ΤΟ ΜΠΑΡ

Ιούλ 14, 2017 Κινηματογράφος 0

EL BAR/THE BAR

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 13/7/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Μαδρίτη. Σε ένα συνηθισμένο μπαρ όλα γίνονται ως συνήθως. Μπροστά από το μαγαζί ένας πελάτης δολοφονείται μπροστά στα μάτια των υπολοίπων. Ένας θαμώνας πάει έξω να το βοηθήσει, πέφτει και αυτό πληγμένος από τις σφαίρες του αόρατου δολοφόνου. Δε βγαίνει κανένας να τους βοηθήσει. Τι κρύβεται πίσω από αυτές τις επιθέσεις και την παρέα των ανθρώπων που, σα σύνολο, μας θυμίζουν τα αφηγήματα της Αγκάθα Κρίστι; Κωμωδία, με μαύρο χιούμορ, με σασπένς και στοιχεία θρίλερ.

Οι καλύτερες ταινίες του Alex de la Iglesia βαδίζουν το στενό δρόμο ανάμεσα στην έντονη βία και τον έλεγχο. Πίσω από όλη αυτή την αντάρα, ο σκηνοθέτης σταθερός στα συναισθήματά του μπορεί να νιώσει αυτή την αγριάδα. Αλλά, «Το μπαρ» είναι γρήγορο, σε ελεύθερη πτώση, κουβαλώντας ένα βαρετό σενάριο που, μετά το πρώτο μισό της πρώτης ώρας μας δίνει την εντύπωση ότι είναι δύσκολο να δραπετεύσουμε από αυτό το λαβύρινθο που δημιούργησε η ίδια η ταινία στον οποίο μέσα βρίσκονται οι χαρακτήρες της.

Αναφέρεται, από το δημοσιογραφικό υλικό της ταινίας, ως αναφορές ο John Carpenter και ο Luis Bunuel, αν αυτή η ταινία θα μπορούσε να είχε κάτι από τον υπαρξισμό, το σασπένς, ως ένα υβρίδιο, τότε θα μπορούσαμε να δούμε σε αυτή κάτι το ιδιαίτερο. Αλλά δεν το καταφέρνουμε. Μετά από το πρώτο μισάωρο, η ταινία μοιάζει με ένα μεθυσμένο και φοβισμένο έφηβο σε ένα βραδινό μπάρ που δε βάζει γλώσσα μέσα του και δε θέλει να πάει στο σπίτι του.

Η Αμπάρο λειτουργεί αυτό το ανώνυμο μπαρ στο κέντρο της Μαδρίτης με τον πράο βοηθό της, το Σατούρ. Για να πάρουν το πρωινό τους βρίσκονται εκεί ο χίπστερ Νάχο, δύο μεσήλικες, ένας Ισπανός πρώην μπάτσος, ο Άντρες, και ένας Αργεντινός, ο Σέρτζιο. Αυτοί γίνονται ένα μέσω της εντυπωσιακής και γοητευτικής Έλενας, η οποία δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι ένα αρωματικό αεράκι σε αυτό το χώρο, στο υπερβολικό και πάντως δύσοσμο περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η πικρή αυθεντικότητα.

Κάποιος φεύγει από το μπαρ, ξαφνικά και χωρίς εξήγηση πέφτει νεκρός από ένα πυροβολισμό. Ένας εργαζόμενος που ενδιαφέρεται για το συνάνθρωπό του, πάει να το βοηθήσει. Οποιοσδήποτε θα έφευγε, θα έτρεχε να σωθεί. Ένας παχύσαρκος άνθρωπος βρίσκεται νεκρός στην τουαλέτα αφού έχει χυθεί κάτι πάνω του. Η τηλεόραση λέει τις ειδήσεις, αλλά δε δίνει σαφείς πληροφορίες, οι φήμες κυκλοφορούν μέσα στο μπαρ, μυστηριωδώς τα σώματα, έξω από αυτό, εξαφανίζονται και, μετά από λίγο, οι χαρακτήρες θα βρεθούν σε μία κατάσταση εκτός ελέγχου, συνωμοτικές θεωρίες λειτουργούν σαν ιοί μέσα στο χώρο.

