ANNABELLE: CREATION

Σεπ 16, 2017 Κινηματογράφος 0

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 14/9/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Μετά το θάνατο της κόρης τους, ένας κουκλοποιός και η κατάκοιτη σύζυγός τους υποδέχονται μία καλόγρια και έξι ορφανά κορίτσια. Το κακό δε θα αργήσει να γίνει. Ταινία τρόμου, επεισόδιο μία πετυχημένης σειράς ταινιών.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Μία επιτυχημένη σειρά ταινιών τρόμου συνεχίζεται. Το 2014 γυρίστηκε η πρώτη ταινία «Annabelle», τη σκηνοθεσία της οποίας είχε αναλάβει ο John Leonetti. Ήταν η αρχή. Δεν είναι ότι δεν έχουν γυριστεί μέχρι τώρα ταινίες σε αυτό το στιλ. Έχουν γυριστεί και πολλές. Όμως αυτό που μας «κάνει κάτι» είναι αυτή η θεματική, ομολογουμένως, αλλά πολύ περισσότερο το στιλ που αυτή η ταινία έχει. Είναι κάτι που δε συναντούμε συχνά στον  κινηματογράφο. Η έκπληξη είναι ότι οι ΗΠΑ κάνουν μία τέτοια παραγωγή, κάτι που είχαν να το κάνουν αρκετές δεκαετίες. Για ποιο στιλ όμως μιλάμε;

Η πρώτη όπως και η δεύτερη ταινία έχει ένα γότθικο στιλ. Και αυτό το στιλ της αισθητικής -όχι της αφήγησης, το οποίο βλέπουμε και το έχουμε δει πολλές φορές- είναι που λείπει από τη σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ταινία «Lampa» («Ντουλάπα»), 1959, του Roman Polanski, όπου όλα αποκτούν ζωή, όλα τα άψυχα αντικείμενα, λίγο πριν να καταστραφεί από τη φωτιά ένα εργαστήριο παραγωγής κούκλων. Το πώς όμως είναι το ζητούμενο, ο σκοτεινός και ευφάνταστος τρόπος, αυτός που εξιτάρει τη φαντασία μας, αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία. Όπως και σε αυτές τις ταινίες, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σημαίνει, παράγει νόημα, επιπλέον, εκτός από τη νοηματοδότηση των αφηγηματικών στοιχείων.

Αυτό γίνεται βάζοντας στοιχεία που λειτουργούν στο ασυνείδητο και δρομολογούν μία αφηγηματική διαδικασία από το ασυνείδητο στο συνειδητό, μία προσωπική παραγωγή νοήματος για τον κάθε θεατή, κάτι που έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το δικό του ψυχικό κόσμο. Η ατμόσφαιρα, σκοτεινή, απειλητική, το ξάφνιασμα, ο τρόμος που παραμονεύει, αλλά δεν ξέρεις που, όπως γινόταν τότε στις σκοτεινές εποχές της ιστορίας, αλλά και αρκούντως ηρωικές και θρυλικές -το γιατί δεν το ψάχνουμε, ίσως δε θέλουμε να ψυχαναλυθούμε μέχρι αυτό το βαθμό-, όλα αυτά μας θέλγουν και μας ξαφνιάζει ευχάριστα όταν μία ταινία υπηρετεί αυτή την αισθητική πιστά και όμορφα.

Στην πρώτη ταινία η αφήγηση μας πήγαινε αλλού. Ο τρόμος είχε βάλει καλά τις ρίζες του και είχε μεγαλώσει, όπως ένα μικρό δέντρο σε μία γλάστρα. Είναι λογικό ότι υπήρχαν κάποιο περιορισμοί. Μιλάμε για τη μυθολογική ανάπτυξη που το ίδιο το σενάριο, στην πρώτη ταινία, έχει δομήσει. Άρα, εδώ, θα μιλήσουμε αποκλειστικά και μόνο για τις αφηγηματικές δομές, ξεχνώντας, προς στιγμή, τις αισθητικές. Θα ανακαλύψουμε ότι τα περιθώρια της μυθολογικής ανάπτυξης είναι περιορισμένα, από την πρώτη κιόλας ταινία. Κατά συνέπεια το αδιέξοδο ήταν προδιαγεγραμμένο.

Βλέπουμε ότι σε αυτή την ταινία επαναλαμβάνονται οι ίδιες δομές, δεν έχει αναπτυχθεί η μυθολογία της, έτσι ώστε να μπορεί να αναπτυχθεί και να ταυτιστεί το κοινό με αυτή. Αυτό είναι το μόνο που μας απωθεί από την ταινία, αλλά, δυστυχώς είναι σημαντικό. Κατά τα άλλα, έχουμε και εδώ την ίδια αισθητική, τις ίδιες γραμμές παραγωγής, ανάλογο ρυθμό, βάζει όμως τις βάσεις για να καταλάβουμε την πρώτη ταινία, αφού αυτή εδώ περιγράφει τα γεγονότα όπως έγιναν πριν από αυτά που αναφέρει η πρώτη.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Με ατμόσφαιρα παλιομοδίτικου γοτθικού τρόμου, προσεγμένα κάδρα στα οποία ελλοχεύει διαρκώς μια άμεση απειλή και μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες πάνω στα horror κλισέ, που όλες όμως πατάνε πάνω σε ένα προσχηματικής πλοκής και κουρασμένο από τις επαναλήψεις στόρι, γεμάτο λογικές αυθαιρεσίες και φτηνά «μπου!»… Περισσότερα

Κριτική Νίκος Δρίβας (cineramen.gr)

Το Annabelle: Creation είναι μια από τις ταινίες που αρχικά σου χαρίζει δυνατές στιγμές τρόμου και είναι στο σύνολο της αξιοπρεπέστατη, ωστόσο σε ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου Χόλιγουντ, αλλά σε κάποια σημεία δεν προσπαθεί όσο χρειάζεται και μένει το «γαμώτο», επειδή μπορούσε καλύτερα, αφήνοντας μια γλυκόπικρή γεύση… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Αν ο ορισμός του καλού φιλμ τρόμου μετριέται από το πόσες φορές θα τιναχτεί ο θεατής από τη θέση του, το φιλμ του Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ κάνει μια χαρά τη δουλειά του… Περισσότερα

Κριτική Τάσος Μελεμενίδης (Lifo)

Η μανιέρα του Σάντμπεργκ είναι όμως ενοχλητική, λόγω της επιθετικής επιβολής των jump scares που έρχονται το ένα πίσω από το άλλο μετά από μακροσκελείς σιωπές, και αν αυτό θεωρείται από αρκετούς πταίσμα, η εξωφρενική αφηγηματική ροή, γεμάτη αφέλειες και τρύπες, υποβιβάζει το φιλμ σε ένα ανεξάντλητο σύνολο κλισέ. Ο Τζέιμς Γουάν, παραγωγός εδώ, ακόμα και ντεφορμέ, θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Οι δημιουργοί φαίνεται πως εστιάζουν περισσότερο στις ψυχολογικές διακυμάνσεις των προσώπων για να δημιουργήσουν σασπένς, πράγμα που κάποιες φορές καταφέρνουν. Το βασικό όμως θέμα της ταινίας που έχει να κάνει με το πώς ο άνθρωπος επιλέγει το κακό, έστω κι αν η πρόθεσή του είναι αγαθή, έχει δυναμική, αλλά μένει ανεκμετάλλευτο, ενώ το απλοϊκό φινάλε δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για προβληματισμούς… Περισσότερα

Κριτική Γιώτα Τσιορβά (cinepivates.gr)

Εάν δεν ψάχνεις κάποιο βαθύτερο νόημα, πέρα από το προφανές θρησκευτικό, και δεν θεωρείς την πρωτοτυπία στην σκηνοθεσία ως απαραίτητη προϋπόθεση για να ανεβάσει το επίπεδο μια ταινία, τότε θα είσαι ικανοποιημένος μ’ ένα ακόμη θρίλερ που υπακούει στους «ακαδημαϊκούς» κανόνες του είδους… Περισσότερα

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

Υπάρχουν στιγμές λειτουργικές, με φόβο και σασπένς, όμως η φόρμουλα του genre μοιάζει τόσο εξουθενωμένη από την επανάληψη που στο φινάλε σε κάνει να νιώθεις πραγματική ανακούφιση απλά και μόνο επειδή το έργο… τελείωσε. Τρόπος του λέγειν, βέβαια, αφού υπάρχει και «κρυμμένη σκηνή» μετά τα end credits, η οποία προετοιμάζει το έδαφος για τον ερχομό του «The Nun», πριν δούμε και «Το Κάλεσμα» να ξαναχτυπά για τρίτη φορά. Ετοίμαζε προμήθειες σε αγιασμό… Περισσότερα

ANNABELLE: CREATION

Σκηνοθεσία: David F. Sandberg

Σενάριο: Gary Dauberman

Φωτογραφία: Maxime Alexandre

Μοντάζ: Michel Aller

Μουσική: Benjamin Wallfisch

Παραγωγοί: Michael Clear, Peter Safran, James Wan

Παίζουν: Anthony LaPaglia (Σάμουελ Μούλινς), Samara Lee (Μπι), Miranda Otto (Έσθερ Μούλινς), Brad Greenquist (Βίκτορ Πάλμερι), Lulu Wilson (Λίντα), Talitha Eliana Bateman (Τζάνις), Stephanie Sigman (αδελφή Σαρλότ), Mark Bramhall (πατήρ Μάσεϊ), Grace Fulton (Καρόλ), Philippa Coulthard (Νάνσι), Tayler Buck (Κέιτ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά, ισπανικά

Διάρκεια: 109΄

Είδος: τρόμος, μυστήριο, θρίλερ

Ημερομηνία εξόδου: 14/9/2017

Εταιρεία διανομής: Tanweer.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών