Η ΚΟΡΗ
THE DAUGHTER
του Γιάννη Φραγκούλη
Στις 28/9/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Κρίστιαν επιστρέφει, μετά από πολλά χρόνια, στο σπίτι του για να βρεθεί στο γάμο του πατέρα του με την κατά πολύ νεότερή του οικονόμο του. Εκεί θα αντιμετωπίσει το οικογενειακό δράμα που ξέρει από παλιά.
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Πρόκειται για τη μεταφορά του θεατρικού έργου «Αγριόπαπια», του Ίψεν. Ο Simon Stone το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Ο σκηνοθέτης ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από το θέατρο. Έκανε ένα μέρος της ταινίας «The turning», το «Reunion», παραγωγής του 2013, και το 2015 έκανε την «Κόρη», ουσιαστικά πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Η πείρα του στην κινηματογραφική γλώσσα είναι μηδαμινή. Αποφάσισε να σηκώσει ένα μεγάλο βάρος, να μεταφράσει το θεατρικό έργο του Ίψεν, «Αγριόπαπια», στην κινηματογραφική γλώσσα. Με την «Κόρη» κέρδισε δέκα βραβεία, «τοπικού» χαρακτήρα, όλα από την χώρα του, την Αυστραλία.
Το έργο το οποίο ανέλαβε χαρακτηρίζεται από τον ουμανισμό του. Ο Ίψεν ανέλυσε τους χαρακτήρες του και έκανε αυτή τη σύνθεση που έδωσε μία ακριβή εικόνα της βορειοευρωπαϊκής κοινωνίας, σε τρεις διαστάσεις: στις δύο διαστάσεις της επιφάνειας του ανθρώπινου χαρακτήρα, των συμπεριφορών και των ιδεών που τις κινητοποιούν, και στη διάσταση που ξεκινά από τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου για να φτάσει στην εκδήλωση των συναισθημάτων του, στις συμπεριφορές.
Φυσιολογικά το έργο είναι να είναι γεμάτο από θεατρικές συμβάσεις. Τα πρόσωπα παίζουν εκδηλωτικά, το πρώτο επίπεδο της σκηνής φαίνεται περισσότερο και εκδηλώνει τις συμπεριφορές, τα συναισθήματα βγαίνουν με εκκωφαντικό τρόπο προς τα έξω. Αυτό ισχύει για όλα τα θεατρικά έργα. Στον κινηματογράφο όμως αυτά «δηλώνονται» στο θεατή με άλλους τρόπους, με κοντινά πλάνα, με το φλου, τα ειδικά εφέ, έτσι ώστε να δοθεί έμφαση σε ένα μέρος της εικόνας και όχι σε ένα άλλο, σε ένα πρόσωπο μόνο ή σε κάποια χαρακτηριστικά αυτού του προσώπου.
Ο Stone δεν κάνει τίποτε από όλα αυτά. Απλά μεταφέρει τις θεατρικές συμβάσεις στον κινηματογράφο και έτσι δημιουργεί ένα λόγο που είναι αυτιστικός. Μιλάει μία γλώσσα ακατάληπτη, δύσκολα αναγνωρίσιμη από το θεατή, δεν μπορεί αυτός να βρει κάτι από το κινηματογραφικό έργο από το οποίο να πιαστεί για να μπορέσει να έρθει η ταύτιση. Όπως στο κινηματογραφικό έργο «Μία μέλισσα τον Αύγουστο», του Αθερίδη, που είχε ξεκινήσει από θεατρικό έργο, το θεατρικό έκανε τεράστια επιτυχία, το κινηματογραφικό παταγώδη αποτυχία αφού, όπως είχε πει ο ίδιος, «δε χρειάστηκε τίποτε να αλλάξουμε».
Ακόμη, ο Stone κρατά τις συμβάσεις που μας οδηγούν στο ψέμα, τις δέχεται και δεν επιχειρεί την ελάχιστη ανατροπή τους, έστω κάποια ρήγματα στα θεμέλιά τους, όπως είχε γίνει στην «Οικογενειακή γιορτή», τη δεύτερη ταινία του Δόγματος, στη Δανία. Αυτό έχει δύο συνέπειες. Η πρώτη είναι ότι το έργο λειτουργεί σε ένα μόνο επίπεδο, άρα δεν υπάρχει η ανατροπή και, κατά συνέπεια, ο ρυθμός είναι χαμηλός και δε δημιουργεί ενδιαφέρον στο θεατή. Η δεύτερη είναι ότι ιδεολογικά η ταινία είναι απαράδεκτη, δε συμβαδίζει με την ηθική της κοινωνίας, δε διδάσκει τίποτε και δεν προτείνει συμπεριφορές.
