ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ RICHARD LINKLATER

Μάι 06, 2018 Κινηματογράφος 0

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΟΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΕΝΟΣ ΜΕΣΗΛΙΚΑ

Συνέντευξη Richard Linklater στο Τζο Λέιντον

Ο Richard Linklater επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να δώσει μία σειρά από συνεντεύξεις για την τελευταία ταινία του. Εύκολα, όμως, ξεφεύγει και τον παρασέρνει η νοσταλγία. Όταν ήταν περίπου 20 ετών και δούλευε σε μία πετρελαϊκή εταιρεία, στο Μεξικό, πέρναγε πολύ καιρό μελετώντας την ιστορία του κινηματογράφου. Βλέποντας ταινίες στο Μουσείο Καλών Τεχνών, στο Χιούστον και μετά στο τμήμα Μέσων Ενημέρωσης, στο Πανεπιστήμιο Ράις, αλλά και σε κινηματογράφους τέχνης. Αφιέρωνε πολύ χρόνο, κοντά στο Όστιν, όπου γύρισε την ταινία του «Slacker», το 1989. Στην πόλη του Χιούστον πήρε το πτυχίο του στις κινηματογραφικές σπουδές.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ RICHARD LINKLATER: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τώρα μετά από τις ταινίες «Boyhood», «Dazed and confuzed», «Tape» και την τριλογία «Before sunrise» έρχεται πίσω. Στην ηλικία των 57 ετών έχει επιστρέψει για να μιλήσει για την τελευταία ταινία του «Last flag flying». Είναι αυτή που εντυπωσίασε ένα μέρος του κοινό. Σε αυτή που παίζουν οι Steve Carell, Bryan Cranston και Laurence Fishburne.

Ενσαρκώνουν τρεις βετεράνους του πολέμου στο Βιετνάμ. Σμίγουν ξανά, το 2003, επειδή ο γιος του πρώτου έχει σκοτωθεί στον πόλεμο του Ιράκ. Αυτή η ταινία μπορούμε να πούμε ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα σίκουελ της ταινίας «The last detail» (1973). Βασισμένη και αυτή στο μυθιστόρημα του Darryl Ponicsan. Με τη διαφορά ότι στην ταινία του Linklater έχουν άλλα ονόματα και διαφορετική παρελθούσα προσωπική ιστορία.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ RICHARD LINKLATER: ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΝΙΟΤΗ

Μπορείτε να πείτε ότι η ταινία σας «Last flag flying» είναι η πρώτη σας δουλειά που μας μιλά για τις ευαισθησίες ενός μεσήλικα;

Ακριβώς! Ναι, το είχα σκεφτεί να το αποδώσω έτσι. Και ήταν πολύ όμορφο να γίνει έχοντας στην αφήγηση ανθρώπους της εποχής μας. Είναι όλοι περίπου πενηντάρηδες. Ο Cranston πλησιάζει τα 60. Υπάρχει μία διαφορά επτά ή οκτώ χρόνια. Όταν το σκέφτηκα, την πρώτη φορά, αυτοί οι χαρακτήρες ήταν λίγο μεγαλύτεροί μου. Τότε ήμουν περίπου 45 ετών. Όταν όμως την έκανα ήμουν στην ηλικία τους. Αυτό ήταν τέλειο.

Θα μπορούσατε να κάνετε αυτή την ταινία αμέσως μετά από την «Dazed and confused»;

Με τίποτε. Τώρα, έχοντας ένα μεγάλο παιδί, ένα κολεγιόπαιδο, είναι πολύ διαφορετικά. Σε αυτή την περίπτωση η διαφορά του χρόνου είναι πολύ σημαντική. Επειδή αυτά τα παιδιά μαζεύονται, σα μια παρέα, όλα αυτά τα χρόνια, βλέπεις πως διαμορφώνεται η ζωή και οι σχέσεις τους. Αυτή η ματιά στο παρελθόν δίνει ένα παλμό. Είναι κάτι περίεργο για εμένα επειδή οι χαρακτήρες στην ταινία βλέπουν το μέλλον. Οι νέοι άνθρωποι βλέπουν το μέλλον.

