ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ-ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Απρ 18, 2021 Κινηματογράφος 0

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου-πρόλογος | γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Για να μπορεί κάποιος να απολαύσει ή να μελετήσει ένα αντικείμενο, θα πρέπει να ξέρει την ιστορία του. Έτσι για να χαρεί τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου καλό θα ήταν να γνωρίζει την ιστορία του.

Αυτό το εκδοτικό πόνημα έχει ως σκοπό να γνωρίσει ο αναγνώστης του την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.

Θα υπάρχει, με αυτό τον τρόπο, μία κάποια πιο στενή επαφή του θεατή με το αντικείμενο της θέασής του, την ελληνική ταινία. Το αντικείμενο μελέτης μας είναι ο ελληνικός κινηματογράφος.

Στα κεφάλαια που ακολουθούν θα αναλυθούν οι συνθήκες παραγωγής και εξέλιξης και θα περιγραφθούν οι δομές της ανάπτυξης του ελληνικού κινηματογράφου.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ-ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Οι άξονες είναι δύο: οι χρονικές περίοδοι και η θεματολογία, είδη, οργανισμοί, καταστάσεις και πρόσωπα. Με αυτό τον τρόπο θα είναι κάποιος ικανός να μελετήσει σφαιρικά την ελληνική κινηματογραφία.

Ακόμη να δει τη διαχρονικότητά του, άρα το μέλλον της, την εξέλιξή του στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον.

Ελπίζουμε να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να γνωρίσει και να αγαπήσει κάποιος τον κινηματογράφο της Ελλάδας.

Θα αναφερθούμε συνοπτικά στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Οι ρίζες της νεότερης ελληνικής κινηματογραφίας βρίσκονται στις παραγωγές που έχουν παραχθεί από τα τέλη του 18^ου αιώνα.

Στη χώρα μας, όπου οι καλλιτεχνικές παραγωγές αναπτύχθηκαν ουσιαστικά από το 1930 και μετά. Η πολύ μεγάλη ανάπτυξη του κινηματογράφου στη χώρα μας μπορεί να είναι εμφανής από το 1960 και μετά.

Όμως αυτές οι καλλιτεχνικές προσπάθειες κοιτούν αυτές τις παραγωγές που τόλμησαν να κάνουν κάτι το ιδιαίτερο στη χώρα μας.

Η παραγωγή των ταινιών προσανατολιζόταν είτε στην απόδοση της πραγματικότητας είτε σε μία ιστορική αναδρομή.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ-ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

Το αντικείμενο της μελέτης μας θα είναι ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, αυτός που αναπτύχθηκε από το 1965 και μετά. Αν και αυτά τα χρονικά όρια είναι, εν πολλοίς, δυσδιάκριτα.

Μας ενδιαφέρει η πορεία του όταν αυτή η μεγάλη παραγωγή απέκτησε και καλλιτεχνικές αξίες και πλησίασε τις ταινίες του ευρωπαϊκού, τουλάχιστον, κινηματογράφου.

Θα δούμε ποια ήταν η διαδικασία και η πορεία για να μπορέσει η ελληνική κινηματογραφία να δώσει δείγματα πρωτοποριακής αφήγησης, σχεδόν παγκοσμίως.

Με αυτό τον τρόπο θα φτάσουμε στη σύγχρονή μας εποχή, έχοντας δει τη διαχρονικότητα. Θα είμαστε ικανοί να δούμε τη συγχρονία και, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τις κινητήριες δομές του εγχώριου κινηματογράφου.

Όπως και τα φρένα σε αυτή την κινητήρια δύναμη.

Θα δώσει απαντήσεις ο αναγνώστης σε ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την περιορισμένη ανάπτυξη αυτής της κινηματογραφίας, όπως την παρατηρούμε στις μέρες μας.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ-ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ΟΙ ΔΙΑΧΩΡΙΜΟΙ

Ακόμη, θα ξέρουμε να διακρίνουμε πλέον τις διαχωριστικές γραμμές του εμπορικού και ποιοτικού κινηματογράφου, όπως και να προσδιορίσουμε αυτούς τους όρους με σύγχρονες αξίες.

Τελικά, δε θα πέσουμε σε χυδαίες εκφράσεις απαξιωτικές για την ελληνική κινηματογραφία. Αυτές που πολλές φορές, φτάνουν στο σημείο να δεχτούν ότι απλά δεν υπάρχει ελληνικός κινηματογράφος.

Την ίδια στιγμή που ελληνικές ταινίες διαπρέπουν στο εξωτερικό και Έλληνες σκηνοθέτες κάνουν αξιόλογη καριέρα σε άλλες χώρες, εκτός της Ελλάδας.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ποιο είναι αυτό που εμποδίζει την ανάπτυξή του;

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ-ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ΟΙ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ

Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, τα οποία μένουν μερικώς αναπάντητα εδώ και πολλά χρόνια, θα πρέπει να δούμε τις δομές και τις κινητήριες δυνάμεις άλλων εθνικών κινηματογραφιών που έχουν σημαντική ανάπτυξη.

Ιδίως αυτών που η γλώσσα της αφήγησής τους δεν έχει παγκόσμια εμβέλεια, όπως τα αγγλικά και τα γαλλικά. Θα μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και θα φτάσουμε σε μία θεώρηση που θα μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο που έχουμε μπει.

Ουσιαστικά, για να μιλήσουμε για αυτή την αδιέξοδη σκέψη κριτικής στην ελληνική κινηματογραφία, θα πρέπει να δούμε τον ελληνικό κινηματογράφο ως ένα οικοδόμημα, όπως πρότεινε η Σχολή της Φρανκφούρτης.

Με αξιακές δομές που έχουν ιστορικό, αισθητικό, εννοιολογικό και πολιτικό πρόσημο.

Βλέποντας έτσι αυτή τη δομή, το οικοδόμημα, τον ελληνικό  κινηματογράφο συνολικά μπορούμε, πλέον, να κάνουμε εύστοχη κριτική στέλνοντας τα «βέλη» μας εκεί όπου πρέπει και όχι σε παράπλευρους στόχους.

Δημιουργώντας, μέσα από αυτή την αστοχία, μία ιδεολογική και πολιτική σύγχυση.

Σα θεατές, κριτικοί ή κινηματογραφιστές θα απαιτούμε άλλες πολιτικές, πρακτικές και αντιμετωπίσεις από το κράτος και από τις εταιρείες παραγωγής και διανομής του ελληνικού κινηματογράφου.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι πλέον θα μπορούμε να επιλέξουμε τι θα δούμε και που. Να ανακαλύψουμε αυτές τις ταινίες που πραγματικά και σφαιρικά μας ενδιαφέρουν, όπως και τους τόπους προβολής τους ή προβολής και συζήτησης για αυτές, συγχρόνως.

Αν αυτό το εκδοτικό πόνημα καταφέρει να δώσει αυτά τα ερεθίσματα στον αναγνώστη του, να του φωτίσει ένα δρόμο και να τον αφήσει να ακολουθήσει τις δικές του επιλογές.

Τελικά να διαμορφώσει ένα απαιτητικό κοινό, τότε και μόνο τότε θα θεωρήσουμε ότι έχει διατελέσει με επιτυχία το έργο του.

Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου-πρόλογος

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ-ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΑΡΘΡΩΝ

• Ιστορία κινηματογράφου