ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ

Αυγ 26, 2017 Κινηματογράφος 0

DUNKIRK

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 24/8/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.  

Οι πολεμικές ταινίες ουσιαστικά συναγωνίζονται αυτές που πολλοί μεγάλοι σκηνοθέτες έχουν παράξει. Είναι, σε κάθε περίπτωση, ένα τέστ, θα μπορούσε κάποιος να κάνει μία ταινία που θα μπορέσει να σταθεί στην οθόνη δίπλα σε αυτές τις εικόνες που οι άντρες, περισσότερο, και, λιγότερο, οι γυναίκες έχουν ζήσει, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε τεχνικό μέσο; Με αυτή την ταινία του Christophe Nolan η απάντηση είναι ένα βέβαιο «ναι»!

Η «Δουνκέρκη»  είναι μία ασυνήθιστη γραμμική αφήγηση του σεναριογράφου και σκηνοθέτη («Memento», «The dark jnight», η τριλογία, «Interstellar»), εστιασμένη στα συμμαχικά στρατεύματα που ανακαλύπτουν ότι έχουν περικυκλωθεί στη Δουνκέρκη, στη Γαλλία, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν υπάρχει αυστηρά πολιτικό περιεχόμενο, δεν είναι ανήσυχες οι οικογένειες για την επιστροφή των στρατιωτών, εστιάζει περισσότερο στην αγωνία των ίδιων των στρατιωτών που θέλουν να τελειώσουν αυτό που ξεκίνησαν να κάνουν. Ο Nolan επιχειρεί μία αφήγηση που μπαίνει μέσα στα ιστορικά γεγονότα, χωρίς να επιχειρεί μία βίαιη διείσδυση, όπως φαίνεται από την αρχή, τέμνει τον αφηγηματικό χρόνο, διαπερνά ακόμη μία φορά τον αφηγηματικό χώρο, έτσι το κάθε τεταρτημόριο επικοινωνεί με τα άλλα, ο θεατής μπορεί εύκολα να συνδυάσει τα γεγονότα, κερδίζει χρόνο και έχει όλη την άνεση να αναπτύξει τα συναισθήματα.

Ο σκηνοθέτης ήταν ευχαριστημένος με τη Warner Bros που έδωσε σε «αυτή την αγγλική ταινία, βρετανικό προϋπολογισμό», όπως ανέφερε στην πρεμιέρα της ταινίας του, στην πραγματικότητα, ήταν αναγκαίο, για να έχει την επιθυμητή ποιότητα, έπρεπε να πληρώσει για πρόσθετα εφέ, πλοία, αεροπλάνα και αρκετό κάστινγκ για να μπορεί να φανεί ότι πρόκειται για μία πολεμική ταινία. Έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία που εδράζεται στο έδαφος, στη θάλασσα και στον αέρα, τα τρία στοιχεία που ενδιαφέρουν το διευθυντή φωτογραφίας Hoyte van Hoytema.

Τα Spitfire κάνουν άγρια μάχη στον ουρανό, είναι στην πράξη όμορφα, δίνουν την εντύπωση της μετωπικότητας, ότι έρχονται καταπάνω μας, σου δίνουν την εντύπωση ότι παίζεις ένα βίντεο-παιχνίδι, σε μία κονσόλα, σε μία μελλοντική διάσταση. Στη γη και στη θάλασσα, ο καπνός που βρίσκεται πάνω από τους νεκρούς, ακόμα και ο άνεμος που ουρλιάζει, δε δίνουν την εντύπωση ότι οι στρατιώτες μπορούν να ξεφύγουν, αντίθετα στη θάλασσα, με τα πληγωμένα πλοία, η κατάσταση είναι απελπιστική. Η κάμερα κινείται και μένει σε ασυνήθιστες θέσεις, για να αποτυπώσει τη μανία του πολέμου, σε σχέση με την ειρηνική μορφή του νερού. Ο πόλεμος αποτυπώνεται σαν τέτοιος, το ψυχολογικό του αντίκτυπο είναι μεγαλύτερο.