Έτσι, η «Κόρη» ρίχνεται στη λίμνη και βουλιάζει αμέσως όπως μία βαριά πέτρα, αφού κουβαλάει όλα τα ελαττώματα της λάθος γλώσσας, των ακατανόητων συμβάσεων, της έλλειψης ανάλυσης χαρακτήρα, την απουσία της δόμησης ενός προτεινόμενου χαρακτήρα στη σύγχρονή μας κοινωνία. Μόνο στους Αυστραλούς είπε κάτι, πιθανόν έπιασε την ευαίσθητη χορδή τους, ένα έργο δικό τους, μία εμμονή.
ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)
Αν και αφηγηματικά τα καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, βοηθούντος και του έμπειρου καστ, δεν αποφεύγει ευκολίες που σήμερα πλέον φαντάζουν ξεπερασμένες, ενώ στην ουσία μένει στεγνή από αληθινά ηθικά διλήμματα –όπως η πρόθεση του Κρίστιαν να αποκαταστήσει με κάθε κόστος την αλήθεια, σταθερή προβληματική του Ίψεν–, τα οποία αγωνίζεται να μετατρέψει σε ζητήματα ζωής και θανάτου… Περισσότερα
Κριτική Αλέξανδρος Κυριαζής (filmboy.gr)
Το The Daughter είναι σαν ένα όμορφο αλλά άγευστο γεύμα, το οποίο καταλήγει με ένα αναπάντεχο σόου πυροτεχνημάτων. Ωραία τα πυροτεχνήματα, αλλά δεν είναι ικανά να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα άνοστα φαγητά… Περισσότερα
Κριτική Νίκος Παλλάτος (freecinema.gr)
Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του πλούσιου πατέρα που διαφεντεύει την περιοχή, ως η πηγή όλων των καλών αλλά και όλων των κακών του τόπου του, στα πρότυπα μιας κριτικής ματιάς του καπιταλιστικού συστήματος (ερχόμενης, ασφαλώς, από το μακρινό παρελθόν του προπολεμικού σοβιετικού κινηματογράφου), αφού η μεταφορά της στον σύγχρονο κόσμο της οικονομικής κρίσης και των ηθικών καταπτώσεων πετυχαίνει σχετικά το στόχο. Εκεί που δεν πετυχαίνει το φιλμ, είναι στη διατήρηση ενός στοιχειώδους καλού βηματισμού της αφήγησης μετά το πρώτο μισό της διάρκειας, που κάνει τους ήδη νωχελικούς ρυθμούς να μοιάζουν ατελείωτοι… Περισσότερα
Κριτική Χρήστος Μπακατσέλος (flix.gr)
Ετσι και η ταινία του Στόουν μοιάζει σαν εκείνη την αγριόπαπια, η οποία βρίσκεται κι αυτή παγιδευμένη κάτω από το βάρος ενός έργου το οποίο μοιάζει να την κρατά γερά στο έδαφος και να μην την αφήνει να απλώσει τα φτερά της… Περισσότερα
Κριτική cinepivates.gr
Ο Στόουν φτάνει στην «καρδιά» του κειμένου του Ίψεν για να μιλήσει για ένα κλειστό κοινωνικό σύστημα (είτε πρόκειται για την οικογένεια, είτε για την μικρή κωμόπολη που πλήττεται από την ανεργία, στην οποία κινούνται οι ήρωες της Κόρης). Δεν παινεύεται ότι αφηγείται κάτι παραπάνω από το συνηθισμένο («Όλοι έχουν μια ιστορία σαν αυτή Όλιβερ, είναι τόσο παλιά όσο οι λόφοι γύρω μας» λέει κάποια στιγμή ο πατέρας – Σαμ Νιλ στον γιο του). Είναι, όμως, το συνηθισμένο που παρουσιάζεται με τρόπο πρωτότυπο… Περισσότερα
Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)
