ΖΟΓΙΑ

Απρ 29, 2014 Κινηματογράφος 0

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Από την Πέμπτη, 1^η Μαΐου 2014, αποκλειστικά στον κινηματογράφο Ζέφυρο σε επανέκδοση η ταινία «Zoya», Σοβιετική Ένωση, 1955, ασπρόμαυρη. Η ταινία «Zoya» είναι κατ’αρχήν η κινηματογραφική μεταφορά μιας αληθινής ιστορίας· της ιστορίας μίας από τις πιο αγαπημένες εθνικές ηρωίδες της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του 2^ου Παγκόσμιου Πολέμου: της Zoya Kosmodemyanskaya.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής πολιορκία της Μόσχας, μια ατρόμητη 18χρονη κοπέλα που ονομάζεται Zoya, ρισκάρει τη ζωή της για «την πατρίδα και το κόμμα». Συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς, υπομένει ανείπωτα βασανιστήρια στα χέρια της Γκεστάπο, αλλά εξακολουθεί να αρνείται να προδώσει τους συντρόφους της.

Ακόμη και προ της αγχόνης, η Zoya μιλάει έξω από τα δόντια στους δήμιούς της Ναζί και βροντοφωνάζει όλα όσα πιστεύει και πρεσβεύει. Η ζωή της Zoya παρουσιάζεται σε μια σειρά από φλας μπακ. Η Galina Vodiantiskaya ενσαρκώνει το χαρακτήρα της ηρωίδας όταν είναι ενήλικας, ενώ η Κatya Skvortsova εμηνεύει τη Zoya όταν ήταν παιδί. Σημειωτέον ότι λίγα χρόνια αργότερα ο Χάουαρντ Φαστ γύρισε την αγγλική έκδοση της ταινίας, για να μπει λίγο μετά στη «μαύρη λίστα» του μακαρθισμού ως φιλοκομουνιστής…

Κλασικό δείγμα της χρυσής εποχής του σοβιετικού κινηματογράφου. Μία από τις πιο φημισμένες σοβιετικές ταινίες της χρυσής εποχής του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που αφηγείται τη ζωή της Zoya Kosmodemyanskaya, ηρωίδας του αντιφασιστικού αγώνα που απαγχονίστηκε σε ηλικία μόλις 18 ετών από τους Γερμανούς.

Η Zoya γεννήθηκε τη μέρα που πέθανε ο Λένιν. Τα παιδικά της χρόνια συμπίπτουν με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τη δημιουργία του σύγχρονου βιομηχανικού σοβιετικού κράτους. Από μικρή θα δείξει κλίση στο διάβασμα και κυρίως για βιβλία της ιστορίας και της κλασικής ρωσικής λογοτεχνίας. Ο θάνατος του πατέρα ενός συμμαθητή και φίλου της στον Εμφύλιο Πόλεμο της Ισπανίας θα της αποκαλύψει μια άλλη πραγματικότητα, τον κίνδυνο του φασισμού, αλλά ταυτόχρονα θα εμπεδώσει μέσα της την έννοια του καθήκοντος και της αγάπης προς την πατρίδα που μπορεί να φτάσει ως την ύστατη αυτοθυσία.

Θα γίνει ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας κι όταν ξεσπάσει ο πόλεμος θα ζητήσει να πάει στα μετόπισθεν μαζί με τους παρτιζάνους, θα συλληφθεί σε μια απόπειρα σαμποτάζ, θα βασανισθεί άγρια και θα απαγχονιστεί.

ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ

Η Zoya είχε την τύχη ή την ατυχία να γεννηθεί σε μια εποχή ταραγμένη και σ’ ένα νεοϊδρυθέν καθεστώς που είχε ανάγκη από ήρωες, άτομα με αποφασιστικότητα, θάρρος κι αυταπάρνηση, έτοιμα να θυσιαστούν για τον κομμουνισμό, το κόμμα, την πατρίδα. Δεν ήταν μια περίοδος με πολλές επιλογές κι η προσωπική ευτυχία συνέπιπτε με τη συλλογική.

Ο πόλεμος με την Γερμανία όξυνε ακόμα περισσότερο τα πράγματα κι έκανε πιο επιτακτική ανάγκη την αφοσίωση στο κόμμα. Ας μη ξεχνάμε ότι η ταινία γυρίσθηκε προτού τελειώσει ο πόλεμος κι ότι ο διδακτικός και ηρωικός χαρακτήρας της είχε μια άμεση πρακτική χρησιμότητα.

Ωστόσο η «Zoya» ξεχωρίζει από άλλες κοινές προπαγανδιστικές ταινίες, με τη δύναμη των εικόνων της και την πλαστικότητα των κάδρων της. Οι σκηνές του βασανισμού της Zoya που σέρνεται μισόγυμνη στα χιόνια, έχουν πάνω τους κάτι το σχεδόν θρησκευτικό και πλησιάζουν τη χριστιανική εικονογραφία.

Το φάντασμα του Ντράγερ και του «Πάθους της Zαν ντ’ Αρκ» ίσταται πάνω από την ταινία και η γεμάτη αυταπάρνηση, αλλά και παιδική πραότητα, μορφή της Zoya θυμίζει την Φαλκονέτι. Τέλος, η μουσική του Σοστακόβιτς εντείνει τη δραματική διάσταση αυτών των εικόνων, που αποθανατίζουν τη ζωή μιας έξω από κοινά δεδομένα ηρωίδας, η οποία εξέφρασε όσο κανείς άλλος την εποχή της.

