ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΙΚΟΣ ΚΛΟΙΟΣ
Ο Αντώνης Παπαδόπουλος συνομιλεί με το Γιάννη Φραγκούλη*
Μία συζήτηση για το Φεστιβάλ Δράμας που παρακολουθώ ανελλιπώς από το 1993. Η πόλη αυτή της Μακεδονίας έχει συνδυάσει το γεωγραφικό της χώρο με την ταινία μικρού μήκους, είναι το πρώτο Φεστιβάλ της φεστιβαλικής σεζόν στην Ελλάδα και το βήμα που ο σκηνοθέτης της ταινίας μικρού μήκους παρουσιάζει τη δουλειά του, διαγωνίζεται ευγενικά ή όχι με τους συναδέλφους του, προσπαθεί να αποδείξει ποιος είναι, να δοκιμάσει τις αφηγηματικές δυνάμεις του. Για αυτό το Φεστιβάλ μιλήσαμε με τον Καλλιτεχνικό του Διευθυντή, Αντώνη Παπαδόπουλο.
Διοργανώνετε το 22ο Φεστιβάλ Δράμας, θα θέλατε να κάνετε ένα σύντομο ιστορικό απολογισμό του Φεστιβάλ;
Ένα βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι το επίπεδο των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους, εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια, έχει μία σαφή ανοδική πορεία. Από το 1993 η πορεία αυτή είναι χωρίς καμπύλες. Τη φετινή χρονιά δεν έχουμε πολλά μεγάλα ονόματα και, όπως παρατήρησε η Προκριματική Επιτροπή, διαπιστώνεται ένας πολύ ισχυρός κορμός μέσου όρου. Αυτό θέλει να πει ότι υπάρχουν καλές ταινίες κάθε χρόνο. Φέτος, για πρώτη φορά, ασκήθηκε πολύ αυστηρή επιλογή στην πρόκριση, παρόλα αυτά είχαμε 60 ταινίες και 14 στα σπουδαστικά. Πιστεύω ότι οι ελληνικές ταινίες μικρού μήκους είναι ο πολιορκητικός κριός του ελληνικού κινηματογράφου.
Ο πολιορκητικός κριός με την έννοια της ανάδειξης των νέων ταλέντων;
Αυτό είναι το ένα σημείο. Κυρίως, εννοώ ότι είναι ταινίες που απευθύνονται στο πλατύ κοινό περισσότερο από ότι οι άλλες. Έχουν πλουραλισμό θεματολογίας και ύφους, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από τις μεγάλου μήκους, ως μέσος όρος πάντα. Είναι αυτές οι ταινίες που ανοίγουν το δρόμο για τον ελληνικό κινηματογράφο, αυτό το βλέπουμε πιο συγκεκριμένα όταν προβάλλουμε ταινίες του Φεστιβάλ στην ελληνική επαρχία.
Από τη Δράμα έχουν ξεκινήσει κάποιοι που έκαναν αισθητή την παρουσία τους στον ελληνικό κινηματογραφικό χώρο. Πιστεύετε ότι η Δράμα είναι ένα φυτώριο κινηματογραφιστών που θα αλλάξουν κάποια στιγμή τη ροή του ελληνικού κινηματογράφου;
Ήδη επηρεάζει η Δράμα την εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου. Οι σκηνοθέτες ήδη επηρεάζουν και είναι ζήτημα πότε θα κάνουν την ταινία μεγάλου μήκους, αν και εμείς πιστεύουμε ότι η ταινία μικρού μήκους είναι μία αυτόνομη κατηγορία κινηματογράφου. Τη θεωρούμε αυτάρκες καλλιτεχνικό έργο.
Το Φεστιβάλ ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα. Έχει πάει και στο εξωτερικό. Το κοινό κατ’αρχάς στην Ελλάδα και μετά στο εξωτερικό πως το αντιμετωπίζει;
Αν παραβλέψουμε κάποιες από τις εκδηλώσεις που δεν είναι πολύ καλές, οι συνθήκες προβολής σε χώρους που δεν είναι κινηματογραφικοί, οι εντυπώσεις που εισπράττουμε είναι πάρα πολύ θετικές. Είναι ένας από τους παράγοντες που με έχουν κάνει να μιλάω για τον πολιορκητικό κριό του ελληνικού κινηματογράφου. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ελληνικό κινηματογράφο για πρώτη φορά, δε χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερα εισαγωγικά σημειώματα, τις καταλαβαίνουν πολύ καλά και τους αρέσουν πολύ έως πάρα πολύ, σε ένα δίωρο μπορούν να δουν πολλές ταινίες διαφορετικής θεματολογίας.
