξουσία του πατριάρχη, του πεθερού, και τη βία που αυτό εξασκεί, η οποία δεν είναι σωματική αλλά καθαρά ψυχολογική. Ο γιος του είναι ο συνεχιστής, αλλά δε δέχεται να εξασκήσει την ίδια ποσότητα βίας, για αυτό απέχει, τόσο από την, ουσιαστικά ξένη ως προς αυτόν, γυναίκα του, αλλά και από τον πατέρα του. Η γυναίκα του θα πρέπει να εξασκήσει την εξουσία της, όσον αφορά στους εργάτες, αλλά, ουσιαστικά, θα πρέπει να τη διεκδικήσει από αυτούς που, νομοτελειακά, είναι υποτελείς της, κάτι που αυξάνει την καταπίεσή της και υποβιβάζει τη θέση της.
Ο μόνος τρόπος να επιβληθεί είναι η βία. Θα πρέπει και αυτή να εξασκήσει τη βία της, αλλά ο τρόπος εξάσκησης της είναι δύσκολος. Θα πρέπει πρώτα να χτίσει τη βάση της εξουσίας της και μετά να λειτουργήσει σαν εξουσιαστής. Σύμμαχός της είναι ο νεαρός μιγάς. Πάτημά της είναι η μαύρη υπηρέτρια. Υποκείμενα της εκδίκησής της είναι ο πεθερός και ο άντρας της. Το μόνο που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι ότι η βία της είναι χωρίς λογική. Δεν ξέρει τον τρόπο και είναι καταστροφική. Είναι όμως ευφυής και καταφέρνει να κυριαρχήσει, να είναι στο τέλος αυτή το μόνο αφεντικό.
Ο σκηνοθέτης έχει κάνει ακριβέστατη ψυχολογική ανάλυση και έχει δομήσει τους χαρακτήρες του με απλό και νατουραλιστικό τρόπο. Δεν υπάρχει κάτι το περιττό, καμία υπερβολή. Αυτός ο νατουραλισμός υπάρχει στο μοντάζ, όπου οι ρυθμοί αργοί και περιγραφικοί, δίνουν χρόνο στη δόμηση των χαρακτήρων, στη σκηνογραφία και τα κοστούμια, που αναπαριστούν αυτή την εποχή, στις υποκριτικές, που υποβοηθούν το λόγο, στον ίδιο το λόγο, που απλά εκφράζει αυτό που θα πρέπει να ειπωθεί. Με αυτό τον τρόπο πλησιάζει το σεξπιρικό ύφος, αιχμαλωτίζει τη ματιά του θεατή, δε δίνει ποτέ την αίσθηση του εντυπωσιασμού, βρίσκεται μέσα στη γοτθική αισθητική.
Ο θεατής θα πάει σε αυτή την εποχή και, ακολούθως, θα την προβάλλει στη δική του κοινωνία, για να ανακαλύψει πλέον τις μορφές βίας που είτε εξασκεί είτε δέχεται. Τελικά να καταλάβει ότι όλη η παγκόσμια ιστορία, εδώ και αιώνες, είναι μία αφήγηση βίαιων καταστάσεων, όπως ένα μυθιστόρημα χωρίς τέλος. Πότε θα τελειώσουμε με αυτή την παράνοια; Αυτό το ερώτημα μένει αναπάντητο, δεν είναι ο φιλμικός λόγος που θα δώσει μία απάντηση, αλλά εσύ ο ίδιος θεατή. Αυτή είναι η μεγάλη δύναμη αυτής της ταινίας, αυτή η προτροπή για τη συνέχιση στη συγγραφή του φιλμικού κεμένου.
Οι έννοιες της καταπίεσης, της προκατάληψης και του ηθικού δικαίου που απασχολούν τον Λέσκοφ αναδεικνύονται κι εδώ, μέσα από την αυστηρή, οριακά στιλιζαρισμένη σκηνοθετική απόδοση (κάτι ανάμεσα στο «Ήρεμο Πάθος» του Τέρενς Ντέιβις και στα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της Άντρεα Άρνολντ) ενός σεναρίου που διευρύνει την κριτική ματιά της νουβέλας, προσθέτοντας γεγονότα και χαρακτήρες. Όπως αυτόν της έγχρωμης υπηρέτριας Άννα, η οποία υπογραμμίζει μαζί με τον Σεμπάστιαν τη φυλετική διάσταση της κοινωνικής καταπίεσης. Καταπίεση η οποία είναι ταυτόχρονα ταξική αλλά και σεξουαλική, με την 21χρονη Φλόρενς Πιου να υπογραμμίζει με την ερμηνεία της όλη την ψυχολογική διαδρομή της Κάθριν, αρχικά οργισμένη, κατόπιν παρορμητική και τελικά ψυχρή και υπολογισμένη, από Μαντάμ Μποβαρί σε λαίδη Μάκβεθ. Μια «Λαίδη Μάκβεθ» που συνδυάζει το μελόδραμα εποχής, το γοτθικό θρίλερ και την πολιτικοκοινωνική καταγγελία, με το διαφορετικό από τη λογοτεχνική του πηγή φινάλε της να την κάνει σκληρότερη και υπαρξιακά πολύ πιο πικρή… Όλη η κριτική εδώ
Σκηνοθεσία: William Oldroyd
Σενάριο: Alice Birch, Nikolai Leskov (μυθιστόρημα)
Φωτογραφία: Ari Wegner
Μοντάζ: Nick Emerson
Μουσική: Dan Jones
Παραγωγοί: Fodhla Cronin O’Reilly
Παίζουν: Florence Pugh (Κάτριν), Cosmo Jarvis (Σεμπάστιαν), Paul Hilton (Αλεξάντερ), Naomi Ackie (Άννα), Christopher Fairbank (Μπόρις), Golda Rosheuvel (Ανιές), Anton Palmer (Τέντι), Rebecca Manley (Μαίρη), Fleur Houdijk (Τέσα), Cliff Burnett (πατήρ Πήτερ)
Χώρα παραγωγής: Αγγλία
Έτος παραγωγής: 2016
Γλώσσα: αγγλικά
Διάρκεια: 89΄
Είδος: δράμα, ρομαντική
Ημερομηνία εξόδου: 30/11/2017
Εταιρεία διανομής: Strada Films, Seven Films.
Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.
Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 15, 2024 0
Αυγ 25, 2024 0
Σεπ 14, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
Σεπ 07, 2024 0
Ιούν 09, 2017 138
Μαρ 08, 2014 2
Μαρ 22, 2014 2
Μάι 28, 2014 2
Οκτ 12, 2014 2
Νοέ 09, 2014 2
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 14, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
4 έτη ago
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας μας, που συμμετέχει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
SOTOS, EVERLASTING PAINTER (TRAILER)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
Email: info@filmandtheater.gr
Τηλ: (+30) 6974123481
Διεύθυνση: Ιωαννίνων 2, 56430, Σταυρούπολη Θεσσαλονίκη
Δ | Τ | Τ | Π | Π | Σ | Κ |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 |