Ο ήχος και το μοντάζ του σίγουρα θα μετρήσει για τα Όσκαρ, η μουσική, από το συχνό συνεργάτη του Nolan, το Hans Zimmer, είναι αρκετά ικανοποιητική, όπως πάντα. Οι Mark Rylance, Tom Hardy, Cillian Murphy και Kenneth Branagh κάνουν μία τρομερά ταλαντούχα τετράδα, μέχρι τώρα είχαν χρησιμοποιηθεί σε δεύτερους ρόλους, εδώ φαίνονται σαν πατρικές φιγούρες, κατά κάποιο τρόπο.

Ο Murphy έχει μπει σε ένα μικρό αλλά συναισθηματικά καίριο ρόλο, ενός σοκαρισμένου αξιωματικού, ο Branagh παίζει έναν κλασικό, σκληροτράχηλο διοικητή, ο Rylance είναι αυτός έχει τρομερή αποφασιστικότητα και είναι ήρεμος, κατά τη διάρκεια της μάχης, ως ένας πεζοναύτης, αυτός που θα μείνει μέσα στη μάχη, ακόμα και σε μία μικρή βάρκα, ο Hardy είναι απίστευτα κακός ως πιλότος της RAF, δείχνεται περισσότερο όταν μπαίνει στο εχθρικό πεδίο, αλλά σε τραβά προς τον ουρανό, σε καλεί να συμμετάσχεις μαζί του. Αυτές οι ερμηνείες μας μιλούν για τον πόλεμο τονίζοντας ότι αυτός είναι μία υπόθεση των νέων. Οι Fionn Whitehead, Tom Glynn-Carney, Barry Keoghan και Harry Styles είναι οι έφηβοι που μπαίνουν μέσα στο πεδίο του τρόμου και μεγαλώνουν μέσα από την αποδοχή των μεγαλύτερων.

Θα ήταν σωστό να ξεχωρίζαμε το παίξιμο του Harry Styles, ο Nolan τον αγκαζάρισε για συγκεκριμένο λόγο. Είναι πολύ ικανός και η ηθοποιία του δεν μπορεί να βγει σαν αγγούρι έξω από το σύνολο, αμέσως τον αποδέχεσαι ως ένα στρατιώτη, αναγνωρίσιμο ναι μεν, ενταγμένο δε μέσα στο σύνολο που λέγεται στρατός. Δεν έχει ειδικές σκηνές που βγάζουν μάτι, αλλά είναι στιβαρός, κάνει τη δουλειά του σοβαρά και ανεβάζει όλη την ομάδα μαζί του. Υπάρχει όμως μία παρατήρηση, όσον αφορά στο κάστινγκ: όλοι οι νέοι ηθοποιοί είναι τόσο ομοιόμορφα σμιλευμένοι και δείχνονται ωραίοι, είναι σα να έχουμε μοντέλα που πολύ δύσκολα θα τα ξεχωρίσουμε και θα τα βγάλουμε από την αφήγηση, όπως είναι μοιραίο σε ένα πόλεμο, δεν είναι επιμελώς τσαλακωμένοι.

Κρίνοντας τη δράση και τη μυθοπλασία της, ως ένα παιχνίδι επιβίωσης, η «Δουνκέρκη»  δεν έχει τον κινηματογραφικό σουρεαλισμό του «Apocalypse now» ή τις οδυνηρές ιδιορρυθμίες του «Saving private Ryan», δείχνει τον πόλεμο με διαφορετικό μάτι, με την εσωτερική οπτική του πολέμου, δεν έχει να κάνει με τον πατριωτισμό ή με μία κλινική περίπτωση της τρομολαγνείας, συνδυάζει το θρίλερ με την πολεμική δράση. Ο Nolan φτάνει στην κορυφή της φιλμικής του σταδιοδρομίας, επαναπροσδιορίζει την πολεμική ταινία, της βγάζει ότι επικό και αν έχει, μας μιλά με πρώτο ενικό πρόσωπο και μας δείχνει με άμεσο τρόπο τον τρόμο του πολέμου, έτσι όπως το βιώνουν τα δρώντα πρόσωπά του.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Γιάννης Καντέας-Παπαδόπουλος (Αθηνόραμα)

