ΑΕΡΑΣ

Ιαν 30, 2020 Θέατρο 0

που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους

του Γιάννη Φραγκούλη

Δύο γυναίκες, δύο αδελφές θα έρθουν σε επαφή, μετά από πολύ καιρό, με την «ευκαιρία» ενός πρόσφατου θανάτου. Θα μετρήσουν τις δυνάμεις τους, θα έχουν για όπλο τους την πονηριά και την τακτική, έτσι ώστε να κερδίσουν ότι περισσότερο μπορεί κάθε μία. Στο «τραπέζι» της μάχης βρίσκονται κάποιοι πίνακες ζωγραφικής, υψηλής αξίας. Το τίμημα, λοιπόν, είναι το χρήμα. Επειδή η αγάπη τιμάται, στο τέλος θα κόψουν την «πίτα».

ΤΟ ΕΡΓΟ

Δυο εκκεντρικές αδελφές, η Έντα και η Νόρα, συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια με αφορμή έναν ξαφνικό θάνατο και μία αναπάντεχη κληρονομιά. Ποια μοιάζει να βγαίνει κερδισμένη και ποια αδικείται; Με γατίσιους ελιγμούς, ενέδρες και τακτικισμούς και όπλο το χιούμορ, αναμετρούν τις δυνάμεις τους ξιφομαχώντας με λέξεις. Παλιά πάθη αναζωπυρώνονται, τραύματα του παρελθόντος έρχονται στην επιφάνεια, αλλά οι μνήμες της κοινής παιδικής τους ηλικίας παραμένουν ανεξίτηλες. Δυο συμφεροντολόγες νεράιδες που άλλα λένε και άλλα εννοούν, ολόιδιες μα τόσο διαφορετικές, φαρμακερές και συνάμα αστείες, ανατέμνουν το παρελθόν και το μέλλον τους ακροβατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Μήπως όμως τελικά όσα τις ενώνουν είναι ισχυρότερα από όσα τις χωρίζουν; Κι ακόμα, μήπως όλα τα ανθρώπινα, σκέψεις, λέξεις, αισθήματα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά αέρας; Μια «αέρινη» κωμωδία του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη για την πολυπλοκότητα των σχέσεων, το μίσος και την αγάπη, το ψέμα και την αλήθεια.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η Όλια Λαζαρίδου και η Ναταλία Τσαλίκη θα βρεθούν μαζί στη σκηνή και θα δώσουν μία καλή ευκαιρία στο κοινό να δει την ενσάρκωση των χαρακτήρων της καθημερινής του ζωής που δοκιμάζονται στον καθημερινό στίβο της φιλίας, της αγάπης και του συμφέροντος.

Είναι δύο αδελφές που διατηρούν απόσταση μεταξύ τους. Η μητέρα τους έχει πρόσφατα πεθάνει και, με αφορμή αυτό το θάνατο, η μία από αυτές θα ταξιδέψει στο σπίτι της άλλης για να της μεταφέρει τα νέα και να τη δει. Αυτή είναι η βιτρίνα της κατάστασης. Στις αποσκευές της επισκέπτριας υπάρχουν κάποια χαρτιά: δύο διαθήκες. Η μία αναιρεί την άλλη. Αυτό που πέφτει στο «τραπέζι» των διαπραγματεύσεων είναι ένα καλό ποσό που θα έρθει από την πώληση των πινάκων ζωγραφικής που έχει κληρονομήσει ο αδελφός τους που έχει πεθάνει εδώ και καιρό.

Η συνομιλία τους είναι όλο εκπλήξεις. Δεν κρύβεται η κόντρα που έχουν μεταξύ τους. Απλά προσπαθούν να κερδίσουν ότι μπορούν περισσότερο και κρύβουν το συμφέρον που έχουν, προβάλλοντας το αίσθημα της αγάπης ως πιο δυνατό. Οι διάλογοι είναι μεστοί και οι εναλλαγές αλλεπάλληλες έτσι ώστε ο θεατής να μη χάνει το ενδιαφέρον του για την εξέλιξη της πλοκής. Οι δύο γυναίκες ενσαρκώνουν με άνεση τους χαρακτήρες, δεν κάνουν κανένα λάθος, αν και ο λόγος δεν είναι και ο πιο εύκολος για να διεκπεραιωθεί και να αποδοθεί όπως θα έπρεπε.

