ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Αυγ 13, 2017 Κινηματογράφος 0

PARIS CAN WAIT

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 10/8/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου.

Το θέμα είναι λίγο περίεργο. Η γυναίκα ενός μεγάλου παραγωγού θα κάνει ένα ταξίδι από τη Νότια Γαλλία μέχρι το Παρίσι. Σταθμοί της είναι τα εξεζητημένα εστιατόρια, κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής. Ένας συνεργάτης του άντρα της θα τη συνοδεύσει σε αυτό το ταξίδι γευσιγνωσίας. Στο Παρίσι θα την περιμένει ο άντρας της, ο οποίος έχει φύγει εσπευσμένα από τις Κάννες.

Η διαδρομή, αφηγηματικά, έχει ρομαντικό χαρακτήρα. Μπορούν εκεί να αναπτυχθούν οι χαρακτήρες και να υπάρχει η ανάπτυξη του σεναρίου. Βλέπουμε αυτούς τους δύο ανθρώπους να επισκέπτονται διαφορετικά μέρη και εστιατόρια, χωρίς όμως να συμβαίνει κάτι το ιδιαίτερο. Θα μπορούσε να ήταν μία αναφορά σε αυτά τα μέρη, κάτι σα μία ταινία δρόμου, όπου, σε αυτή την περίπτωση ο κεντρικός χαρακτήρας θα ήταν το τοπίο και η ανθρωπολογία του.

Πάλι, όμως, δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Η ταινία μοιάζει περισσότερο με μία τουριστική αφήγηση, η οποία είναι αποσπασματική, δε δείχνει τη ροή της διαδρομής, την ιστορία, τη ζωή σε αυτά τα μέρη. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους, την Αν και το Ζακ, δε συμβαίνει τίποτε, ούτε φλερτ ούτε ερωτική προσέγγιση, κάτι που βλέπουμε από αυτούς που περιτριγυρίζουν αυτή τη γοητευτική γυναίκα.

Καταλήγουμε, τελικά, ότι το νόημα αυτής της ταινίας είναι η διαδρομή σαν τέτοια, χωρίς τίποτε άλλο, η ευχαρίστηση να ταξιδεύεις και να περνάς καλά και το ηθικοπλαστικό νόημα ότι μία φιλία δεν είναι απαραίτητα και ερωτική διεκδίκηση. Τελικά, όλα καλά, ο σύζυγος είναι ευχαριστημένος, η γυναίκα του ήταν σε καλά χέρια, ο φίλος της πέρασε καλά σε αυτό το ταξίδι και εμείς επίσης που είδαμε αυτό το σύγχρονο αστικό παραμύθι.

«Μεγάλωσα στις δεκαετίες του 1940 και του 1950, ο ρόλος της γυναίκας ήταν να υποστηρίζει τον άντρα της και να διατηρεί ένα καλό σπίτι για αυτόν. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πολύ χρόνο για να αναπτύξω τα ενδιαφέροντά μου. Οι νέες γυναίκες σήμερα δεν προβληματίζονται με τέτοια ζητήματα. Η κόρη μου και η γενιά της, όπως και οι επόμενες γενιές, είναι ευχαριστημένοι επειδή κάνουν αυτό που θέλουν. Δεν υπάρχει θέμα για το ρόλο τους ή αν θα ανησυχήσουν επειδή είναι παντρεμένες ή είναι μητέρες», αναφέρει η Eleanor Coppola, σύζυγος του Francis Ford Coppola, γεννημένη το 1936, που κάνει το ντεμπούτο της με αυτή την ταινία μεγάλου μήκους, έχοντας όμως σκηνοθετήσει ήδη μία ταινία μυθοπλασίας μικρού μήκους και τέσσερις ταινίες ντοκιμαντέρ.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Γιάννης Καντέας-Παπαδόπουλος (Αθηνόραμα)

