8ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 2019

Ιούν 02, 2019 Κινηματογράφος 0

του Νίκου Θωμόπουλου

Το φετινό 8^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου πραγματοποιήθηκε στο Studio New Star Art Cinema που πρόβαλλε ταινίες μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και video art από την Ελλάδα, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία με αρκετές πρεμιέρες και διαγωνιστικό τμήμα καλύπτοντας πλουραλιστικά ένα ευρύ φάσμα ταινιών νέων δημιουργών και πειραματικές ταινίες που προβλήθηκαν για πρώτη φορά σε κινηματογραφική αίθουσα.

Σημαντικό ήταν και το αφιέρωμα του Φεστιβάλ στην ισότητα των δύο φύλων και στις δομές υποστήριξης γυναικών επιδιώκοντας μία συνάντηση ανάμεσα στην τέχνη, τους ανθρώπους που εργάζομαι σταθερά πάνω στο θέμα αυτό και τους θεατές, έχοντας πάντα ως σκοπό να προωθεί τη γνώση και να λειτουργεί ως σταυροδρόμι τέχνης και επιστήμης, όπως αναφέρει η Βασιλική Κάππα, παραγωγός του AIDFF.

Πάνω στο επίκαιρο αυτό θέμα της μειονεκτικής θέσης της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή, προβλήθηκαν σε πρώτη προβολή 11 ταινίες μικρού, μεσαίου και μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, video art και video dance από την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Ασία που περιγράφουν προβλήματα μοναξιάς, χωρισμού, κακοποίησης, σχέσης των δύο φύλων, και καταπίεσης αντιπροσωπευτικά για γυναίκες κάθε ηλικίας που δεν απολαμβάνουν το δικαίωμά τους στην ισότητα, παραμένοντας θύματα της αντρικής ή της κρατικής εξουσίας.

Παράλληλα οργανώθηκε και μία συζήτηση πάνελ στα πλαίσια του αφιερώματος στο οποίο συμμετείχαν μία εκπρόσωπος του Κ.Ε.Θ.Ι. (Κέντρο Έρευνας για θέματα ισότητας) και ομιλητές από τον χώρο του κινηματογράφου, της μουσικής, της λογοτεχνίας και της κοινωνιολογίας όπου επαναπροσδιορίστηκαν το εύρος και τα όρια της ισότητας των δύο φύλων όπως και η υποστήριξη των γυναικών στην νέα εποχή της πληροφορίας όπου αποστάσεις και γεωγραφικοί προσδιορισμοί διαφοροποιούνται και πληθυσμοί, προερχόμενοι από διαφορετικές κουλτούρες συναντώνται και συνυπάρχουν.

Βλέποντας από το πληροφοριακό τμήμα της μυθοπλασίας την ταινία «The mistake» (6΄), του Βαγγέλη Παπαδιόχου, παρατήρησα μία απόπειρα έντονου πειραματικού στην εικόνα με ψυχεδελικό ύφος που υπονοούσε μία υπαρξιακή αγωνία χωρίς ιδιαίτερο κινηματογραφικό ενδιαφέρον, κάτι που δικαιολογείται από τον πρωτόλειο χαρακτήρα αυτού του είδους ταινιών.

Είδα επίσης το συγκινητικό ντοκιμαντέρ από το διαγωνιστικό εμπόριο ντοκιμαντέρ «Γινόμπι» (50΄», της Τζούλιας Σπυροπούλου, που αναφέρεται στην δολοφονική απόπειρα ενός πατέρα προς την έφηβη κόρη του, ένα τραγικό γεγονός που συνέβη στο Άργος και άφησε εγκεφαλικά παράλυτη την Γινόμπι, «πρωταγωνίστρια» της ταινίας, με βαριά αναπηρία. Η ταινία καταγράφει με ευαίσθητη, γυναικεία θα λέγαμε ματιά μέσα από μαρτυρίες συγγενών τις αιτίες του συμβάντος ενώ ειδικοί θεραπευτές εξομολογούνται τις συγκλονιστικές εμπειρίες που βιώνουν με το ανάπηρο αυτό κορίτσι σε μία διαρκή και επίπονη προσπάθεια σταδιακής, μικρής έστω αποκατάστασης των κινητικών κυρίως προβλημάτων του. Στην ταινία που σοκάρει όσους δεν έχουν άμεση επαφή με τέτοιες μορφές βαριάς αναπηρίας αναδεικνύεται η θαρραλέα και αξιέπαινη στάση της μητέρας που αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στο ανάπηρο παιδί της και η θέληση της Γινόμπι να επικοινωνήσει και να επανέλθει, όσο μπορεί σε μία πιο φυσιολογική ζωή. Η ταινία έγινε προφανώς με πενιχρά τεχνικά μέσα και χωρίς αξιόλογη φωτογραφία.

• Φεστιβάλ κινηματογράφου