Η αριστοτεχνική φωτογραφία του Χόιτε βαν Χοϊτέμα, όπως και ο σχεδιασμός στον -εκκωφαντικό- ήχο του Ρίτσαρντ Κινγκ μετατρέπουν τη «Δουνκέρκη» σε μια βιωματική εμπειρία, με τις ανατριχίλες των στρατιωτών να διαπερνούν την οθόνη. Το δέος αυτής της απόλυτα κινηματογραφικής εμπειρίας προδίδει την προσήλωση του Νόλαν περισσότερο στην εικόνα παρά στη δραματουργία. Η εντυπωσιακή απεικόνιση των γεγονότων στερείται συναισθηματικής σύνδεσης με τους ήρωες, ενώ αποφεύγεται η ουσιαστική ανάπτυξη της μεταξύ τους πλοκής. Η γυρισμένη σε 65mm «Δουνκέρκη» είναι ένα επίτευγμα κόντρα στην ψηφιακή εποχή, πλασμένο με τα υλικά μιας σπουδαίας ταινίας, προσπερνά όμως την ανάγκη για ταύτιση με τα πρόσωπα που απεικονίζονται στην οθόνη… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Εκτεθειμένοι στα τρία στοιχεία της φύσης, δίνουν το έναυσμα για μια τριπλή αφήγηση ή, καλύτερα, δομική κατασκευή ‒ αναπόσπαστο όπλο του Νόλαν σε κάθε ταινία του. Από ξηράς, από θαλάσσης και από αέρος, τα αντίστοιχα υποκεφάλαια μπλέκουν σε διαφορετικές χρονικές ταχύτητες, καθώς η μονομαχία ενός πιλότου της Λουφτβάφε (του οποίου δεν βλέπουμε ποτέ το πρόσωπο) με έναν πιλότο της Ραφ, τον Τομ Χάρντι, κρατάει λιγότερο από την κινητοποίηση των πολιτικών πλοιαρίων για τη συνδρομή στη διάσωση, που με τη σειρά της διαρκεί λιγότερο από την αργή και προβληματική μετάβαση των Βρετανών, Γάλλων και Βέλγων στρατιωτών στα πολεμικά πλοία, που πλήττονται από τορπίλες και βόμβες… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Ο Νόλαν με σύμμαχό του την αριστοτεχνική φωτογραφία του Χόιτε βαν Χοϊτέμα περιγράφει την ήττα που βιώνουν οι Βρετανοί όταν επιστρέφουν με σκυμμένα τα κεφάλια στην πατρίδα, τονίζοντας τελικά ότι το να επιβιώσεις είναι η πιο σημαντική νίκη, αναλύοντας με τον δικό του τρόπο ένα ιστορικό γεγονός υψίστης σημασίας που έκρινε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Κρασσακόπουλος (flix.gr)

Η «Δουνκέρκη» έχει τον αέρα ενός σινεμά που είναι αυτοστιγμεί κλασικό μα και ταυτόχρονα απόλυτα σύγχρονο στον τρόπο που κοιτάζει την Ιστορία, την ιστορία του, τους χαρακτήρες και στο δρόμο που επιλέγει για να συνθέσει από τα υλικά του κάτι τόσο σπουδαίο. Μια ταινία που χτίζει πάνω σε μια ήττα έναν κινηματογραφικό θρίαμβο και που κατορθώνει να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο που ορίζεις την ίδια την έννοια του ηρωισμού και της νίκης. Ακόμη και μπροστά στο πρόσωπο μιας αληθινής τραγωδίας… Πεισσότερα

Κριτική Νάσσος Ζώτης (filmakias.gr)

Το Dunkirk, είναι η απόδειξη ότι ένας σωστός και επαγγελματίας σκηνοθέτης με όραμα και καθαρή οπτική, μπορεί να ασχοληθεί με όποιο θέμα θέλει (είτε φαντασίας, είτε εποχής, είτε ιστορικό, είτε Batman) και να πετύχει. Θα σας έλεγα αν είστε στο εξωτερικό, να την δείτε σε κινηματογράφο IMAX, διότι εκεί φαίνεται η αξία της ταινίας. Εδώ απλά χάνουμε την ουσία. Παρόλα αυτά όμως, είναι μία ταινία με ζωντανά εφέ, αγωνία, δράση, ωραία μουσική και πάνω από όλα μία διαφορετική όψη πολεμικού film… Περισσότερα