Έχει πλάκα. Αν δούμε την ταινία «Last flag flying» ακριβώς μετά από την ταινία σας «Everybody wants some!» και «Boyhood», κάποιοι μπορούν να πουν: «Μου φαίνεται ότι θέλετε να αποχαιρετίσετε τη νιότη σας. Τώρα είστε ένας ώριμος άντρας».

Εντάξει. Όμως θα τους απογοητεύσω γιατί θα κάνω άλλες ταινίες που βλέπουν τη νιότη μου. Αλλά, είναι μία ενδιαφέρουσα κατάσταση. Ξέρετε, προετοιμάζουμε μία ταινία που αναφέρεται σε γυναίκες στη μέση ηλικία. Θα παίξει η Cate Blanchett. Το σενάριο είναι μεταφορά από το μυθιστόρημα «Where’d you go, Bernadette?». Στην κυριολεξία είναι κάτι περισσότερο από μία γυναικεία ματιά.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ RICHARD LINKLATER: Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ

Στην ταινία «Last flag flying» έχετε τρεις πολύ διαφορετικούς ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τρεις πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες. Δένουν πολύ καλά ως σύνολο. Κάνατε πρόβες πριν να ξεκινήσετε τα γυρίσματα;

Πολύ λίγες. Περισσότερες στο κενό των γυρισμάτων. Ανάμεσα στο πήγαινε και έλα των ηθοποιών. Όταν ετοιμάζονταν να παίξουν. Αλλά, ξέρετε, είχαμε χρόνο και αυτό σε αποζημιώνει αρκετά. Τραβούσαμε και ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε τις πρόβες και τα επόμενα γυρίσματα. Είχαμε 33 μέρες για να γυρίσουμε την ταινία. Αλλά την ολοκληρώσαμε σε 30. Ο καθένας ήταν έτοιμος μέσα στις προθεσμίες του. Όλα έγιναν με ομαλό τρόπο, όπως γίνονταν στα παλιά χρόνια του κινηματογράφου. Είμαστε σε επαφή και καλύπταμε τα κενά. Δεν είμαστε ράθυμοι. Πιέζαμε τον εαυτό μας να κάνουμε σωστά και γρήγορα τη δουλειά μας. Σκεφτόμουν: «Έκανα αυτό. Τράβηξα αυτές τις σκηνές. Θα χρησιμοποιήσω αυτά τα μηχανήματα. Πάμε.».

Κανονικά δεν υπάρχει ένα είδος εμπιστοσύνης μετά από μία συνεργασία και αφού έχει δουλέψει κάποιος για τόσο χρονικό διάστημα με την ομάδα;

Ναι. Ένας προπονητής είχε πει κάποτε: «Δεν μπορείτε να ακυρώσετε την εμπιστοσύνη». Μπορούμε να λειτουργήσουμε μόνο μέσα από την εμπειρία μας. Νομίζω ότι, στις μέρες μας, το νεανικό πάθος έχει ελλείμματα από εμπιστοσύνη. Θα πρέπει να διπλασιάσεις την ενέργειά σου επειδή δεν έχεις την απαιτούμενη εμπειρία. Η εμπειρία μπορεί να σε ωθήσει να σκεφτείς κάπως έτσι: «Εντάξει, δε θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας. Μπορούμε να διορθώσουμε αυτό το πρόβλημα. Θα το κάνουμε».

Ας κοιτάξουμε στο παρελθόν. Ας δούμε το «Slacker», με το οποίο ξεκινήσατε. Πιστεύετε ότι θα ήταν πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να το κάνετε σήμερα;

Εννοείτε αν ξεκίναγα σήμερα; Λοιπόν, τεχνικά θα ήταν πιο εύκολο και πιο φτηνό. Είχα ανάγκη, τότε, από 23.000. Σήμερα θα μπορούσα να το είχα κάνει με 7.00 ή 6.000, χρησιμοποιώντας τον ψηφιακό τρόπο. Άρα είναι καλύτερη αυτή η εποχή. Τότε υπήρχε ένας συγκεκριμένος τρόπος για τη χρηματοδότηση και την ολοκλήρωση της ταινίας. Τα λεφτά ήταν αρκετά. Αυτό το σύστημα απέκλειε πολλούς ανθρώπους από το να κάνουν ταινίες. Σήμερα όλο και πιο πολλοί μπορούν να γυρίσουν μία ταινία. Μπορείτε να το δείτε στο πρόγραμμα και στις υποψηφιότητες στο Sundance. Όταν είχα κάνει το «Slacker» υπήρχαν 200 υποψηφιότητες. Τότε σκέφτηκα: «Είναι πολλές ταινίες». Πέρασαν μόνο 14. Οι υπόλοιπες ήταν στην αποθήκη τους. Πολλά από τα χρωστούμενα λεφτά δεν πληρώθηκαν ποτέ.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ RICHARD LINKLATER: Η ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΗ

Βέβαια, από κριτική άποψη, αυτό ήταν το μελανό σημείο της επιτυχίας του «Slacker». Για τρία ή τέσσερα χρόνια, αν πήγαινες στο Φεστιβάλ του Ώστεν δεν θα μπορούσες να βρεις τρεις ή τέσσερις σκηνοθέτες που δεν είχαν δει αυτή την ταινία. Σκεφτόμουν: «Θα μπορούσα να το έκανα και εγώ αυτό». Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν δυνατόν.

Ναι. Αυτός ήταν ο τρόπος στο Sundance. Ο Quentin Tarantino και εγώ μιλήσαμε για αυτό το θέμα. Για κάποια χρόνια κάθε ανεξάρτητη ταινία προσπαθούσε να μοιάσει είτε στο «Reservoir dogs» ή στο «Slacker».

Ίσως γιατί και οι δύο δείχνατε ότι είστε πολύ παραγωγικοί. Ήταν σαν το «Citizen Kane». Νομίζω ότι ο Truffaut το είχε πει ότι πολλοί είχαν παρακινηθεί να κάνουν ταινίες.

Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Κοίταζα το «Citizen Kane» και έλεγα ότι ποτέ δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Αλλά αν έβλεπες κάτι σαν το «Chan is missing» ήταν πιο προσιτό. Όταν έβλεπε τις ταινίες του Eagle Pennel ή του John Sayles, μπορούσες να παρακινηθείς να κάνεις μία ταινία. Ο «Citizen Kane» ήταν σαν ένα βουνό. Την έβλεπες και νόμιζες ότι δεν μπορείς ποτέ να κάνεις κάτι τέτοιο.

Μία τελευταία ερώτηση. Πιστεύετε ότι ένας νέος σκηνοθέτης θα πρέπει να έχει καλύτερη κινηματογραφική παιδεία πριν να ασχοληθεί με τον οπτικοακουστικό τομέα;

Ναι, το πιστεύω. Έχω συναντήσει όλα αυτά τα νέα παιδιά. Ενώ όλα τα παίζουν στα δάχτυλά τους, κανένας δε θέλει να συμμετάσχει σε ένα κινηματογραφικό συνεργείο. Κάποτε είχα δει το πρόγραμμα του River Oaks ή του Rice Media Center ή του Museum of Fine Arts και είχα ενθουσιασθεί. Υπήρχαν ταινίες σε αυτά τα προγράμματα που θα έπρεπε να τις δεις οπωσδήποτε. Τώρα, πως μπορείς να μάθεις να κάνεις ταινίες βλέποντας όλα αυτά που γίνονται στο σωρό; Από πού να ξεκινήσεις;

Δείτε τις συνεντεύξεις μας στο youtube εδώ