filmandtheater ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΗ ΨΥΧΗ: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΛΕΙΔΙ

ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΗ ΨΥΧΗ: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΛΕΙΔΙ

Ιαν 02, 2018 Κινηματογράφος 0

INCIDIOUS: THE LAST KEY

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 4/1/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

ΣΥΝΟΨΗ

Μία ταινία παραψυχολογίας με έντονα στοιχεία θρίλερ. Οι ψυχές που πηγαίνουν στην άλλη πλευρά, μία γυναίκα θα πρέπει να κάνει κάτι για να φέρει πίσω τη νεκρή που δεν έχει ακόμα πεθάνει. Τρομακτικές σκηνές και υποβλητική ατμόσφαιρα, σε μία άλλη κινηματογραφική «σειρά».

Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Οι ψυχές φεύγουν από το σώμα και πηγαίνουν προς την άλλη πλευρά. Είναι εύκολο να καταλάβεις ότι το σενάριο αναφέρεται στην απέναντι όχθη του ποταμού που ο ψυχοπομπός οδηγούσε τις ψυχές στον Άδη. Εδώ όμως δεν έχουμε ένα πόταμο, ούτε αυτό το πνευματικό στοιχείο που θα μας ξεναγήσει στον κόσμο των νεκρών, όπως το ξέρουμε είτε από την ελληνική είτε από την ιαπωνική μυθολογία. Έχουμε ένα χώρο που νοητά χωρίζεται στα δύο, στον κόσμο των νεκρών και σε αυτό των ζωντανών, χωρίς να υπάρχει ένας κάποιος διαχωρισμός.

Η ταινία προσπαθεί να δημιουργήσει ένα φόβο με την κατασκευασμένη ατμόσφαιρα, όπου ένα «αρρωστημένο» φως μας εισάγει στο μυστήριο. Βοηθά η παραψυχολογική διαδικασία που ετοιμάζει τη νέα γυναίκα να πάει στην «άλλη μεριά» για να σώσει την ετοιμοθάνατη. Από εκεί ξεκινά το μυστήριο που έγκειται στη συνύπαρξη των ζωντανών με τους νεκρούς. Ενδιαφέρον έχουν οι σκηνές που μας βλέπουν, αλλά αυτό γρήγορα εξαντλείται. Άλλωστε έχουμε δει άλλες ταινίες όπου η ματιά μας εισάγει στο μεταφυσικό και, εκεί, αυτή η οπτική έχει «παίξει» με πιο ενδιαφέροντα τρόπο.

Μένει το δαιμονικό. Τι είναι άραγε ο δαίμονας; Ένας έκπτωτος άγγελος ή μία ψυχή που διψά για εκδίκηση; Γιατί, άραγε, θα πρέπει στον κόσμο των νεκρών να υπάρχουν τέρατα; Η ταινία προσπαθεί να μας βάλει μέσα στον τρομαχτικό κόσμο των σκοτεινών δυνάμεων των χθόνιων θεοτήτων. Δεν το καταφέρνει καλά. Το πλάσμα που θα τραβήξει πάνω του τον τρόμο, κουβαλάει μία λογική, άρα ο τρόμος δεν υπάρχει και έχει δώσει τη θέση του στο μυστήριο που, αυτό με τη σειρά του, χάνει τη μυστηριακή του ιδιότητα όταν αρχίζει να εκλογικεύεται.

Το κλειδί είναι η τελευταία μας ελπίδα. Η μεταφυσική λογική πολύ γρήγορα εξαφανίζεται. Το κλειδί δεν μπορεί να γίνει σύμβολο, αυτό που θα μας οδηγήσει σε έναν άλλο κόσμο. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτός ο άλλος κόσμος δεν έχει οριστεί. Η ταινία θα μπορούσε να ορίσει, κάπως ασαφώς, αυτό που είναι αυτός ο κόσμος. Έτσι το κλειδί θα έπαιρνε μία άλλη μορφή, όπως η βάρκα του βαρκάρη που οδηγεί τους νεκρούς στον Άδη, θα μας έδειχνε μέρος αυτού του κόσμου και, προοδευτικά, θα ανακαλύπταμε τις δομές του.

