43ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ: ΠΕΜΠΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Σεπ 23, 2020 Κινηματογράφος 0

43^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

20-26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020

ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Κάποιες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους που είδαμε. Ανάμεσά τους κάποιες που αξίζει να τους δώσουμε προσοχή. Βλέπουμε, ακόμη μία φορά, ότι τεχνικά το επίπεδο έχει ανέβει πολύ, μένει να επικεντρώσουμε στο σενάριο και στη σκηνοθεσία για να αναπτύξουμε την εθνική μας κινηματογραφία όπως θα θέλαμε. Ας πάρουμε τις ταινίες με τη σειρά τους.

«Πρώτος έρωτας», 15΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη, η ταινία του Χάρη Ραφτογιάννη, μιλά για την επικοινωνία ή μάλλον για την απουσία της επικοινωνίας. Μία κυρία και ένας νεαρός συναντιούνται αναγκαστικά στο πάρκο αφού τα σκυλιά τους είναι που κάνουν την πρώτη επαφή και μετά, τουλάχιστον για το αρσενικό σκυλί, τον πρώτο έρωτα. Στην ταινία βλέπουμε την αυθόρμητη επαφή των ζώων, κάτι που δεν έχουν οι άνθρωποι. Στην πραγματικότητα η επαφή μεταξύ των ανθρώπων είναι δύσκολη και αυτή, όταν γίνεται, είναι με ενδιάμεσα τα κατοικίδιά τους, τουλάχιστον στην ιστορία αυτής της ταινίας. Η αισθητική της ταινίας είναι αμφιλεγόμενη, δείχνει με πίξελ τα ζώα που έρχονται σε επαφή, βάζει λόγια στην επικοινωνία τους, ενώ τους ανθρώπους τους δείχνει κανονικά. Το μήνυμα είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς, για αυτό δε χρειαζόταν η συνολική διάρκεια της ταινίας. Θα μπορούσε τον υπόλοιπο αφηγηματικό χρόνο να δείξει τα περιβάλλοντα στοιχεία της απουσίας της επικοινωνίας, τι σημαίνει αυτό, αλλά δεν είχε τέτοια πρόθεση με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του θεατή να τελειώνει πολύ γρήγορα. Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο είναι ο Χάρης Ραφτογιάννης, στη φωτογραφία ο Γιάννης Κανάκης, στο μοντάζ ο Νίκος Βαβούρης, ερμηνεύουν οι Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη και Κωστής Κορωναίος.

Ένα συμπαθητικό σχόλιο για τις ημέρες καραντίνας στην Αθήνα επιχειρεί η Αναστασία Σίμα, με την ταινία «Antivirus», 15΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη. Η ταινία γυρίστηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας με κάμερα κινητού τηλεφώνου. Το σενάριο μέσα στην απλότητά του έχει πτυχές που μας δείχνουν το περίπλοκο της ανθρώπινης σχέσης. Οι κακές σχέσεις μιας κοπέλας με το γείτονά της ισορροπούν όταν αυτή αποφασίζει να περιποιηθεί το κατοικίδιό του που ήταν παρατημένο στην αυλή του σπιτιού του. Έξυπνο σενάριο που αφήνει προεκτάσεις ανοιχτές για άλλες ερμηνείες, κυρίως με τα βλέμματα της κοπέλας, την ερμηνεία της, την απλή κινησιολογία της, χωρίς όμως να φτάνει σε υψηλό πεδίο αισθητικής. Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο η Αναστασία Σίμα, στη φωτογραφία ο Γιάννης Φώτου, στο μοντάζ ο Νίκος Καλλιπολίτης, ερμηνεύει η Ξένια Ντάνια.