Αυτό σημαίνει ότι η ταινία μικρού μήκους, αν πλασαριστεί καλά, είναι εμπορική;
Πιστεύω, τώρα πια, πως ναι. Ξεπεράσαμε μία περίοδο ομφαλοσκόπησης, από το ΄93 και πέρα έχουμε κίνηση προς το πλατύ κοινό, χωρίς να παραβλέπουμε την ποιότητα. Το πακέτο του Φεστιβάλ της Δράμας που ταξιδεύει είναι αυτό που έχει πάρει βραβεία. Αυτό το πακέτο έχει ταξιδέψει στην Αλεξάνδρεια, στη Λευκωσία και στο Βερολίνο, πέρυσι. Αν είχαμε οικονομικές δυνατότητες μπορούσαμε να το πάμε και αλλού. Έχω σκοπό να ζητήσω τη βοήθεια του υπουργείου Εξωτερικών, της Γραμματείας του Απόδημου Ελληνισμού. Αυτές τις ταινίες τις συστήνω ως μέρος του ελληνικού πολιτισμού, στους Έλληνες του απόδημου ελληνισμού, και, από αυτά που λένε, οι περισσότερες ταινίες γίνονται αποδεκτές ευχάριστα.
Αυτό το Φεστιβάλ είναι συγχρόνως το 5ο Διεθνές. Οι ταινίες που συμμετέχουν σε αυτό το τμήμα από πόσες περίπου διαλέγονται;
Από πλέον των 1.000 ταινιών.
Οπότε μπορούμε να πούμε ότι είναι η αφρόκρεμα της παγκόσμιας κινηματογραφίας;
Κάθε χρόνο στο Διεθνές προβάλλεται ότι καλύτερο στη διεθνή παραγωγή.
Η επαφή των Ελλήνων σκηνοθετών με τους ξένους συναδέλφους τους, τους έχει επηρεάσει;
Για μένα ήταν ο κυριότερος λόγος που κατεύθυνα το Φεστιβάλ προς τη διεθνοποίησή του. Κυρίως για την πολιτιστική διάχυση, αν δεν υπάρξει αυτή πιστεύω ότι είμαστε απομονωμένοι. Πριν κάνουμε το Διεθνές είχαμε παράλληλα προγράμματα που προσπαθούσαν να δώσουν αυτή την πληροφόρηση στους Έλληνες κινηματογραφιστές. Πιστεύω ότι βοηθούν.
Μπορεί να πει κανείς ότι η Δράμα είναι μία πόρτα για το βαλκανικό κινηματογράφο;
Είχαμε βαλκανικές συναντήσεις και έχουμε ταινίες από τα Βαλκάνια. Δεν είμαστε ακόμα εκεί που θέλω, αλλά αρχίζει να έχει τα χαρακτηριστικά αυτού που ονειρευόμασταν, να γίνει και κέντρο του βαλκανικού κινηματογράφου. Αρκεί να σας πω ότι πολλά διεθνή φεστιβάλ έρχονται στη Δράμα για να επιλέξουν και ταινίες των Βαλκανίων και των νοτιοανατολικών χωρών που δεν είναι σε θέση να τις δουν αλλού.
Υπάρχουν στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ ταινίες που απευθύνονται ή αφορούν τα παιδιά, τι είναι ακριβώς;
Ξεκινήσαμε πέρυσι πειραματικά. Φέτος συνεχίζουμε και από το χειμώνα αρχίζουμε μαθήματα κινηματογράφου στα σχολεία. Δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή και προετοιμάζουμε τους πολύ νέους φίλους μας. Η προετοιμασία του αυριανού θεατή γίνεται στα σχολεία. Πρόκειται για ταινίες που η θεματολογία τους απευθύνεται κυρίως σε παιδιά.
Γίνεται μία προσπάθεια να γίνει η Δράμα μία κινηματογραφούπολη. Βλέπετε ότι όλα αυτά θα επηρεάσουν τους κατοίκους της Δράμας για να δεχτούν πιο καλά το Φεστιβάλ;
Κάνουμε μία προσπάθεια να υπάρχει μία συνεχής πολιτιστική παρουσία καθ’όλη τη διάρκεια του χρόνου, μέσα στην πόλη. Σιγά-σιγά θα το ξεκινήσουμε και πιστεύουμε, του χρόνου, ότι αυτό το Φεστιβάλ να είναι ολου του λαού.
Ποιο είναι κατά εσάς το ιδανικό σχήμα του Φεστιβάλ;
Το Διεθνές Διαγωνιστικό, που πιστεύω ότι έχουμε το καλύτερο εμείς στη Δράμα, σε συνδυασμό με την τρομαχτικά μεγάλη προσέλευση θεατών στο Κλερμόν Φεράν, στη Γαλλία.
*Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αθηναϊκή», την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 1999.
