ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΗΣ

Σεπ 14, 2025 Κινηματογράφος 0

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΜΑΓΚΝΤΑΛΕΝΑ ΧΑΟΥΖΕΝ: ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ο Γιάννης Καρπούζης συνομιλεί με την Δήμητρα Κυρίλλου

Η ταινία του Γιάννη Καρπούζη περιλαμβάνεται στο Εθνικό Διαγωνιστικό και στο (απαιτητικό) Διεθνές Διαγωνιστικό πρόγραμμα του 48^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Ξεχωρίζει για πολλά στοιχεία: Είναι ένα mocqumentary με την έννοια ότι φέρει το στυλ και τη μορφή ενός ντοκιμαντέρ χωρίς να είναι ντοκιμαντέρ. Έτσι παραπλανεί τον θεατή, αλλά και τον αποζημιώνει για τη «δικαίωση» που προσφέρει στην κατάληξή του. Συνδέει την τέχνη -συγκεκριμένα τη φωτογραφία- όχι με κάτι αφηρημένο, πνευματικό, άπιαστο (όπως ο χρόνος που κυνηγούσε η ηρωίδα), αλλά με τις κοινωνικές αντιπαλότητες της καθημερινής ζωής, με το σήμερα. Και όλα αυτά παρουσιάζονται με τον πιο άρτιο και ολοκληρωμένο τρόπο, με τη συναρπαστική αφήγηση της Χάννα Συγκούλα. Πώς προέκυψε λοιπόν το «Μαγκνταλένα Χάουζεν: παγωμένος χρόνος»;

Γιάννης Καρπούζης: Η συμμετοχή

Έχουν περάσει περίπου πέντε χρόνια από το συγκινητικό ντοκιμαντέρ σου για τον Νίκο Καρούζο. Από όσο γνωρίζω, ετοιμάζεις το μικρού μήκους «Πρώτο τραπέζι» και, είδα και μια άλλη δουλειά σου («Left behind») που προβλήθηκε πρόσφατα στο Σαράγεβο. Συνήθως με τους κινηματογραφιστές συμβαίνει η αντίστροφη πορεία…

Ναι αλήθεια είναι! Αλλά θα μπορούσαν και να είχαν παρουσιαστεί και ανάποδα. Το «Left Behind», η «Μαγκνταλένα Χάουζεν» και ο «Δρόμος για το έαρ» έχουν κοινές θεματικές ανησυχίες και κοντινές φορμαλιστικές στρατηγικές. Το «Πρώτο τραπέζι» είναι ένα καινούργιο βήμα που δύσκολα θα είχα αποφασίσει μόνος. Ήταν ομολογουμένως πραγματικά απελευθερωτικό να αφεθώ και να κάνω σκηνοθεσία σε ένα κείμενο και μία ιδέα που σκέφτηκαν άλλοι (σ.σ. Κωστής Πλεύρης, Άκης Κλαμούρης) και δεν θα σκεφτόμουν ποτέ εγώ.

Οπότε, τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή του «Μαγκνταλένα Χάουζεν» στο 48^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας;

Είναι μεγάλη χαρά και μεγάλη τιμή. Πάντα ονειρευόμουν ότι κάποια στιγμή θα πήγαινα με δικιά μου ταινία στο Φεστιβάλ της Δράμας.

Γιάννης Καρπούζης: Η αφήγηση

Ο τρόπος αφήγησης της ταινίας είναι πολύ πειστικός, αρχικά… παραπλανεί τον θεατή, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πώς, τελικά ωστόσο αναφέρεται στο παρόν και συγκεκριμένα στους κοινωνικές αγώνες. Τι σε παρακίνησε να μιλήσεις γι’αυτό το θέμα;

Αυτό που νιώθω ότι υπο-εκπροσωπείται και μάλιστα σημαντικά, είναι ήρωες και ηρωίδες που θα φέρουν πολιτική ταυτότητα. Πολλοί και πολλές έχουμε πολιτική συνείδηση, ιδεολογία, κοινωνική πυξίδα. Είμαστε οργανωμένοι σε συλλογικότητες, πιστεύουμε στην οργανωμένη πάλη. Γιατί στα έργα απουσιάζουν αυτοί οι χαρακτήρες;

Η επιλογή της εθνικότητας της ηρωίδας, Γερμανίδα, να υποθέσω ότι έχει να κάνει με τον ρόλο της γερμανικής κυβέρνησης στην ελληνική κρίση;

Ο Μπένγιαμιν έγραφε πριν εκατό χρόνια ότι με την έλευση του κινηματογράφου, τα στρώματα των καταπιεσμένων θα δουν για πρώτη φορά την απεικόνιση τους και έτσι θα συγκροτηθούν ριζοσπαστικά ως τάξη. Αυτό δεν επαληθεύτηκε ούτε στο ελάχιστο. Ο κινηματογράφος έπαψε να αφηγείται τέτοιες ιστορίες και τελικά θυσίασε τις μεγάλες αφηγήσεις στο βωμό της μετανεοτερικότητας. Ναι, η Μαγκνταλένα Χάουζεν είναι εμπνευσμένη ως μία ανάγκη, στα σκοτεινά χρόνια των μνημονίων -και εξαιτίας του ρόλου της γερμανικής κυβέρνησης στην ελληνική κρίση.

Γιάννης Καρπούζης: Οι δυσκολίες

Ανάμεσα στα ατού της ταινίας βρήκα την μουσική της Ελένης Καραϊνδρου και ασφαλώς την εμβληματική παρουσία της Χάννα Συγκούλα, στο ρόλο της αφήγησης. Πώς εξασφάλισες τη συνεργασία με την τελευταία;

Ναι φυσικά, αυτές οι δύο συνεισφορές είναι τα μικρά διαμάντια που φέρει το έργο μας. Είμαι βαθιά συγκινημένος από την συμμετοχή τους και την γενναιοδωρία τους. Και οι δύο συνεργασίες πραγματοποιήθηκαν εξαιτίας της μεγάλης ανάγκης του έργου να τις συμπεριλάβει. Απλά δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι να τις αντικαταστήσουν.

Κατά τα άλλα, αντιμετώπισες κάποιες ειδικές δυσκολίες στην πραγματοποίηση;

Δυσκολίες ατελείωτες. Αλλά πάντοτε το εγχείρημα κάπως σωζόταν: πότε ο Γιώργος Φρέντζος, πότε ο Ηλίας Δημητρίου, πότε η Lejla Aliev και ο Jan Enste, οι συμπαραγωγοί μας από την Γερμανία. Επίσης η Μαρία Κουφοπούλου που μας έφερε σε επαφή με τον λατρεμένο ηθοποιό Andreas Pietschmann. Αλλά και το μοντάζ ήταν πονοκέφαλος μηνών και είχα χάσει τον ύπνο μου. Το έργο λύθηκε στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια μίας διάλεξης του καθηγητή Κώστα Στεργιόπουλου, στην Λαμπηδόνα, με θέμα τη Θεωρία της Σχετικότητας. Είναι περίεργος ο κόσμος μας…

Για περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας δείτε εδώ

Η κριτική της ταινίας

Διαβάστε τις συνεντεύξεις που έχουμε δημοσιεύσει

Δείτε όλα τα άρθρα σχετικά με το 48ο Φεστιβάλ Δράμας

Μαρία Ηλιού

Σωτήρης Γκορίτσας