Η σχέση ενός πατέρα με την κόρη του είναι το θέμα της ταινίας «Φυσαρμόνικα μαν», 19΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη, του Αλέξανδρου Σκούρα. Ο πατέρας έχει απαγάγει την κόρη του και, χωρίς πολλά λεφτά, πηγαίνουν όπου τους βγάλει ο δρόμος. Όταν τα λεφτά τελειώνουν τότε ειδοποιεί την αστυνομία και το σκάει. Με απλές περιγραφικές γραμμές βλέπουμε αυτή την τραγωδία. Το ξέσπασμα θα έρθει, αλλά κανείς δεν ξέρει πότε. Η σχέση αυτή είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει, χωρίς να δείχνει την έντασή του. Ο Μάκης Παπαδημητρίου έχει πάρει όλη την ταινία πάνω του. Ερμηνεύει με ρεαλιστικό τρόπο, διαβαθμίζει τις τραγικές στιγμές και φτάνει την ταινία σε μία κορύφωση, χωρίς να δείχνει το τραγικό ξέσπασμα, δίνοντας έτσι στην ταινία μεγαλύτερη δύναμη. Η σκηνοθεσία είναι πολύ προσεγμένη, ακολουθεί τις σεναριακές γραμμές και αποδίδει καλά τους χαρακτήρες. Μία ολοκληρωμένη ταινία, καλή με χαμηλό προϋπολογισμό, αλλά δε δίνει μεγάλες προσδοκίες. Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο ο Αλέξανδρος Σκούρας, στη φωτογραφία ο Γιώργος Μιχελής, στο μοντάζ οι Νίκος Βαβούρης, Δημήτρης Πολύζος και Αλέξανδρος Σκούρας, ερμηνεύουν οι Μάκης Παπαδημητρίου, Κυβέλη Βλάχου, Σύλλας Τζουμέρκας, Θανάσης Δόβρης, Κωνσταντίνος Σειραδάκης και Ελένη Βεργέτη.

Ο Γιάννης Στεφανάκις έρχεται ξανά στη Δράμα με την τελευταία ταινία του «Ο τροχός», 4΄, ανιμέισιον, Ελλάδα, έγχρωμη. Το κάδρο είναι κάθετο, σα μία τομή στην πραγματικότητα. Παρακολουθούμε την εξέλιξη του ανθρώπου και την κατρακύλα του προς την καταστροφή. Η τεχνολογία πλέον έχει ξεφύγει και έχει πάρει αυτή τα ηνία. Τα σχέδια είναι του ίδιου του σκηνοθέτη, αφού η δουλειά και οι σπουδές του είναι κυρίως στον εικαστικό τομέα και η ταινία είναι μία επέκτασή τους. Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο ο Γιάννης Στεφανάκις, στη φωτογραφία και στο μοντάζ ο Βαγγέλης Σιγάλας.

«Qualia», 17΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη, η ταινία του Θανάση Ταταύταλη, είναι ένα όμορφο κινηματογραφικό παιχνίδι. Δύο άντρες πηγαίνουν στο εξοχικό του ενός. Εκεί θα δουν μία άγνωστή τους κοπέλα. Ζουν μαζί της σα να μη συμβαίνει κάτι. Τσακώνονται, ετοιμάζονται να φύγουν και αυτός που έχει το εξοχικό επιστρέφει και δε βλέπει την κοπέλα. Είναι σα να είχε ζήσει διαφορετικά την πραγματικότητα πριν και με άλλο τρόπο τώρα. Πέρα από την κινηματογραφική μεταφορά αυτού του ψυχολογικού πειράματος η ταινία δεν έχει κάποιο άλλο ενδιαφέρον. Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο ο Θανάσης Ταταύταλης, στη φωτογραφία και στο μοντάζ ο Θανάσης Τότσικας, ερμηνεύουν οι Έκτορας Λιάτσος, Πανάγος Ιωακείμ και Έλια Βεργανελάκη.

Η ταινία «Dear Joel», 18΄, μυθοπλασία-ντοκιμαντέρ, Ελλάδα, έγχρωμη-ασπρόμαυρη, του Θανάση Τρουμπούκη, είναι ένα μικτό είδος μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, αυτό που ονομάζουμε δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, που βάζει το δάχτυλο στην πληγή του πολύ καυτού θέματος, του σύγχρονου μεταναστευτικού. Δείχνει ένα μικρό παιδί, μετανάστη από την Αφρική και ακούμε το ηχητικό μήνυμα που του είχε στείλει ο αδελφός του, ο οποίος ζει στην Ιταλία, στο Μπάρι, ενώ αυτός είναι στην Αθήνα. Η δραματοποίηση δεν είναι μόνο στην απόσταση ανάμεσα στον ήχο και στην εικόνα, απόσταση αφηγηματική κυρίως, που δημιουργεί μία διαφορετική αφήγηση πρώτα στο ασυνείδητο του θεατή και μετά στο συνειδητό, άρα πολλές διαφορετικές αφηγήσεις για το ίδιο ακριβώς θέμα, είναι επίσης και στα ασπρόμαυρα πλάνα (θα πρέπει να είχαν κινηματογραφηθεί με υπέρυθρο τρόπο) που δείχνουν έναν παράξενο κόσμο, ξένο με τον άνθρωπο, κάτι που έχει να κάνει με ανοίκεια δραστηριότητα που είναι η επιβαλλόμενη μετανάστευση, λόγω πολέμων, εχθρικών καταστάσεων κ.λπ.. Ενδιαφέρον αυτό το ντοκιμαντέρ, θα το κρατήσουμε σε αυτά που μιλούν όντως κινηματογραφικά και δεν έχουν τηλεοπτική αφήγηση. Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο ο Θανάσης Τρουμπούκης, στη φωτογραφία η Χριστίνα Μουρμούρη, στο μοντάζ ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, ερμηνεύει τον εαυτό του ο Joel Anosike.

«Απόδραση από τον εύθραυστο πλανήτη», 17΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη, η ταινία Θανάση Τσιμπίνη, είναι, κατά κάποιο τρόπο, επίκαιρη. Σε έναν πλανήτη όπου θα γίνει η ολική καταστροφή, δύο νέοι άνθρωποι βρίσκουν χρόνο και κουράγιο να ζήσουν για λίγο ακόμα τη ζωή τους. Δε θέλουν να πεθάνουν, θέλουν να ζήσουν, όσο μπορούν. Έρχονται ο ένας δίπλα από τον άλλο, προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι ο άλλος και, τελικά, έρχεται η ερωτική στιγμή. Τρυφερή ταινία δίνει ελπίδα σε ένα περιβάλλον που μυρίζει θάνατο, όμορφη κινηματογράφηση, ενδιαφέρον θέμα, το σενάριο είναι πολύ καλά δομημένο, αν και δε φέρνει κάτι πρωτότυπο, η φωτογράφηση απέδιδε το επικίνδυνο περιβάλλον και, συγχρόνως, την ελπίδα που αυτοί ήθελαν να πιστέψουν. Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο ο Θανάσης Τσιμπίνης, στη φωτογραφία ο Κωνσταντίνος Κουκουλιός, στο μοντάζ η Σμαρώ Παπαευαγγέλου, ερμηνεύουν οι Μιχαήλ Ταμπακάκης και Νίκος Λεκάκης.

Είδαμε και την ταινία «Ανθολόγιο μιας πεταλούδας», 7΄, πειραματική, Ελλάδα, έγχρωμη, του Κωστή Χαραμουντάνη. Ο όρος «πειραματική» εδώ δεν έχει νόημα. Ανάλογες ταινίες έχουν γίνει στο παρελθόν, ειδικά από ξένους σκηνοθέτες, η κινηματογραφική ιστορία είναι γεμάτη από αυτές, αλλά είχαν μία καλά δουλεμένη σεναριακή κατεύθυνση, σκηνοθεσία που υπηρετούσε αυτή την νέα αφηγηματική ή/και καλλιτεχνική πρόταση. Εδώ δεν υπάρχει ίχνος από αυτά. Απλά ενώθηκαν πλάνα μεταξύ τους, με κακή κινηματογράφηση, χωρίς να υπάρχει λόγος, με κακό ήχο, χωρίς να υπάρχει λόγος, με κακό μοντάζ. Ο σκηνοθέτης θα πρέπει πρώτα να δει ταινίες και να διαβάσει για τον κινηματογράφο και μετά να ασχοληθεί με αυτόν. Στη σκηνοθεσία, στο σενάριο, στη φωτογραφία και το μοντάζ ο Κωστής Χαραμουντάνης, ερμηνεύει η Χρυσή Βιδαλάκη.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΙΣΑΓΩΓΙΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