HAPPY BIRTHDAY

Μάι 12, 2018 Κινηματογράφος 0

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 10/5/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αξιολόγηση 6,8/10 στο imdb.com από 22 χρήστες.

ΣΥΝΟΨΗ

Η Μαργαρίτα είναι κόρη ενός αξιωματικού των ΜΑΤ. Αυτή ανήκει σε άλλο στρατόπεδο. Οι φίλοι της, η ίδια και ο ερωτικός της σύντροφος είναι από αυτούς τους διαδηλωτές που τρέφουν μίσος για τους μπάτσους και τους επιτίθενται, ξεκινούν οι φασαρίες. Δοκιμάζουν κάθε φορά την παράλογη βία της εξουσίας. Η Μαργαρίτα αισθάνεται άβολα με τον πατέρα της και, κατόπιν, με το φίλο της όταν αποκαλύπτεται αυτό το μυστικό της. Αιωρείται, ανάμεσα στις δύο πλευρές έτοιμη να πέσει στο κενό.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία (στην πρώτη έξοδό της) πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η ταινία του Χρήστου Γεωργίου ασχολείται με το φλέγον θέμα του χάσματος των γενεών. Η κόρη με τον πατέρα είναι αντίπαλοι και, ιδεολογικά, δεν μπορούν να συμβιβαστούν. Γιατί όμως; Αν δούμε την ταινία πιο προσεχτικά θα ανακαλύψουμε το χαρακτήρα του πατέρα που είναι ο κλασικός τύπος του μάγκα, του καθηλωμένου ψυχολογικά, αυτού του ανθρώπου που δέχεται να παίξει το παιχνίδι της εξουσίας, συμφωνώντας σε όλα με αυτήν, μη κρίνοντας τι είναι πιο σωστό, πιο δημοκρατικό και πιο ανθρώπινο. Από την αρχή της ταινίας το βλέπουμε να είναι αυτός που έχει τον πρώτο λόγο και απολαμβάνει την αναγνώριση του αρχηγού από την ομάδα του. Τα άλλα μέλη της διμοιρίας των ΜΑΤ τον αναγνωρίζουν ως αρχηγό τους και το σέβονται.

Από τις πρώτες σκηνές βλέπουμε τη Μαργαρίτα να είναι στην αντίπερα όχθη και, ουσιαστικά, να είναι αντίπαλη με τον πατέρα της. Ο χαρακτήρας της Μαργαρίτας δεν αναλύεται αρκετά. Τουλάχιστον σε τέτοιο βάθος, έτσι ώστε να μπορέσουμε να διακρίνουμε την κόντρα πατέρα και κόρης, τις πτυχές της, αυτά τα χαρακτηριστικά στοιχεία που θα δομούσαν το χαρακτήρα της κόρης και θα μας έφερναν σε μία δομή χαρακτήρα που αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας της ελληνικής κοινωνίας.

Παρακολουθούμε στιγμιότυπα από τη ζωή του πατέρα και της κόρης, τα οποία είναι έτσι τοποθετημένα στην αφήγηση της ταινίας που μας δείχνουν μικρές αυτοτελείς αφηγήσεις, ελάχιστα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Το σύνολο δεν μπορεί να δέσει. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος καταφεύγει σε φευγαλέες συνδέσεις που δε βοηθούν στη δόμηση των χαρακτήρων, τελικά σε μία σύνθεση που θα είχε να κάνει με μία εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, έτσι όπως την ξέρουμε.

Αν υπήρχε αυτή η στιβαρή σύνθεση, τότε θα είχαμε την ευκαιρία να συμπληρώσουμε την εικόνα με τα δικά μας στοιχεία, από τον ψυχικό κόσμο μας, για να έχομε τη συνδημιουργία ενός έργου που θα ήταν και δικό μας. Η μητέρα απουσιάζει εντελώς, Είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο. Ο ρόλος της είναι μηδαμινός, ενώ, όπως καλά ξέρουμε, έχει και αυτή συμβάλλει στη δημιουργία του χαρακτήρα της κόρης της. Αν η Μαργαρίτα έβρισκε έναν απρόσωπο και αυταρχικό πατέρα, τότε θα κατευθυνόταν προς τη μητέρα, για να ανακαλύψει εκεί τα πατρικά στοιχεία. Αν τα έβρισκε, έστω παραποιημένα, θα μπορούσε να φτιάξει το χαρακτήρα της μέσα από θέσεις και όχι μέσα από αντιθέσεις. Αν πάλι αποτύχαινε, τότε θα έπεφτε στην υποταγή ή θα ερωτευόταν -μέσω της προσκόλλησης στη μάνα- το ίδιο φύλο. Εδώ όμως δεν έχουμε μία τέτοια ανάλυσης εικόνας.

Αν ο σεναριογράφος της ταινίας είχε μπει στον κόπο να κάνει αυτή την ψυχολογική ανάλυση, έτσι όπως την αναφέρει η θεωρία της ψυχανάλυσης, στοιχεία της οποίας προαναφέραμε, τότε θα δομούσε αληθοφανώς τους χαρακτήρες του. Επειδή δεν το έκανε καταφεύγει σε διδακτικές λύσεις που αποδυναμώνουν το σενάριο, δεν το βοηθούν να έχει διαλόγους που θα ανταποκρίνονταν, έστω και λίγο, στην πραγματικότητα, τελικά αποδομείται έτσι όλη η ιστορία και η ταινία είναι άνευρη και αδύναμη.

Θα ήταν μία ευκαιρία να δούμε τον «μπάτσο», να ανακαλύψουμε τι σημαίνει αυτό, που είναι το καλό και το κακό στοιχείο σε αυτό το χαρακτήρα, ποιες είναι οι αντιθέσεις του, πως λειτουργεί μέσα στην κοινωνία και την οικογένεια. Τελικά το «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», ως γενίκευση, θα δοκιμαζόταν αν είναι σωστό να ειπωθεί, αν είναι ένας αφορισμός, μία αδύναμη ιδεολογική τοποθέτηση, κατά συνέπεια μία αδύναμη θέση. Θα μας έδειχνε τον μπάτσο σαν άνθρωπο και όχι μόνο σαν ένα ρομποτικό υπάλληλο. Θα τον έβαζε μέσα στην κοινωνία και θα μας το σύστηνε.

Η ταινία έχει χάσει το στοίχημα με την «πραγματικότητα», πέφτει στο κενό της αφήγησης και γκρεμίζεται. Οι τρεις ηθοποιοί, ο αστυνομικός των ΜΑΤ, η κόρη του και ο φίλος της, κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να αναδείξουν τους χαρακτήρες, όμως δεν είναι αυτό αρκετό. Το μοντάζ δεν μπορεί να μας δείξει αυτές τις αντιθέσεις που θα δομούσαν τους χαρακτήρες, είναι άνευρο και απλά περιγραφικό. Η σκηνοθεσία περιορίζεται σε μία απλή αφήγηση χωρίς βάθος και καλλωπιστικά στοιχεία.