Αλλά εκεί που κερδίζει το στοίχημα ο σκηνοθέτης και κατ’ επέκταση όλη η ταινία, είναι το γεγονός ότι το πρώτο της επίπεδο είναι και στιβαρό και ικανοποιητικό (τουλάχιστον) και ψυχαγωγικό. Η κινηματογράφηση στήνεται άψογα, η διεύθυνση φωτογραφίας είναι εξαιρετική τόσο σε ότι αφορά τα εξωτερικά όσο και τα εσωτερικά. Υπάρχει κάτι το ονειρικό στο στήσιμο των πλάνων – κυρίως των εξωτερικών. Το μοντάζ και η μουσική συνεπικουρούν στην επιτυχία της ταινίας. Δεν υπάρχει βιασύνη, οι σκηνές στήνονται με γνώση και αγάπη, όλα λειτουργούν κατά πως πρέπει. Και βεβαίως, έχουμε και ερμηνείες που είναι πρώτου μεγέθους. Εκείνη που ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μας είναι η Odessa Young, βασική πρωταγωνίστρια της ταινίας στο ρόλο της Χέντβικ. Υποδύεται με ωριμότητα μια κοπέλα που βαδίζει ταχύτατα προς την ενηλικίωση: στα πρόθυρα του να γίνει γυναίκα, είναι πολύ πιο έξυπνη, πολύ πιο λογική και πολύ πιο συναισθηματική τόσο σε σχέση με τους συνομήλικούς της όσο και με τους μεγαλύτερους σε ηλικία από εκείνη. Είναι ο πιο δυνατός κρίκος – είναι όμως και ο κρίκος που σπάζει… Περισσότερα
Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)
Ο Στόουν, που είναι καταξιωμένος θεατρικός σκηνοθέτης και πραγματοποιεί εδώ το ντεμπούτο στο σινεμά, αντλεί έμπνευση από την εμβληματική «Αγριόπαπια» του Χένρικ Ίψεν, αλλά και από την δική του θεατρική διασκευή του νορβηγικού αριστουργήματος, που είχε παρασταθεί με επιτυχία πριν από λίγα χρόνια στην Αυστραλία. Συγχρόνως, εμποτίζει το σενάριό του με οξυδερκείς παρατηρήσεις για τις δυναμικές που αναπτύσσονται στις περίκλειστες επαρχιακές κωμοπόλεις και καθοδηγεί με σιγουριά το συνολικά πολύ καλό καστ του. Παρεμπιπτόντως, η Γιάνγκ και η Ότο απέσπασαν τα βραβεία υποκριτικής της Αυστραλιανής Ακαδημίας Κινηματογράφου για α’ και β’ ρόλο αντίστοιχα. Τέλος, παρά τον «θεατρικό» μελοδραματισμό στην κλιμάκωση των εξελίξεων, ο ήχος και η εικόνα επιφυλάσσουν ενδιαφέρουσες επιλογές, όπως, λόγου χάρη, η απόλυτη σίγαση κάθε ήχου σε μια καίρια σκηνή… Περισσότερα
Η ΚΟΡΗ
(THE DAUGHTER)
Σκηνοθεσία: Simon Stone
Σενάριο: Simon Stone, Henrik Ibsen (θεατρικό έργο)
Φωτογραφία: Andrew Commis
Μοντάζ: Veronika Jenet
Μουσική: Mark Bradshaw
Παραγωγοί: Jan Chapman, Nicole O’Donohue
Παίζουν: Geoffrey Rush (Χένρι), Nicholas Hope (Πήτερσον), Sam Neill (Γουόλτερ), Ewen Leslie (Όλιβερ), Richard Sutherland (Κρεγκ), Paul Schneider (Κρίστιαν), Robert Menzies (ταξιτζής), Anna Torv (Άννα), Odessa Young (Χέντβιγκ), Miranda Otto (Σαρλότ)
Χώρα παραγωγής: Αυστραλία
Έτος παραγωγής: 2015
Γλώσσα: αγγλικά
Διάρκεια: 96΄
Είδος: δράμα
Ημερομηνία εξόδου: 28/9/2017, στον κινηματογράφο Θησείον
Εταιρεία διανομής: Neo Films.
Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.