Η ταινία θυμίζει το «Ταξίδι» των Στιβ Κούγκαν και Ρόμπερτ Μπράιντον, όμως, αντί για μιμήσεις διασήμων, έχουμε τις κινήσεις εντυπωσιασμού του ανάλαφρου και εκλεπτυσμένου Βιάρ με στόχο τη γοητευτική παρτενέρ του. Ο αφόρητα γραφικός ρόλος του Βιάρ κοντράρεται με εκείνον της Λέιν, η οποία άγεται και φέρεται από τις ορέξεις των αντρών που την περιτριγυρίζουν, σε μια ειλικρινή ως προς τις προθέσεις της, όμως εντέλει επίπεδη ρομαντική ιστορία προδιαγραφών τουριστικής διαφήμισης… Περισσότερα

Κριτική Πόλυ Λυκούργου (flix.gr)

Να το τραβήξουμε λίγο παραπάνω; (Ετσι κι αλλιώς, το Παρίσι μπορεί να περιμένει!) Δε θα είχαμε ούτε με αυτό πρόβλημα – ζήτω οι ρομαντικές κομεντί που μας κάνουν να λιγώνουμε με την ιδέα του λίγο Beaujolais, λίγο filet au poivre και τ’ αγόρι μας. Αλλά, πρέπει να υπάρχει μία ενέργεια, ένας ρυθμός, κάτι, κάποιος, κάποιο ενδιαφέρον… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Χωρίς να είναι τίποτα το αξιομνημόνευτο, η κομεντί της Κόπολα (συζύγου του μέγιστου Φράνσις, έτσι;), που βασίζεται, λέει, σε δική της παρεμφερή εμπειρία το 2009, αποπνέει ένα γλυκό και αδιόρατα μελαγχολικό joie de vivre. Κάτι τα υπέροχα πιάτα και κρασιά πασπαλισμένα με την φραντσέζικη γαστρονομική φιλοσοφία, κάτι τα τοπία καρτ-ποστάλ μέσα από τον φακό της Κριστέλ Φουρνιέ, κάτι τα εύγλωττα ύφη της Λέιν, και πρωτίστως το ορθάνοιχτο φινάλε –που αφήνει σ’ εσένα να αποφασίσεις μέχρι ποιου σημείου αυτοαναθεωρήθηκε η σύζυγος παραγωγού– ε, περνάει ευχάριστα το βράδυ, ρε συ… Περισσότερα

Κριτική Βαρβάρα Κοντονή (freecinema.gr)

Ο μοναδικός λόγος για να δει κάποιος αυτή την ταινία είναι η τοποθεσία όπου πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα, κυρίως η ευρύτερη περιοχή της Προβηγκίας, ξακουστή για την γραφική της ομορφιά. Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια περίπτωση γεμάτη κλισέ και πρόζα που περιορίζεται σε… μουγκρητά γαστριμαργικής απόλαυσης. Είπαμε, ο έρωτας περνάει από το στομάχι, αλλά στη περίπτωση του «Το Παρίσι Μπορεί να Περιμένει»… την καούρα δεν την αποφεύγεις… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Μεγάλο ατού της ταινίας είναι η πρωταγωνίστριά της, Ντάιαν Λέιν, σε έναν ρόλο που της ταιριάζει και στον οποίο η ίδια προσδίδει φρεσκάδα. Δεν θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο για τον Αρνώ Βιάρ και ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ταινίας είναι η έλλειψη χημείας ανάμεσα στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Δεν είναι μόνο αταίριαστοί, αλλά δεν φαίνεται να εξηγείται και η όποια ερωτική έλξη μεταξύ τους. Σχεδόν ενοχλητικό και το μουσικό θέμα της ταινίας, ένα γλυκερό αναμάσημα άλλων μουσικών θεμάτων… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Βαρεμάρα και άθλιες ερμηνείες (το πρωταγωνιστικό ζευγάρι και ειδικά η Λέιν εκτός τόπου και χρόνου) σε μορφή ιλουστρασιόν από την κυρία Κόπολα που εκτίθεται ανεπανόρθωτα με το «Παρίσι» της – καλά η οικογένεια της δεν την προστάτευσε από όλο αυτό το χουνέρι; – και μάλλον έχει πολλά απωθημένα με το δημιουργό του «Νονού», που του τα χώνει εμμέσως πλήν σαφώς… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Θα απολαύσετε εξαιρετικές σκηνές με λουκούλλεια γεύματα, θα χαρείτε τις μοναδικές πόλεις της νότιας Γαλλίας και μια υπέροχη Νταϊάν Λέιν, που αποπνέει μια ώριμη και ακαταμάχητη γοητεία. Και σίγουρα βγαίνοντας από το σινεμά, θα έχετε μια ακατανίκητη επιθυμία για ένα καλό δείπνο συνοδεία ενός Sauvignon blanc… Περισσότερα