Με αυτό τον τρόπο, το τρομακτικό γίνεται κωμικό. Το τέρας είναι απλά παράξενο, η διαδικασία από το ένα δωμάτιο στο άλλο δεν έχει κάτι το απόκοσμο, ο κόσμος των νεκρών μοιάζει τόσο πολύ με αυτόν των ζωντανών, όλα είναι παρόμοια, σα μία προβολή της ζωής σε έναν καθρέπτη που δείχνει το πρόσωπο της και μας παροτρύνει σε μία συνομιλία μαζί του. Στην περίπτωση αυτής της ταινίας, αυτή η συνδιαλλαγή είναι αδύνατη γιατί δεν έχουμε γνώση των δομών αυτού του νέου κόσμου, έτσι ώστε να θεμελιώσουμε μία τέτοια διαδικασία. Εκεί κερδίζει έδαφος το ανούσιο.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Ο σεναριογράφος της σειράς Λι Γουάνελ μένει πιστός στην κερδοφόρα, στιβαρή για το «φτηνό» είδος συνταγή του (με επιπλέον αναφορές στη γυναικεία κακοποίηση και στο σκοτεινό αμερικανικό παρελθόν), η οποία και αυτή όμως έχει αρχίσει πλέον να κουράζεται. Οι χιουμοριστικές πινελιές είναι όλο και πιο άτονες, το déjà vu όλο και πιο έντονο και η δημιουργία ατμόσφαιρας, προτού αρχίσει η κλισέ «τελική αναμέτρηση», παρηγοριά στον δαιμονισμένο μέχρι να βγει η ψυχή του… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Τάσος Μελεμενίδης (Lifo)

Στο «Τελευταίο Κλειδί», που σίγουρα δεν θα είναι τελευταίο, ο μεταφυσικός τρόμος ενώνεται με φρικτές, αληθινές ιστορίες με τρόπο που είδαμε κι άλλες φορές τα τελευταία χρόνια (το «The Boy» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα) σε μια ιστορία προσωπικής κάθαρσης μέσα σε υγρά υπόγεια και νοητές φυλακές, που χάνει τις δυνάμεις της όταν μετατρέπεται σε προοίμιο νέων ιστοριών, οι οποίες θα έρθουν μελλοντικά, χαρίζοντάς μας μόνο την ελπίδα ότι ίσως κάποια από αυτές θα μπορέσει να λειτουργήσει αυτόνομα και όχι ως μέρος ενός ατέρμονου συνόλου… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Χρήστος Μπακατσέλος (flix.gr)

Καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους, αυτό που πραγματικά εύχεσαι είναι πως το «τελευταίο» στον τίτλο της ταινίας, είναι και η λέξη κλειδί (pun intended) που επιτέλους θα βάλει και μια τελεία σε μια σειρά που μάλλον κράτησε περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Βαθιά μέσα σου, βέβαια, γνωρίζεις πολύ καλά πως το κακό, και ένα τέτοιο franchise ταινιών τρόμου, ποτέ δεν πεθαίνουν τόσο εύκολα… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Παντελής Δασκαλέλος (gr.ign.com)

Η θετική αίσθηση που αφήνει το Insidious: The Last Key οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ερμηνεία της Lin Shaye στον ρόλο της Elise (θετικές κρίνονται και οι ερμηνείες των Ava Kolker και Hana Hayes στις νεότερες εκδοχές της κεντρικής ηρωίδας). Η Elise την μια στιγμή παρουσιάζεται ως υπερβολικά ευάλωτη, αλλά την αμέσως επόμενη δεν διστάζει να θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο για να προστατέψει τους οικείους της… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Άκης Καπράνος (Τα Νέα)

Απαντώ με μια ρήση του ιταλού μάστορα του τρόμου Λούτσιο Φούλτσι: «Δεν υπάρχει πιο ανακουφιστικό συναίσθημα από αυτό του τρόμου στο σινεμά. Η καλύτερή μου ευχή, είναι να το αισθανθείτε χίλιες φορές!». Με τον ίδιο τρόπο, το μαρτύριο της «Παγιδευμένης ψυχής» είναι άκρως ανακουφιστικό, ακριβώς επειδή είναι λειτουργικό… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Γιώτα Τσιορβά (cinepivates.gr)

Η επιτυχημένη σύνθεση στην ομάδα παραγωγής της συγκεκριμένης σειράς ταινιών εγγυάται σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα. Με τις απαραίτητες αναπηδήσεις από τα καθίσματα, τα λιγδιασμένα φαντάσματα και τα δαιμονικά στοιχεία, το Insidious προσφέρει ότι υπόσχεται στους φαν του είδους και κυρίως της συγκεκριμένης σειράς ταινιών. Δυστυχώς όμως ενώ υλοποιεί τις υποσχέσεις δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον εαυτό του και έτσι παραμένει μια αξιοπρεπής προσθήκη στο franchise του Insidious, χωρίς πρωτοτυπία και τόλμη για ανανέωση… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Όμως το σπίτι στο Φάιβ Κιζ είναι, οποία σύμπτωσις, το μέρος όπου η Ελίζ γεννήθηκε, μεγάλωσε (το φλασμπάκ με το 1945, που λέγαμε), δεινοπάθησε από τον βάναυσο πατέρα της κι ανακαλύπτοντας το χάρισμά της άνοιξε άθελά της την πόρτα του κακού, εγκαινιάζοντας ετεροχρονισμένα την κινηματογραφική σειρά. Οπότε, καθώς η Ελίζ προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της (παίζει κι ένα στόρι με τον αδελφό της, που υποδύεται ο Ντέιβισον) και να σώσει τις παγιδευμένες ψυχές, προκύπτουν διάφορα επικά τρομολάγνα σκηνικά… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Η πλοκή περιλαμβάνει αναφορές στην ενδοοικογενειακή βία, στο σκοτεινό αμερικανικό όνειρο, τη θέση της γυναίκας κι άλλα σύμβολα που σχετίζονται με τα όσα έζησε η ίδια η Ελίζ στα πιο μαρτυρικά χρόνια της ζωής της οδηγώντας την στο μοναχικό δρόμο που επέλεξε, αλλά δεν διαθέτει τη δέουσα σκηνοθετική υποστήριξη. Ναι μεν υπάρχει ατμόσφαιρα και κάποια χιουμοριστικά κλεισίματα του ματιού, αλλά ως εκεί… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Λήδα Γαλανού (Εφημερίδα των Συντακτών)

