46ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ-ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Σεπ 09, 2023 Κινηματογράφος 0

46^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

46^ο Φεστιβάλ Δράμας-τέταρτη ανταπόκριση: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Και οι επιθυμίες αν γίνονταν πραγματικότητα; Τότε ίσως ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος. Μπορεί και όχι! Ποιος ξέρει μπορεί να είναι καλύτερα έτσι ή μια ενδιάμεση κατάσταση ίσως είναι προτιμότερη. Θέματα που η ζωή η ίδια δεν έχει διευκρινίσει, πόσο μάλλον ο κινηματογράφος. Ωστόσο, κάποιες από τις ταινίες, που θα συζητήσουμε σε αυτό το σημείωμα, έχουν στη θεματική τους τις κρυφές ή μη κρυφές επιθυμίες μας. Δείχνουν ότι αυτό το γεγονός από μόνο του, η ύπαρξη της επιθυμίας, είναι σημαντικό. Και όντως έτσι είναι! Αν μας ξεπεράσει η ζωή είναι ένα μάθημα. Αν προσθέσουμε εμείς κάτι, επίσης. Ας αφήσουμε όμως τις ταινίες να μιλήσουν μόνες τους.

46^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ-ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ

Η πρωταγωνίστρια θέλει να το σκάσει. Στην ταινία «Το χάος που άφησε πίσω της», 33΄, 2023, ελληνική παραγωγή, ζει σε ένα περιβάλλον που δεν την ευχαριστεί. Ο Νίκος Κολιούκος σκηνοθετεί πολύ όμορφα ένα καταπληκτικό ντουέτο. Η Μαρίνα Σιώτου παίζει με το Γιάννη Τσορτέκη. Τον έχουμε δει και σε άλλες ταινίες μικρού μήκους σε αυτό το Φεστιβάλ. Ο Τσορτέκης ενσαρκώνει διαφορετικούς χαρακτήρες και τους παίζει όλους το ίδιο καλά. Αυτό δείχνει το υποκριτικό του χάρισμα. Η Μαρίνα Σιώτου δεν πάει πίσω. Ζει με τον πατέρα της που είναι αλκοολικός. Είναι αναγκασμένη να τον περιθάλπει. Αυτό είναι ένα φρένο στην μουσική της καριέρα στο Παρίσι που την περιμένει. Είναι εχθρική με τον πατέρα της, μέχρι το τέλος που δείχνει ότι συμφιλιώνεται.

Οι εναλλαγές των χαρακτήρων είναι πολύ καλές. Όχι μόνο κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, πολύ περισσότερο, δημιουργούν διαφορετικά αφηγηματικά τοπία που πάνε την ιστορία αλλού. Από ένα κλασικό μελό, μία κόντρα κόρης-πατέρα, θα πάμε σε μια σύγχρονη απεικόνιση της ελληνικής κοινωνίας, σε ένα ζεστό οικογενειακό περιβάλλον που δυναμιτίζεται και, τελικά, σε μια πρόσκαιρη συμφιλίωση.

“46^ο Φεστιβάλ Δράμας-τέταρτη ανταπόκριση:

ξεδιπλώνεται και μας βάζει το ερώτημα:

Ποια είναι η πραγματικότητα;”

Για μια σπουδαστική ταινία όλα αυτά δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Το σενάριο είναι πολύ δεμένο, η σκηνοθεσία αποτυπώνει το χώρο και την επιθυμία. Ακόμα μας δείχνουν αυτό που υπάρχει πίσω από όλα αυτά, οι κόντρες που η ίδια η κοινωνία φυτεύει σε μια οικογένεια. Η ταινία μας «ανοιγοκλείνει» το μάτι: Ο πατέρας είναι ένας κακός χαρακτήρας; Το θέλει ο ίδιος ή είναι κάποια στοιχεία που έχουν δράσει στον ψυχικό του κόσμο; Ποια είναι αυτά; Η κόρη δεν μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο της; Τι είναι αυτό που την εμποδίζει; Τελικά, τι είναι αυτό που την τραβά στον πατέρα της; Οι απαντήσεις θα δοθούν από το θεατή, ακολουθώντας το γοητευτικό παιχνίδι του «ανοιχτού έργου».

46^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ-ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Ο Matteo Pizzocaro έρχεται με τη δεύτερη ταινία του μικρού μήκους. «Ο κλέφτης», 11΄, 2023, ελληνική παραγωγή, είναι ένα όμορφο κινηματογραφικό παιχνίδι. Σε ένα σπίτι βρίσκεται ένας άντρας και μια γυναίκα. Η γυναίκα είναι η ένοικος. Πιστεύει ότι ο άντρας είναι ένας κλέφτης. Είναι όμως; Και αν αυτή είναι κλέφτης; Τι ισχύει από τα δύο; Η Μαργαρίτα τον ερωτά και προσπαθεί να μάθει. Και αν δεν τη λένε Μαργαρίτα;

Μια νεφελώδης κατάσταση που παρουσιάζεται στα μάτια του θεατή. Αυτό το νεφέλωμα παρουσιάζεται σταδιακά, ξεδιπλώνεται και μας βάζει το ερώτημα: Ποια είναι η πραγματικότητα; Ο κλέφτης, θα απαντήσει η Αντουανέττα Αγγελίδη. Ίσως!

