CAKE
Η Κλερ Σίμονς πονάει, όλη την ώρα. Ο χρόνιος σωματικός της πόνος είναι προφανής από τις ουλές της αλλά και τον τρόπο που κινείται -κάθε βήμα της προκαλεί μορφασμούς πόνου. Ο ψυχολογικός της πόνος, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερος: η οργή και η απελπισία της προκαλούν ξεσπάσματα θυμού και αφιλτράριστης ειλικρίνειας που έχουν απομακρύνει από κοντά της όλα της τα αγαπημένα πρόσωπα, τα οποία δεν αντέχουν να την βλέπουν να βυθίζεται στον εθισμό της σε διάφορες ουσίες για να αντέξει.
Η αυτοκτονία μιας νεαρής γυναίκας από την ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης στην οποία συμμετέχει, θα δώσει στην Κλερ έναν νέο στόχο ζωής: να μάθει περισσότερα για αυτήν την γυναίκα που ελάχιστα γνώριζε, εισβάλλοντας στη ζωή του χήρου της και του μικρού παιδιού της, και να εξερευνήσει τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, κινδύνου και λύτρωσης.
Σημειώθηκε φέτος ένας μικρός ντόρος γύρω από το πρόσωπο της αγαπημένης μας από τη σειρά «Φιλαράκια», Jennifer Aniston. Ο λόγος; Ο ρόλος της στη συγκεκριμένη ταινία. Καθώς την έχουμε συνηθίσει σε ρομαντικούς και κυρίως κωμικούς ρόλους («We are the Millers», «Horrible bosses» κ.ά), με ελάχιστες δραματικές εμφανίσεις («The good girl», «Εκτός τροχιάς» ) μας κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον ότι πρωταγωνιστεί σε τέτοιου είδους δραματική ταινία. Έρχεται να μας αποδείξει πως μπορεί να παίξει και σε δράμα. Και το καταφέρνει είναι η αλήθεια, μέχρι ένα σημείο. Παράλληλα, είναι ευχάριστο το γεγονός να τη βλέπουμε σε κάτι τόσο διαφορετικό από το συνηθισμένο της. Για την ερμηνεία της αυτή, κατάφερε να αποσπάσει μια υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας με την ερμηνεία της, φτάνοντας μιαν ανάσα από την πρωταγωνιστική οσκαρική πεντάδα.
Ο σκηνοθέτης Daniel Barnz βασίζεται εξ ολοκλήρου πάνω της και είναι φανερό πως η Aniston κρατά στις υποκριτικές πλάτες της όλη την ταινία. Πάλι καλά που υπάρχει και αυτή βασικά διότι από άποψη σεναρίου, η ταινία μπάζει. Εκτός από τους πλατειασμούς που αναπόφευκτα προκαλούν κούραση και ορισμένες χαζές ατάκες που πετάγονται, δεν εμβαθύνει σε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα που τολμά να θίξει. Η πλοκή κυλά αργά, με χαμηλότονους ρυθμούς και με την επανάληψη του μοτίβου του ψυχολογικά πονεμένου χαρακτήρα.
Το σενάριο δεν εμβαθύνει ούτε στο χαρακτήρα της Κλερ παρά επιμένει στο κομμάτι ενός σχεδόν μισάνθρωπου χαρακτήρα με συναισθηματικά τραύματα και καταπιεσμένα (καλά ) αισθήματα. Το πως και τι έχει συμβεί, το μαθαίνουμε εντελώς επιφανειακά. Μέσα στην τραγικότητα της Κλερ υπάρχει και η σχέση με την οικιακή βοηθό της. Η σχέση των δύο γυναικών που διαφέρουν κοινωνικά και οικονομικά, φαίνεται να τραβά περισσότερο το σεναριακό ενδιαφέρον, σε σημείο να παραγκωνίζεται ο πραγματικός καημός που βιώνει η Κλερ σαν πονεμένη γυναίκα-μάνα
Υ.Γ. Το «Cake» κάπου το έχασε στο ψήσιμο.. Αν θέλετε πάντως να δείτε την αγαπημένη σας ηθοποιό σε κάτι εντελώς διαφορετικό, αυτή είναι μια καλή ευκαιρία.
Παρασκευή Γιουβανάκη
(Για περισσότερες κριτικές της Παρασκευής Γιουβανάκη διαβάστε στο: http://film-c.blogspot.gr/)
email: ofellia91@gmail.com
CAKE
Σκηνοθεσία: Daniel Barnz
Σενάριο: Patrick Tobin
Φωτογραφία: Rachel Morrison
Μοντάζ: Kristina Boden, Michelle Harrison
Παίζουν: Jennifer Aniston (Κλερ Μπενέτ), Adriana Barraza (Σιλβάνα), Anna Kendrick (Νίνα Κόλινς), Sam Worthington (Ρόι Κόλινς), Mamie Gummer (Μπόνι)
Έξοδος στις αίθουσες: 26/2/2015
Για περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές, τα τεχνικά στοιχεία και την παραγωγή δείτε στο imdb.
