41ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΣΑΒΒΑΤΟ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018
του Γιάννη Φραγκούλη
Τελευταία μέρα για το Φεστιβάλ, το Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου, με τους σκηνοθέτες των ταινιών που προβλήθηκαν χθες, Παρασκευή, διεκδικώντας τα βραβεία του 41ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, να συστήνουν τη δουλειά τους στους κριτικούς κινηματογράφου Κώστα Κωνσταντινίδη και Κωνσταντίνο Καϊμάκη και το κοινό του Φεστιβάλ.
«Έξοδος», σκηνοθέτης Αλκιβιάδης Παπαδόπουλος.
Η ταινία αναφέρεται στην ιστορία ενός νέου ζευγαριού που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Παρατηρείται όμως μία έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους. Καθώς τρώνε σε ένα εστιατόριο η κοπέλα συναντά έναν άγνωστο άνδρα που τις θυμίζει έναν παλιό της φίλο. «Αυτό συνέβη επειδή είχε η ίδια την ανάγκη να θυμηθεί κάτι από το παρελθόν, κάτι από τον παλιό της εαυτό που έχασε με το πέρασμα των χρόνων. Στην ουσία η γνωριμία αυτή λειτούργησε ως μία ώθηση ώστε η κοπέλα να βάλει τέλος σ’ αυτήν την σχέση.». Ο νεαρός που γνωρίζει η κοπέλα, ξαφνικά πέφτει αναίσθητος από κρίση επιληψίας μέσα στο εστιατόριο. «Επιχείρησα έναν παραλληλισμό μεταξύ της ζωής του νεαρού, η οποία μέσα σε μία στιγμή μπορεί να τελειώσει, και με της σχέσης του ζευγαριού, η οποία από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να τελειώσει.».
«Ομπρέλα», σκηνοθέτης Αμέρισσα Μπάστα.
Ένα επεισόδιο από ζωή ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που αρχικά φαίνεται ότι έχουν πολλά που τους χωρίζουν, αλλά το τέλος διαψεύδει αυτήν την εντύπωση. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου τους ενώνει. «Η ομπρέλα, που είναι και ο τίτλος της ταινίας, έχει διττή σημασία. Ερμηνεύεται και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μεταφορικά γιατί επιστεγάζει τον έρωτα τους, και κυριολεκτικά γιατί στην τελευταία σκηνή την χρησιμοποιούν για να προφυλαχτούν από την βροχή». Η σκηνοθέτρια, αναφερόμενη στους πρωταγωνιστές της ταινίας, τον Άλκη Παναγιωτίδη και την Σοφία Σεϊρλή, που ήταν παρόντες στην παρουσίαση, δήλωσε πως εξ αρχής είχε αυτούς τους δυο ηθοποιούς στο μυαλό της γι’αυτήν την ταινία. «Για έναν ηθοποιό δεν παίζει ρόλο αν ο σκηνοθέτης είναι νέος ή μεγάλος», υπογράμμισαν, «σημασία έχει το καλό σενάριο και ο ωραίος ρόλος». «Έχω κάνει πολλές ταινίες μικρού μήκους γιατί θέλω να στηρίζω τους νέους σκηνοθέτες», είπε ο κ. Παναγιωτίδης. «Το ευτυχές είναι ότι υπάρχει καλή χημεία με την ηθοποιό κα. Σοφία Σεϊρλή με την οποία είμαστε χρόνια φίλοι.». Η κ. Σεϊρλή είπε πως χάρηκε πολύ την ταινία αυτή διότι της άρεσε πολύ το σενάριο, η δομή του, και το γεγονός ότι δεν είναι αναμενόμενο το τέλος. «Δυστυχώς δεν μου προτείνουν συχνά ρόλους στον κινηματογράφο, γιατί είμαι κυρίως γνωστή από το θέατρο», είπε χαμογελώντας.
«Versus», σκηνοθέτης Κώστας Τατάρογλου.
Η ουσία της ταινίας είναι ότι τα φαινόμενα απατούν. Το θέμα της είναι οι άστεγοι και νεόπτωχοι που είναι ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο. Όπως είπε ο σκηνοθέτης, «με την κρίση, άνθρωποι με ομαλή ζωή βρέθηκαν αίφνης στους δρόμους». Από εκεί άντλησε την έμπνευσή του και τους ήρωές του που και οι δύο ξαφνιάζουν με την αποκάλυψη της κατάστασής τους.
«La ultima hija», σκηνοθέτης Εύη Καραμπάτσου.
