ΙΑΠΩΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ-ΣΙΟΝ ΣΟΝΟ

Φεβ 04, 2019 Κινηματογράφος 0

ΕΞΕΡΕΥΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

Δεύτερος σταθμός: Σίον Σόνο

Η Κινηματογραφική Λέσχη Solaris συνεχίζει τις προβολές της τον Ιανουάριο του 2019 στον Πολυχώρο Άρδην, Δαναϊδών 7, στον 1^ο όροφο, στις αρχές της Εγνατίας, πίσω από το άγαλμα του βασ. Κωνσταντίνου, δίπλα από την οδό Κωστή Μοσκώφ. Η τρίτη προβολή θα γίνει την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2019, θα προβληθεί η ταινία «Antiporno», του Σίον Σόνο, 2016, 76΄, στις 8.00 μμ, μετά από την προβολή της ταινίας θα γίνει συζήτηση με το κοινό. Είσοδος ελεύθερη.

Ο κύκλος αυτός των προβολών προσπαθεί να εξερευνήσει τη νέα γενιά του ιαπωνικού κινηματογράφου, με ταινίες που δεν έχουν προβληθεί στην Ελλάδα. Αυτό που θέλουμε να δούμε είναι αν ο σύγχρονος ιαπωνικός κινηματογράφος έχει τις ρίζες του στους πρώτους δασκάλους. Για αυτό το λόγο θα έχουμε μία αναφορά στο νέο και μία στο παλιό. Μέσα από τη συζήτηση με το κοινό θα δούμε αν υπάρχει μία συνέχεια και ποια είναι αυτή. Συνεχίζουμε αυτό το ταξίδι με ένα νέο σκηνοθέτη, το Σίον Σόνο, που επιλέγει να μας οδηγήσει στον πυρήνα της κοινωνικής κατάστασης που υπάρχει στην Ιαπωνία, μέσα από βίαιες και σοκαριστικές καταστάσεις.

Η ταινία που επιλέξαμε είναι ένα δείγμα αυτών των αφηγήσεων που βλέπουν τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, το θείο δράμα που τη βασανίζει, τα δεινά που δοκιμάζουν την ανθρώπινη ψυχή, η οποία αγιοποιείται όταν έχει πάθει τόσα που ζητεί το δίκαιο να επιβληθεί και η «αλήθεια» να ξεκαθαρίσει. Οι διάφορες εκφάνσεις της πραγματικότητας, οι «πραγματικότητες» που ο άνθρωπος βιώνει κάθε στιγμή, αυτές που τον οδηγούν σε μία παραβατική συμπεριφορά, σε μία «παράξενη» συνδιαλλαγή με τον Άλλον, αυτές οδηγούν το θεατή να δει το θέμα, την πληγή, το ψυχολογικό τραύμα έτσι όπως είναι.

Όπως στις περισσότερες ταινίες του Sion Sono, αυτή η ταινία μας δίνει ερεθίσματα, με αυτοκριτική διάθεση, ενώ επιδιώκει να ενοχλήσει, να προκαλέσει θόρυβο και να είναι τρυφερή. Ακολουθεί την ιστορία της Κιόκο, μιας νεαρής συγγραφέα, που βιάζει τη βοηθό της, τη Νορίκο, κατά τη διάρκεια ενός πρωινού που διαρκεί πολύ. Η ταινία εστιάζει στη βία που τρώει τις σάρκες των ζωντανών, κάτι που το αποτυπώνει ανάγλυφα στην ταινία. Το αποτέλεσμα της βίας είναι περισσότερο στα σωθικά των χαρακτήρων παρά στην επιφάνεια του σώματός τους. Έχουμε να κάνουμε με τις βίαιες ενέργειες των αντρών που εδώ υπονοούνται, όπως επίσης αναφέρεται με υπονοούμενα ο εμπορικός χαρακτήρας αυτής της ερωτικής βίας, όπως τη βλέπουμε στον εμπορικό κινηματογράφο, ακόμα και σε ταινίες που δε χαρακτηρίζονται ως πορνό.

Ο σκηνοθέτης μας βάζει σε άλλες «πραγματικότητες», εξηγώντας μας την κατάσταση της Κιόκο, ακολουθώντας την ιστορία της. Η αφήγηση δεν αφήνει τίποτε στην τύχη. Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι η Κιόκο είναι ένα σύμβολο αυτών των ανθρώπων που βιώνουν και παρακινούν ανάλογες κοινωνικές καταστάσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζει σε ένα ερμητικά κλειστό σύστημα αξιών, κάτι που την αναγκάζει να μιλά για τον εαυτό της, να εξηγεί, σα να μιλά κατ’ευθείαν στο θεατή, τι σημαίνει το κάθε τι, να γίνει τελικά ένα σημαινόμενο μιας άρρωστης κοινωνίας. Στο τέλος, αυτό που μένει είναι το άνοιγμα ενός δρόμου που μας οδηγεί στο εσωτερικό αυτής της κατάστασης. Ο σκηνοθέτης για να αναγκάσει το θεατή να δει και να εξετάσει αυτή την φρικιαστική κατάσταση του δημιουργεί δυσκολίες στην παρακολούθηση της αφήγησης, καλώντας τον έτσι να συμμετάσχει και να βιώσει το ψυχολογικό δράμα που είναι ανυπόφορο και που είναι, ουσιαστικά, και δικό του.

Μετά την προβολή της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό, την οποία θα συντονίσει ο Γιάννης Φραγκούλης, κριτικός κινηματογράφου και θεωρητικός των παραστατικών τεχνών.

[vsw id=”d6brTwXKpI4″ source=”youtube” width=”640″ height=”440″ autoplay=”no”]