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης και Κατερίνας Ανδρεάκου (freecinema.gr)

Οι συμμαχικές δυνάμεις βρίσκονται παγιδευμένες στα παράλια της Δουνκέρκης, ανήμπορες να ξανοιχτούν προς τη Μάγχη και να βρουν καταφύγιο στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς δέχονται την αδιάκοπη επίθεση του γερμανικού στρατού από στεριά, θάλασσα και αέρα… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Κι όλα αυτά τα εναγώνια, ο Νόλαν τα φιλμάρισε με τον «παλιό» τρόποˑ με 65άρι φιλμ, με αληθινά Spitfire να πετούν, με vintage σκάφη να βολοδέρνουν στην παλίρροια της αληθινής Δουνκέρκης και εκατοντάδες κομπάρσους να μεταφέρουν όλη την γκάμα συναισθημάτων σε ένα πεδίο μάχης του Β’ Παγκόσμιου (για τους φαν του Χάρι Στάιλς, το μέλος των One Direction πραγματοποιεί ένα καθ’ όλα αξιοπρεπές κινηματογραφικό ντεμπούτο). Η δε οπτική φαντασμαγορία που παραδίδει ο Νόλαν ενισχύεται τελεσίδικα από το εξαιρετικό σάουντρακ, που υπογράφει ο εμπειρότατος Χανς Ζίμερ, βάζοντας πίσω από τα έγχορδα και τις μελωδίες του φυσικούς ήχους –με προεξάρχον το τικ-τακ ενός ρολογιού που μετράει αντίστροφα τον ανελέητο ιστορικό χρόνο. Ωραίο σινεμά, αλήθεια… Περισσότερα

Κριτική Στελίνα Θεοδοσοπούλου (gr.ign.com)

Η ιστορία είναι ο πρωταγωνιστής και δεν έχει σκοπό να ενισχύσει τους χαρακτήρες. Το γεγονός βέβαια πως σε μια τόσο έντονη πολεμική ταινία δεν έχουμε κάποιον συγκεκριμένο ήρωα, μπορεί να απομακρύνει συναισθηματικά κάποιον θεατή, κάνει όμως το φιλμ μοναδικό και ιδιαίτερο, ίσως όπως αρμόζει κιόλας σε μια τέτοια ιστορία… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Για την ακρίβεια, αίμα βλέπουμε πολύ λίγο στην ταινία, και αυτό βεβαίως λειτουργεί υπέρ της. Ο Νόλαν ενδιαφέρεται για τον τρόμο που προκαλεί το σφύριγμα της βόμβας που πέφτει, όχι για το αποτέλεσμα της ρίψης με την απεικόνιση κομμένων ποδιών και χυμένων εντοσθίων. Εξάλλου, όπως στην «Αποκάλυψη τώρα!» του Φράνσις Κόπολα, πολύ σπάνια – αν όχι καθόλου – αντικρίζουμε το πρόσωπο του εχθρού, ο φόβος του αγνώστου είναι το σημείο όπου ο Νόλαν εστιάζει. Γι’ αυτό εξάλλου συμφωνώ με την άποψή του ότι η «Δουνκέρκη» είναι μια ιστορία επιβίωσης και όχι πολέμου. Παίζουν: Κένεθ Μπράνα, Κίλιαν Μέρφι, Μαρκ Ράιλανς κ.ά… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Πατλάκας (cinefreaks.gr)