Μοναδική πρωτοτυπία μια αναφορά στη γυναικεία κακοποίηση (ανθρώπινη κι όχι δαιμονική!), σε μια ταινία τρόμου που ξαποσταίνει στα κλισέ του είδους και δεν προσφέρει ούτε πλάκα, ούτε τρομάρα… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Βικτωρία Μιχαήλ (freecinema.gr)

Είναι η κατάλληλη στιγμή για μια όχι αναξιοπρεπή αποδημία ενός στοιχειωμένου πια κεφαλαίου (#diplhs) του βιβλίου της ριγηλής μεγάλης οθόνης. Εις μνήμην (που λέει ο λόγος). Εκτός κι αν γίνει ταμειακή ζημιά και την κάνουν πάλι γυριστή: η ανιψιά έχει κληρονομήσει τις ικανότητες της θείας κι είναι eye candy. (Να μην υλοποιηθεί κι άλλη συνέχεια) αν το καταραστώ, θα εισακουστώ;.. διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Σταυρούλα Λούρου (athens24.gr)

Οι παλαιότερες ταινίες «Insidious» είχαν παρόμοιες ανατροπές με αυτή την ταινία, που όμως επωφελήθηκαν από την «τεντωμένη» κατεύθυνση του James Wan, που ήξερε πώς να χτίσει τέλεια «καλές» φοβίες με τρόμο. Δυστυχώς, ο νεοεισερχόμενος σκηνοθέτης στη σειρά των ταινιών «Insidious», Adam Robitel δεν έχει το ίδιο πλεονέκτημα. Όχι μόνο δεν είναι σε θέση να παράγει την ίδια ατμόσφαιρα όπως και ο Wan, ο Robitel συχνά προδίδει τη δική του έλλειψη εμπιστοσύνης, καταφεύγοντας σε ανούσια τρικ τρόμου, που γρήγορα εξαντλούνται… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική iefimerida.gr

Οπότε κινείται πολύ περισσότερο στην σφαίρα του ψυχολογικού θρίλερ, αν και το υπερκόσμιο στοιχείο δεν δένει και πολύ με την επιφανειακή ψυχαναλυτική διάθεση που φαίνεται να έχει ο Γουάνελ, μιας και η Ελίζ αυτή τη φορά είναι παγιδευμένη στο ίδιο της το παρελθόν. Ούτε όμως και οι σχέσεις των προσώπων, όπως με τους δυο βοηθούς της και τον αδερφό της, ή την ανιψιά της που επίσης έχει το «χάρισμα » εξελίσσονται επαρκώς, οπότε όλα μένουν ημιτελή με αποτέλεσμα η ταινία να μην βρίσκει μια ξεκάθαρη γραμμή… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΗ ΨΥΧΗ: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΛΕΙΔΙ

(INCIDIOUS: THE LAST KEY)

Σκηνοθεσία: Adam Robitel

Σενάριο: Leigh Whannell

Φωτογραφία: Toby Oliver

Μοντάζ: Timothy Alverson

Μουσική: Joseph Bishara

Παραγωγοί: Jason Blum, Phillip Dawe, Rick Osako, Oren Peli, Jeanette Volturno, James Wan

Παίζουν: Lin Shaye (Ελίζ), Leigh Whannell (Σπεκς), Angus Sampson (Τάκερ), Kirk Acevedo (Τεντ), Caitlin Gerard (Ίμογκεν), Spencer Locke (Μελίσα), Josh Stewart (Τζέραρλντ), Tessa Ferrer (Όντρεϊ), Aleque Reid (Άννα), Ava Kolker (νεαρή Ελίζ), Bruce Davison (Κρίστιαν), Pierce Pope (νεαρός Κρίστιαν)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Καναδάς

Έτος παραγωγής: 2018

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 103΄

Είδος: τρόμος, μυστήριο, θρίλερ

Ημερομηνία εξόδου: 4/1/2018

Εταιρεία διανομής: Feelgood.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.