Ντοκιμαντέρ βασισμένο σε μία πολύ δυνατή και συγκινητική ιστορία: μία γυναίκα προσπαθεί να δώσει ζωή, υπόσταση και ταυτότητα σε μωρά που τα παρατούν οι μητέρες τους στα σκουπίδια στην Χιλή. Η ιδέα προέκυψε όταν η σκηνοθέτης διάβασε ένα σχετικό άρθρο την ημέρα της παγκόσμιας μέρας της γυναίκας. Η ιστορία την άγγιξε τόσο που πήρε την απόφασή να ταξιδέψει στην Χιλή, να βρει την γυναίκα και να της προτείνει να γυρίσουν την ιστορία της σε ταινία μικρού μήκους. Η γυναίκα υιοθέτησε δύο μωρά που βρέθηκαν σε ημιθανή κατάσταση στην χωματερή, ενώ μικρή απέκτησε και ένα βιολογικό παιδί. Η πρωταγωνίστρια είναι καθηγήτρια πανεπιστημίου του Santiago ενώ η σκηνοθέτης έκανε μόνη της τα πάντα, μοντάζ, ηχοληψία κ.λπ. «Το πιο δύσκολο ήταν να στέκομαι ως μητέρα δίπλα στην μητέρα αυτή. Ακούγοντας όλα όσα μου εξιστορούσε μου ήταν πολύ δύσκολο να κοιμάμαι τα βράδια…», είπε.
«Έκτορας Μαλό-Η τελευταία μέρα της χρονιάς», σκηνοθέτης Ζακλίν Λέντζου.
Είναι μία πυκνή ιστορία σε νοήματα και συμβολισμούς, με θέμα τη μοναξιά και συμπρωταγωνιστές έναν σκύλο αλλά και τη μουσική της ταινίας. «Το τραγούδι στο τέλος σηματοδοτεί πολλά για εμένα και έχω πολλές αναμνήσεις από αυτό». Αν και εκ πρώτης όψεως η ταινία μοιάζει να μην έχει κορυφώσεις η σκηνοθέτης εξήγησε πως η πρόθεσή της δεν ήταν να γυρίσει μία ταινία με την συμβατική έννοια της κορύφωσης, αλλά να δημιουργήσει μία έντονη αίσθηση για όσα συμβαίνουν στην ψυχή της μοναχικής ηρωίδας της.
«Ο ευρωπαίος πολίτης», σκηνοθέτης Νίκος Καμπέρης.
Η ιστορία είναι προϊόν κοινωνιολογικής έρευνας που αφορά την κρίση της μεσαίας τάξης στην Ευρώπη και την Ελλάδα και ο ήρωας της ταινίας είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος που προκύπτει από την έρευνα. «Για εμένα ο κινηματογράφος είναι το μέσο ώστε κατανοηθούν και να ερμηνευτούν πράγματα που δεν μπορούν με άλλους τρόπους», εξήγησε ο κ. Καμπέρης ο οποίος είναι κοινωνιολόγος και διευθυντής ερευνών του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Κοινωνίας στην Ακαδημία Αθηνών. Στην ταινία του η αδυναμία της ΕΕ να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα της Ευρώπης οδηγεί στην δημιουργία μιας νέας Ένωσης.
«The penal colony», σκηνοθέτες Μάνος Τσίζεκ και Lindsey Aliksanyan.
Η υπόθεσή της ταινίας είναι η ιστορία ζωής της Νάντιας, μιας ακτιβίστριας Ρωσίδας μέλους του πανκ συγκροτήματος Pussy Riots, η οποία συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δυο χρόνια φυλακής για την ακτιβιστική της δράση. Με αφορμή αυτή την υπόθεση, η ταινία κάνει μια γενικότερη αναφορά στη διαφθορά, το σωφρονισιτκό σύστημα και τη δομή της εξουσίας στην Ρωσία. Η περίπτωση της Νάντιας λειτούργησε για τον ίδιο ως ένα ηθικό χρέος, καθώς ένοιωσε πως έπρεπε οπωσδήποτε να τη μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Προκειμένου να την αποτυπώσει καλύτερα ήρθε σε επαφή με το δικηγόρο και το σύζυγο της κοπέλας, τότε που αγνοούνταν η Νάντια -όταν δηλαδή την μετέφεραν σε άλλες, άγνωστες φυλακές μετά την απεργία πείνας της. Με την ίδια είχε τηλεφωνική επικοινωνία αφού αποφυλακίστηκε. Οι δημιουργοί της ταινίας επέλεξαν την αγγλική γλώσσα και όχι την ελληνική ή τη ρωσική για να έχει η ταινία όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απήχηση διεθνώς.
«En partie», σκηνοθέτης Αναστασία Μελία Ελευθερίου.
Στην ταινία βλέπουμε μία γυναίκα που βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτό που δημιουργεί, αφού η κατασκευή βαρκών πλέον είναι ένα επάγγελμα υπό εξαφάνιση. Η ταινία δεν έχει διαλόγους. Γνώρισε τρείς γυναίκες που κατασκευάζουν βάρκες και ενθουσιάστηκε από το γεγονός πως προσπαθούν κάποιες γυναίκες ακόμη και σήμερα να κρατήσουν ζωντανή αυτή την ιδιαίτερη τέχνη που πεθαίνει –-καθώς ο χώρος αυτός είναι ανδροκρατούμενος. Όπως εξήγησε, οι μινιατούρες αποτελούν κομμάτι της κατασκευής και πολλές φορές όταν δεν τους βγαίνει η βάρκα οι κατασκευαστές κρατούν αυτές ως ενθύμιο.
«Τυφλόμυγα», σκηνοθέτης Δέσποινα Μαυρίδου.
Στην ταινία βλέπουμε έναν παππού -μια στερεότυπη αγαπημένη φιγούρα- που θα μπορούσε να είναι ο παππούς όλων μας. Δεν μιλάει καθόλου, με τα παιδιά έχει μία πολύ καλή σχέση, θέλει να τα ευχαριστήσει και να παίξει μαζί τους. Όμως κάποια στιγμή μοιάζει να χάνει τις αισθήσεις του. Όταν συνέρχεται συνειδητοποιεί πως ο μεγάλος εγγονός κάνει ένα μικρό μπούλινγκ στο μικρό, «πατώντας» σε όλο αυτό το δυσάρεστο συμβάν. Το ζητούμενό της σκηνοθέτριας ήταν να δει όλη αυτή τη συνθήκη του θανάτου μέσα από μία παιδική ματιά. «Στην ουσία τα παιδιά παίζουν με το θάνατο, καθώς δεν το συνειδητοποιούν. Αυτό που τους πυροδοτεί είναι η φαντασία τους, αφού δεν καταλαβαίνουν πραγματικά τι γίνεται».
«Τεμπέλης», σκηνοθέτης Διονύσιος Χρονόπουλος.
Η ταινία μιλά για έναν ψαρά που δεν πιάνει ψάρια αλλά δεν πτοείται και συνεχίζει, αποτελώντας έμπνευση για έναν νεαρό να δραπετεύσει από μία παρέα που δεν τον εκφράζει ουσιαστικά. Είναι δυο διαφορετικές ιστορίες και στην πραγματικότητα ο τίτλος, ο «Τεμπέλης», είναι ένα παρατσούκλι που δίνουν οι ψαράδες στο κουδουνάκι που στήνουν πάνω στο καλάμι. Τα γυρίσματα έγιναν στην Δραπετσώνα, την Ανάβυσσο και την Ελευσίνα. «Στην ουσία το point της ιστορίας είναι να δείξει πως ο ψαράς αποτελεί σημαντική έμπνευση για το μικρό να δραπετεύσει από τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει».
«Τέταρτος τοίχος», σκηνοθέτης Δημήτρης Γκότσης.
Μία «κατάθεση» εικόνων με κοινή βάση τη φτώχεια και τον εμφύλιο πόλεμο, η οποία βασίζεται πάνω στις σημειώσεις ενός οδοιπορικού που διήρκησε συνολικά 18 μήνες. Όπως υπογράμμισε ο σκηνοθέτης, «η ρίζα των κοινωνικών προβλημάτων που σχετίζονται με την ανθρώπινη φτώχεια και δυστυχία ξεκινά με την αφαίμαξη των φυσικών πόρων και αυτό το συναντάμε εδώ και πολλά χρόνια». Γύρισε άπειρο υλικό, όμως ο ίδιος επέλεξε συνειδητά να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους καθώς δεν εμπιστεύεται ακόμα τον εαυτό του. Όπως υποστήριξε, το πρόβλημα της καταστροφής είναι οικουμενικό, όλοι είμαστε ουσιαστικά συνδεδεμένοι μέσα από αυτό».
«Deathcar», σκηνοθέτης Ανδρέας Βακαλιός.
Έξι άτομα μέσα σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει, χωρίς φραγμούς και κανόνες. Μία κοπέλα με τον πατέρα της στον νοσοκομείο, βρίσκεται ανάμεσά τους. Η ανεύθυνη κούρσα τους κάποια στιγμή οδηγείται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η αρχική ιδέα ήταν ένα θρίλερ επηρεασμένο από το «Μεροκάματο του τρόμου», από το οποίο δανείστηκε αρκετά στοιχεία. Ο σκηνοθέτης έβαλε όσους περισσότερους μπορούσε μέσα σε ένα αυτοκίνητο -και ο καθένας από αυτούς έχει το δικό του χαρακτήρα. Το αμάξι τελικά καταλήγει να πετάει οδηγώντας κατευθείαν στο νοσοκομείο…
«Sunday 11.00 – 12.00», σκηνοθέτης Στέλιος Κουκουβιτάκης.
Μέσα από ένα τυχαίο γεγονός, ο σκηνοθέτης, θέλησε να δείξει τι σημαίνει να αντιμετωπίζεις ένα ηθικό δίλημμα. Η ηρωίδα της ταινίας αντιμετωπίζει μία τέτοια κατάσταση καθώς «ο ήρωας σύντροφός της διαπράττει ένα φόνο και παραδίνεται σηκώνοντας το βάρος της ευθύνης του, ωριμάζει μέσα από αυτό και ίσως το κάνει για να προστατέψει και τη κοπέλα του, άρα σε κάθε περίπτωση δείχνει μια ωριμότητα». Υπάρχουν αρκετά φλας μπακ, και δυο χρονικοί περίοδοι, το παρελθόν και το παρόν. Το παρελθόν αντιμετωπίζεται με θερμά χρώματα, που δηλώνουν την ένταση της στιγμής και είναι γυρισμένο με μια κάμερα στο χέρι, ενώ το παρόν, με ψυχρά χρώματα και στατική κάμερα.
