ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2014 ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ

Μαρ 25, 2014 Κινηματογράφος 0

ΕΝΑΣ ΔΕΚΑΕΞΑΡΗΣ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ

Με μια απλή τελετουργία ξεκίνησε το 16^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Στον κινηματογράφο Ολύμπιον, στις 14 Μαρτίου 2014 η αίθουσα ήταν γεμάτη. Στις πρώτες σειρές οι γνωστοί άνθρωποι της ελίτ της κοινωνικής ζωής της Θεσσαλονίκης. Ευτυχώς η θρησκευτική και η στρατιωτική ηγεσία έλειπε. Δυστυχώς η πολιτική εξουσία γύρισε την πλάτη ακόμα μια φορά σε αυτό το Φεστιβάλ που είναι ακόμα κάπως η βιτρίνα του ελληνικού κινηματογράφου.

Για πόσο όμως αυτή η βιτρίνα θα παραμείνει ως έχει; Για πόσο θα μπορεί να είναι βιτρίνα; Αν η πολιτική εξουσία δεν στηρίξει ουσιαστικά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τότε ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού κινηματογράφου θα καταρρεύσει. Πολύ περισσότερο, αν αυτός ο θεσμός δεν μπορέσει να βρει το δρόμο του, αυτό το δρόμο που απαιτούν οι συγκυρίες να ακολουθήσει, αυτόν που περνά μέσα από τις δυσκολίες και τις αναποδιές, αλλά βγαίνει στη χώρα της αλήθειας και της ευτυχίας, τότε ο ελληνικός κινηματογράφος θα ψυχορραγεί. Το 2014, όπως και η προηγούμενη χρονιά, μας δείχνουν ότι είναι πιο επιτακτική η ανάγκη μιας τέτοιας πορείας.

Δυστυχώς, το ελληνικό ντοκιμαντέρ έχασε ξαφνικά το κυριότερο χώρο παραγωγής και προβολής του. Η ΕΡΤ έκλεισε και η ΔΤ ακόμα προσπαθεί να βρει το πρόσωπό της. Το ελληνικό ντοκιμαντέρ δεν έχει πλέον τον παραγωγό του και το σημείο προβολής του. Παρόλα αυτά, το Φεστιβάλ επιμένει να έχει χορηγό τη ΔΤ και να ακολουθεί περίεργες λογικές. Λογικές αποκλεισμών ιδεών και ανθρώπων, άρνησης στήριξης του ελληνικού κινηματογράφου, δείχνει, τελικά έναν κουρασμένο οργανισμό.

Έτσι, ανέβηκαν στη σκηνή δύο κουρασμένοι άνθρωποι. Ο Δημήτρης Εϊπίδης και ο Γιάννης Μπουτάρης. Η προσωποποίηση της κούρασης του Φεστιβάλ που επαναλαμβάνει συνεχώς τον εαυτό του, ξεπερνιέται από την ίδια την κοινωνία, από τις ανάγκες της τέχνης του κινηματογράφου, δε λειτουργεί παρά σαν ένας χώρος απλής έκθεσης εικόνων χωρίς καμία σύνδεση με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ο Μπουτάρης, ως απερχόμενος Δήμαρχος και Πρόεδρος του Φεστιβάλ, έδειχνε ότι βαριόταν. Ο Εϊπίδης έδειξε έναν άνθρωπο που έχει χάσει πλέον το πάθος του για τον κινηματογράφο.

Το μόνο που έμεινε ήταν η ταινία έναρξης, στην οποία θα αναφερθούμε στο επόμενο σημείωμά μας. Τα κείμενα που θα ακολουθήσουν θα έχουν να κάνουν με τις ταινίες που είδαμε, με τις δραστηριότητες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, για να φτάσουμε στη θεώρηση του όλου και στην πρότασή μας για το Φεστιβάλ, όπως επίσης θα μιλήσουμε και για τις πολιτικές τάσεις που εγγράφονται στο φεστιβαλικό χώρο, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, λίγο πριν και μετά, έτσι ώστε να προσδιορίζουν ένα τοπίο ιδεών, δράσεων και εικόνων.

Γιάννης Φραγκούλης