ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ

Απρ 21, 2018 Κινηματογράφος 0

ISLE OF DOGS

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 19/4/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αξιολόγηση 8,2/10 στο imdb.com από 16.704 χρήστες.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα σκυλί στέλνεται σε ένα νησί, όπου αυτά τα ζώα πηγαίνουν για να αργοπεθάνουν. Ένα αγόρι πάει εκεί για να το βρει. Μέσα από αυτή την απλή ιστορία δίνεται η ευκαιρία να γίνει μία καταπληκτική παραβολή της αγάπης και της συμπάθειας που θα έπρεπε να τρέφουμε για τους ανθρώπους κάτι που δεν είναι ακόμη ορατό στον ορίζοντα της ανθρώπινης κοινωνίας.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία (στην πρώτη έξοδό της) πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Έχοντας δει την προηγούμενη ταινία ανιμέισιον του Wes Anderson, «Fantastic Mr. Fox», στην οποία η πολύ καλή μουσική του Roald Dahl συγκίνησε την πλειονότητα των ενήλικων ανθρώπων, προσέγγισα αυτή τη stop motion ταινία ανιμέισιον, «Το νησί των σκύλων» («Isle of dogs»), με μεγάλο ενδιαφέρον. Η ιδέα ενός άρρωστου σκυλιού αφημένου σε ένα νησί στην Ιαπωνία, μία «χωματερή» ψυχών, φαίνεται, από την πρώτη ματιά σα μία πρόκληση, στην πραγματικότητα όμως η ταινία έχει χιούμορ, ακουμπά την ψυχή του ανθρώπου και σε συγκινεί.

Με τα οπτικά εφέ και με εξοικειωμένο μάτι, παρατηρούμε τη συμπεριφορά του σκυλιού, μας μεταφέρει τη γοητεία, φιλική στα παιδιά, από το «The incredible journey», και το αποκαλυπτικό τοπίο του «Mad max», έχοντας στοιχεία από τον καθαρά ιαπωνικό παραστατικό χώρο του Yasujiro Ozu, του Seijun Suzuki και, φυσικά, του Akira Kurosawa.

Ακολουθώντας την εισαγωγική σκηνή πηγαίνουμε από την υπακοή στην απεραντοσύνη του ιαπωνικού αρχιπελάγους. Η επιβλητική φωνή που θα μας θυμίσει αυτή του Toshiro Mifune, θα μας βάλει μέσα στην ένταση της ιστορίας. Ο Ατάρι πηγαίνει εκεί που είναι ο χώρος των χαμένων, αυτό το μέρος που ο Anderson μας κάνει να προτιμήσουμε, να το κάνουμε δικό μας. Ο Ατάρι θα βοηθηθεί από τον Ντιούκ, τον Τσοπ, τη μασκότ, το Αφεντικό, το Ρεξ και τον παρεξηγημένο Αρχηγό. Όλοι αυτοί θα προσδιορίσουν τις νέες του συμπεριφορές.

Στην ταινία του Anderson, ένα σκυλί αποκτά ανθρώπινες συμπεριφορές, έχει αυτά τα στοιχεία που υπάρχουν σε ένα θερμοκέφαλο άνθρωπο. Το «σταμάτα να γλύφεις τις πληγές σου» ακούγεται μεταφορικό, ως νόημα. Η σεκάνς με τα σούσι είναι αρκετά αποδομημένη. Εκπληκτικά είναι τα γραφικά έτσι όπως καταγράφονται στην ταινία. Η σκηνοθεσία μας γλύφει, με γλυκό τρόπο, την καρδιά μας. Οι μάχες θα μας θυμίσουν το Tex Avery, θα δημιουργήσουν όμως μία αχνή θολούρα, δημιουργημένη από τη σκόνη. Η τεχνική του stop motion δίνει μία άλλη ποιότητα στις μορφές και στις κινήσεις των σκυλιών, η τελειότητά της έχει αυτή τη συμμετρική αρμονία που η ταινία χρειάζεται. Αυτή η τεχνική δουλεύτηκε πρώτα στο Λονδίνο, στο «3 Miles Studios» και μετά με πιο παραδοσιακό τρόπο, έτσι ώστε να μα θυμίζει τα χειροποίητα ανιμέισιον της παλιάς σχολής.