Η πονηριά είναι καλά κρυμμένη. Το συμφέρον ακόμα καλύτερα, απλά βγαίνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα πρέπει να παρθεί μία απόφαση και να φτάσουν σε μία συμφωνία, για να πάρουν αυτό που τους αναλογεί. Στη μέση υπάρχει και ένας άλλος αδελφός, ο οποίος δεν ονομάζεται, απλά, αυτός και η μία από τις δύο αδελφές έχουν αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία του μικρότερου αδελφού τους που έχει μπει σε μοναστήρι και εκεί έχει πεθάνει. Στο κείμενο υπάρχουν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που βρίσκουμε στην καθημερινή ζωή μας, αυτοί που δοκιμάζουν τις ηθικές αντοχές μας και, πολλές φορές, μας αναγκάζουν να πάρουμε τέτοιες αποφάσεις που αλλάζουν λίγο ή πολύ τη ζωή μας.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Το σχόλιο της ομοφυλοφιλίας και της ομοφυλοφοβίας είναι πολύ έξυπνο. Έχει δύο διαφορετικές εκδοχές. Η μία είναι ότι δέχομαι τον ομοφυλόφιλο επειδή το σέβομαι και η άλλη είναι τον ανέχομαι γιατί έχω κάτι να κερδίσω από αυτόν. Η πρώτη εκδοχή είναι αυτή του μεγαλύτερου αδελφού ή δεύτερη αυτή της μιας από τις δύο αδελφές, η οποία θα είναι συνκληρονόμος των πινάκων ζωγραφικής. Στον αντίποδα είναι η ομοφυλοφοβία. Εδώ έχουμε την άλλη αδελφή που δε δέχεται την ερωτική προτίμηση του αδελφού της, τον προβοκάρει και επιτίθεται στο διάσημο ερωτικό σύντροφο, στο ζωγράφο. Θα αποκλειστεί από την κληρονομιά των πινάκων. Σε μία δευτερη ανάγνωση, η αδελφή που δέχεται την ομοφυλοφιλία του αδελφού της λειτουργεί υποκριτικά και, ουσιαστικά, τον απεχθάνεται, απλά, για λόγους συμφέροντος, τον ανέχεται. Το καταφύγιο αυτού του ανθρώπου είναι ένα μοναστήρι, εκεί όπου βρίσκει κάτι που θα τον ταυτίσει με το πατρικό πρότυπο. Πολύ έξυπνα ο συγγραφέας αφήνει να υπονοηθούν αυτά τα θέματα και φτιάχνει ένα αναπαραστατικό παζλ της σύγχρονης κοινωνίας που θέλει να πιστεύει ότι έχει ξεπεράσει το ταμπού της ομοφυλοφιλίας, κάτι που δεν είναι αλήθεια. Μοιάζει να ρωτά το θεατή: «Εσύ σε ποια θέση αυτού του συμπλέγματος των καταστάσεων είσαι;».

Η σκηνοθεσία είναι πολύ προσεγμένη. Η κινησιολογία αποδίδει τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των χαρακτήρων, τα βλέμματα συμπρωταγωνιστούν, ο σκηνικός χώρος είναι λιτός και, συγχρόνως, περίπλοκος γιατί αφήνει πολλά πράγματα να υπονοηθούν. Η μουσική συντροφεύει το έργο, μιλάει για τις μεταπτώσεις των χαρακτήρων και δίνει εύθυμο τόνο στη δραματουργική εξέλιξη. Το έργο σα σύνολο βρίσκεται στον καθημερινό, οικείο χώρο του θεατή, αλλά καταφέρνει να τον αλλάξει και να του δώσει την ευκαιρία να ψάξει λίγο περισσότερο αυτό που συμβαίνει στον ψυχικό του κόσμο.

Το δίδυμο Λαζαρίδου-Τσαλίκη είναι πολύ δυνατό. Μας θυμίζει τις όμορφες στιγμές του ελληνικού θεάτρου, τις ποιοτικές πλευρές της κωμωδίας, είναι εμείς και ταυτόχρονα άλλοι, μας πλησιάζει και κρατά αποστάσεις από εμάς, μας δείχνει με όμορφο και παιχνιδιάρικο τρόπο τις τραγικές και κωμικές πλευρές της ζωής μας. Καθαίρει την ψυχή μας.