Κατόπιν, σκεφτόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε με μία δομημένη σάτιρα γύρω από τις υπαρξιακές ανασφάλειες που έχει δημιουργήσει η τρομοκρατία και που υπάρχουν και στο 2017, το μπαρ θα είναι ένας μικρόκοσμος μία χειραγωγημένης κοινωνίας κινούμενης από τα παράλογα ρεύματα της τρομοκρατίας. Η υπερβολική σάτιρα είναι, μετά από όλα αυτά, ο σηματοδοτούμενος χώρος του de la Iglesia, όπως το βλέπουμε στην πρώτη του ταινία και στις πιο καλές δουλειές του, ιδίως στα κλασικά καλτ «The day of the beast» και στο «Common wealth» ή στην προηγούμενή του, «My big night», στη πρόσχαρη πειραματική δουλειά του.

Η ομάδα υιοθετεί μία θεωρία που λέει ότι έχουν μολυνθεί από ένα ιό που έχει σχέση με τον παχύσαρκο άνθρωπο. Κάποιοι από αυτούς πάνε στο υπόγειο και, σε αυτό το σημείο, η ταινία κάνει και αυτή ακριβώς το ίδιο, διώχνει από πάνω της οποιεσδήποτε καλές προθέσεις που θα μπορούσε να είχε. Ξαφνικά γίνεται βαρύ, υπερφορτωμένο, γλυκό, καρτουνίστικο αφελές έργο που μπαίνει στο χώρο των b-movie, έχοντας σαν προσόν του τη δημιουργική εργασία του Angel Amoros, στη φωτογραφία, και κάποια χαρακτηριστικά, στην τεχνική, που χαρακτηρίζουν τον de la Iglesia. Στην πραγματικότητα , οι χαρακτήρες κρύβονται πίσω από τις μάσκες της κοινωνίας και γίνονται αυτοί οι «πραγματικοί» χαρακτήρες που θα ήθελαν να είναι. Εδώ μπορεί να υπάρχει ένα σημείο σάτιρας, ένα στοιχείο που έρχεται από μία βαθιά χριστιανική θεώρηση για τους μάρτυρες, αλλά χάνεται μέσα στον οπτικό και λεκτικό θόρυβο.

Υπάρχουν πνευματικές στιγμές, αλλά είναι εδώ και εκεί, μακριά η μία από την άλλη για να μπορέσουν να λειτουργήσουν. Η κωμική και γκροτέσκο σκηνή της εξαφάνισης του σώματος θα υπάρξει όχι μία αλλά δύο φορές. Ο τρόπος που αυτά εξαφανίζονται δεν έχουν να κάνουν με την τρομοκρατία αλλά με το γυναικείο σώμα, έτσι τουλάχιστον αισθανόμαστε ένα πλάγιο χαμόγελο.

Υπάρχει κάποια δημιουργία χαρακτήρων «Στο μπαρ», όπου οι περισσότεροι από αυτούς παίρνουν το προσωπείο αναγνωρισμένων ισπανικών στερεοτύπων και βολεύονται μία χαρά με αυτά. Ο Νάχο προσπαθεί να πετάξει την εικόνα ενός έφηβου, η Έλενα θα έχει όμορφα ρούχα, με τα οποία, αργότερα, θα φαίνεται γραφική, μέσα σε μία ατμόσφαιρα τρόμου. Η κάμερα ακολουθεί το Νάχο με έναν άκομψο και ηδονοβλεπτικό βλέμμα, που, αργότερα, θα βλέπει μέσα από την «κλειδαρότρυπα», όπως έχουν δει σε πολλές ευρωπαϊκές ταινίες τρόμου. Η άμυνα του de la Iglesia είναι να έχει συνάφεια και οξύτητα στα κινηματογραφικά σώματα, ακολουθώντας όλα τα είδη, κάθε γωνία και κάθε περίσταση όπου η ταινία ξέρει να παρατηρεί και να απολαμβάνει.