Σε κάποιο επίπεδο, η ταινία «Το νησί των σκύλων» είναι μία παραβολή για την ανειλικρίνεια, μία ιστορία για τους ανθρώπους, αυτούς που τίθενται στο περιθώριο της κοινωνίας. Από την άλλη μεριά, όμως, είναι μία απλή ιστορία ενός αγοριού και του σκύλου του, ένας σπαραγμός καρδιάς που υπερθεματίζει. Τα δικαιώματα των ζώων είναι μία πρόφαση, όπως τη βλέπουμε στο «The plague dogs», του Richard Adams, μία πειραματική απόδραση. Ακόμη οι υποκριτικές είναι αναγκαστικά ανοιχτές για ερμηνεία. Οι δύο γλώσσες στην ταινία, τα αγγλικά και τα ιαπωνικά, δημιουργούν μία ακατανοησία, αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό, σύμφωνα με το σκηνοθέτη, είναι το συναίσθημα. Οι συνομιλίες μεταξύ των σκύλων αναφέρονται σε αυτές των ανθρώπων, στους «άλλους», σε αυτούς που, στην κοινωνία μας, είναι ένα άλλο κομμάτι απορριπτέο από τους πολλούς.

Ακόμη, ο Anderson είναι συνεπαρμένος από αυτούς τους διαλόγους και από αυτόν τον πολιτισμό. Από τη «μουσική» των συνομιλιών, η οποία κάνει πιο κατανοητό το «παράξενο» νόημα, το οποίο είναι, εν πολλοίς, καταγεγραμμένο στο φαντασιακό. Πάντως η μουσική του Alexandre Desplat μας μεταφέρει στο μουσικό κλίμα της δεκαετίας του 1960, εμπλουτισμένη από τη μουσική του Prokofiev και από τον ηχητικό τόνο των «Επτά σαμουράι», του Akira Kurosawa.

Αυτό που ακούγεται πιο ξεκάθαρο, είναι η παράξενη ομορφιά αυτής της χωματερής των σκύλων. Σε αυτό συνέβαλε ο διευθυντής φωτογραφίας Tristan Oliver, ο οποίος συνεργάστηκε στο «Fantastic Mr. Fox». Δημιουργήθηκε μία πολύχρωμη μποτίλια, όπου χωρούν όλα τα ταλαιπωρημένα σκυλιά, εκεί όπου υπάρχει αυτό το καταφύγιο, το οποίο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με αυτό το άσυλο που θα επιθυμούσαμε για τους ανθρώπους, κάτι που δεν έχει γίνει ακόμη κατορθωτό. Αυτό που βγαίνει, σαν απαύγασμα, είναι η συμπάθεια και η αγάπη.

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ

(ISLE OF DOGS)

Σκηνοθεσία: Wes Anderson

Σενάριο: Wes Anderson, Roman Coppola, Jason Schwartzman, Kunichi Nomura

Φωτογραφία: Tristan Oliver

Μοντάζ: Edward Bursch, Ralph Foster, Andrew Weisblum

Μουσική: Alexandre Desplat

Παραγωγοί: Wes Anderson, Eli Bush, Jeremy Dawson, Octavia Peissel, Steven Rales, Scott Rudin

Παίζουν: (οι φωνές των) Bryan Cranston (Αρχηγός), Koyu Rankin (Ατάρι), Edward Norton (Ρεξ), Bob Balaban (Κινγκ), Bill Murray (Αφεντικό), Jeff Goldblum (Ντιούκ), Kunichi Nomura (Κομπαγιάσι), Akira Takayama (Ντόμο), Greta Gerwig (Τρέισι), Frances McDormand (Νέλσον)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Γερμανία

Έτος παραγωγής: 2018

Γλώσσα: αγγλικά, ιαπωνικά

Διάρκεια: 152΄

Είδος: ανιμέισιον, περιπέτεια, κωμωδία

Ημερομηνία εξόδου: 19/4/2018

Εταιρεία διανομής: Odeon.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.