Κριτική Πάρις Μνηματίδης (thecinema.gr)

Όλα αυτά καθιστούν ακόμη και τη μικρή διάρκεια της μιάμιση ώρας να φαντάζει βασανιστικά επιμήκης, με τη φλυαρία και την ανία να επικρατούν και τη χρησιμότητα ύπαρξης της δουλειάς αυτής να περιορίζεται σε αυτή μιας γραφικής καρτ ποστάλ ή ενός τουριστικού οδηγού που απευθύνεται σε μεσο-μεγαλοαστικά στρώματα. Μπορεί η σύζυγος του μεγάλου σκηνοθέτη να έχει όντως κάτι να προσφέρει με μια συνεισφορά της στον κινηματογραφικό χώρο, αυτό όμως δε γίνεται καθόλου φανερό εδώ… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Ζερβόπουλος (moviesltd.gr)

Κάπου ανάμεσα στα ζάπλουτα, αποτελούμενα από γαστρονομικές λιχουδιές και επιλεγμένο εξαίσιο κρασί, δείπνα και τα λατρεμένα μέρη που διασχίζει το ιδιόμορφο road trip, ανεβάζει παλμούς το πιθανό ειδύλλιο, ενόσω εκείνος, πεπειραμένος Καζανόβας δεν το βάζει κάτω κι εκείνη αντιλαμβάνεται πως οι αναστολές της λυγίζουν. Πραγματικό το στόρι που στηρίζει το κεφάτο και ουδέποτε βαριεστημένο σκριπτ της ταινίας δρόμου, που υπογράφει ένα όνομα βαρύτατο σαν ιστορία. Όχι βέβαια εκείνου που το έκτισε προ πολλών δεκαετιών, ούτε καν της θυγατέρας του που το διατηρεί ολοζώντανο στις ημέρες μας. Μα της κυρίας της φαμίλιας FFC, της ονομαστής για την πορεία της στον χώρο του ντοκιμαντέρ Eleanor Coppola, που με αστείρευτο κέφι και Αρλεκίνα διάθεση, προσφέρει τις καλοσχηματισμένες της εικόνες, σαν να είναι βγαλμένες από φημισμένους πίνακες της ρομαντικής περιόδου… Περισσότερα

ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

(PARIS CAN WAIT)

Σκηνοθεσία: Eleanor Coppola

Σενάριο: Eleanor Coppola

Φωτογραφία: Crystel Fournier

Μοντάζ: Glen Scantlebury

Μουσική: Laura Karpman

Παραγωγοί: Eleanor Coppola, Fred Roos

Παίζουν: Diane Lane (Αν), Alec Baldwin (Μίκαελ), Arnaud Viard (Ζακ), Elise Tielrooy (Μαρτίν), Linda Gegusch (Αν-Μαρί), Élodie Navarre (Καρόλ), Cédric Monnet (φύλακας μουσείου)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Ιαπωνία

Έτος παραγωγής: 2016

Γλώσσα: αγγλικά, γαλλικά

Διάρκεια: 92΄

Είδος: κωμωδία, δράμα, ρομαντική

Ημερομηνία εξόδου: 10/8/2017

Εταιρεία διανομής: Feelgood.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.