Από τις αρχές κιόλας, ο Άντρες και ο Σέρτζιο έχουν μία σύντομη και ήρεμη κουβέντα. Αυτό είναι για κάποια δευτερόλεπτα. Κατά τη διάρκεια αυτής της σκηνής των δύο μεσήλικων, αναδεικνύεται η ανασφάλειά και η απογοήτευση της ζωής τους. Είναι η καλύτερη σκηνή της ταινίας, «Το μπαρ», και η μόνη που μας ικανοποιεί. Ο μεσήλικας σκηνοθέτης μπορεί να κάνει καλύτερες ταινίας, αυτό μας δείχνει η καλή του προηγούμενη καριέρα. Ας περιμένουμε.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ 

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Για περίπου μία ώρα και προτού η δράση μεταφερθεί στο μικροσκοπικό υπόγειο του μπαρ, το μυστήριο, ο σαρκασμός, η αγωνία και η αλληγορία λειτουργούν με ένα διασκεδαστικό τρόπο, ο οποίος σταδιακά χάνει το ενδιαφέρον του, καθώς τα σεναριακά τρικ αρχίζουν να επαναλαμβάνονται, η διαρκής ένταση αγγίζει την υστερία και οι καταστάσεις την καρτουνίστικη υπερβολή. Έτσι, στο τελευταίο μέρος του το υποσχόμενο, αλλά άνισο αυτό θρίλερ κυνηγά απλώς την ουρά του, ένα ακόμα δείγμα του ανοικονόμητου ταλέντου του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Τρομοκράτες; Ζόμπι; Serial killers; Το τέλος του κόσμου σε ένα μπαρ; Ο σατιρικός σκηνοθέτης Άλεξ δε λα Ιγκλέσια χάνει τον στόχο και δεν γίνεται ούτε αρκετά κωμικός ούτε αρκούντως τρομακτικός. Αντ’ αυτών, σταθερά ενοχλητικός… Περισσότερα

Κριτική Αιμίλιος Χαρμπής (Καθημερινή)

Καθώς η αγωνία μεγαλώνει, το σουρεαλιστικό και το παράλογο πασπαλίζουν (ευεργετικά) το σύνολο, οδηγώντας το στη ζώνη στης μαύρης κωμωδίας… Περισσότερα

Κριτική Δημήτρης Κωστάρας (artic.gr)

Από τον πολυβραβευμένο Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια, έρχεται μια ταινία παράκρουσης και αγωνίας. Ξεκινώντας από ένα μικρό μπαρ, ο κλοιός σφίγγει όλο και περισσότερο πιέζοντας τα ευαίσθητα όρια της ανθρώπινης λογικής… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Κρασσακόπουλος (flix.gr)

Από την αίθουσα του μπαρ στο υπόγειο του κι από εκεί στους υπονόμους από κάτω, το φιλμ κατεβάζει τις προσδοκίες σου για μια έξυπνη, αγωνιώδη μεταφορά για κάτι πιο σύνθετο ή απροσδόκητο και καταλήγει μια γκροτέσκα φάρσα με μπόλικη βία κι ένα μαύρο χιούμορ που δεν ξεχωρίζει πάντα τα όρια ανάμεσα στο κυνικό και το μισανθρωπικό… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Άραγε, όποιος τολμήσει να βγει από το μπαράκι θα έχει την ίδια τύχη; Και συν τοις άλλοις, γιατί άδειασαν ξαφνικά οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια που «βλέπει» η τζαμένια πρόσοψη του μαγαζιού; Ισορροπώντας, όπως συνηθίζει, μεταξύ θριλερικής αγωνίας και μαύρης κωμωδίας, ο Δε Λα Ιγλέσια παρακολουθεί τους ήρωές τους να πασχίζουν να βρουν μια λύση/ διέξοδο, ενώ η κορύφωση θα τους βρει στο υπόγειο του καφέ –κι ακόμα πιο κάτω, στον υπόνομο. Που δεν είναι καθόλου καθαρός –αν με πιάνετε… Περισσότερα

