ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2013;

Ιαν 01, 2014 Σαν σενάριο 0

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ 2013

Είχε βγει με το φίλο του. Για να πάνε για μια μπύρα. Είναι από αυτές τις μπύρες που γίνονται δύο, μετά τρεις και στο τέλος δεν μπορείς να τις μετρήσεις. Οι μπύρες φέρνουν την κουβέντα και η κουβέντα τις μπύρες. Έτσι συμβαίνει πάντα.

Ο φίλος του άρχισε να τους βρίζει. Φταίνε πάντα οι άλλοι. Ποιοι άλλοι; Οι άλλοι. Εννοούσε, όλοι οι άλλοι εκτός από αυτόν. Ανήκε στην κατηγορία αυτών που κάθε τέσσερα χρόνια τους πονάει το χέρι και το στήθος: «Αν τους ψηφίσω εγώ ξανά αυτούς τους πούστηδες να μου κοπεί το χέρι», λέει και χτυπά στο «εγώ» το στήθος τους με το δείκτη του. Και κάθε φορά το κάνει.

Πίνουν τις μπύρες τους. Τον ακούει. Η καταστροφολογία στο αποκορύφωμά της. Και μετά στην επίθεση. Αν μου κάνουν αυτό εγώ τότε θα τους δείξω… Μιλάει συνέχεια και εκτονώνεται. Τόσο συνέχεια που πλέον δεν τον ακούει. Τον ακούει αλλά δεν μπορεί να τον προσέξει. Η ομιλία του είναι κάτι σα θόρυβος. Κάνει προσπάθεια να μην τον ενοχλεί το ατέλειωτο μπλα-μπλα του. Τότε μπορεί να σκεφτεί.

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που βρίζουν και απειλούν, μετά εκτονώνονται και δεν κάνουν τίποτε. Οι άλλοι που βρίζουν, απειλούν, αλλά προσπαθούν κάτι να κάνουν, έχουν την ελάχιστη ή σημαντική δραστηριότητα.

Οι πρώτοι είναι οι απαθείς που έχουν υπηρετήσει τη νεύρωσή τους με τις απειλές προς αγνώστους. Κομπάζουν και έχουν πειστεί ότι έχουν πάρει εκδίκηση. Ευχαριστιούνται, αλλά μετά πέφτουν ξανά στην ίδια κατάσταση, όταν το πρόβλημα εμφανίζεται ξανά και αυτοί έρχονται πάλι στη θέση του τιμωρού. Αυτό το πάνω-κάτω τους ρίχνει σε μια αμυντική και παθητική κατάσταση, τελικά κινδυνεύουν να πέσουν στην κατάθλιψη. Έχει δει πολλούς τέτοιους να περπατούν στο δρόμο με σκυμμένο το κεφάλι, κουβαλώντας στους ώμους τους τα βάρη τα δικά τους και του κόσμου.

Οι δεύτεροι είναι πιο δραστήριοι. Κατεβαίνουν σε καμιά διαδήλωση για να υπηρετήσουν την αγωνιστική τους συνείδηση. Φωνάζουν κανένα σύνθημα, φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν. Βλέπουν και τους άλλους, νομίζουν ότι είναι πολλοί. Δε σκέπτονται ότι η μεγαλύτερη πλειοψηφία είναι στο χώρο των πρώτων, όταν το συνειδητοποιούν, τότε αρχίζουν κα τους βρίζουν, ανεβαίνουν ξανά, τελειώνει η διαμαρτυρία, πάνε να την πνίξουν στα τσίπουρα. Πνίγονται. Γλυτώνουν την κατάθλιψη, αλλά πέφτουν στη βυζαντινολογία και ναρκισσιστική κατάσταση. Φαίνονται όλα αυτά στο σκοτεινό τους βλέμμα.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη κατηγορία. Αυτοί που εκνευρίζονται, βρίζουν, αγανακτούν, κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις ή σε άλλες διαμαρτυρίες και αγωνίζονται με συνέπεια, όσο μπορούν. Δεν τα καταφέρνουν πάντα, αλλά ξεκινούν την επόμενη φορά με τη φόρα που έχουν και προσπαθούν όσο μπορούν. Κάνουν προτάσεις και προσπαθούν να τις υλοποιήσουν, συμμετέχουν σε συλλογικότητες με ουσιαστικό τρόπο. Είναι η συντριπτικότατη μειοψηφία. Στο τέλος κάτι καταφέρνουν. Αλλά αυτό το «κάτι» τελικά γίνεται κάτι μεγάλο.

Γυρνά και βλέπει το φίλο του. Ακόμα δεν έχει τελειώσει το πολεμικό ανακοινωθέν του. Στρέφει το βλέμμα του στο πλήθος. Το ίδιο σκοτεινό βλέμμα και η καμπούρα που σηκώνει το βάρος κάνουν παρέλαση. Του ψελλίζει ότι κάτι του έτυχε, πληρώνει και σηκώνεται και φεύγει. Που ανήκε αυτός; Κάποιον θα πρέπει να ρωτήσει ή να κάνει τον απολογισμό του.

Η νέα χρονιά μόλις έχει μπει. Το 2014 έχει έρθει και θα πρέπει να υποσχεθεί πρώτα στον εαυτό του ότι δε θα τον προδώσει. Θα τα καταφέρει; Αυτό είναι το στοίχημα προς το παρόν. Αν τα καταφέρει θα είναι ένα υγιές κοινωνικό ζώο, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης.

Κοντινά και μακρινά πλάνα της παρέας, του κόσμου, των διαβατών, αυτών που περιμένουν. Κοντινά σε πρόσωπα, διαβάζεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Η κάμερα απομακρύνεται και το γενικό πλάνο στην κοινωνία αφήνει ανοιχτό το αφηγηματικό τοπίο.