Εμείς όμως θα περιμένουμε μέχρι το τέλος για να καταλάβουμε τι γίνεται. Ουσιαστικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα πάντα. Προσπαθούμε και φτάνουμε στο σημείο να κατανοήσουμε κάποιες πτυχές της πραγματικότητας για να φτιάξουμε τη δική μας έκφανση του πραγματικού. Έτσι αναφέρει η ψυχολογία και εδώ επαληθεύεται. Μας βοηθά ο παπαγάλος. Θα έρθει ο ντελιβεράς. Πιο μπροστά η γυναίκα έχει απειλήσει με πιστόλι τον άντρα και του έχει πάρει το πορτοφόλι. Αυτός φεύγει τρέχοντας. Τώρα ποιος είναι ο κλέφτης;

“46^ο Φεστιβάλ Δράμας-τέταρτη ανταπόκριση:

το κύμα εκβράζει κάποια πτώματα.”

Όταν χτυπά η πόρτα είναι θυμωμένη και την ανοίγει κρατώντας απειλητικά το πιστόλι. Αλλά είναι ο ντελιβεράς. Τον καθησυχάζει λέγοντας ότι είναι ψεύτικο, για μια παράσταση, όντως έτσι είναι. Παίρνει την πίτσα μαργαρίτα, ο παπαγάλος επαναλαμβάνει το όνομα. Ποια είναι η γυναίκα; Είναι όντως ηθοποιός; Είναι κλέφτης; Είναι, κλέβει εικόνες και δημιουργεί πραγματικότητες, όπως ο σκηνοθέτης της ταινίας που έχει φτιάξει ένα καλό έργο με πολύ καλές ερμηνείες. Η σκηνοθεσία δεν αφήνει κενά, όλα γίνονται σε ένα σπίτι και αυτό δεν κουράζει.

46^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ-ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Η «Παλίρροια», 16΄, 2023, ελληνική παραγωγή, είναι η ταινία του Γιώργου Μπουγιούκου. Είμαστε σε μια παραλία. Το κύμα εκβράζει κάποια πτώματα είναι μετανάστες που έχουν πνιγεί. Οι λουόμενοι αναστατώνονται και θέλουν να φύγουν. Ο ιδιοκτήτης της καντίνας καλεί για να πάρουν τα πτώματα. Μένουν μόνο ένας άντρας που έχει τσακωθεί με την κοπέλα του, και μια γυναίκα που, από ευαισθησία, θέλει να κανονίσει τι θα γίνει.

Πέρα από την ευαισθητοποίηση σε αυτό το θέμα, το σχόλιο για την αποξένωση του Έλληνα πολίτη από τον συνάνθρωπό του, η ταινία δεν έχει κάτι άλλο να μας πει. Ωραία, όλα τέλειωσαν. Θα έρθουν να «μαζέψουν» τα πτώματα. Αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι όλα είναι καλά; Ποια είναι η άποψη του σκηνοθέτη για αυτό το θέμα; Δεν έχουμε απάντηση. Ούτε η σκηνοθεσία μας δίνει μια αφορμή για προβληματισμό.

“46^ο Φεστιβάλ Δράμας-τέταρτη ανταπόκριση:

αυτά τα νέα κορίτσια ψάχνονται

και δε βρίσκουν τον εαυτό τους.”

Αντίθετα, η ταινία «Good girls: a virginity odyssey», 17΄, 2023, ελληνική παραγωγή, των Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα, μας βάζει κάποια θέματα. Δύο φίλες γίνονται 18 ετών. Κάνουν το πάρτι τους και θέλουν να γευτούν τη σεξουαλική πράξη. Είναι αδιάφορο αν ο άντρας θα τους αρέσει ή όχι. Στο φινάλε θα το κάνουν μόνες τους. Αλλά καλύτερα είναι με έναν άντρα.

Οι σκηνές στο πάρτι, όπως κινηματογραφούνται, μας βάζουν στο κλίμα της αλλοτρίωσης. Όπως οι «Χήρες του 15 ετών», του Ζαν Ρους, έτσι και αυτά τα νέα κορίτσια ψάχνονται και δε βρίσκουν τον εαυτό τους. Η ταινία τελειώνει και αυτές ακόμα αναζητούν αυτό τον άπιαστο στόχο. Ψάχνουν να κάνουν έρωτα και όχι να ερωτευτούν. Αυτό είναι δύσκολο και κουραστικό για τον άνθρωπο. Είναι μια νεύρωση που το επιβάλλει και όχι ο δικός τους εαυτός.

Αυτό θέλει να μας πει η ταινία και ολοκληρώνεται το θέμα της με όμορφο τρόπο. Καλά πλάνα, σπιντάτος ρυθμός, όπως απαιτεί ένα πάρτι, διάλογοι που μας βάζουν στο θέμα, μια ταινία που ολοκληρώνει καλά το θέμα της. Ένα σκηνοθετικό δίδυμο που έχει δοκιμαστεί ήδη στον κινηματογραφικό χώρο, μας δίνει μια καλή παραγωγή.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ-ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΑΡΘΡΩΝ

Διαβάστε τα άρθρα σχετικά με το Φεστιβάλ Δράμας που έχουμε δημοσιεύσει

Δείτε τα βίντεο που έχουμε δημιουργήσει