ΠΑΝΤΑ ΛΕΜΕ ΨΕΜΜΑΤΑ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ

Ιούν 02, 2019 Κινηματογράφος 0

ON MENT TOUJOURS A CEUX QU’ON AIME

του Νίκου Θωμόπουλου

ΣΥΝΟΨΗ

Η Τζιούελ σταμάτησε απότομα την καριέρα της ως τραγουδίστρια στον Καναδά και, μετά το θάνατο ενός μέλους του μουσικού συγκροτήματος με το οποίο τραγουδούσε, έρχεται στο Παρίσι και δουλεύει ως σερβιτόρα. Η μοναδική συγγενής της που αγαπάει, η γιαγιά της, ζει στις ΗΠΑ νομίζοντας ότι η Τζίουελ είναι παντρεμένη με τον Πολ, πρώην εραστή της, και έχουν και μία μικρή κόρη. Ξαφνικά η γιαγιά της την επισκέπτεται μαζί με την μητέρα του Πολ, που τον έχει εγκαταλείψει για να κάνει τη ζωή της στις ΗΠΑ. Η Τζίουελ συνεχίζει με τη βοήθεια του Πολ να λέει τα ίδια ψέματα στις δύο γυναίκες για να μην τις στενοχωρήσουν. Η ανάγκη για αποδοχή, αγάπη και προστασία δίνει το ισχυρό κίνητρο στα τέσσερα πρόσωπα της ταινίας να ξεφύγουν για λίγο από την προηγούμενη ζωή τους σ’ ένα ταξίδι στα Πυρηναία. Μετά απ’ αυτό η Τζίουελ μαθαίνει σταδιακά να συμφιλιωθεί με τον αυτοκαταστροφικό και εκρηκτικό εαυτό της ενώ ο Πολ τη στηρίζει ολόψυχα με μία αγάπη πιο αποτελεσματική από τον εφήμερο έρωτα όταν η γιαγιά φεύγει από τη ζωή.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Τη Sandrine Duma, τη γνωρίσαμε από την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της «Nostos» (2016) μία βιωματική ταινία όπου η σκηνοθέτιδα ακολουθεί τα ίχνη της ζωγράφου Θάλειας Φλωρά-Καραβία για να επανασυνδεθεί με την οικογένειά της.

Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της για την οποία θα μιλήσουμε, η Dumas αφηγείται την ιστορία μιας κοπέλας που χρησιμοποιεί τα ψέματα ως αμυντικό μηχανισμό για να μην πληρώσει την μοναδική συγγενή που έχει, την αγαπημένη της γιαγιά Μαρί, που ζει στις ΗΠΑ. Μας δήλωσε σε συνέντευξη ότι είδε την ιστορία της ηρωΐδας της σ’ ένα βιβλίο και αγάπησε το χαρακτήρα της Τζίουελ Στόουν, όπως λέγεται η ηρωΐδα της, και έκανε την ταινία αλλάζοντας αρκετά πράγματα από την λογοτεχνική αφήγηση του βιβλίου. Η Τζίουελ είναι ένα ατίθασο αγοροκόριτσο που έρχεται μετανάστρια στο Παρίσι, ύστερα από μία τραυματική απώλεια ενός μέλους του μουσικού συγκροτήματος με το οποίο τραγουδούσε στον Καναδά, και δουλεύει ως σερβιτόρα, «καίγοντας» τη καριέρα της ως τραγουδίστρια. Μέσα της βρίσκονται δύο διαφορετικοί κόσμοι: ο Αμερικάνικος τρόπος ζωής των καταχρήσεων και της παρακμής κι ένα Παρίσι χαμένο σε πολιτικά και κοινωνικά εκρηκτικά προβλήματα, αν δούμε λίγο βαθύτερα ένα άλλο προφίλ της ταινίας.

Η Dumas περιγράφει με γραμμική κινηματογραφική αφήγηση και με ευαισθησία τα προβλήματα των τριών ηρωΐδων της κρατώντας διακριτικά ίσες αποστάσεις απ’ αυτές χωρίς να γίνεται μελό, αφού τα συναισθήματα τους υπαινίσσονται προκαλώντας τον προβληματισμό του θεατή που συμπάσχει αβίαστα μαζί τους. Ο άντρας που εξισορροπεί τις υπόγειες εντάσεις, ο Πολ, σαν από μηχανής θεός, δίνει στην ταινία ένα πρωτότυπο αντρικό πρότυπο, ηττημένο από το ψυχολογικό βάρος της φυγής της εγωιστικής μητέρας του και ένα συμβατικό γάμο χωρίς αγάπη.

Η γιαγιά της Τζίουελ τρώει γλυκά από τη κατάθλιψή της και κάνει ένα λυτρωτικό ταξίδι με τον Πολ, την εγγονή της και την μητέρα του Πολ που ενώνει τις κοινές ανάγκες τους για αποδοχή, αγάπη και προστασία που τονίζει έντεχνα την ομορφιά των απλών πραγμάτων και των αποδράσεων από κάθε μορφή μιζέριας που έχει ανάγκη ο άνθρωπος με τα οξυμένα ζητήματα της καθημερινότητας που τον αλλοτριώνουν, για να βρει την ηρεμία και την ψυχολογική γαλήνη που αποζητά.

Η Dumas, που έχει εργαστεί και ως ηθοποιός, πετυχαίνει πολύ καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς της χωρίς τίποτα περιττό στην αναπαράσταση των χαρακτήρων τους. Στο τέλος τα ψέματα δικαιώνουν τον καλοπροαίρετο σκοπό τους και η Τζίουελ οδηγείται χωρίς εξάρσεις στην αυτογνωσία συμφιλιωμένη ενδόμυχα με τα ελαττώματα και τους δαίμονές της. Ο θεατής φεύγει απ’ την ταινία με την ελπίδα ότι η Τζίουελ θα ξανατραγουδήσει το τραγούδι που άρεσε στη γιαγιά της όταν το άκουσε στο αυτοκίνητο ενώ ταξίδευαν στα Πυρηναία με τη νοσταλγία μιας ξεχασμένης παιδικότητας.

[vsw id=”va2hwxUaehw” source=”youtube” width=”640″ height=”440″ autoplay=”no”]

ΠΑΝΤΑ ΛΕΜΕ ΨΕΜΜΑΤΑ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ

(ON MENT TOUJOURS A CEUX QU’ON AIME)

Σκηνοθεσία: Sandrine Dumas

Σενάριο: Sandrine Dumas

Φωτογραφία: Nathalie DurandΜοντ

Παραγωγοί: Jean-Luc Ormières

Παίζουν: Monia Chokri (Τζίουελ), Jérémie Elkaïm (Πολ), Fionnula Flanagan (Μαρί), Marthe Keller (Λουίζ), Géraldine Martineau (Ενριέτ), Marc Citti (Γκας), Alex Descas (Χουάν), Magne-Håvard Brekke (Ντίμι)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία

Έτος παραγωγής: 2019

Γλώσσα: γαλλικά, αγγλικά

Διάρκεια: 90΄

Είδος: κομεντί.

• Κριτικές ταινιών