Το Dunkirk υμνήθηκε από επιζώντες της μάχης αλλά και ιστορικούς για την ορθή απεικόνιση των ιστορικών γεγονότων αλλά και του κλίματος. Ωστόσο χάνει την ευκαιρία να γίνει κάτι ακόμη παραπάνω καθώς πέρα από μία καλή ιστορία επιβίωσης, δεν καταφέρνει να πλασαριστεί σαν ένα αντιπολεμικό είτε αντιναζιστικό μανιφέστο. Προσφέρει όμως εντυπωσιακές εικόνες ειδικά σε όποιον καταφέρει να το δει σε ΙΜΑΧ ή αντίστοιχη ποιότητα, έχοντας ωστόσο κάποια μάλλον αχρειάστα σημεία εξέλιξης όπως για παράδειγμα όλο το κομμάτι της ερμηνείας του Tom Hardy, που πετάει ένα μαχητικό κατά την διάρκεια όλης της ταινίας, πάνω από την θάλασσα και το πεδίο της μάχης… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Νυκταράκης (filmboy.gr)

Μπορεί το σκηνικό να θυμίζει το Saving Private Ryan, αλλά με μια αντίθετη διαδρομή και ιδεολογία, ο Nolan δεν κάνει μια υπερηρωική και πατριωτική ταινία όπως αυτή του Spielberg, αλλά μια ταινία για αντιήρωες. Για μικρά παιδιά, αθώα και μη πολιτικοποιημένα, που λειτουργούν ως πιόνια στον παραλογισμό του πολέμου, και το μόνο που επιθυμούν είναι να επιβιώσουν και να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Για αυτό το λόγο περιορίζει στο ελάχιστο τους διαλόγους, δεν αναπτύσσει τους περισσότερους χαρακτήρες (για πολλούς δεν μαθαίνουμε καν τα ονόματα), ενώ στους ρόλους των στρατιωτών χρησιμοποιεί ένα νεανικό και αρκετά άγνωστο καστ, ώστε να ταυτιστούμε με την εικόνα νεαρών παιδιών, όπως αυτά που υπηρετούν στον πόλεμο… Περισσότερα

Κριτική Άκης Καπράνος (Τα Νέα)

Με άλλα λόγια: η νίκη των στρατιωτών είναι μια νίκη της ανθρωπότητας και η νίκη του Νόλαν επί του Χρόνου μια νίκη του κινηματογράφου. Ολα διαδραματίζονται  σε 100 λεπτά: εκεί όπου οι χρεοκοπημένες ιδεολογικά κοινωνικές επιφάσεις της Marvel χρειάζονται 2,5 ώρες για να μασκαρέψουν την υποκρισία της Χολιγουντιανής Μηχανής, ο Νόλαν επιστρέφει στον άνθρωπο, αλλά και στο καθαρό σινεμά με ένα μεγάλο κινηματογραφικό επίτευγμα… Περισσότερα

Κριτική Νίνος Φένεκ-Μικελίδης (enetpress.gr)

Έξυπνη πάντως η ιδέα του σκηνοθέτη να παρουσιάσει, στα τελευταία πλάνα, τον ιστορικό λόγο του Τσόρτσιλ για την τραγωδία αλλά και την ενθάρρυνση για τη μελλοντική αντίσταση που ακολούθησε να διαβάζεται, αυτή τη φορά, όχι από τον ίδιο τον Βρετανό πρωθυπουργό (πράγμα που έχουμε δει δεκάδες φορές σε αγγλικές ταινίες) αλλά από ένα απλό στρατιώτη… Περισσότερα

ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ

(DUNKIRK)

Σκηνοθεσία: Christopher Nolan

Σενάριο: Christopher Nolan

Φωτογραφία: Hoyte Van Hoytema

Μοντάζ: Lee Smith

Μουσική: Hans Zimmer

Παραγωγοί: Christopher Nolan, Emma Thomas

Παίζουν: Fionn Whitehead (Τόμι), Damien Bonnard (Γάλλος στρατιώτης), Aneurin Barnard (Γκίμπσον), Barry Keoghan (Τζορτζ), Mark Rylance (Ντόσεν), Tom Glynn-Carney (Πήτερ), Tom Hardy (Φάριερ), Jack Lowden (Κολίν)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά

Διάρκεια: 106΄

Είδος: περιπέτεια, δράμα, πολεμική, ιστορική

Ημερομηνία εξόδου: 24/8/2017

Εταιρεία διανομής: Tanweer.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών