61ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΠΡΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ
61ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
5-15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020
ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ
γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης
Είναι σαφέστατα δύσκολες οι συνθήκες που οργανώνεται το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αυτές οι δυσκολίες είναι για πολλούς ανθρώπους οι ίδιες και για όλους είναι πρωτόγνωρες. Είναι όμως μία ευκαιρία να σκεφτούμε τι Φεστιβάλ μπορούμε να κάνουμε, ποιος θα είναι ο χαρακτήρας του, ποιες οι προοπτικές του. Ή, για να το πούμε πιο απλά, αν θέλουμε όντως να κάνουμε ένα Φεστιβάλ, μέσα στην επιδημία του covid19 ή κάτι που να μοιάζει με Φεστιβάλ. Στο τέλος αυτού του κειμένου θα υπάρχουν link που θα παραπέμπουν στα άρθρα που δημοσιεύουμε.
Αν δεχτούμε ότι η προβολή ταινιών όταν οργανώνεται από έναν οργανισμό και γίνεται από αυτόν, απευθυνόμενο σε ένα κοινό, ότι αυτό είναι Φεστιβάλ, τότε μπορούμε να πούμε ότι η 61η διοργάνωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι όντως φεστιβαλική. Αν όμως πούμε ότι ένα Φεστιβάλ είναι πολλά περισσότερα από μία οργανωμένη προβολή, με άλλο λόγια η προώθηση των σκηνοθετών, το άνοιγμα των ταινιών σε έναν ευρύτερο ορίζοντα, τη γνωριμία των κινηματογραφιστών και των δουλειών τους με τους επαγγελματίες του χώρου, τότε, έτσι όπως έχει οργανωθεί, αυτή η διοργάνωση δεν είναι Φεστιβάλ. Θα γίνουμε πιο σαφείς.
Οι ταινίες είναι διαθέσιμες στο κοινό για συγκεκριμένο αριθμό θεάσεων. Όπως και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Εκεί τελειώνει η προβολή τους και πλέον δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης. Δεν υπάρχει αυτό το κομμάτι του Φεστιβάλ, η Αγορά όπου παραγωγοί, διανομείς και δημοσιογράφοι έρχονταν σε επαφή με το φιλμικό προϊόν και άνοιγε ένας δρόμος, ο οποίος βρίσκεται στη μεταθέαση, και δίνει άλλες προοπτικές, στο προϊόν και τους δημιουργούς του, λειτουργώντας ως κινητήριος δύναμη για την ανάπτυξη της κινηματογραφίας, σε εθνικό και σε παγκόσμιο πεδίο.
Αν ένα Φεστιβάλ είναι μία γιορτή, ένα πανήγυρη, δηλαδή ένας χώρος όπου υπάρχει η ζήτηση και η προσφορά ενός προϊόντος, αλλά και η απόλαυση που αυτό δίνει στους συμμετέχοντες, στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει αυτός ο φεστιβαλικός χαρακτήρας, δεν είναι Φεστιβάλ, είναι μία τεράστια Κινηματογραφική Λέσχη. Μόνο! Αν το συγκρίνουμε με το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, το οποίο έγινε το Σεπτέμβριο του 2020, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τι λείπει σε αυτή τη διοργάνωση για να είναι Φεστιβάλ. Το Φεστιβάλ Δράμας έγινε και αυτό διαδικτυακά, όμως η ταινία μικρού μήκους είχε την προώθησή της, όπως γίνεται σε ένα Φεστιβάλ, αν και ο προϋπολογισμός του Φεστιβάλ Δράμας είναι πολύ μικρότερος από αυτόν της Θεσσαλονίκης.
Μία ταινία που συμμετέχει σε αυτό το Φεστιβάλ, ιδίως οι ελληνικές, ποιο κέρδος έχει από αυτή τη συμμετοχή, εκτός από τη θέαση κάποιου αριθμού θεατών; Ποιο είναι αυτό που αυτό το Φεστιβάλ θα προσφέρει σε αυτή την ταινία; Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε ο δημιουργός της να τη φέρει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης; Ερωτήματα που θα πρέπει να προβληματίσουν την Ελίζα και τον Ορέστη, όπως μας συστήνονται στο σποτ πριν κάθε ταινία. Ακόμη, οι Ενώσεις ή τα Σωματεία που δίνουν κάποιο βραβείο σε αυτό το Φεστιβάλ θα πρέπει να το δώσουν και φέτος για να μην υποβαθμίσουν ακόμη περισσότερο αυτή τη γιορτή του κινηματογράφου, για να βοηθήσουν τις ελληνικές ταινίες.
Με αυτές τις σκέψεις βλέπουμε τις πρώτες ταινίες και θα προσπαθήσουμε, ανεπηρέαστοι, να τις κρίνουμε, ελληνικές και ξένες, με τη σειρά που θα τις δούμε. Καλή θέαση, λοιπόν, σε όσους θα δουν με αυτό τον τρόπο τις ταινίες, ας προσπαθήσουν να εμβαθύνουν στο νόημα του κινηματογραφικού έργου, να συνομιλήσουν μαζί του.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ