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

Τα end credits θα πέσουν χωρίς η ταινία να δείχνει ολοκληρωμένη, σαν να περιμένει κάτι ακόμη, με τα πλάνα να μην διακόπτονται. Ήλπιζα σε μια κανιβαλιστικών διαστάσεων τελευταία ανατροπή, έμεινα όμως με κάτι… ελαφρώς ανοιχτό (για sequel;). Αλλά δεν τολμώ να πω ότι δεν το ευχαριστήθηκα… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com)

Στον ‘Εξολοθρευτή Άγγελο’, ο Μπουνιουέλ μας λέει να μην ψάχνουμε για απαντήσεις, αλλά να μιμηθούμε το ρυθμό της ερώτησης. Αν το παράλογο είναι ο ρυθμός του πραγματικού, τότε ας το αναπαραστήσουμε, αντιστρέφοντας τον τόνο. Δεν θέλουμε να καταλάβουμε. Δεν θέλουμε να φύγουμε. Είναι καλύτερο να αποδεχτείτε το ακατανόητο και να το επαναλάβετε, να το κάνετε μέρος μας. Εάν κάποιος σας χτυπήσει, γυρίστε το άλλο μάγουλο. Η πόρτα ανοίγει γιατί πλέον δεν υπάρχει τίποτα στην άλλη πλευρά, ίσως η δική μας αντανάκλαση»… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Αρχικά η ιστορία κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς υπάρχει ρυθμός και ένταση στη σκηνοθεσία. Καθώς η ώρα περνά, πάντως, ο θεατής περιμένει κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Η ταινία μεταφέρεται στους υπονόμους, αλλά χάνει τη φρεσκάδα και την πρωτοτυπία της, ενώ οι γνώστες του σινεμά του Ντε Λα Ιγκλέσιας θα περίμεναν κάπου στην πορεία η ιστορία να «εκτροχιαστεί» με τρόπο δημιουργικό όπως και σε άλλες ταινίες του σκηνοθέτη. Αυτό δεν γίνεται ποτέ και Το Μπαρ αν και αποτελεί μια ενδιαφέρουσα επιλογή για θερινό σινεμά, αποτελεί ταυτόχρονα και μια χαμένη  ευκαιρία για τον σκηνοθέτη… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Νυκταράκης (filmboy.gr)

Αυτό που μας δείχνει όμως ξεκάθαρα είναι το πώς απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, όταν βρεθούν σε ακραίες καταστάσεις φανερώνουν όλα τα ζωώδη ένστικτα που κρύβουν, ξεχνάνε κοινωνικούς και ηθικούς κανόνες, και οδηγούνται σε ανάλογα ακραίες συμπεριφορές με σκοπό την επιβίωση. Μια γενναία κινηματογραφική επιλογή για το σινεφίλ κυρίως κοινό… Περισσότερα

ΤΟ ΜΠΑΡ

(EL BAR/THE BAR)

Σκηνοθεσία: Álex de la Iglesia

Σενάριο: Jorge Guerricaechevarría, Álex de la Iglesia

Φωτογραφία: Ángel Amorós

Μουσική: Carlos Riera, Joan Valent

Παραγωγοί: Carolina Bang, Álex de la Iglesia, Kiko Martínez

Παίζουν: Blanca Suárez (Έλενα), Mario Casas (Νάχο), Carmen Machi (Τρίνι), Secun de la Rosa (Σάτουρ), Jaime Ordóñez (Ίσραελ), Terele Pávez (Αμπάρο), Joaquín Climent (Άντρες), Alejandro Awada (Σέρτζιο), Jordi Aguilar (Μπαρεντέρο), Tony Lam (Τσανγκ)

Χώρα παραγωγής: Ισπανία, Αργεντινή

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: ισπανικά

Διάρκεια: 102΄

Είδος: κωμωδία, τρόμος, θρίλερ

Ημερομηνία εξόδου: 13/7/2017

Εταιρεία διανομής: Feelgood.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών