Οκτ 07, 2023 Κινηματογράφος 0
Γυναικείες κουβέντες: γράφει ο Γιάννης Τσιτσίμης
Πώς να μιλήσεις για πράγματα που σου σφίγγουν την καρδιά, σου παίρνουν τα λόγια και τα σβήνουν και σε χαράσσουν ανεπανόρθωτα; Ίσως ο κινηματογράφος, μαζί με την ποίηση, να είναι η μόνη φόρμα ικανή για κάτι τέτοιο. Να βγάλεις δηλαδή σαν εξομολόγηση τον πόνο και την αδικία και πάνω απ’ όλα τη στέρηση για ζωή που σου έχουν επιβάλλει οι άλλοι με τη βία.
Μα ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: ποιοι είναι οι άλλοι και τι συμβαίνει τέλος πάντων μέσα σε αυτή την εξορισμού δραματική ταινία, «Γυναικείες κουβέντες», χαμηλών τόνων που έφτασε μέχρι τη δεκάδα υποψήφιων καλύτερων ταινιών φέτος και προτάθηκε για καλύτερη ταινία και σενάριο (αλλά δεν ήπιε νερό από την οσκαρική πηγή που προτίμησε να βραβεύσει ανοσιότητες τύπου «Τα πάντα όλα»).
Βρισκόμαστε στο 2010, και αρκετές γυναίκες ζουν απομονωμένες σε μια αποικία Μεννονιτών. Μια χριστιανική ανδροκρατούμενη σέκτα με αυστηρή δομή πειθαρχίας που βρίσκεται σε επίπεδο καθημερινότητας 100 τουλάχιστον χρόνια πίσω από τον σύγχρονο πολιτισμό (δεν έχει ρεύμα και η μετακίνηση γίνεται με άλογα και κάρα και πολλά άλλα ).
Ωστόσο πίσω από αυτήν την επιφανειακή αγνότητα ζωής σύμφωνα με την ερμηνεία επιταγών της Βίβλου, αποκαλύπτεται πως οι άνδρες της κοινότητας αφού ναρκώσουν όποια γυναίκα διαλέξουν, στη συνέχεια τη βιάζουν ενώ για χρόνια πουλάνε το παραμύθι στις γυναίκες -που τις κρατούν τελείως αγράμματες σε σχέση με τα αγόρια της κοινότητας που πάνε σχολείο- πως τα σημάδια στο σώμα τους ή ακόμη και οι εγκυμοσύνες τους δεν είναι παρά… έργο Θεού!
Η ταινία «Γυναικείες κουβέντες» ξεκινά αφού έχει γίνει η αποκάλυψη αυτή και στις γυναίκες έχει δοθεί διορία ένα 24ωρο να συγχωρέσουν -σαν καλές χριστιανές- τους βιαστές τους ώστε η ζωή στην κοινότητα να συνεχιστεί απρόσκοπτα.
Μέσα σε αυτόν τον χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους οι γυναίκες, κρυφά από τους άνδρες που λείπουν, πρέπει να αποφασίσουν αν θα μείνουν και θα συγχωρέσουν τους βιαστές τους υποταγμένες όπως το αρνί στον σφάχτη του, αν θα παλέψουν για την ελευθερία τους ή αν θα φύγουν για πάντα από αυτό το δαιμονικό μέρος. Κι αυτό ακριβώς το κομμάτι, τις συνομιλίες τους μέχρι τη δύσκολη απόφαση που θα πάρουν γυναίκες όλων των ηλικιών και των απόψεων, παρακολουθούμε με τρόπο επώδυνο, σπαρακτικό αλλά και ενίοτε μελό.
Δεν ξέρω κατά πόσο το ανδρικό κοινό είναι έτοιμο να παρακολουθήσει ένα τέτοιο έργο με καθαρόαιμες γυναικείες απόψεις και παρουσίες ειδικά σε αυτήν την εποχή που καθημερινά έχουμε και μια αναφορά για βιασμό ή ξυλοδαρμό γυναίκας (για να μην αναφερθώ στη βίαιη εκπόρνευση ανήλικων κοριτσιών). Ίσως οι άνδρες να μην είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι από την κοινωνία και την οικογένεια για κάτι τέτοιο, ίσως να είναι και οι περισσότεροι ανίκανοι έτσι όπως μεγάλωσαν να αντιληφθούν το μεγαλείο της γυναικείας σιωπής και του γυναικείου λόγου (πάνω σε αυτά ο μεγάλος Μπέργκμαν έχει πει και δείξει αρκετά κι όχι μόνο στην ταινία του «Σιωπή»). Ίσως να μην πιστεύουν καν πως έχει αξία η γυναικεία κουβέντα, η ανθρώπινη θηλυκή πλευρά της αλήθειας.