«Δεν μπορείτε να μας κρεμάσετε όλους…» «Υπάρχουν διακόσιοι εκατομμύρια από μας, δεν μπορείτε να μας κρεμάσετε όλους…» Χαρακτηριστική ατάκα προς τους μετέπειτα δήμιούς της Zoya Kosmodemyanskaya, που γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1923, πάλεψε τον φασισμό όσο λίγοι, συνελήφθη, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και εκτελέστηκε με απαγχονισμό στις 29 Νοεμβρίου 1941.

Σημειωτέον ότι ήταν η πρώτη γυναίκα που ανακηρύχθηκε σε «Εθνικό Ήρωα» της Σοβιετικής Ένωσης, στις 16 Φεβρουαρίου, 1942, τρεισήμισι μήνες μετά τον θάνατό της. Τα επόμενα χρόνια, αμέτρητοι δρόμοι, δεκάδες κολχόζ και πρωτοπόρες σοβιετικές οργανώσεις ονομάστηκαν Zoya Kosmodemyanskaya. Επίσης Σοβιετικοί ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες και γλύπτες αφιέρωσαν τις εργασίες τους στη Zoya, που ήταν γνωστή και με το όνομα Τάνια (ήταν το πατριζάνικο όνομά της). Επίσης χτίστηκε ένα μνημείο προς τιμή της όχι μακριά από το χωριό της, το Petrischevo (το κατασκεύασαν οι γλύπτες Α. Ikonnikov και Β. Α. Feodorov).

ΠΡΟΤΠΥΟ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ

Κάθε άλλο παρά υπερβολή θα ήταν αν αναφέραμε ότι η ταινία του Άρνσταμ δημιούργησε ένα πρότυπο στον σοβιετικό γυναικείο πληθυσμό. Ειδικά η ερμηνεία της Galina Vodyanitskaya έδωσε μια ξεχωριστή διάσταση στην Zoya, μετατρέποντάς την σε εθνικό ίνδαλμα. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τα επόμενα χρόνια οι περισσότερες γυναίκες στη χώρα ντύνονταν και χτενίζονταν όπως η Ζόγια.

Αυτό, ωστόσο, που υμνήθηκε περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν η αντοχή που επέδειξε η Zoya στα ανείπωπα βασανιστήρια στα οποία την υπέβαλαν οι ναζί.

«Η μικρή ηρωίδα του λαού σας παρέμεινε αφοσιωμένη στα ιδανικά της. Είχε γίνει μπλε από το κρύο, το αίμα έτρεχε από τις πληγές της, αλλά δεν είπε τίποτα, δεν πρόδωσε κανέναν.», είπε χαρακτηριστικά λίγους μήνες αργότερα στους Σοβιετικούς αξιωματικούς ο Γερμανός λοχίας Karl Bauerlein, όταν συνελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό, αναφερόμενος στα βασανιστήρια στα οποία είχε υποβληθεί η Ζόγια από τον αντισυνταγματάρχη της Γκεστάπο Ruderer.

«Είναι μεγάλο πράγμα να πεθαίνεις για τους ανθρώπους σου, για τους συντρόφους σου»

«Δεν φοβάμαι το θάνατο, σύντροφοι! Είναι μεγάλο πράγμα να πεθάνει κάποιος για τους ανθρώπους του, για τους συντρόφους του», ήταν η μόνιμη επωδός της

Και ιστορική, βέβαια, η φράση που είπε στους δήμιούς της, την ώρα που της περνούσαν τη θηλιά στον λαιμό: «Θα με κρεμάσετε τώρα, αλλά δεν είμαι η μόνη. Υπάρχουν διακόσια εκατομμύρια από εμάς, και δεν μπορεί να μας κρεμάσετε όλους! Θα πάρουν εκδίκηση για τον θάνατό μου. Είναι βέβαιο ότι η νίκη θα είναι δική μας!»

Οι δήμιοι τράβηξαν βίαια το σχοινί, η θηλιά σφίχτηκε γύρω από το λαιμό της Τάνιας. Αλλά εκείνη το τράβηξε και με τα δύο της χέρια, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και φώναξε με όλη τη δύναμη της φωνής της: «Αντίο, σύντροφοι! Μην φοβάστε! Ο Στάλιν είναι μαζί μας! Η νίκη θα έρθει!»…

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Ο Λέβ Άρνσταμ γεννήθηκε το 1905. Σπούδασε μουσική, αλλά γρήγορα στράφηκε προς το θέατρο. Αφού αρχικά δούλεψε ως ηθοποιός σε διάφορους μικρούς και ασήμαντους ρόλους, άρχισε να εκδηλώνει το ενδιαφέρον του για την Έβδομη Τέχνη. Η πρώτη επαφή του με το σινεμά ήταν η συνεργασία του (ως ηχολήπτης) στις πρώτες ομιλούσες ταινίες των Γιούτγκεβιτς, Κόζιντσεφ και Έρμλερ. Το 1936 πέρασε οριστικά στην σκηνοθεσία, αναδειχθείς σε έναν από τους πιο τυπικούς και καλύτερους σκηνοθέτες του -μετέπειτα- σοσιαλιστικού ρεαλισμού.