WONDROUS BOCCACCIO

Δεκ 20, 2015 Θέατρο 0

Ο ΜΥΘΟΣ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ;

Το αριστούργημα του Βοκάκιου επηρέασε καλλιτέχνες για αιώνες, απ’τον Chaucer στο Shakespeare και απ’το Voltaire στον Poe. Η αφήγηση μας διηγείται με κλασικό τρόπο πώς επτά γυναίκες και τρεις άνδρες, οι οποίοι δραπέτευσαν από μία επιδημία πανούκλας στη Φλωρεντία, κατάφεραν να διασκεδάσουν για πάνω από δύο εβδομάδες στην ύπαιθρο.

Σε μερικές απ’τις ιστορίες η ηθική είναι υπό αμφισβήτηση, κάποιες είναι τραγικές, σε πολλές κυριαρχεί η απληστία, και σε άλλες τα δάκρυα και το γέλιο κυριαρχούν έτσι όπως μόνο η αγάπη μπορεί να τα προκαλέσει. Εδώ έχουμε μια γυμνή όψη του κακοποιημένου κόσμου που ανανεώνεται από την Αναγέννηση, κάτι που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί.

Το 1971 ο Pier Paolo Pasolini χρησιμοποίησε αυτή την εκπληκτική αφήγηση στο «Δεκαήμερον». Έκφυλο, ελαφρώς βλάσφημο, και πάντα ζωτικής σημασίας, σας παίρνει και σας ρίχνει κατευθείαν στα παραμύθια χωρίς να επιχειρήσει τη διαμόρφωση των αφηγητών. Αμέσως, μπορείτε να βρείτε τον εαυτό σας στη μέση της χάος του Μεσαίωνα όπου οι λαοί προσπαθούν να επιβιώσουν, να στηριχτούν στα πόδια τους, χωρίς να υπολογίζουν ποιος είναι πιο ανόητος ή πιο αφελής.

Για παράδειγμα, ένας αφελής, προσπαθεί να αγοράσει ένα άλογο στη μεγάλη πόλη, βρίσκει τον εαυτό του απ’τη μία μέρα στην άλλη με έναν τύπο που δεν ήξερε ότι αυτός είχε σχεδόν πνίγει στη λάσπη, ληστεύεται, του παίρνουν τα κέρματα και τα ρούχα του, και καταλήγει μέσα στο πέτρινο φέρετρο μπροστά στην Εκκλησία. Στη συνέχεια υπάρχει ο ιερέας που πείθει έναν ταξιδιώτη ότι μπορεί να μετατρέψει τη σύζυγό του σε μια φοράδα. Αρχίζει η διαδικασία αυτή χωρίς προειδοποίηση, το αφελές πλάσμα θα πάρει την ουρά της φοράδας, αυτό απαιτεί κάποιους ελιγμούς απ’τον άγιο άνθρωπο για να φτάσει στο θέμα της γυναίκας. Και σύντομα, μας παρουσιάζεται ένας ελκυστικός νεαρός εργαζόμενος που υποκρίνεται ότι είναι κωφάλαλους, έτσι μπορεί να πάρει μία δουλειά σε ένα μοναστήρι. Αυτό μπορεί να είναι μία χαοτική δομή.

Μιλώντας για το κάστινγκ δεν έχουμε δει μέχρι τώρα τόσο πολλή δουλειά για να γίνει μία πολύ καλά σχεδιασμένη εργασία. Η επιρροή απ’το Βοκάκιο είναι εμφανής, έτσι έχουμε μία γοητευτική δουλειά απ’τον Paolo και το Vittorio Taviani. Όμορφα οπτικά στοιχεία και χρώματα που μας δηλώνουν ότι έχουμε να κάνουμε με την Ιταλία. Δε χρειάζεται να μιλήσουμε για την ηλικία και την πείρα των σκηνοθετών, απλά να αναφέρουμε το «Padre Padrone», το 1977, και το «Good morning Babylon», το 1987. Με αυτή την ταινία θα αναφερθούμε στο «Cesar must die», 2012, με τις προσεγμένες ηθοποιίες, το δροσερό μοντάζ, άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για τη φθορά του χρόνου.

Τέλος πάντων, ένα παραμύθι που ξεκινάει καλά είναι αυτό του αγαθού βλάκα που είναι πεπεισμένος απ’τους συντρόφους του ότι, αν έχει ένα μαύρο βράχο με βεβαιότητα θα γίνει αόρατος. Η ρωγμή θα βρει αυτή την πέτρα και το χωριό δε θα μπορεί να διακρίνει που είναι το αστείο, αυτός πιστεύει ότι είναι ανεπαίσθητος στα μάτια των ανθρώπων και ως εκ τούτου πηγαίνει για την πόλη κλέβοντας νομίσματα, καταστρέφοντας αρτοσκευάσματα, και προσπαθώντας να αγγίξει το στήθος ενός νεαρού κοριτσιού.

Είναι σε έκσταση μέχρι να γυρίσει στο σπίτι και η γυναίκα του, μη γνωρίζοντας τίποτε για το «στόλισμά» του, αντιμετωπίζει τον άντρα της σα να μπορούσε να τον καταλάβει. Έξαλλος, εκείνος την χτυπά βάναυσα, χτυπώντας την στους τοίχους, και στη συνέχεια κάθεται στο τραπέζι για το φαγητό, μη ξέροντας ότι αυτή είναι έτοιμη να του σπάσει το κεφάλι με μία πέτρα. Εστιάζουμε στον αφηγητή που θέλει να κάνει πιστευτό το απίθανο. Εδώ δε γελάμε επειδή η βία αναιρεί την καλοσύνη που μόνο το συγκρατημένο γέλιο μπορεί να προκαλέσει σε αυτή την αφήγηση. Μία καθαρή περίπτωση της καταπιεσμένης χαράς.

Ένα άλλο νήμα έχει ο πατέρας, ο οποίος αιμομικτικά είναι ερωτευμένος με την κόρη του, δίνοντας εντολή να σκοτώσουν τον εραστή της με τρομερά αποτελέσματα, έξω απ’το πλαίσιο του «Ρωμαίου και της Ιουλιέτας». Κακώς έχει γίνει συσσώρευση απίστευτων γεγονότων που δεν μπορούν να ομογενοποιήσουν την αφήγηση των απαγωγών.

Τα ίδια προβλήματα υπάρχουν στην αφήγηση του Χένρι. Ένας νεαρός εξαθλιωμένος γάνδης, μανιωδώς ερωτευμένος με μία μάνα που έχει ένα άρρωστο παιδί, θα κάνει οτιδήποτε για αυτήν. Όταν θα ξαναέρθει για να ζητήσει μία χάρη, δε θέλει τίποτε να κάνει για αυτήν, θα περιποιηθεί μόνο το γεράκι  που έχει σαν κατοικίδιο. Και αν αυτή η χάρη αφορούσε αυτό το γεράκι, τότε τι θα γινόταν;

Πόσο παράξενη είναι η χαρά που θα μείνει σε εμάς απ’το μικρό έπος του Βοκάκιου; Η αχαλίνωτη πρωτοτυπία του, η ικανότητά του να στιγματίζει τα κουσούρια της ανθρωπότητας με μία παράξενη χαρά και η μεγάλη λατρεία για την αγάπη και τον έρωτα, σε ίσες δόσεις. Όμως οι απεικονίσεις των Taviani είναι ανιαρές. Ο Pasolini εξακολουθεί να λάμπει μετά από τέσσερις δεκαετίες.

Γιάννης Φραγκούλης

ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΒΟΚΑΚΙΟΣ

(WONDROUS BOCCACCIO

MARAVIGLIOSO BOCCACCIO)

Σκηνοθεσία: Paolo Taviani, Vittorio Taviani

Σενάριο: Paolo Taviani, Vittorio Taviani, Giovanni Boccaccio (διήγημα)

Φωτογραφία: Simone Zampagni

Μουσική: Giuliano Taviani, Carmelo Travia

Μοντάζ: Roberto Perpignani

Παίζουν: Lello Arena (Ντούκα Τανκρέντι), Paola Cortellesi (Μπαντέσα Ουζιμπάλντα), Carolina Crescentini (Ισαμπέτα), (Νικολούκιο Κακιαμανίκο), Vittoria Puccini (Καταλίνα)

Χώρα παραγωγής: Ιταλία, Γαλλία

Γλώσσα: ιταλικά

Έτος παραγωγής: 2015

Είδος: κωμωδία, δράμα, ιστορική

Ημερομηνία εξόδου: 31/12/2015

Εταιρεία διανομής: Weird Wave.

Για περισσότερα για τους συντελεστές πηγαίνετε εδώ.

• Θεατρικές παραστάσεις