Η ταινία «Γυναικείες κουβέντες» αναμετράται λοιπόν με ειλικρινή τρόπο και με δομικό στοιχείο την παντελή απουσία ανδρών εκτός από το δάσκαλο της κοινότητας που είναι απλός πρακτικογράφος της συνέλευσης.
Με την υπόκωφη μα οργισμένη στάση του λόγου των γυναικών, με την ελπίδα σ’ έναν χαοτικό κόσμο απόλυτης βίας, με το δικαίωμα της διάθεσης του κορμιού ελεύθερα, με τον σκοταδισμό που κρύβει μέσα της κάθε θρησκεία και ιδιαίτερα η χριστιανική ειδικά απέναντι στη γυναίκα, με τον πόνο της φυλακής και της αμάθειας μα και την ελπίδα της απόδρασης σ’ ένα καλύτερο μέλλον αν όχι γι’ αυτές τις γυναίκες τότε σίγουρα για τα παιδιά που στο τέλος της ταινίας παίρνουν μαζί τους σε μια ατέλειωτη, σπαρακτική μα και γροθιά στο στομάχι σειρά γυναικών που η μία μετά την άλλη φεύγουν.
Φεύγουν γιατί θέλουν να επιστρέψουν στην αξία του να είσαι ζωντανός και να χαίρεσαι τον κόσμο γύρω σου, όχι να τρέμεις όταν ο άνδρας επιστρέφει σπίτι και κλείνει την πόρτα πίσω του.
Με όλα αυτά δεν θέλουμε να καταλήξουμε στο ότι ο ανδρικός πληθυσμός είναι όλος βίαιος και γεμάτος διαστροφές. Η ταινία βάζει το ερώτημα αν τα δυο φύλα μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά κάποτε μαζί.
Οι «Γυναικείες κουβέντες» έχουν τη δύναμη να υποδείξουν τον τρόπο. Η Καναδέζα Sara Polley με την τέταρτη ταινία της. Παραδίδει ένα δράμα όχι «γυναικείο» μα πανανθρώπινο. Μια δύσκολη φόρμα κινηματογράφησης καθώς απουσιάζει η δράση για ένα κοινό που αποζητά τον διαφορετικό, το καλλιτεχνικό, το ανεξάρτητο στον κινηματογράφο. Εντούτοις δοκιμάζεται και τα καταφέρνει. Σαν ψίθυρος γυναίκας…
ΓΥΝΑΙΚΕΙEΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ
(WOMAN TALKING)
Σκηνοθεσία: Sarah Polley
Σενάριο: Miriam Toews, Sarah Polley
Φωτογραφία: Luc Montpellier
Μοντάζ: Christopher Donaldson, Roslyn Kalloo
Μουσική: Hildur Guðnadóttir
Ήχος: Ormangoren Rony, Siamak Omrani, Herwig Gayer, Alex Bullick
Σκηνικά: Friday Myers
Κοστούμια: Quita Alfred
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Andrea Kristof
Παραγωγή: Dede Gardner, Jeremy Kleiner, Frances McDormand
Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
Γλώσσα: αγγλικά
Χρώμα: έγχρωμη
Είδος: τραγωδία
Έτος παραγωγής: 2022
Διάρκεια: 104΄
Εταιρεία διανομής: Tulip
Ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες: 23/2/2023
Περισσότερες πληροφορίες για τα τεχνικά θέματα και τους συντελεστές δείτε εδώ.
Διαβάστε τις κριτικές κινηματογράφου που έχουμε δημοσιεύσει
Δείτε τα βίντεο που έχουμε δημιουργήσει
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 15, 2024 0
Αυγ 25, 2024 0
Σεπ 14, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
Σεπ 07, 2024 0
Ιούν 09, 2017 138
Μαρ 08, 2014 2
Μαρ 22, 2014 2
Μάι 28, 2014 2
Οκτ 12, 2014 2
Νοέ 09, 2014 2
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 15, 2024 0
Σεπ 14, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
Σεπ 08, 2024 0
4 έτη ago
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας μας, που συμμετέχει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
SOTOS, EVERLASTING PAINTER (TRAILER)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
Email: info@filmandtheater.gr
Τηλ: (+30) 6974123481
Διεύθυνση: Ιωαννίνων 2, 56430, Σταυρούπολη Θεσσαλονίκη
Δ | Τ | Τ | Π | Π | Σ | Κ |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 |